Elbow - Build a Rocket Boys! (2011)

Bij Elbow heb ik elk album die ik gekocht heb telkens een beetje het gevoel er ingetuind te zijn.
Asleep in the Back kocht ik omdat dat indertijd helemaal in het plaatje paste: het was de muziek waar ik graag naar luisterde rond die tijd (Coldplay, Radiohead, Turin Brakes, Travis etc.).
Toch werd ik er nooit echt verliefd op. Cast of Thousands werd ondanks dat toch aangeschaft en achteraf dacht ik weer 'waarom eigenlijk'. Het is het net niet terwijl het toch zo mooi is. Het pakte me niet.
Bij de derde, Leaders of the Free World, heb ik mezelf wederom laten overhalen het te kopen en misschien door het wat toegankelijke karakter kreeg ik het een beetje te pakken waardoor ik er bij The Seldom Seen Kid voor het eerst niet het gevoel kreeg 'er in getuind' te zijn. Dat album was een overtuigende aanschaf en ik denk dat het tot nu toe mijn favoriete album is.

En dan nu Build a Rocket Boys! met wederom hetzelfde gemengde gevoel. Moet ik onderhand niet eens stoppen met deze band? En dan toch weer luisteren met exact dezelfde uitkomst: nee geen hoera-stemming, ja het is toch eigenlijk weer erg mooi.
Het is allemaal wat je van deze band kunt en mag verwachten en de kwaliteit van de nummers is dik in orde. Op de langere termijn zal wel weer blijken of dit net als veel andere Elbow albums zal gaan verstoffen in de kast of dat het een juweeltje blijkt waar ik nu wel eens vaak naar teruggrijp.

Hoe dan ook moet ik zeggen dat Elbow een mooi album heeft afgeleverd waar de fans hun vingers weer bij zullen gaan aflikken en waar luisteraars die het arty-farty gebeuren van Radiohead een beetje zat zijn ook wel van zullen gaan genieten (alhoewel ik die Radiohead-link eigenlijk nooit zo goed gesnapt heb).
Build a Rocket Boys! bevat een hoop mooie, verstilde, klanken die met regelmaat een sereen sfeertje weet te creëren (o.a. The River), misschien wel een klassiekertje oplevert (Lippy Kids), en waar de kenmerkende zwierige koortjes ook aanwezig zijn (o.a. Open Arms).

Het vijfde studioalbum van Elbow, build a rocket boys! is de opvolger van meesterwerk the Seldom Seen kid. Het album waar Elbow in het eerst in hun (inmiddels) 14 jarige carrière succes kregen. In een klap werd het ‘best bewaarde Britse geheim’ bekend en stonde ze op elk ook maar enigszins groot festival dat er maar te bedenken viel.
Elbow had daarom de keuze, of weer een Seldom Seen kid maken of iets nieuws uitproberen. Kiezen ze voor een Seldom seen kid 2 dan spelen ze veilig en weten ze zeker dat ze succes krijgen, kiezen ze voor een nieuwe weg dan is dat riskant. Maar Elbow zou Elbow niet zijn als ze niet kiezen voor mogelijkheid 2. Build a Rocket boys is namelijk geen kopie van de vorige, maar het is een nieuw hoofdstuk in het elbowboek.

Ik was nogal verbaasd toen het album mij in eerste instantie niet wist te boeien. Na een aantal luisterbeurten wist ik niet wat ik met het nieuwe album aan moest. Alleen Lippy Kids dat ik al even kende, ging door merg en been. Maar toen ik er even helemaal klaar mee was met deze 5de Elbow, gingen alle nummers door mijn hoofd spoken. Ik zat ze vandaag allemaal te neuriën en te zingen terwijl het album niet opstond. Toen heb ik hem toch maar gekocht. En het album kruipt met elk nummer verder onder je huid. Ja, hoor... Het is weer een groeiplaat.

Opener The Birds is briljant. Op het eerste gehoor klinkt het nummer super eenvoudig en niet bijzonder, maar als je hem vaker luistert merk je dat hij steeds bijzonderder wordt. De elektronica die in halverwege invallen zijn nieuw en prachtig. De Vocalen van Guy Garvey zijn weer dik in orde, wat kan die man mooi zingen! Jesus is a rochdale girl is een van de simpelste liedjes die elbow ooit heeft gemaakt, en de prachtige afsluiter dear friends behoord ook tot een van de hoogtepunten. Maar het prijsnummer van de cd is (het al eerder genoemde) Lippy Kids, dat nummer bezorgt me helemaal kippenvel en is misschien wel het mooiste nummer dat elbow ooit maakte.
Een minpuntje van de cd vind ik Single Neat Little Rows, het nummer zit muziekaal gaaf in elkaar, maar de zang die samen valt met de piano vind ik gewoon niet mooi, en het instrumentale pianoloopje vind ik ook niet fijn. Met de kwaliteit van de overige nummers zit het overigens meer dan goed.

