Noah and the Whale - Last Night on Earth (2011)
mijn stem
113 stemmen
Verenigd Koninkrijk
Folk / Rock
Label: Mercury
-
Life Is Life (3:37)
-
Tonight's the Kind of Night (3:10)
-
L.I.F.E.G.O.E.S.O.N. (3:52)
-
Wild Thing (4:50)
-
Give It All Back (2:56)
-
Just Me Before We Met (3:38)
-
Paradise Stars (1:30)
-
Waiting for My Chance to Come (2:57)
-
The Line (3:30)
-
Old Joy (3:29)
0
geplaatst: 21 september 2011, 16:02 uur
Eens met het feit dat het een stuk minder is dan de voorganger, maar zo slecht is het nou ook weer niet. Het is veel meer pop dan ik gewend ben van ze, er staan geen leuke koortjes meer op en de songs pakken ook niet echt. Ik vind het echter wel een blij plaatje en dat is ook wat waard.
0
geplaatst: 23 september 2011, 17:20 uur
Dat is even schrikken na het zeer vriendelijke, zomerse geluid dat de band liet horen op The First Day of Spring. Een invallende gitaar met lichte distortion leid het album Last Night On Earth in van Noah and the Whale. De vertrouwde stem is echter gebleven.
Maar toch, dit nieuwe geluid is even wennen. Life is Life is veel minder folk en veel meer rock. Het is harder, het klinkt opgepoetst en wat te catchy. Het brengt me toch aan het twijfelen of ik wel de goede CD in handen heb. Het tweede nummer is weer zo anders dan ik gewend ben. Helaas vernieuwt de band zich in negatieve zin.
Tonight's the Kind of Night is buitengewoon vervelend. Waar ik het nummer de eerste keer luisteren nog wel leuk vond is mijn opinie al bij de tweede keer luisteren aan het veranderen. Van "wat een vrolijk, simpel plaatje" in "wat een vervelend, simpel plaatje". Het lijkt wel of de inspiratie van de band geheel weg is.
Het enige nummer waar ik oprecht nog wel van kan genieten is L.I.F.E.G.O.E.S.O.N. In dat nummer herken ik nog een schim van bijvoorbeeld Stranger op de voorganger van dit album. Geen koortjes meer, weinig strijkers, Noah and the Whale is op dit album veranderd in een relatief emotieloze band. Er zit geen pit meer in, het bevat geen verrassende wendingen meer en de teksten zijn zo vreselijk simpel.
Wat is dit een teleurstelling gebleken, Last Night On Earth is een synoniem voor jammer.
klik
Maar toch, dit nieuwe geluid is even wennen. Life is Life is veel minder folk en veel meer rock. Het is harder, het klinkt opgepoetst en wat te catchy. Het brengt me toch aan het twijfelen of ik wel de goede CD in handen heb. Het tweede nummer is weer zo anders dan ik gewend ben. Helaas vernieuwt de band zich in negatieve zin.
Tonight's the Kind of Night is buitengewoon vervelend. Waar ik het nummer de eerste keer luisteren nog wel leuk vond is mijn opinie al bij de tweede keer luisteren aan het veranderen. Van "wat een vrolijk, simpel plaatje" in "wat een vervelend, simpel plaatje". Het lijkt wel of de inspiratie van de band geheel weg is.
Het enige nummer waar ik oprecht nog wel van kan genieten is L.I.F.E.G.O.E.S.O.N. In dat nummer herken ik nog een schim van bijvoorbeeld Stranger op de voorganger van dit album. Geen koortjes meer, weinig strijkers, Noah and the Whale is op dit album veranderd in een relatief emotieloze band. Er zit geen pit meer in, het bevat geen verrassende wendingen meer en de teksten zijn zo vreselijk simpel.
Wat is dit een teleurstelling gebleken, Last Night On Earth is een synoniem voor jammer.
klik
0
geplaatst: 23 september 2011, 17:39 uur
Louis2703 schreef:
Dat is even schrikken na het zeer vriendelijke, zomerse geluid dat de band liet horen op The First Day of Spring. Een invallende gitaar met lichte distortion leid het album Last Night On Earth in van Noah and the Whale. De vertrouwde stem is echter gebleven.
Dat is even schrikken na het zeer vriendelijke, zomerse geluid dat de band liet horen op The First Day of Spring. Een invallende gitaar met lichte distortion leid het album Last Night On Earth in van Noah and the Whale. De vertrouwde stem is echter gebleven.
Weet je zeker dat dat de goede is? First Days of Spring is zwaar deprimerend met een een sober, herfstachtige sfeer. Vol liefdes verdriet voor de net vertrokken Laura Marling(zanger en zij hadden een relatie)
0
geplaatst: 23 september 2011, 18:00 uur
Toch geluisterd, heb er lang mee gewacht...
