Al Stewart - Time Passages (1978)

Voor de liefhebbers:

Al Stewart - Time Passages Deluxe Edition [Trailer] - YouTube

Tegenwoordig hoor je hem nooit meer, maar in de eerste jaren na de release hoorde je nog heel vaak de single-versie van Year of the cat op de Nederlandse radio. Die duurde nog geen drieënhalve minuut; dat betekent dus inderdaad dat bijna de helft van de nummer eruit is geknipt. Heb ik altijd verbazingwekkend gevonden. In de VS deden ze het iets beter, daar kreeg je een versie van viereneenhalve minuut, inclusief het complete piano-intro en de bridge. Die waren op de Nederlandse single volledig weggelaten.

Absurd toch dat we wel verplicht naar de volledige versies van November Rain en Dashboard Light hebben moeten luisteren maar dat ze die prachtige Al Stewart-songs hebben geamputeerd en verminkt.

Ik denk dat Queen's Bo Rap als één van de weinige singles geen edit kreeg op de radio.
Had de band ook niet gewaardeerd. Het had al wat voeten in de aarde om het nummer überhaupt als single uit te brengen.

Dashboard Light ook vaak genoeg in een kortere versie gehoord trouwens.

Ik ook, liep altijd de kroeg uit als dat K* nummer werd opgezet.

Nou, November rain is, zoals Mssr Renard hierboven terecht opmerkt, een van de weinige 'epics' die in zijn volle lengte van bijna negen minuten op single werd gezet. Ja, ook op de vinylsingle die ik heb. Terwijl daar, naar mijn bescheiden mening, gemakkelijk een versie van een minuut of vier van te maken zou zijn. Ik zou wel weten waar ik zou moeten snijden, denk ik.

Ik denk dat het in de jaren zeventig en tachtig meer speelde, omdat programmakers vaak een hekel hadden aan extreem lange singles. Bovendien is het ook niet goed voor de geluidskwaliteit van een single. Een minuut of vier is voor een single eigenlijk een perfecte lengte, wil je een goede geluidskwaliteit behouden.

Dan duurde jouw versie waarschijnlijk nog een stuk korter dan de officiële single-versie van vijfeneenhalve minuut.

Erg offtopic inmiddels, maar dat trekken we wel weer recht: is American Pie ooit ge-edit?

Klopt inderdaad gaucho. Lange singles was lastig. Misschien qua planning, maar dj's horen zichzelf graag praten. Dat is al decennia lang het geval.

Natuurlijk. Part 1 op de A-kant en part 2 op de B-kant: Spinner - discogs.com

Maar we dwalen af, mensen. Ik zal eens kijken wat ik kan vinden over de single-versie van Time Passages (het nummer).

Aanvulling: niet veel bijzonders. Met 4.35 minuten een heel aansprekende edit. Die maakt het nummer er misschien zelfs iets beter op, want de album-versie vind ik eigenlijk aan de (te) lange kant.

Elke week weer het zelfde liedje

Er is zelfs een edit van Jessica: Spinner - discogs.com

Ik houd van solo's en improvisaties. Een rock- of popnummer kan daar ook prima voor dienen. Maar op het moment dat couplet-refrein-brug-refrein-gebeuren achter de rug is en het nummer is klaar, dan haak ik bij een artiest toch snel af.

Solo's zijn een kers op de taart van een goede song. Een song zonder instrumentale secties (hoeft niet per sé een solo te zijn) is verspild aan mij.

Dus geen edits voor mij. Doe mij dan deze lp maar met de volledige versies van de songs, zoals ze bedoeld zijn. Bandleider Al zorgde wel voor ruimte voor de sax, gitaar, toetsen, etc. om lekker los te mogen gaan.

Klopt, de originele single-versie is naar mijn smaak een heel acceptabele versie, die de essentie van het nummer wel behoudt. Zo heb ik 'm leren kennen, want die single heb ik ook nog. Ik vond (en vind) het wel leuk om vertrouwd te zijn met een single-versie en later het album te kopen om te constateren dat het nummer langer duurt. Sommige edits zijn - met het oog op hun doel - goed gemaakt, andere zijn bruut ge-edit.