Even was ik bang dat het niks zou worden tussen mij en Build the rocket boys. Dat hij me zou tegenvallen net als bijvoorbeeld de nieuwe White lies, Maar niet is wat het lijkt bij Elbow. Elbow maakt gewoon WEER een prachtig album, die niet is te vergelijken met The Seldom Seen Kid maar weer o zo mooi is.



4,5*

van: http://daanmuziek.blogspot....

Build A Rocket Boys! Is een uiterst geslaagd album van Elbow. Na vier luisterbeurten vind ik dit zelfs al het op één na beste album van deze melodieuze band. Voorlopig is de eer voor ‘beste plaat’ weggelegd voor de voorganger The Seldom Seen Kid, maar als deze potentiële klassieker op deze manier blijft groeien komt daar snel verandering in. Hoewel Build A Rocket Boys! een stuk minder afwisselender is dan de succesplaat uit 2008, blijven vrijwel alle nummers door hun enorme schoonheid in je hoofd hangen. Het begint al met ‘The Birds’, de openingstrack die zich rustig opbouwt naar een prachtig slot.

Het hieropvolgende nummer is de eerste single van de plaat, te weten ‘Lippy Kids’. In dit nummer bewijst Guy Garvey een fantastische stem te hebben. Zijn teksten zetten je ook echt aan het denken; vooral tijdens het luisteren van Lippy Kids besef je eigenlijk dat je van elke dag iets moois moet maken. Op sommige punten kan alleen Elbow dit.

Instrumentaal is Build a Rocket Boys! wat we van de Britten gewend zijn, bewijst With Love. De piano, de bas, het koortje op de achtergrond: alles valt perfect samen in dit dromerig liedje. Gelukkigerwijs heeft Elbow ook gekozen voor een opvolger van het wat hardere ‘Grounds for Divorce’ en welteverstaan in het nummer ‘Neat Little Rows’. Tekstueel is het niet geweldig, maar dat maakt door de bombastische sound weinig uit.

Na dit nummer keert Elbow weer terug naar haar rustige sound met ‘Jesus Is a Rochdale Girl’ en ‘The Night Will Always Win’. Van het laatstgenoemde nummer ben ik nog niet zo kapot, maar in Jesus Is a Rochdale Girl bewijst Garvey wederom één van de beste zangers ter wereld te zijn. Ook in High Ideals, die naar mijn mening sterk doet denken aan ‘On a Day Like This’, neemt hij een voornaamste rol in beslag. Net zoals in de zonet genoemde klassieker maakt High Ideals gebruik van prachtige toetsgeluiden en violen die je meevoeren naar een andere wereld. Eén van de beste nummers van de plaat.

De keuze voor ‘The River’ begrijp ik nog niet helemaal, aangezien er weinig spannends in het nummer gebeurt. Hetzelfde geldt voor de Reprise-versie van The Birds, waarin gastartiest John Moseley van zich laat horen. De resterende nummers van Build A Rocket Boys!, Open Arms en afsluiter Dear Friends, maken dit echter ruimschoots goed. Beide topnummers die niet op The Seldom Seen Kid misstaan hadden.

Al met al heeft Elbow tot dusver de beste plaat van 2011 afgeleverd. En als de plaat nogmaals zo door blijft groeien, zal dat nog wel een tijdje zo blijven.

Ik keek echt enorm uit naar het nieuwe Elbow album, ben dan ook al jaren een flinke fan. Op de release dag dan eindelijk de cd kunnen kopen en gelijk naar huis gegaan. Eenmaal thuisgekomen de cd gelijk in de cd speler gedaan en hij is er sindsdien niet meer uitgeweest!!

Mensen zeg, wat is dit een briljante cd!!! Was bang dat het alleen maar tegen kon vallen na Seldom Seen Kid, maar Elbow levert gewoon weer een meesterwerk af. De grijpt me bij het eerste nummer en laat me niet meer los.

Hoogtepunten voor mij zijn the Birds (wat een nummer om een cd te openen zeg!!), Lippy Kids (wat een ontiegelijk mooi nummer dat echt door merg en been gaat), Neat Little Rows (klinkt gewoon zo lekker), Jesus Is A Rochdale Girl (dat simpele, maar o zo mooie deuntje!!), The Night Will Always Win (echt prachtig gewoon) en Open Arms.

Lippy Kids is echt van de mooiste en meest gevoelige nummer die ik in jaren heb gehoord.

Guy Garvey heeft zo'n prachtige stem en klinkt subliem op deze plaat. Het is soms gewoon eng hoe erg hij op momenten op Peter Gabriel lijkt.