Eigenlijk zou ik de plaat kopen op de dag dat hij zou uitkomen, niet gebeurd.
De singles kende ik, weinig origineels.. kan bij ieder nummer wel een vergelijking met iets "ouders" noemen, doe ik niet.. staan hier boven ook een paar van vermeld.
Noah and the Whale, voor mij was het een band van schoonheid, puurheid en daarmee eerlijkheid. Een band van droevige en vrolijke melodieën, met een zanger met een zo breekbare stem dat ieder nummer in een parel veranderde.
De ene plaat, tiener liefdes en de vrolijkheid in het leven, van uitgaan tot een bezoekje aan de dierentuin. De 2e plaat, liefdes verdriet, een verloren gegane schoonheid... de innerlijke pijn van Charlie Fink zorgt voor die zelfde soort schoonheid, muzikale schoonheid. Een van de weinige platen die mij echt vast houden en soms een traantje doet wegpieken. De plaat van mijn verloren liefde..
Nu komen we op de 3e plaat, de eerste 2 singles stonden voor een verandering van het geluid. Gedurfder? Misschien. Helaas kom ik bedrogen uit en klinkt dit alles nogal geforceerd . De elektrische drums doen het geheel ook geen goed, waar de drums op First Days of Spring een enorme toevoeging waren, en ze ook zeer creatief gebruikt werden, zijn ze hier storend en bezoedelen ze de muziek. Originaliteit is op veel van de nummers ver te zoeken. De daarbij gekomen synthesizers doen de plaat ook geen goed en geeft het nogal een jaren '80 feel mee, of een mislukking uit de '90's. Geforceerd, dat klinkt het, het klinkt alsof Noah and the Whale zichzelf wil bewijzen, zichzelf veelzijdig te laten lijken.. "kijk wij kunnen meerdere paden bewandelen!" of is dit gewoon populairdoenerij? Ik hoop het laatste en hoop dat ze de kans krijgen zichzelf te herpakken en in de toekomst prima pop/folk platen te schrijven en te recorden. Ik hoop dat van uit het diepst van mijn hart, deze plaat is bedroevend..
Met moeite geef ik deze plaat dan 2*. Er staan leuke melodietjes op, maar niet meer dan dat.
Uit schieter is voor mij "Paradise Stars", een instrumental nota bene, welke de schoonheid van het vorige album nog enigszins kan weerspiegelen.
Eigenlijk zou ik de plaat kopen op de dag dat hij zou uitkomen, niet gebeurd.
De singles kende ik, weinig origineels.. kan bij ieder nummer wel een vergelijking met iets "ouders" noemen, doe ik niet.. staan hier boven ook een paar van vermeld.
Noah and the Whale, voor mij was het een band van schoonheid, puurheid en daarmee eerlijkheid. Een band van droevige en vrolijke melodieën, met een zanger met een zo breekbare stem dat ieder nummer in een parel veranderde.
De ene plaat, tiener liefdes en de vrolijkheid in het leven, van uitgaan tot een bezoekje aan de dierentuin. De 2e plaat, liefdes verdriet, een verloren gegane schoonheid... de innerlijke pijn van Charlie Fink zorgt voor die zelfde soort schoonheid, muzikale schoonheid. Een van de weinige platen die mij echt vast houden en soms een traantje doet wegpieken. De plaat van mijn verloren liefde..
Nu komen we op de 3e plaat, de eerste 2 singles stonden voor een verandering van het geluid. Gedurfder? Misschien. Helaas kom ik bedrogen uit en klinkt dit alles nogal geforceerd . De elektrische drums doen het geheel ook geen goed, waar de drums op First Days of Spring een enorme toevoeging waren, en ze ook zeer creatief gebruikt werden, zijn ze hier storend en bezoedelen ze de muziek. Originaliteit is op veel van de nummers ver te zoeken. De daarbij gekomen synthesizers doen de plaat ook geen goed en geeft het nogal een jaren '80 feel mee, of een mislukking uit de '90's. Geforceerd, dat klinkt het, het klinkt alsof Noah and the Whale zichzelf wil bewijzen, zichzelf veelzijdig te laten lijken.. "kijk wij kunnen meerdere paden bewandelen!" of is dit gewoon populairdoenerij? Ik hoop het laatste en hoop dat ze de kans krijgen zichzelf te herpakken en in de toekomst prima pop/folk platen te schrijven en te recorden. Ik hoop dat van uit het diepst van mijn hart, deze plaat is bedroevend..
Met moeite geef ik deze plaat dan 2*. Er staan leuke melodietjes op, maar niet meer dan dat.
Uit schieter is voor mij "Paradise Stars", een instrumental nota bene, welke de schoonheid van het vorige album nog enigszins kan weerspiegelen.
