The Jesus and Mary Chain - Psychocandy (1985)

Nog steeds een geweldige plaat. De plaat kent momenten van verstilde en alles verscheurende schoonheid. De plaat deed het destijds erg goed in de polls en staat ruim 30 jaar later nog steeds als een huis.

Iedereen heeft het altijd over het stofzuiger geluid...ik hoor er meer de speekselzuiger van de tandarts in..
Onbegrijpelijk dat die link niet vaker wordt gelegd

Klassiek album uiteraard. Geweldige liedjes die zo nu en dan onder een ronduit provocerende laag fuzz zijn bedolven. The Living End en In a Hole spannen de kroon wat dat betreft. De rest is redelijk goed te doen, trommelvlies-technisch. Toch zet ik eerder Automatic of Darklands op.

BTW: kan dat wel, jezelf zo plagiëren als bij Something's wrong vs. Happy when it rains?

Volgens mij heb ik The Jesus and Mary chain voor het eerst gehoord bij John Peel op BFBS.Met hun tweede single Never understand,nou die sloeg toch wel behoorlijk in en zo vervolgens de maxi-single aangeschaft (met die volledig rode hoes),de single ervoor Upside down en ook gelijk gestemde bands zoals Slaughter Joe en Meat whiplash konden op onze sympathie rekenen.Het mooiste moment was nog dat Never understand keihard over de bovenverdieping schalde en dat mijn moeder van beneden riep of wij toevallig de stofzuiger hadden.
Toen een aantal maanden later het eerste volledige album,Psychocandy verscheen was het enthousiasme er niet minder om (en niet alleen bij ons).Veertien Beach boy-achtige popliedjes met daaroverheen een geluidsstorm van feedback en distortion (vervorming).Natuurlijk stonden er ook al de eerste wat rustigere nummers op maar het merendeel zorgde er voorlopig nog wel even voor dat we de meest verachte jongeren uit de buurt bleven.
De drie ijzersterke singles waren natuurlijk al bekend met als favoriet You trip me up ,vooral omdat dat nummer er in de laatste halve minuut nog een schepje bovenop deed.Maar ook tussen de album songs stonden nog een flink aantal pareltjes,het beste the Hardest walk wat in het begin de perfecte popsong benadert om zichzelf later weer bijna te diskwalificeren.Andere representatieve hoogtepunten zijn de gitaarstormen van respectievelijk The Living end ,In a Hole en It's so hard.En een aparte vermelding krijgt van mij nog My Little Underground waar The Jesus and mary chain diezelfde distortion orkanen een aantal octaven lager inzetten,en met een briljant resultaat.
Het was een nog niet volledig benut trucje met een gitaar pedaal maar de gebroeders Reid hadden ook al die fijne pop melodieën om van Psychocandy een echt legendarisch album te maken.

frolundaAls je nu nog weet wanneer je de band (34 jaar geleden) voor het eerst hebt gehoord, dan heeft dit album zeker indruk gemaakt. Ik weet het ook nog: in de pauze op m'n middelbare school (in een tot soos omgebouwd lokaal, dat kon toen nog). En toen ik de plaat had, vroeg m'n moeder zich af of m'n pick-up naald soms aan vervanging toe was.

Nog steeds een prachtige plaat, een plaat van uitersten, rustige luisterliedjes contra een muur van geluid van scheurende gitaren, heerlijk, geen moeilijk doenerij, 14 songs binnen 40 minuten.

Heb deze plaat een beetje overkeken.
Wat een sound! Stofzuigergeluid is wel een term die negatief overkomt.
Ik hoor Joy Division er ook erg in!
Vooral als de band heart en soul meerdere keren achter elkaar zingt.
Zijn ze ook beïnvloed door jd? Ben wel benieuwd
God i love shoegaze

Laat het ze lekker stofzuigersound noemen. Dan houden we deze mooie sound lekker voor ons. Ja dat donkere geluid zit er zeker in. Zeker in de opvolger. Maar dit is mijn JAMC-album nummer 1 en Darklands mijn nummer 2. En ik ben zeker, misschien nog wel meer, fan van hun nageslacht: A Place To Bury Strangers.