Elbow heeft voor mij nu al een van de beste platen van 2011 afgeleverd. De lat ligt mega hoog voor de rest van 2011.

Kan echt niet wachten om Elbow live te zien in London eind deze maand!!

Dit album kan toch moeilijk gevarieerd genoemd worden. Het staat vol met vooral (hele) saaie popliedjes. Het leidt soms zelfs tot tenenkrommende muziek, wat volgens mij alleen maar gewaardeerd wordt vanwege eerder wel goed werk van deze band Elbow.

Het begint al niet echt sterk met de aanvang van The Birds. Dit zogenaamde harmonieuze gezang duurt te lang, voordat het tweede wel aardige deel van het nummer volgt. Lippy Kids lijkt de uitzondering op de regel, hoewel dit net weer te lang duurt. Bij Neat Little Rows schrik ik op: het begint als een rock nummer met een prima bas en mooie piano en zang. Dit is het enige echt goede nummer van dit Build a Rocket Boys! Het is ook het enige rock nummer, want de categorie rock kan je toch niet serieus meer plakken op dit album.

Deze drie nummers blijken ook de 3 favoriete tracks te zijn onder 'statistieken'. Het verbaast mij niets. Luisterend naar de andere vooral saaie en soms zelfs bij vlagen matig tot slechte popliedjes dacht ik steeds: waaraan doet mij dit toch denken? Helaas, het bleek Blof te zijn. Elbow lijkt met dit album de Blof van the UK te worden. Wie had dat gedacht? Ze zakken door de ondergrens heen.

Ik weet onderhand wel wat ik van Elbow mag verwachten - een plaat met grotendeels aardige liedjes waar een enkele track zodanig de hoogte in schiet dat het wat mij betreft de track van het jaar mag worden. Alle voorgaande platen van Elbow hebben er wel een (Asleep in the Back), twee (Cast of Thousands) of drie (The Seldom Seen Kid).

Met Build a Rocket Boys! kan ik een mooi en compleet cd'tje samenstellen met de beste liedjes van Elbow. Alles is weer aanwezig - mooi artwork (leuke titel ook) en de fantastische stem van Guy Garvey. De nummers zijn herkenbaar maar weten zelden echt grote hoogten te bereiken. Ik verwacht dat alleen Lippy Kids in het rijtje van Elbowliedjes zal gaan staan die ik nog regelmatig zal draaien. De rest vind ik degelijk.

Ben misschien iets te gulzig geweest dit weekend, maar het komt me toch nog niet de keel uit, integendeel.
Al genoemd, maar toch: Neat Little Rows valt me in negatieve zin op. Voor de rest te mooi om er veel tekst tegenaan te gooien, wat mij betreft. Altijd knap dat sommigen hier zulke doorwrochte stukken schrijven kunnen, en soms raakt het de essentie ook nog. Nou ja, één poging dan...
Ik wen veel sneller aan dit album dan aan zijn voorganger, dat was met recht een groeiplaat. Neemt niet weg dat ik dit album zowel qua tekst als muziek allesbehalve saai vind. Het zit zo goed in elkaar, en bewijst dat het smeden van goede songs een kunst op zich is, die door weinigen verstaan wordt.
Hierboven werd al even de Nits ten faveure van Blof aangehaald. Nog zo'n band die binnen het tijdsbestek van een minuut of 6 het wiel op een originele manier opnieuw uitvindt - dat in tegenstelling overigens tot de, helaas Zeeuwse, middelmaat van Blof.
Bij het beluisteren van dit werk kwam mij meermalen de naam van Peter Gabriel te binnen. De stem van Garvey brengt bij mij een vergelijkbaar gevoel teweeg, dat van ontroering - het smartelijke gevoel wat zich aandient, maar waar nuchter bekeken geen aanleiding toe bestaat. Herkent u dat? Ieder werk dat zoiets bij mij losmaakt, verdient in ieder geval 4 sterren. Hierbij zet ik in met 4,5. Na de nodige draaibeurten valt Rows ook op zijn plek, waarna de volle mep. Elbow is één van de beste bands van de laatste 10 jaar. En laten we hopen ook van de komende tien.

Build a rocket boys! begint erg goed, maar na Jesus Is A Rochdale Girl zakt het een beetje in wat mij betreft. The Night Will Always Win en met name High Ideals gaan een beetje langs me heen en, hoewel een mooi nummer, heeft The River nog te weinig karakter, te weinig pit.
Open Arms is dan weer een sterker nummer, maar ik moet zeggen dat Elbow het idee van 'community-singing' eerder beter heeft uitgewerkt in Grace Under Pressure en One Day Like This. De reprise van The Birds klinkt authentiek en bevalt me daarom wel. Tenslotte is het bijzonder mooie Dear Friends precies het soort nummer dat ik verwacht als afsluiter van een album.