0
geplaatst: 23 september 2011, 18:15 uur
Ducoz schreef:
Weet je zeker dat dat de goede is? First Days of Spring is zwaar deprimerend met een een sober, herfstachtige sfeer. Vol liefdes verdriet voor de net vertrokken Laura Marling(zanger en zij hadden een relatie)
(quote)
Weet je zeker dat dat de goede is? First Days of Spring is zwaar deprimerend met een een sober, herfstachtige sfeer. Vol liefdes verdriet voor de net vertrokken Laura Marling(zanger en zij hadden een relatie)
Tja, ik ken de teksten, en dat van die deprimerende teksten en liefdesverdriet ben ik het mee eens. Ik vind de sfeer echter niet zo herfstachtig. De lente, zoals de titel ook doet vermoeden, is voor mij meer van toepassing. Ik heb dit ook met Boards of Canada, hun muziek komt op mij heel winters over, terwijl iemand anders het juist heel zomers vindt...
0
geplaatst: 11 december 2011, 01:58 uur
Dit album komt voor mij toch wel in mijn jaar top 10. Die hele sfeer die eromheen hangt bevalt me erg goed en het is vooral lekker vrolijk.
0
geplaatst: 31 januari 2012, 14:49 uur
Ik zag Noah And The Whale op een festival, ik had er eerlijk gezegd nog niet van gehoord, maar was direct verkocht. Vooral het nummer 'Life Is Life' bleef me erg bij. Dat is dan ook meteen de reden dat ik eerst deze cd beluisterde, en wat een heerlijk nummer, ik raak het maar niet beu. De rest van de plaat is niet slecht maar mist toch hier en daar wat. leuk vind ik ook nog 'Give It All Back' en 'LIFEGOESON' en ook 'The Line' heeft wel iets
0
geplaatst: 16 april 2012, 12:39 uur
Helaas ben ik het met je eens. De vorige albums waren juweeltjes. Dit voelt zo commercieel aan. Hoop dat ze op het volgende album echt iets nieuws gaan doen of anders lekker weer terug naar de vorige stijl....
Ducoz schreef:
Toch geluisterd, heb er lang mee gewacht...
Eigenlijk zou ik de plaat kopen op de dag dat hij zou uitkomen, niet gebeurd.
De singles kende ik, weinig origineels.. kan bij ieder nummer wel een vergelijking met iets "ouders" noemen, doe ik niet.. staan hier boven ook een paar van vermeld.
Noah and the Whale, voor mij was het een band van schoonheid, puurheid en daarmee eerlijkheid. Een band van droevige en vrolijke melodieën, met een zanger met een zo breekbare stem dat ieder nummer in een parel veranderde.
De ene plaat, tiener liefdes en de vrolijkheid in het leven, van uitgaan tot een bezoekje aan de dierentuin. De 2e plaat, liefdes verdriet, een verloren gegane schoonheid... de innerlijke pijn van Charlie Fink zorgt voor die zelfde soort schoonheid, muzikale schoonheid. Een van de weinige platen die mij echt vast houden en soms een traantje doet wegpieken. De plaat van mijn verloren liefde..
Nu komen we op de 3e plaat, de eerste 2 singles stonden voor een verandering van het geluid. Gedurfder? Misschien. Helaas kom ik bedrogen uit en klinkt dit alles nogal geforceerd . De elektrische drums doen het geheel ook geen goed, waar de drums op First Days of Spring een enorme toevoeging waren, en ze ook zeer creatief gebruikt werden, zijn ze hier storend en bezoedelen ze de muziek. Originaliteit is op veel van de nummers ver te zoeken. De daarbij gekomen synthesizers doen de plaat ook geen goed en geeft het nogal een jaren '80 feel mee, of een mislukking uit de '90's. Geforceerd, dat klinkt het, het klinkt alsof Noah and the Whale zichzelf wil bewijzen, zichzelf veelzijdig te laten lijken.. "kijk wij kunnen meerdere paden bewandelen!" of is dit gewoon populairdoenerij? Ik hoop het laatste en hoop dat ze de kans krijgen zichzelf te herpakken en in de toekomst prima pop/folk platen te schrijven en te recorden. Ik hoop dat van uit het diepst van mijn hart, deze plaat is bedroevend..
Met moeite geef ik deze plaat dan 2*. Er staan leuke melodietjes op, maar niet meer dan dat.
Uit schieter is voor mij "Paradise Stars", een instrumental nota bene, welke de schoonheid van het vorige album nog enigszins kan weerspiegelen.
Toch geluisterd, heb er lang mee gewacht...
Eigenlijk zou ik de plaat kopen op de dag dat hij zou uitkomen, niet gebeurd.
