Pixies - Come On Pilgrim (1987)

Op dit debuut (een EP, die later ook aan de cd-versie van Surfer Rosa werd toegevoegd) staan 8 nummers die al duidelijk maken dat we hier met een bijzonder bandje te maken hebben.
Alle eigenschappen waar de Pixies zo om bekend staan zijn al aanwezig: het manische gekrijs van Black Francis, de backings van Kim Deal, de kenmerkende gitaar-riffs, poppy en toch rauw.
Voor de echte liefhebbers van de band een niet te missen mini-album.
Zelf heb ik hem als de combi-cd Surfer Rosa & Come on Pilgrim (daar staan de songs van deze EP na die van Surfer Rosa).

Explosief plaatje!

Inderdaad, Aerodynamic!

Een groep die met zo'n sterk debuut uit kan pakken is ieders respect waard!!!

VAMOS!!! ISLA DE ENCANTA!!! NIMROD'S SON!!!! LEVITATE ME!!! CARIBOU!!!

Amper 20 minuten en 8 pracht songs!

Toen ik destijds de bespreking las in Oor van Come On Pilgrim ben ik niet zo lang erna die plaat gaan kopen ,inderdaad het was overdonderend dit debuut.

Heerlijke EP met 1 van mijn favorieten Pixiesnummers: Caribou. Dikke 4,5 *

Ik heb deze samen met Surfer Rosa (in 89 zo gekocht)


met Ed Is Dead (lol)


'n 4

Ik heb deze in combi-cd samen met Surfer Rosa. Ik had dus even een dilemma waar ik nu mijn stem moest uitbrengen. Uiteindelijk gewoon beide platen los een 4,5 gegeven. Muziek naar mijn hart!

I've been tired is een heerlijk nummer.

I've been tired zit soms eeuwen in mij hoofd. Zeer leuk mini album van een van de beste jaren 80 bands. Hoogtepunten, het opgefokte geschreeuw van I've been tired en de opening van Caribou meschien de beste opening ooit.

4,0

Bij mij staat dit mini-album als extraatje op 'Surfer Rosa'.
Het zijn allemaal pure demo's die de aandacht van 4AD-baas Ivo Watts-Russell trokken. Al eerder had de bevriende band The Throwing Muses zijn aandacht al getrokken.
Hier is al goed te horen dat we hier niet met een eendagsvlieg te maken hebben.
De maniakkale zang en gitaarwerk van Black Francis, Kim Deal's heerlijke bas-werk en backing-vocals, Joey Santiago's overstuurde gitaar-feedback en David Lovering's gave drumwerk zijn het handelsmerk van de Pixies. Dit mini-album zit vol met bizarre teksten.

Zou het John Wayne's favoriete album geweest zijn?
Een track zoals 'Vamos' zou prima in een van zijn films gepast hebben, of niet?

Wat dacht je van Silver van het album Doolittle?

Beste band dat begin jaren '90 Europa veroverde: wat een dynamiek en wat een energie! Zoals velen destijd moest even de 'click' gemaakt worden, maar was je door de Pixies-sound 1-maal bevangen dan liet en laat het je niet meer los.....

Van gelijkaardig niveau als het _gigantisch_ sterke Surfer Rosa. Caribou en Levitate Me stelen naar mijn mening de show, hoewel al wat tussen deze twee tracks zit ook van hoge kwaliteit is. De versie van Vamos op deze ep is wel stukken minder als de versie op Surfer Rosa - maar het blijft een geniale song!
4.5 sterren. De perfecte opstap naar hun meesterwerk dat een jaar later op de markt verscheen.

Ongeevenaard geniaal (samen met Surfer Rosa). Hilarische teksten en venijnige geluiden met gitaren die af en toe als een muur op je af komen en dan weer helemaal wegvallen - Heerlijk..
Caribou, The Holiday Song, I've Been Tired en Levitate Me springen er net iets bovenuit.

Och, best wel een grappig albumpje, deze voorloper op Surfer Rosa, maar hij mist toch de nummers die ik écht goed vind, zoals Where Is My Mind? en Gigantic. Caribou vind ik dan nog wel aardig, maar de rest doet 't niet zo heel erg voor mij. 3,0*

Fantastisch debuut, waar geen zwak moment opstaat. Duurt ook geen seconde te lang. Jammer dat ie op CD als bonus bij Surfer Rosa zo achteraan staat weggemoffeld, maar goddank bestaat er vinyl.

Ik heb altijd gedacht dat Caribou het laatste nummer was van Surfer Rosa en Vamos het eerste nummer hier. Op de CD waar dj maus het over heeft staat ook niet aangegeven waar Surfer Rosa ophoudt en Come on Pilgrim begint. Best stom eigenlijk.