De benadering op build a rocket boys! is wat minimalistischer dan op voorgaande albums. Vaak kon ik juist de wat rustigere Elbow-nummers met minder instrumentatie het meest waarderen, maar nu pas merk ik dat die nummers het best uitkomen als ze worden afgewisseld met rock-nummers. Dat mis ik nog een beetje hier, waardoor het bij vlagen wat aan de saaie kant is.
Al met al een prima toevoeging aan de Elbow-discografie. Geen nieuwe Leaders Of The Free World of The Seldom Seen Kid, maar ook hierop blijft de lome, melancholische sfeer die Guy Garvey en Elbow weten te scheppen overeind.

Zoals meestal met Elbow: 'it grows on you'. Voor nu 4*.

Elbow's vorige plaat (Seldom Seen Kid) was wel zo briljant, dat mijn verwachtingen hooggespannen waren. Te, zo bleek. De eerste single (Lippy Kids) en de tweede overigens ook (Neat Little Rows) zouden hun plek op Seldom Seen Kid verdiend hebben. With Love zou daar wat mij betreft ook nog bij horen, maar de rest van de tracks zijn toch wat saaiig. Mooi, maar saaiig. Misschien moet ik de doffe pianoklanken wat meer luisterbeurten geven, maar ik vrees dat Seldom Seen Kid te goed was.

De titel alleen al, “Build a Rocket Boys!”, ontleend aan single “Lippy Kids”, mag prachtig heten. Jeugdig optimisme, vol vertrouwen de toekomst tegemoet gaan, terwijl het onzekere van de tienerjaren nog steeds in de tekst verankerd is. Ik heb zelf nooit gehoord, maar de zinsnede “The cigarette senate was everything then” is al zo sterk beeldend en roept een gevoel op dat me terug doet denken aan de rokers buiten op het plein van mijn oude middelbare school. Dit lied lijkt het sleutelnummer van de plaat te zijn door de titel te leveren en het concept van middelbare

Dit sleutelnummer is echter “Jesus is a Rochdale Girl”, dat zo mogelijk nog mooier getiteld is dan de cd zelf. Het schijnt dat dit langzame, kleine nummer met prettige elektrische piano de aanstichter van al dit moois is geweest. Niet alleen wordt het grootse van die voorganger (laten we eerlijk zijn, “The Loneliness of the Tower Crane Driver” ging net iets te ver) wat meer teruggebracht: meer “Mirrorball” dan dat eerdergenoemde nummer.

Opvallend is het wel dat er zo nadrukkelijk teruggegrepen wordt op jeugdherinneringen, want mijn eerste kennismaking met Elbow was dankzij die prachtige singles van “Leaders of the Free World”, die ik destijds nooit gekocht heb omdat ik gewoon niet veel kocht. De eerste keer dat ik dit gezelschap zag was de video van “Forget Myself”, waarna ik gelijk dacht dat om een stel vijftigers ging. 31 bleek dhr. Garvey toen ongeveer te zijn. Toch kwam ik maar niet van het idee af dat het hier om een stel doorleefde heren ging. Nu is Garvey 37 en klinkt hij nog steeds alsof hij een heel leven achter zich heeft. Dat heeft hij, een leven vol kleine, mooie momentjes die gememoreerd worden, met een ongelofelijke tederheid. Elbow is de Herman de Coninck van de muziek.

Ironisch is het dan ook dat de albumopener, “The Birds” (dat bijna net zo mooi is als “Mirrorball”) dwingend blijft herhalend dat terugkijken voor de vogels is. De band lijkt zichzelf in deze prachtopener ook sarcastisch toe te zingen met de regels “What are we going to do with you/the same tale every time”. Hoe er langzaam naar een bescheiden climax gewerkt wordt, waarbij het koortje zich als in een mantra blijft herhalen… Een prachtig emotioneel moment. Het maakt wel dat dit ook zo’n album is waarop het eerste nummer het beste nummer is, maar dat maakt niet uit want in deze nieuwe uitbreiding van het universum dat Elbow heet valt nog genoeg te ontdekken.

In “Neat Little Rows” wordt wel naar voren gekeken, naar het overlijden van de ik-persoon (Garvey, mag ik aannemen?) zelfs. Helaas is dit wel het minste liedje van het album (het hierna besproken nummer beschouw ik meer als een intermezzo). Het ouder worden neemt dan ook een plaats in op het album, zoals in de reprise van “The Birds” waarin pianostemmer John Moseley met doorleefde stem terugkijkt. Ook hij is blijkbaar een vogel, net als de rest van Elbow. Gelukkig lijkt het probleem van het verouderen hier niet tot The Cure-achtige toestanden te lijken en toont Guy zich geen Robert Smith, hoe goed die ook mag zijn.