Kan me daar wel wat bij voorstellen, gezien je voorkeuren voor jazzrock, bluesrock en prog (die ik overigens met je deel). Ik ben zelf in eerste instantie opgegroeid met singles, en dan weet je niet beter. Soms is een compacte single-versie een verbetering, in elk geval voor radio-airplay. En soms komt het de song ook gewoon ten goede, als de albumversie - althans naar mijn smaak - te lang duurt. Zal ook wel met mijn eigen radio-achtergrond te maken hebben.

BTW de edit van Song on the radio duurt trouwens iets meer dan vier minuten. Ook hier vind ik de albumversie aan de lange kant, maar de muziek van dit album is natuurlijk nooit vervelend om naar te luisteren.

Song On The Radio vind ik meer geschikt als single dan het overigens heel fraaie Time Passages.
Is Song On The Radio hier in NL trouwens als single uitgebracht?

Nee, maar gek genoeg Palace of Versailles weer wel. Die vind ik nou niet bepaald radiovriendelijk, maar goed.

Met je eens.

Zeker weten, ik herinner me ook dat ie daarvoor ge-edit was. En wat een succes!!
Song on the radio - Wikipedia - nl.m.wikipedia.org

Nou ja zeg, en ik maar zoeken op Discogs.

Deed ik ook, en ik kon ook geen Nederlandse persing vinden. Het citaat van mij hierboven linkt niet voor niets naar de West-Duitse persing. Al lijkt het me aannemelijk dat die ook gewoon in Nederland te koop was. Gebeurde wel vaker met Duitse singles, zeker in de oostelijke helft van het land. Al waren er van echt bekende artiesten, wat Al Stewart wel degelijk was in 1978, toch meestal ook wel Nederlandse persingen voorhanden.

De single kreeg iig hier wel airplay. Was destijds meerdere malen te horen in de Avondspits en bij de andere omroepen. Het zou de laatste keer worden dat Al überhaupt nog in de hitlijsten te vinden zou zijn.

Al Stewarts Time Passages kocht ik pas onlangs, leve tweedehands vinyl. Fraaie hoes van Hipgnosis met zowel op de voor- als achterzijde wat in sci-fi-films en -series "time anomalies" worden genoemd. Opgenomen in Los Angeles met producer Alan Parsons, las ik na aankoop op de hoes.
Eenmaal thuis viel snel op dat de ingrediënten van Year of the Cat terugkeren, waarmee ik niets nieuws vertel. Toch is dat belangrijk voor mijn beleving: dat album ken ik al decennia ken en deze nog maar kort. Mijn band met Time Passages is nog pril, waardoor de muziek nog niet vertrouwd binnenkomt. De saxofoon klinkt vaker dan op de voorganger en meteen in het titelnummer is daar een orkest met strijkers.

Bij beluistering met de teksten erbij, op de binnenkant van de klaphoes afgebeeld, beland je in allerlei historische verhalen en wint de muziek aan diepte. Zo duikt Stewart in het ietwat dreigende Life in Dark Water in de wereld van een onderzeeër, het geluid van de sonar door Parsons toegevoegd en in de coupletten zit subtiel het thema van de films van James Bond verwerkt. A Man for All Seasons beschrijft de situatie rond koning Henry VIII.

Kant 2. Een huppelend ritme als in Almost Lucy hoorde ik niet eerder bij Stewart en als hij in The Palace of Versailles erin slaagt om "Robespierre" te laten rijmen op "nowhere", glimlach ik. Het muzikale thema van het nummer doet me erg denken aan die reclame van Grolsch: "Vakmanschap is meesterschap", in diezelfde jaren veel op tv. In het einde geen orkest maar de elektrische gitaar van Tim Renwick en de "polyphonic synthesizer" van Pete Solley.
In het weemoedige Timeless Skies kijkt Stewart letterlijk en figuurlijk terug op het dorp van zijn jeugd en beschrijft wat tijd met je doet. Het uptempo Song on the Radio doet met het saxspel van Phil Kenzie qua titel wat het pretendeert - maar nooit op radio gehoord... De akoestische gitaren van End of the Day brengen de plaat naar een kalm slot, de violen die in het slotakkoord klinken had ik wel vaker op dit Time Passages willen horen.