Wel een fijn EP'tje, al heeft het op mij niet meer zo'n impact als toen ik dit ontdekte, een jaar of 8 geleden.

Good old times. Pakkende songs met humor en emotie. Terecht een basis voor vele muzikanten van nu. Heb het voorrecht gehad om ze in de 80-er jaren live gezien te hebben in een dubbelconcert met the Throwing Muses. Hoewel die toen meer indruk op mij maakte dan de Pixies, zijn de nummers van de Pixies wel meer blijven hangen.

Zelfde hier.

Hoe meer ik ze beluister (Come on pilgrim t/m Trompe Le Monde) en Live zie (Destijds in de jaren '80 en laatst bij de reunie touren), kom ik tot de ontdekking dat hun 1ste nummer "Caribou" misschien wel de meest geniale Pixies song is (In mijn hoofd speelt de gitaar in dit opzwepende nummer nog altijd 10 minuten door). Het blijft voor als nog stuivertje wisselen met enkele songs van het album "Doolittle". Voor mij nog steeds het ultieme Pixies album. Ook "nimrod's son" is nog altijd een klassieker.

Echt een geweldige EP die ik net dat beetje extra ben gaan waarderen door het zien van live uitvoeringen van de nummers (via internet). Mooie gekke energie zit erin. Zoeen balans als hier tussen rauwheid en toch mooie nummers kom je niet vaak tegen. Mijn introductie voor de band was Doolittle en ik was bang dat de rest van ze ten opzichte daarvan wat zou tegenvallen. Dat valt gelukkig erg mee, gewoon een kwestie van er wat meer inkomen, zoals gebruikelijk.

Ik had liever de volgorde van Come On Pelgrim en dan pas Surfer Rosa.
Dan staan de beide Vamos-sen wat meer uit elkaar.

Mijn inziens zijn dat toch de 2 besten.

Via een optreden van the Pixies heb ik toch ook Thin White Rope ontdekt. Dat voorprogramma van the Pixies blijft toch mijn favoriete concert.

Goed dit eens te lezen ... ook al is het off-topic, het beste concert dat ik ooit zag was eveneens TWR

Ikzelf vind dit stukken minder dan Doolittle, maar het gaat mij vooral om de oorsprong van deze geweldige band.
Ergens in een kelder of garage moet toch een begin gemaakt zijn voor een nummer als Caribou.
Het lijkt allemaal zo eenvoudig; inpluggen, intro starten, Kim Deal die Francis Black met haar zang ondersteund; de schreeuw, het rammelend geluid.
Gewoon een moment van puur geluk, het valt toevallig zo uit.
Schijn bedriegt, want dit eenvoudig, maar oh zo aan stekelige rauwe geluid wordt ook in de volgende nummers zo neer gezet.
Is het dan wel werkelijk zo simpel?
Nee, want het zijn geen fragmentarische brokstukken.
De kunst om pakkende tracks als demo’s te laten klinken, terwijl het meer af is dan wat je in eerste instantie denkt.
Of het nu Ed Is Dead, Vamos of Isla de Encanta is, het klinkt niet af, maar na een eerste luisterbeurt lukt het al om een definitieve plek in je geheugen achter te laten.
Alsof een surfsound wordt gecreëerd door een groep Mexicaanse punkers, terwijl we hier gewoon te maken hebben met een groep jonge honden uit Boston die herrie weten om te zetten tot een tijdloze schoonheid.
Alle kenmerken van hun latere sound zijn hier al aanwezig.

Dit is op dit tijdstip na een lange werkdag - en een paar bier - nog steeds steengoed!!.....krijg je, zelfs op dit tijdstip, energie van...door naar Surfer Rosa!

Caribou, caribouhou ..... Klassieker, net als Isla de Encanta!

De sfeer zat er meteen al lekker in op deze debuut EP van Pixies. Lekker hoor

Voor mij was dit destijds een welkome opvolger van de Gun CLub. Vooral nummers als Vamos hadden zo met Jeffrey Lee Pierce geschreven kunnen zijn. Heb 'm nu weer eens op de speler liggen en het blijft lekker recalcitrant en kicking against the pr*cks. Wel was het voor mij even slikken dat ze op mijn favoriete label 4AD zaten, daar pasten ze destijds voor mijn gevoel totaal niet tussen. Maar er kwamen later meer bands bij het label waar ik dat ook mee had, ik kocht eerder alles blind wat op 4AD uitkwam. Ik hoor overigens niemand over de hoes, die was ook bizar met die zwaar behaarde man. Wie deed zoiets nou? Nou de Pixies, love it or hate it. Lekker album en een welverdiende 4 sterren. Vamos a jugar por la playa...