“Open Arms” is de andere kant van de medaille die “Grace Under Pressure” heet. Het koorwerk helt nogal over naar dat nummer, maar “We’ve got open arms for broken hearts like yours” is toch wel erg andere koek dan “We still believe in love, so fuck you”. De prachtige zin “And you're not the man who fell to earth/You're the man of La Mancha” moet nog vermeld worden. Ook dat andere met opvallend koorwerk versierde liedje, “With Love” zit vol liefde. Feelgood zonder dat het Disney-sentiment wordt.

Dat lijkt het bijna te worden in afsluiter “Dear Friends”, waarin de zin “You are here are in my head, in my heart” voorkomt, het enige moment op het album dat er een cliché uit Guys mond ontsnapt. Maar het is ook deze zin die de link legt met de afsluiter van dat ene album, “Friend of Ours”. Daarin werd een overleden vriend geëerd, nu zijn de vrienden die nog leven aan de beurt om de liefde verklaard te krijgen in een subtiel, fijn liedje. Een lichtelijk dissonante gitaar, een klavecimbel en een dronken, woordloos “aaah”-koor eindigen een album dat eigenlijk een verbeelding van de essentie het leven zelf is.

Een goed maar weliswaar geen fantastisch album. Het album opent op een gewaagde wijze met The Birds. Daaropvolgend is het hoogtepunt van het album, met Lippy Kids. Werkelijk een prachtig nummer dat maar moeilijk te overtreffen wordt in 2011. Andere hoogtepunten worden gevormd door onder andere With Love en Dear Friends. De andere nummers zijn helaas niet memorabel genoeg.

‘Seldom Seen Kid’, de vorige plaat van Elbow, was na drie uitstekende platen uiteindelijk ook de grote doorbraak voor de band. Ik heb de vergelijkingen met Coldplay nooit echt begrepen; maar bij het horen van de begintonen van ‘Dear Friends’ moet ik wel onwillekeurig denken aan Chris Martin en z’n kompanen. Wil dat zeggen dat ‘Build A Rocket Boys!’ een doorslagje is van Coldplay? Nou, zeker niet! Terwijl Coldplay na twee platen het beste al had gehad, blijft Elbow op een vrij constant niveau acteren, al vind ik deze net wat minder dan ‘Seldom Seen Kid’. Maar ach, dat was zwaar om die plaat te overtreffen. Al bij al hebben ze met deze nieuweling een goeie plaat afgeleverd; en ik ben er van overtuigd dat we in de toekomst nog wel enkele van die sterke platen mogen verwachten.

Een topplaat is dit echter niet. Het lange, aan Talk Talk refererende ‘The Birds’ mag dan wel een sterke opener zijn, en met ‘Lippy Kids’ volgt daarop het hoogtepunt van de plaat; na deze twee songs hadden we het beste reeds gehad. Na één luisterbeurt, welteverstaan. “Looking back is for the birds”, zingt Guy Garvey. Deze plaat gaat meer over zijn verleden, omdat hij over het heden helemaal niet meer te klagen heeft. daarom kijkt hij terug op zijn verleden, zoals in het met een prachtige tekst begiftigde ‘Lippy Kids’. Het gefluit in deze song geeft het ook een luchtig karakter, terwijl het toch overwegend zwaarmoedig klinkt. Dat geeft het nummer net het contrast dat het nodig heeft. Magistrale opbouw, ook, die spanning!

‘With Love’ geeft zichzelf pas prijs na een aantal luisterbeurten. Dat koortje is zo leuk, haast speels. Voor de rest misschien geen hoogvlieger, maar toch uiterst genietbaar (let ook op dat leuke pianolijntje, typisch Elbow!). ‘Neat Little Rows’ duwt het gaspedaal in, is misschien af en toe een beetje te opgeblazen voor het algemene karakter van deze plaat, maar tekstueel dan weer geweldig. “Lay my bones in cobblestones; lay my bones in neat little row”. Dat vind ik erg goed gevonden, en geeft de song de nodige dosis pit, eigenlijk.

‘Jesus Is A Rochdale Girl’ is dan weer een erg sober nummer, met een drijvend ritme weliswaar, maar toch. Ongekend sober voor Elbow, voor zover ik ze ken. Garvey fluistert bijna, ondersteund door akoestische gitaar. en om het niet saai te laten worden, gooit men er nog wat extra tussen (keyboard?). een frisse toets, had van mij nu niet echt gehoeven, maar het maakt de song zeker niet slechter. ‘The Night Will Always Win’ vind ik het zwakste nummer op de plaat, het weet me gewoonweg niet te boeien. Wat best vreemd is, want het herbergt toch enkele mooie elementen, zou je zeggen. Misschien ga ik ‘m ooit wel eens leren waarderen, maar thans vind ik er niet veel aan. Jammer, want zonder deze song zouden 4 sterren zeker gerechtvaardigd zijn geweest.

