Pixies - Surfer Rosa (1988)

Dat is niet echt aan te geven. Was ik er op dat moment voor in de stemming? Ik weet het eerlijk gezegd niet. Ook na een hernieuwde beluistering kan ik geen zinnig antwoord op deze vraag geven. Het pakt me nu gewoon niet (meer).

Ik vind dit het beste album van deze fenomenale band. Bone Machine en Where Is My Mind zijn de beste nummers.

Gewoon >10 jaar laten rijpen en dan weer eens draaien in aanloop naar concert Vredenburg aanstaande donderdag. Dan komt het weer heerlijk binnen!

Hierover zijn jij en ik het duidelijk niet eens.

Tja, niet te verklaren, maar gewoon een feit. Ik ben wel blij dat er weer een Elvis fan op MuMe zit, want we zijn met weinigen.

wanneer ik deze plaat op zet overweldigt mij een gevoel van optimisme en gelukzaligheid. kan het niet anders verwoorden, geweldig blij word ik er van!

Bij dit album gekomen door het geweldige nummer where is my mind? Helaas heeft de rest van het album niet hetzelfde niveau. Beetje gekke nummers op een niet perse positieve manier. Aardig wat fillers ook helaas. De beste man zingt ook op manier waar ik geen fan van ben. Achja, het moet ook gewoon je sound zijn denk ik die je goed of mooi vind. Denk dat dit zo'n album is die je of 2 of 5 sterren geeft. Ik zit nog een beetje in het midden
4 sterren gemiddeld voor dit album lijkt me aan de hoge kant ook. Moet wel zeker zeggen dat ze origineel zijn!

Bedankt voor je inhoudelijke bijdrage.

Jij bent zelf begonnen met van die grappen te maken

Ik zou zelfs durven te beweren dat Where Is My Mind? mogelijk het minste nummer op dit album is.

Wij verschillen wel vaker van mening heb ik het idee haha

Verstandige uitspraak !


Niet zo'n slimme uitspraak !

Als 898 stemmers gemiddeld 4.14 geven, dan is dit dus klaarblijkelijk een op z'n zachts gezegd erg gewaardeerd album. Ik denk wel dat een groot gedeelte van de 898 dit genre punk erg mogen. Thekillers87327 struind ( leuk hoor, doe ik ook ) zo'n beetje alle genres af.
't Zal mij verder aan m'n reet roesten of iemand nu een 2, 3, 4 of 5 geeft. Iedereen heeft recht op zijn eigen smaak... maar uiteindelijk vind ik het wel leuk om te zien wat 'n album doet t.o.v. anderen albums.

Thekillers87327...ik volg je enthousiaste stukken ... ga ajb lekker door met je gezoek & berichten

Thanks! Erg leuk bericht van je!
Haha en ik snap wel dat die 4 sterren dan logisch is maar ik vind t m niet waard
Maar zo hebben andere dat ook bij the cure wat ik niet kan begrijpen.
Ik zal zeker blijven zoeken

Kijk, dat is nu het verschil tussen ons....ik heb the Cure ook super hoog staan, maar !! begrijp heel erg goed !! dat anderen daar niets aan kunnen vinden

En op eens had ik een klik met Where Is My Mind? Ik had de Pixies altijd links gelaten. punky muziek staat mij immers nog wel eens tegen. Surfer Rosa is echter voornamelijk een geflipt popalbum dat binnen de tijdspanne van een half uur schakelt tussen een veelvoud aan gave riffs, monotone drums en uitzinnig zang. Muziek die een glimlach op mijn gezicht tovert.

Pixies ken ik al vrij goed aan de hand van een verzamelalbum die ik ooit eens ontleend had uit de plaatselijke bibliotheek. De albums apart had ik nog niet allemaal beluisterd. Hier ook veel kwalitatieve nummers met voldoende weerhaakjes. Soms schiet het net iets te veel uit de bocht wat ten koste gaat van de track in zijn geheel.

Voor het eerst dat ik de link leg met een Tom Waits album, zou die er ook werkelijk zijn? Ik heb eigenlijk geen idee...

