Queen - A Kind of Magic (1986)

Je krijgt veel updates?

Schijnbaar een erg tijdloze band. Ik heb zelfs Queen+ wat kansen gegeven. Maar mijn voorkeur ligt (denk ik) toch in de periode <1995.

Daarbij komt ook dat ik geen aansluiting kan vinden bij moderne rockmuziek. Daar waar ik een Queenplaat met gemak van kop tot staart luister, lukt dat me maar nier bij bands na 1990 (uitzonderingen daar gelaten, maar dat is vaak retro-muziek).

Intussen ben ik ook mijn collectie 7"- en 12"-singles aan het uitbreiden.

Af en toe een update, soms een like hier en daar en soms ik zelf wat voorbij komen.

Geeft niks hoor

Dit album is best wel slecht eigenlijk. One Vision en Princes of the Universe redden deze plaat enigszins maar wat er tussen zit is niet al te best. "Pain Is So Close to Pleasure", geldt niet voor mij in ieder geval.

Haha nee dat is inderdaad wel dé draak van dit album wat mij betreft. De rest kan ik prima mee uit de voeten. En ja, dat komt zeker door de nodige herinneringen aan die tijd

Dit album heeft geen draken, beste heren.
En Pain Is So Close to Pleasure is nu net één van de topnummers van het album, samen met Who Wants..... Dat dat maar duidelijk is

Het door Mercury met kopstem gezongen ; Pain Is So Closure to Pleasure doet mij weinig plezier.
Een lichtvoetig niemendalletje dat in mijn ogen wel erg weinig om het lijf heeft.
Over smaak valt natuurlijk niet te twisten maar in mijn beleving vind ik het zelfs de zwakste song van de schijf.
Niet dat de overige nummers beresterk zijn, de rocker One Vision heeft mij nooit kunnen bekoren, de lachwekkende quotes in Gimme the Prize of het wat gezichtsloze One Year of Love, neen ik ben geen groot liefhebber van deze plaat.
Er is maar 1 song van A Kind of Magic die zich in de loop der tijd in mijn hersenpan heeft genesteld; het terecht alom geprezen Who Wants to Live Forever, een van de beste songs ooit door May gecomponeerd.
Buiten dit nummer om komt het overige songmateriaal maar mager op mij over.

De plaat hinkt wel op een paar gedachten. Het kleffe trio 3, 4 en 5 en daarnaast het hardrock(achtige) 7, 8 en 9. Plus daarbij nog de popsongs 1, 2 en 6. Dus een beetje een ratjetoe aan liedjes die bij mij net de 3,5* aan tikt (maar op een andere dag...)

Mijn sterren staan bij 1 en 7 (en die halen het gemiddelde dan ook wel omhoog).

Een beetje variatie is in principe wel fijn toch? Mits goed uitgevoerd. Ik geloof dat veel mensen hier een hekel hebben aan One year of love (of ballads in het algemeen misschien wel). Ik vind het een erg mooi geschreven liedje maar denk dat er meer in gezeten had. Een kale akoestische uitvoering als Love of my life tijdens het Wembley concert zou het nummer goed hebben gedaan.

Pain is so Close to Pleasure had zo op Hot Space kunnen staan. Ik snap wel dat het nummer op weinig waardering kan rekenen.

Zeker en bij Queen is diversiteit toch ook altijd één van hun sterkste punten geweest. Maar hier slaat het wat mij betreft wat door. Ook door het vrijwel na elkaar plaatsen van de verschillende stijlen ipv wat afwisseling creëren, al vraag ik me hier af of dat dan wel gewerkt had dmv halve soundtrack achtige karakter.

Op een plaat als A Night At The Opera springen ze nog drastischer van de hak op de tak.
Daar werkt het prima vind ik dan.
Ik vind Queen artistiek een stuk minder interessant in de 80's. Het songmateriaal is een stuk minder coherent naar mijn idee.
Maar een paar heel sterke troeven hadden ze ook op mindere albums. Daarom zijn hun platen nooit echt onvoldoende.
Na hun legendarische gig op Live Aid in 1985 was Queen weer helemaal terug en de neuzen stonden weer dezelfde kant op.
Maar ik hoor het nog niet echt terug op deze plaat.

Ik vind dit zelfs (op Hot Space na) het zwakste album uit hun oeuvre. Oh, en ook Made In Heaven reken ik dan even niet mee: die heb ik nooit ècht goed geluisterd.
Ik vind de nummers hier teveel uitschieten van rockers die voor mij niet werken (Gimme The Prize) naar kleffe ballads. Het lijkt mij dat dit een 'lopende band' plaat is: er wordt niet meer echt verkend. Het voelt me allemaal wat te makkelijk of zo.
Terwijl ik juist vol verwachting dit album voor de eerste keer luisterde: One Vision vind ik te gek (vooral door de live uitvoering op Live Magic, jawel) en Who Wants to Live Forever. Maar nee, deze staat bewust niet op de plank hier.

Dit is gewoon het Young Americans (Bowie) van Queen. Met andere woorden een van de beste albums in hun oeuvre. Toffe tracks, zeker anders dan de rest van hun albums. Jammer dat de liefhebbers van de eerdere albums daar niet zo goed mee overweg kunnen. Mag hier graag naar luisteren. Wedijvert met The Miracle om de titel beste Queen album.

Ik hoor verder niets nieuws onder de Queen zon hoor. Queen hanteert sinds hun 1ste album al vele stijlen door elkaar heen op hun albums.

Diversiteit was altijd een kenmerk van Queen geweest, vooral sinds Sheer Heart Attack. Waar dat hun vroegere albums constant op een hoog peil staan, staan op hun latere albums (en deze A Kind of Magic) enkele missers met name het trio 3 tem 5.

The Miracle vind ik dan weer een véél betere worp. Nummers zitten over het algemeen beter in elkaar en blijven meer boeien. Met een paar missers uitgezonderd.

One Vision heeft iets van Sharp Dressed Man, ontdekte ik vandaag.

De zanglijn en ondersteunende akkoorden in de verzen van beide songs lijkt op elkaar ja.