‘High Ideals’ is wel weer erg sterk, dus het is geen situatie van “de inspiratie was op”. Zulks vond ik ook moeilijk te geloven, van een band als Elbow. Het neigt weer wat meer naar vroeger werk van Elbow, met dat bombastische, volle geluid. Blazers en strijkers, in een razend interessant gevecht met elkaar verwikkeld. Solide songbasis, dankzij de basgitaar. Quasi willekeurig pianogetokkel. Garvey met z’n geweldig charismatische stem. ‘The River’ is van een geheel andere orde. Het waterige pianospel doet mij eerlijk gezegd wat denken aan Gazpacho, zulke bands. Tot Garvey begint te zingen, natuurlijk, want Garvey doet enkel denken aan… Garvey. Juist ja. Leuk nummer, dat zeker wel.

‘Open Arms’ is een meezinger, dat kondigt zich (helaas) een beetje te voorspelbaar aan van in het begin reeds. Dat hoor je aan het langzaam aanzwellende geluid, en wanneer het refrein dan losbarst, klinkt dat bij een eerste paar luisterbeurten wel vrij indrukwekkend, maar dat vermindert toch naarmate je deze plaat meer beluistert. Dan ga je de kleinere momenten wat meer waarderen. Zoals ‘The Birds (Reprise)’, een korte reprise van de opener, met een kippenvel creërende John Moseley (een acteur of zo, ken ‘m niet). Hij klinkt in ieder geval als een oude, doorleefde man die het allemaal al wel een keer gezien heeft. ‘Dear Friends’ is een waardige afsluiter, met een mooi, emotioneel thema. Het gitaarlijntje doet me, zoals eerder gezegd, aan Coldplay denken, maar daar houdt de vergelijking ook op. Elbow is Elbow, en heeft met ‘Build A Rocket Boys!’ toch weer een sterke plaat uitgebracht. Het mooiste tekstfragment vinden we terug in ‘Open Arms’: “And you are not the man who fell to earth; you’re the man of La Mancha”. Doet me denken aan windmolens.

3,5 sterren

Anders dan velen was ik minder enthousiast over The Seldom Seen Kid. Elbow koos voor variatie en uitgesproken nummers, maar sommige gingen me verassend snel tegenstaan.

Daarmee vergeleken is Build a Rocket Boys! ingetogener en vooral evenwichtiger. Voor avontuur moet je niet bij Elbow zijn, toch hebben de meeste nummers wel 'iets'.
The Birds (Reprise) lijkt trouwens op een Robert Wyatt imitatie, maar dat zal wel niet de bedoeling zijn .

Oh ja, ik mis ook het al dan niet subtiele drum- en baswerk. Luisterde net naar het eerdere werk van Elbow en dan snap je opeens wat nummers als "Station approach", "not a job" enz zo mooi maakt.

In mijn wekelijkse radio-rubriek 'De Keuze van Kas' op AmsterdamFM heb ik vandaag dit album besproken, beluister het hierr.

Sinds Elbow in 2008 doorbrak met het prachtige album "The Seldom Seen Kid" horen zanger Guy Garvey en zijn mannen er helemaal bij. Frappant is het dat ze dus zo laat zijn doorgebroken, terwijl ze de band al in 1991 hebben opgericht. "The Seldom Seen Kid" mag inmiddels wel als meesterwerk worden bestempeld. De anticipatie voor een nieuw album werd groter en groter en zie daar ongeveer drie jaar later brengt Elbow het nieuwe album "Build a Rocket Boys!" uit.

De opening van dit nieuwe album is ontzettend sterk en bevat de beste nummers van de plaat. Namelijk The Birds, Lippy Kids en With Love. Ondanks dat The Birds en Lippy Kids respectievelijk acht en zes minuten lang zijn, vliegen ze zo voorbij! Met name het tweede deel van The Birds is fenomenaal te noemen. Het laatste nummer van de geweldige opening van dit album is With Love. Iets lichter van toon dan die eerste twee, maar dat neemt niet weg dat het een erg sterk nummer is. Veel stemmen hoor je door elkaar zingen op dat nummer, maar het past er goed bij.

De rest van het album is weliswaar van minder niveau te noemen, maar is nog steed heel goed te behappen. Wat je als luisteraar wel merkt is dat hun vorige album gewoon zo ongelooflijk goed was dat dit album dat niet kan overtreffen. Is dat heel erg? Nee, maar het laat je wel kritischer naar dit album kijken. Ook mist dit album een nummer als Grounds For Divorce met een lekkere harde gitaar rif. "Build a Rocket Boys!" rockt gewoon wat minder dan zijn voorganger.