Dit album is natuurlijk The Velvet Underground & Nico (1967) voor een nieuwe generatie: waar alle 'alternative' rock is gebaseerd op The Velvet Underground, zo is alle alternative rock van na 1988 gebaseerd op dit album van Pixies dat echter weer een imitatie is van The Velvet Underground. Nirvana, Weezer, Radiohead, etc zijn allemaal in de eerste plaats pogingen dit album te imiteren (en waar The Velvet Underground niet te overtreffen bleek, slaagden sommigen wel om dit album van Pixies te overtreffen). De charme - precies als bij The Velvet Underground - is de intense dynamiek van hard-zacht-hard en net als bij The Velvet Underground wordt daarbij gebruik gemaakt van een meisje dat toevallig in de band zit en eigenlijk niet kan zingen toch te laten zingen: haar gemaakte onschuld bij de lieflijke passages wordt versterkt door haar ietwat vals zingen hetgeen prachtig contrasteert met de harde, agressieve muziek van de band. Dat de mannelijke zanger in beide bands eigenlijk ook niet kunnen zingen versterkt verder de garage-sound waarbij er een magie voelbaar is achter de amateuristische presentatie.

Ondanks de hoge score haal je de band wel gruwelijk onderuit

Tis 'n Filosoof....

Voor mij is dit album DE ontdekking van de Pixies in '88. Met een compliment ook voor het artwork van Vaughan Oliver (en Simon Labalestier) die van de aankoop van vele 4AD lp's in de jaren '80 iets bijzonders maakte.

Geweldig 4AD-artwork inderdaad ook!

Ik had nooit iets van The Pixies gehoord, alleen de bandnaam zei mij iets. Ik vermoedde al dat het een alt.rock band zou zijn.

Mijn vrouw is er gek op, dus luister ik mee. Ik hoor ook wat punk-invloeden.

Verder valt mij op: rommelige drums, valse zang, een hoop herrie en geschreeuw. Allemaal in dienst van rebelse songs met vast een rebelse boodschap. De zang lijkt wat op blaffen. De productie is overigens echt subliem! De drumsound bijvoorbeeld is wel erg goed. Zonder die productie had het vast veel lawaaiiger en lelijker geklonken.

De sfeer en muziek van de band zelf doet me denken aan zweterige kraakfeestjes, lauw bier en pogodansen. Leuk om eens gehoord te hebben, maar ik vind het niet iets voor mij. Geen stem.

Dat hoor je goed! Frank Black is ook de hond die de hoofdrol speelde in dat befaamde toneelstuk van Wim T. Schippers. Hier zie je hem: Going to the Dogs.

Ik had een interview gezien met jem pas geleden, anders had ik niet eens geweten over wie je het hebt. Lijkt mij een leuk toneelstuk.

Tof he
De teksten kan ik met de beste wil van de wereld niet rebels noemen (als je onder rebels "schoppen tegen het systeem/punk"-rebels verstaat. Ze zijn eerder dadaïstisch met veel bijbelse verwijzingen, sex en Spaanstalige passages.


De productie is van Steve Albini, misschien ken je hem. Dit is zijn signature-sound (droog&direct). Zelf wil hij overigens geen producer genoemd worden, maar engineer. Hij neemt gewoon de band op zoals die klinkt, zonder poespas en bemoeienis met het geluid.

De productie is het sterkste punt van deze plaat. Ik zal eens op zoek waar hij nog meer bij betrokken was.

Tja, ik luister/lees echt nooit teksten, dus ben me ook niet bewust van de teksten van Pixies. Ik vermoedde iets rebels, zonder het uit te zoeken. Gaaf dat het wat dadaïstisch is.

In andere kunststromingen (dichtkunst, literatuur, beeldende kunst) heb ik een veel progressievere smaak dan in muziek. In muziek zoek ik die heftigheid veel minder op, en wil ik liever mooie, aangename muziek.

Wel leuk, dat ik nu (eindelijk) weet wie/wat The Pixies zijn.
Gezien de smaak van mijn wederhelft ga ik nog veel meer leren en buiten die comfortzone treden.