Ik ga die zeker ook checken!
Trouwens, ken jij nog meer goede shoegaze albums ? ;P

Ik vind nummers als 'In a Hole' en 'Never Understand' toch meer richting tandartsboor gaan.

Ze vonden Joy Division maar niks volgens hun interview van Bart Peeters voor Villa Tempo. Vind je makkelijk terug op YouTube

Apart, de sound doet af en toe erg denken aan joy division
Thanks voor je reactie!

Ja maar ze waren ook van de Groot Praterij... Wij zijn de beste band sinds The Sex Pistols... of zoiets. Ze waren lekker arrogant...
Want ik keek in die tijd ook veel naar Top Of The Pops.

Ik had dit album nog niet eerder beluisterd, maar ik heb overduidelijk een zwak voor dit soort poppy melodieën die verborgen zitten in een muur van noise. Een prachtig contrast, de zoete popklanken met de schurende over de top herrie. Een heerlijk enerverende sound, die de zintuigen eens flink doet prikkelen. Zowel een liefdevol kusje als een klap in het gezicht met de vlakke hand. Het Album en zijn nummers kennen ook de ideale speellengte, precies genoeg om de pijnlijke kant van de liefde uit te beelden in deze waterval van distorsie. Hoogtepunt: Never Understand, vooral die laatste minuut

pjh1967 zo Stephan, van 5 naar 2,5. Helemaal TJAMC moe.

Heb ook geen idee waar die 5 sterren ooit vandaan zijn gekomen, maar na mijn laatste luisterbeurt moest ik ingrijpen. Bij nader inzien is 2,5 misschien nog wel te hoog, maar kan de moed niet opbrengen op dit plaatje nogmaals in de speler te gooien.

Naar het album luisteren is eigenlijk altijd een genot, maar zo apart naar een nummer luisteren is wat raar heb ik het idee (op Just Like Honey dan na). Geen idee waar het aan ligt. Het blijft wat minder hangen, maar het intense geluid is - ja - zalig. Al is dit toch ook echt wel muziek waar je oren van gaan tuiten na een albumpje (wat echt zonde is).

Inderdaad, een deel v/d mosterd voor shoegaze, of toch zeker de wall of sound / wall of noise is hier vandaan gehaald. JAMC haalt het op hun beurt ook ergens vandaan, maar werkt het hier nog meer uit. Later zou de wall of noise nog melodieuzer worden (met meer subtiele veranderingen), en zou het stemgeluid meer etherisch worden en echt nog prominenter worden in de zin dat de stem ook meer als instrument dient voor de shoegaze die hier later op zou volgen.

Dit vind ik een baanbrekend album dat schoonheid en chaos perfect combineert. De gruizige gitaren, doordrenkt van feedback en distortion, vormen een rauwe muur van geluid, terwijl de onderliggende melodieën verrassend zoet en pop-geïnspireerd zijn.

Tracks als “Just Like Honey” en “Never Understand” balanceren tussen dromerige melancholie en ongepolijste ruis. Jim Reid’s monotone zang versterkt het nihilistische karakter van de muziek, die even rebels als kwetsbaar aanvoelt.

Hoewel niet voor iedereen toegankelijk, heeft Psychocandy de weg geplaveid voor shoegaze en noise-pop en blijft het een invloedrijke klassieker. Een must voor wie schoonheid in het rauwe zoekt.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Review: The Jesus And Mary Chain - Psychocandy (1985) - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Review: The Jesus And Mary Chain - Psychocandy (1985)
In de jaren 80 vond ik Psychocandy van The Jesus And Mary Chain een heel erg heftig album met al die vervormde gitaren, maar 40 jaar later hoor ik vooral heerlijk melodieuze, wat dromerige en vooral aangename popsongs

Tussen alle donkere popmuziek van halverwege de jaren 80 deden de Schotse broers Jim en William Reid er nog een schepje bovenop. Op het debuutalbum van hun band The Jesus And Mary Chain waren de gitaren zo vervormd dat het destijds werd ervaren als herrie. Er kan veel veranderen in veertig jaar tijd, want we weten inmiddels dat gitaargeweld nog wel een stuk heftiger kan. The Jesus And Mary Chain borduurde voort op popmuziek uit de jaren 60 en gruizige garagerock uit diezelfde periode en inspireerde in de jaren 90 de nodige shoegaze, noiserock en indierock band. Psychocandy klinkt na al die jaren nog verrassend fris en een stuk minder heftig dan in mijn herinnering.