Dit doet echter geen afdoende aan de prachtige sfeer en melodieën die Guy Garvey en zijn mannen weten te creëren. Wat vooral opvalt aan dit album is dat de achtergrond koortjes subtiel en prachtig zijn! Vooral op het nummer The Birds Reprise komt dat heel goed tot zijn recht. Helaas duurt dat nummer maar anderhalf minuut. De afsluiter van het album, Dear Friends, is helaas het zwakste nummer van de plaat. Het voelt gewoon wat standaard aan en doet nergens wat speciaals.

"Build a Rocket Boys!" is dus al met al een sterke plaat geworden die helaas niet kan tippen aan zijn voorganger. Dat is zeker ook niet erg, want het zou een wonder zijn als Elbow dat had klaargespeeld.

8,2 ofwel 4* sterren.

ik heb dit album geluisterd op een moment dat ik niet helemaal relaxed onderuit zat. Gewoon, met dingen aan mijn hoofd. Toen vond ik het een ´mwah´album. Nu, op vakantie, heb ik m nog ns geluisterd, en nog ns, en nog ns. Wanneer je relaxed met bijvoorbeeld een biertje in je tuin zit, is het album echt de moeite waard. Dan heb je opeens het geduld er goed naar te luisteren, en geduld heb je bij dit album nodig. Het is jammer dat de beste nummers vooraan het album staan en dan daarna duidelijk afzwakt (naar mijn mening). En jezus, wat is the birds een mooi nummer!!!!!
Na 16x geluisterd te hebben vind ik ´the birds´ qua gebruik van instrumenten lijken op ´Can you feel it´, van The jacksons. het nummer lijkt er niet op, maar op eens hoor je zulke kleine dingetjes. Maar dit terzijde.

"Eindelijk op luisterpaal" dacht ik een aantal maanden geleden. En het begint nog zo goed. Het "intro" the birds is fantastisch, je wilt meer horen! Dan komt de eerste single, lippy kids, een hit, zit goed in elkaar. Maar dan valt de rest van het album mij zwaar tegen. Het kabbelt voort. Dus ik luister het album nog een keer, en nog een keer. Als het na enige dagen en een keer of tien luisteren van luisterpaal af is weet ik het nóg. Elke keer begint het weer zo mooi en hoop ik weer dat ik het album beter ga vinden...

...Maar nee. Na enkele tientallen keren kan ik er nog steeds niks mee. En dus gaat the birds op repeat en af en toe een keer lippy kids aan.

Dan maar blijven genieten van het vorige album en hopen op beter in de toekomst.

Ik vind dit dus echt het voorbeeld van een album dat briljant is in zijn eenvoud. Rustige nummers als Lippy Kids, Jesus is a Rochdale Girl en The Night Will Always Win springen er op dit album als absolute toppers uit voor mij.

Ik had dit album al vier sterren gegeven, maar nadat ik ze vorige week heb gezien op Rock Werchter met een briljant kalm optreden in de avondzon, waardoor ik me in tijden niet zo relaxed heb gevoeld als toen ik dat uurtje, heb ik er nog een halve ster bij gegeven met een goede mogelijkheid om er later nog een halve ster bij te geven, waardoor dit album in het rijtje komt van de meest briljante albums die ik ooit gehoord heb.

Dan is het 2011 en al vroeg in het jaar worden wij getrakteerd op een nieuw album van Elbow. Als goed muziek criticus pakken wij de plaat van 3 jaar geleden erbij (The Seldom Seen Kid) en na een paar luisterbeurten komen wij tot de conclusie dat Elbow er toch op achteruit is gegaan. Build A Rocket Boys! blijven we toch nog een paar weken beluisteren eer hij de platenkast in gaat. Heel misschien zullen we dit album over een paar jaar weer uit de kast trekken en afstoffen om tevreden vast te stellen dat onze conclusie nog steeds geldt, en we dit album dus correct hebben beoordeeld.

Ja. Of niet. Eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat dit het allereerste album van Elbow is dat ik heb beluisterd. Maar eigenlijk is het erger. Op een vroege lenteavond verveelde ik mij en zocht ik in de rotatielijst naar een leuk album. Dat album met die rare eend op de hoes stond al enige tijd op nummer 1 en omdat ik toch niks beters te doen had, wilde ik me er wel aan wagen. De meeste mensen die kritiek op dit album hadden op MuMe, hadden nou ook niet een goede muzieksmaak en vanwege de hoes dacht ik echter dat dit springerige en nonchalante poprock/rock n roll zou zijn (ducks rock, you know...).

