Fleetwood Mac - Mr. Wonderful (1968)

Op "Mr. Wonderful" wordt de lijn van het debuut voorgezet. Energieke rauwe blues die op geen enkele manier vergelijkbaar is met het huidige geluid van Fleetwood Mac. Uiteraard is het gitaarspel van Peter Green prominent aanwezig, en dat is erg prettig om naar te luisteren. Met name in de wat langzamere nummers als "I've Lost My Baby", "Love That Burns" en het afsluitende "Trying So Hard to Forget" is de intensiteit nog groter. Zwaktebod vind ik wel dat maar liefst vier nummers op "Mr. Wonderful" hetzelfde thema hebben als "Dust My Broom". Naast deze klassieker hoor ik dezelfde riff (al dan niet in een ander tempo) terug op "Doctor Brown", "Need Your Love Tonight" en "Coming Home". Dat komt de variatie op het album niet ten goede en komt zelfs wat gemakzuchtig over. "Mr. Wonderful" is een lekker klinkend bluesalbum met een bijzonder goede gitarist in de hoofdrol, maar naast het gebrek aan variatie is de ontwikkeling ten opzichte van het debuut best beperkt.

Dit sluit inderdaad naadloos aan op het debuut, dus ik ga het verder kort houden, want alle positieve en negatieve commentaren gelden hier ook. Op het debuut staan inderdaad betere songs, maar qua niveau ontloopt het elkaar weinig.

Tussenstand:
1. Peter Green's Fleetwood Mac
2. Mr. Wonderful

Nog steeds een 'nee' van mijn kant, dit keer is hij slechts nog iets groter door het feit dat de blazerssectie erbij me allemaal nog minder doet dan het origineel. Verder wat RuudC ook zegt: het sluit naadloos aan op het debuut. Ik houd hier niet van en heb uitzonderlijk weinig zin om er nog een keer naar te luisteren. Oerlelijke hoes ook.

Tussenstand:
1. Peter Green's Fleetwood Mac
2. Mr. Wonderful

Als je van de blues houdt, en daarvoor moet je toch echt hier zijn bij Peter Green's Fleetwood Mac, dan kan dit album Mr. Wonderful niet echt tegenvallen. Een vrij relaxed album met een aantal snellere nummers, wat natuurlijk uitstekend wordt uitgevoerd. Peter Green's gitaar speelt weer een hoofdrol, wat kan die man toch spelen.

De nummers zijn goed tot erg goed, zoals opener Stop Messin' Round, I've Lost My Baby, het snellere Rollin' Man, Dust My Broom (de Elmore James cover), het mooie Love That Burns de catchy songs Doctor Brown & Need Your Love Tonight. Zo zie je gelijk dat kant A van de LP wat mij betreft uitstekend is en kant B goed. Het levert alles bij elkaar een prima blues plaat op. En dan vind ik de hoes ook nog eens anders en knap gemaakt.