Vorige week besprak ik het nieuwe album van de Nederlandse band Rats on Rafts. Het is een album dat me onmiddellijk mee terug nam naar de jaren 80, dat ondanks al mijn goede herinneringen toch een wat troosteloos decennium was met bijpassende muziek. Ik luister vanwege de mooie herinneringen nog best vaak naar muziek uit de jaren 80, maar laat de donkerste muziek uit deze periode meestal liggen.

Het is mede daarom dat ik echt al heel lang niet meer had geluisterd naar Psychocandy, het debuutalbum van The Jesus And Mary Chain. De band rond de Schotse broers Jim en William Reid maakte in mijn herinnering zo ongeveer de donkerste muziek die in de jaren 80 voorbij kwam, maar bij de hernieuwde kennismaking met Pyschocandy vond ik dat eigenlijk reuze meevallen.

Openingstrack Just Like Honey is een mooie en melodieuze popsong met een hang naar de jaren 60 en aan de Beach Boys herinnerende refreinen. De gitaren klonken in 1985 misschien wel erg gruizig en vervormd, maar met de shoegaze en noiserock albums uit de jaren 90 in het achterhoofd valt het allemaal erg mee.

De gitaren van The Jesus And Mary Chain klinken op Psychocandy vaak wel een stuk gruiziger en meer vervormd dan in Just Like Honey, maar ik schrik er inmiddels niet meer van. De gruizige gitaarmuren van The Jesus And Mary Chain zouden in de jaren 90 een inspiratiebron vormen voor flink wat shoegaze en indierock bands, maar het gitaarwerk op het debuutalbum van The Jesus And Mary Chain is ook absoluut schatplichtig aan de garagerock die in de jaren 60 werd gemaakt.

De songs op Psychocandy hebben de sfeer die op zoveel donkere albums uit de jaren 80 is te horen, maar het debuutalbum van de band rond de broers Reid heeft de tand des tijds wat mij betreft verrassend goed doorstaan. Psychocandy staat vol met wat dromerige of zelfs zoete popsongs die meer een jaren 60 dan een jaren 80 vibe hebben. Wanneer het gitaarwerk ontspoort sleept The Jesus And Mary Chain je wel de jaren 80 in, maar de muziek van de Schotse band klinkt duidelijk anders dan die van de meeste andere jaren 80 bands.

Het gitaarwerk schiet hier en daar flink uit de bocht, maar de gitaarakkoorden op het album zijn ook verrassend mooi en melodieus. Dat geldt ook voor de zang op het album, die het wat dromerige effect van de muziek van The Jesus And Mary Chain versterkt. Dat dromerige effect wordt opgejaagd door de gitaaruitbarstingen op het album en zeker ook door het stuwende drumwerk van de vooral van Primal Scream bekende Bobby Gillespie.

Psychocandy werd uiteindelijk voor een appel en een ei opgenomen, maar ik vind het album verrassend mooi klinken, wat mogelijk de verdienste is aan de engineers die in de studio aan het werk waren, iconen Flood en Alan Moulder. Ik vond Psychocandy in 1985 teveel van het goede, vooral door het vervormde gitaarwerk, maar het is grappig hoe je veertig jaar later met totaal andere oren naar muziek kunt luisteren, waardoor ik het debuutalbum van The Jesus And Mary Chain eigenlijk vooral een heel melodieus album vind.

Na Psychocandy heb ik nauwelijks meer naar de muziek van de Schotse band, die vorig jaar nog een album uitbracht, geluisterd, maar misschien moet ik dat na de goede ervaring met het debuutalbum van The Jesus And Mary Chain toch nog maar eens gaan doen, om te beginnen bij Darklands uit 1987 en Honey's Dead uit 1992. Erwin Zijleman