Wij komen elkaar regelmatig tegen bij jazz, prog, hardrock en metal, maar leuk je nu ook hier te treffen, Michiel. Al is het dan te danken aan de goede smaak van je vrouw. Pixies is voor mij een van de allerbeste bands als alle remmen effe helemaal los moeten. En dat is best nog wel eens het geval. De Pixies albums weten de CD speler nog heel regelmatig te vinden. Meebleren van begin tot eind. Mijn usernaam is geinspireerd op de Tony uit Tony's Theme. Wil het niet eens een guilty pleasure noemen, daarvoor is Pixies veel te belangrijk voor mij. Geef ze 'n paar keer de kans en laat je meevoeren. En blaf mee als Tony voorbij komt....TOWNie, TOWNie, TOW...Nie. Heerlijk.

Tja buddy, je kunt niet alles altijd maar samen goed vinden, en dat is maar goed ook, want dan kun je elkaar ook blijven tippen.

Ik ben er nog niet uit over deze avantgardistische, dadaïstische, experimentele noise/rammelrock. Als ik wil knallen gaat bij mij de stonerrock, thrashmetal, southern rock op niveau 11. Riffs, donderende drums en gitaarsolo's. Ik ben ook gewoon een oude hippie/stoner denk ik.

Maar omdat mijn vrouw evenveel recht heeft als ik op het hard draaien van muziek, kom ik ook nog wel eens bij andere acts terecht. Het blijft interessant.

Ik beluisterde dit album voor het RYM top-250 review topic – anno augustus 2022 was dit RYM #193

Pixies is zo’n groep die me in esthetiek en attitude altijd erg aanstaat, waar ik graag losse tracks van luister. Ik beeld me daarom herhaaldelijk in dat hun albums me erg liggen. Ik denk dan: omdat ik een hele reeks Sonic Youth-platen in de kast heb staan, kan ik voor Pixies, dat vergelijkbare kwaliteiten heeft, ook wel vast een rijtje vrijhouden. Maar ondanks die duidelijk omlijnde aantrekking verloor ik voorheen vroeg of laat toch mijn interesse gedurende de verder toch niet bijster lange albums. Zodoende heb ik deze plaat in 2007 op 3 sterren getrakteerd, en er na enkele pogingen in de daarop volgende jaren niet echt meer naar omgekeken. Toch heeft de plaat een vreemde aantrekkingskracht: want ook ter ere van de RYM-lijst had ik er weer echt zin in. De titel, Surfer Rosa, is alleen al prachtig, en ook de hoes intrigeert. Echt zo’n plaat die ik graag goed zou vinden. Maar ook anno 2023 is dat nog maar deels het geval.

De plaat duurt 33 minuten, waarvan er geen enkele vervelend is. En toch heb ik na afloop het gevoel dat ik een uur heb zitten luisteren en weet ik niet meer precies waarnaar. ‘Broken Face’ duurt 1:30. En toch denk ik op tweederde van het nummer ‘nu weet ik het wel weer’. De rammelende gitaarsound ligt me wel, maar zowel de zang als de composities brengen me niet echt in beweging. De sound en productie zijn behoorlijk rauw en dynamisch en toch sleept de muziek nogal aan. Ook ‘Gigantic’ voelt als een te lang nummer en had voor mijn gevoel stukken puntiger gemogen. Die verder consistente atmosfeer wordt slechts eenmalig doorbroken, en dat is voor succesnummer ‘Where Is My Mind’ – een track die met zijn gepolijste sound en veel traditionelere opbouw nadrukkelijk breekt met de rest van de plaat. In playlists of op de radio onderscheidt dit zich makkelijk van het gros van de soortgelijke muziek en leef ik op, tussen de roestigere rest van Surfer Rosa landt het niet echt.

Ik zie dat dit gezelschap zijn oorsprong in Boston heeft en vind dat eigenlijk wel passend: het is een soort verantwoorde, voorname, haast streberige of overdachte punk, geheel in lijn met de atmosfeer die die stad in mijn ervaring domineert. Het rammelt, maar het rammelen lijkt minutieus gepland te zijn: rock ’n roll zoals het heurt. Het voelt hierdoor alsof de eigenschappen van de plaat – die mij los bezien allen precies liggen – elkaar doorlopend uitmiddelen. En daarmee is dit meer een verantwoorde dan een echt goede plaat voor mij. Ik kan eigenlijk voor al Surfer Rosa’s elementen waardering opbrengen, zolang ik hem niet te vaak hoef te luisteren.

3.25*

Steve Albini, frontman van Big Black, Shellac en engineer van dit fantastische album helaas overleden.