De singles kende ik, weinig origineels.. kan bij ieder nummer wel een vergelijking met iets "ouders" noemen, doe ik niet.. staan hier boven ook een paar van vermeld.
Noah and the Whale, voor mij was het een band van schoonheid, puurheid en daarmee eerlijkheid. Een band van droevige en vrolijke melodieën, met een zanger met een zo breekbare stem dat ieder nummer in een parel veranderde.
De ene plaat, tiener liefdes en de vrolijkheid in het leven, van uitgaan tot een bezoekje aan de dierentuin. De 2e plaat, liefdes verdriet, een verloren gegane schoonheid... de innerlijke pijn van Charlie Fink zorgt voor die zelfde soort schoonheid, muzikale schoonheid. Een van de weinige platen die mij echt vast houden en soms een traantje doet wegpieken. De plaat van mijn verloren liefde..
Nu komen we op de 3e plaat, de eerste 2 singles stonden voor een verandering van het geluid. Gedurfder? Misschien. Helaas kom ik bedrogen uit en klinkt dit alles nogal geforceerd . De elektrische drums doen het geheel ook geen goed, waar de drums op First Days of Spring een enorme toevoeging waren, en ze ook zeer creatief gebruikt werden, zijn ze hier storend en bezoedelen ze de muziek. Originaliteit is op veel van de nummers ver te zoeken. De daarbij gekomen synthesizers doen de plaat ook geen goed en geeft het nogal een jaren '80 feel mee, of een mislukking uit de '90's. Geforceerd, dat klinkt het, het klinkt alsof Noah and the Whale zichzelf wil bewijzen, zichzelf veelzijdig te laten lijken.. "kijk wij kunnen meerdere paden bewandelen!" of is dit gewoon populairdoenerij? Ik hoop het laatste en hoop dat ze de kans krijgen zichzelf te herpakken en in de toekomst prima pop/folk platen te schrijven en te recorden. Ik hoop dat van uit het diepst van mijn hart, deze plaat is bedroevend..
Met moeite geef ik deze plaat dan 2*. Er staan leuke melodietjes op, maar niet meer dan dat.
Uit schieter is voor mij "Paradise Stars", een instrumental nota bene, welke de schoonheid van het vorige album nog enigszins kan weerspiegelen.
0
geplaatst: 13 juli 2012, 21:38 uur
Hmm.. Ik ken ze niet. Maar blijkbaar moet ik het album hiervoor eens luisteren als ik de commentaren hier zo lees. De singletjes van dit album heb ik echter volledig meegemaakt en die maakte me vrij gefrustreerd dat het verboden is de radio op een andere zender te zetten op het werk.
0
geplaatst: 13 juli 2012, 21:45 uur
Ze zijn live trouwens heel aardig (@RockWerchter). De nummers komen er live een stuk beter vanaf (wat steviger) dan op de plaat.
0
geplaatst: 18 april 2013, 12:34 uur
pdonidvie schreef:
Hmm.. Ik ken ze niet. Maar blijkbaar moet ik het album hiervoor eens luisteren als ik de commentaren hier zo lees. De singletjes van dit album heb ik echter volledig meegemaakt en die maakte me vrij gefrustreerd dat het verboden is de radio op een andere zender te zetten op het werk.
Hmm.. Ik ken ze niet. Maar blijkbaar moet ik het album hiervoor eens luisteren als ik de commentaren hier zo lees. De singletjes van dit album heb ik echter volledig meegemaakt en die maakte me vrij gefrustreerd dat het verboden is de radio op een andere zender te zetten op het werk.
Wat? Welke Obersturmführer heeft dat verzonnen?
0
geplaatst: 18 april 2013, 22:35 uur
(willie) schreef:
Wat? Welke Obersturmführer heeft dat verzonnen?
Wat? Welke Obersturmführer heeft dat verzonnen?
Mijn baas. Hij is U2-fan, vindt Milow oké en is verzot op de laatste nieuwe Mumford & Sons-singletjes.
0
geplaatst: 20 mei 2013, 18:46 uur
Met het nieuwe album in mijn achterhoofd kom ik tot de conclusie dat dit nog niet zo slecht was, hier staan nog wat fraaie deuntjes op en men probeert iets nieuws. Het is dan geen geslaagde nieuwe weg, de meoldiëen doen nog wat. De nieuwe plaat blink uit in zijn eenvormigheid en saaiheid en die is ook nog eens slecht gemixd.
0
geplaatst: 18 november 2013, 23:48 uur
Misschien omdat het mijn eerste plaat is van Noah and the Whale, maar ik vind hem heel erg goed. Lekker vrolijk, lekker populair, zonder dat het me op termijn is gaan storen. Kan deze plaat na 2 jaar nog steeds erg goed hebben. Doet me altijd goed.
* denotes required fields.
* denotes required fields.