Het album doet niet onder voor Year of the Cat en toch geef ik slechts vier sterren. Het verschil: mijn band met de muziek is nog veel jonger. Maar zeker weten dat deze vaker op de draaitafel zal belanden en waarschijnlijk groeit dan de waardering.

Dit album is zeker een groeibriljant en heeft wel een aantal luisterbeurten nodig om tot volle wasdom te komen. Ik kocht het wel in '78 en heb het destijds veel airplay gegeven in mijn kamer. Het is een relaxed album met fraaie arrangementen. All over staan er voornamelijk fijne nummers op.

Maar echter geen uitschieters als In the Border (wat ik het mooist vond op het vorige album, The Year Of The Cat.

Maar ik kan ook dit album van harte aanbevelen.

RonaldjK, goede beschouwing van deze plaat. En welkom in de wondere wereld van verteller Al Stewart. Als je deze plaat vol historische verhalen al leuk vind, dan is 'Past, Present, Future' absoluut een plaat die je snel eens moet gaan luisteren (op lp, cd of digitaal, maakt niet uit). LP is beter omdat je dan de teksten erbij hebt. Collega Tonio heeft er al een mooie analyse geschreven.

Ik vind persoonlijk 'Time Passages' een beetje teveel een herhaling van 'Year of the Cat', en zweer bij 'Modern Times' en 'Past, Present, Future' die wat mij betreft het creatieve zenit is van Al Stewart. Maar volg vooral je eigen weg, al duurt het nog tientallen jaren.

Ik ontdekte gisteren dat ik PPF in de kast heb staan! Op vinyl en dat al sinds augustus 2020! Die komt dus aan bod, maar eerst Vierentwintig Wortelen.

Of bedoel je 24 papegaaien? Ik ben benieuwd naar je ervaring aldaar. Als het goed is heb daar inmiddels wel 100 berichten achtergelaten.

Ik heb deze plaat al sinds 1978, nou vooruit 1979 misschien. En ik ken 'm vrijwel uit het hoofd, maar dit was me nog nooit eerder opgevallen. Maar nu ik het nummer aandachtig terugluister: inderdaad, absoluut. Een leuke ontdekking op een plaat waarvan ik dacht dat die geen geheimen meer voor me had.

Verder ben ik het met jullie eens: een album met constante kwaliteit, die op sommige plekken het niveau van Year of the cat haalt danwel benadert. Maar zonder de uitschieters die dat album dan weer wél heeft.
En inderdaad: meer saxofoon. Ik meen dat Mssr Renard dat hier wel eens neergepend heeft: dat de platenmaatschappij (Arista in de VS) Al min of meer verplichtte om meer nummers met een saxofoon op te nemen naar aanleiding van het succes van Year of the cat (de song dus).

Ja, volgens mij was dat monsieur Renard en bij hem of elders las ik ooit dat het succes mede kwam nadat Stewart geschiedenisverhalen in zijn teksten ging verwerken. Zoals op dit album.

Als je de 18 minuten durende 'Love Chronicles' hebt gehoord, snap je wel waarom Al nodig een andere tekstuele thematiek zocht. Volgens mij vindt Al zelf ook dat hij vanaf 'Past, Present & Future' echt zijn sound en richting vond. 'Orange' gaat nog wel, maar Al is zelf etg ontevreden over de albums dáárvoor.

Nou hoeft dat niet alles te zeggen maar de meeste albums voor Time Passages worden hier gemiddeld hoger gewaardeerd dan de albums die er na kwamen.

Ik verbaas altijd wel om de wat lage waardering van 'Russians and Americans' die ik nog best wel goed vind. Niet een meesterwerk, maar zeker wel de moeite waard, met enkele erg goede songs.

Zelf heb ik meer een zwak voor de albums van vòòr zijn hitalbums Year of the Cat en deze Time Passages. De albums van de jaren '80 waren zeer matig. Maar met Famous Last Words herstelde hij zich prima. En Between the Wars, A Beach Full of Shells en Sparks of Ancient Light behoren mijn inziens tot zijn beste werk.

Maar afijn: de beide hitalbums draai ik eigenlijk het minst vaak. Maar als ik er een van pak, dan is het deze Time Passages. Toch eigenlijk best lekker ....