Hans Chew - Tennessee & Other Stories (2010)

Heb ik weken zitten zwoegen om een mooie top 100 albums van 2010 te maken; kom ik week na week nieuwe parels tegen die met terugwerkende kracht een topnotering zouden verdienen. Zo ook deze plaat van Hans Chew, die alleen op vinyl is uitgebracht. Verstand van geluidsdragers heeft deze man dus in ieder geval! Mijn interesse werd gewekt door een buitengewoon positieve resensie in Uncut, waarin o.a. werd geschreven dat hij zo ongeveer elk instrument voor eigen rekening heeft genomen. Gezien de muzikaliteit van dit album een absolute wereldprestatie!

Mijn beoordeling is hoog uitgevallen omdat dit nu eenmaal mijn favoriete genre is en uiteraard een verzameling van prima songs. Het openingsnummer swingt de pan uit en zorgt ervoor dat je het album meteen helemaal wilt luisteren. Maar voor het geheel dat deze 10 songs vormen is de absolute kracht van dit album. Qua stem lijkt hij veel op Jake La Botz (al zullen weinig mensen hem kennen) en dat betekend een prettig goed verstaanbare zang zodat ook zijn lyrics prima uit de verf komen.

Ik kijk uit naar de rest van zijn carrière!

Pff, ook ik had hoge verwachtingen. De songs zijn heel goed, maar ik ben niet onder de indruk van zijn vocale kwaliteiten.

Tja smaken verschillen Heicro; ik vind zijn stem juist veel karakter hebben. Maar ook een whiskey met veel karakter is niet voor iedereen weggelegd . Zeker in dit genre vind ik een goedgeschoolde zangstem geen pré.

Ik snap niet dat mensen hier zo enthousiast over zijn.
Er staan hier een handje vol goede nummers op, een beetje country en een beetje Stones.
Voor de rest interesseert me dit geen moment en vocaal is het inderdaad niet echt bijzonder.
Soms neigt de stem wel een beetje naar Jagger en Van Morrison, maar dan zonder enig karakter.

Nee, niet bijzonder.