Oh. Oeps. Tijdens het beluisteren van de The Birds heb ik serieus de volle acht minuten gewacht op de climax waarna het tempo zou gaan verdriedubbelen. Toen Lippy Kids vervolgens in werd gezet kreeg ik door dat mijn hoes-indruk toch de verkeerde was. Heb het maar uitgeluisterd maar vond er niet zo veel aan (nee, duh, als je rock n roll verwacht en je krijgt Elbow...).

Maar ja, ik had in die tijd echt weinig te doen denk ik, want ik heb dit album toch nog een aantal keer opgezet en man man man. Die climax tijdens The Birds, wanneer hij zingt “Looking back is for the birds” waarbij die laatste twee woorden weer het begin moeten aanduiden. Die tekst van Lippy Kids, je ziet hem al bij het raam terugdenken aan vroeger en aan de liefdes van toen als hij zingt “You were like a freshly painted angel, walking on walls.” Die pedal-bass (een aangehouden bastoon terwijl de akkoorden wel veranderen) tijdens het refrein van Neat Little Rows. Die droefenis bij Jesus Is A Rochdale Girl als hij realiseert wat de reden is waarom zijn vrienden nog langs komen “Got a house that you can smoke in, so all my friends found me.” En ik zie die Guy Garvey altijd voor me als hij The Night Will Always Win begint met “I'll throw this to the wind” aan kust zingend tegen de krachtige windstoten.

Dus? Beste album van 2011? Nou, nummers als The River en de reprise zijn wel goed voor plaspauzes. Ook worden alle nummers een beetje eentonig als je het te vaak luistert. En live was Lippy Kids (dat nummer dat hier wordt gezien als het beste van de plaat) echt enorm saai. Tijdens dat concert (pinkpop 2011, voor degene die dat wilde weten) kon ik ook mijn vrienden er haast niet van overtuigen dat dit toch wel een van de beste bands van de afgelopen 10 jaar is. Maar het belangrijkste is dat dit album mij daarvan wel kon overtuigen. Dus dit album krijgt bij mij geen stoffig plaatsje in de kast als “de mindere op volger van The Seldom Seen Kid”. Nee, dit is de magnifieke manier waarop ik een van de beste bands van de afgelopen 10 jaar heb ontdekt, Elbow.

Vele jaren was Elbow een heel goed bewaard geheim voor liefhebbers van onder meer Coldplay en Radiohead. De eerste drie albums: Asleep in the Back, Cast of Thousands en Leaders of the Free World zijn van uitzonderlijke kwaliteit, maar kregen geen vat op een groot publiek. Toen drie jaar geleden The Seldom Seen Kid verscheen, lukte het opeens wel en kreeg Elbow de ene na de andere prijs.

Voor een deel lag de doorbraak met The Seldom Seen Kid aan dat dat album een stukje toegankelijker was met nummers die wat minder moeilijk in het gehoor liggen; Elbow bleek zelfs een meezinger te kunnen maken met One Day Like This en dat nummer werd zelfs in Nederland een bescheiden hit.

Elbow had met zijn nieuwe album twee dingen kunnen doen. Het succes van The Seldom Seen Kid verder uitbouwen en 'gemakkelijke hits' kunnen schrijven of toch weer teruggaan naar albums daarvoor: subtiele, verfijnde en gedetailleerde popliedjes. Met build a rocket boys! is de laatste optie het geworden met 'nostalgie, jong en binding met omgeving' als thema. Zanger Guy Garvey is namelijk teruggekeerd naar zijn geboorteplaats Bury en werd overvallen door allerlei herinneringen uit zijn jeugd. Zo gaat Jesus is a Rochdale Girl over een oude vriendin die hem op zijn twintigste in leven hield met wat geld en vijfenveertig cd's. Lippy Kids is een ode aan de huidige jeugd waar een oproep in zit om vooral hun idealen na te streven; hetzelfde gevoel had de band zelf twintig jaar geleden. Maar niet alleen de jeugd wordt vertegenwoordigd op de plaat, een reprise van opener The Birds wordt krakend gezongen door John Moseley, een oude pianostemmer.

Elbow grijpt soms ook terug op eerdere nummers: single Neat Little Rows doet denken aan Grounds for Divorce en de schitterende vioolpartijen die het nummer High Ideals ondersteunen, is ooit wel eens uitgeprobeerd met Theme For Munroe Kelly 2004, al is het bij High Ideals het veel beter geslaagd.

Ondanks de zwakkere nummers With Love en Open Arms kan build a rocket boys! op dezelfde hoogte als de overige vier Elbow-klassiekers geplaatst worden. Wel is de plaat gedetailleerder en is er wat meer doorzettingskracht nodig dan bij The Seldom Seen Kid. Niet erg, je krijgt er veel voor terug.

Ok, ik ga hier eerlijk zijn: ik vind dit een goed album.
Het zal er ongetwijfeld mee te maken hebben dat dit het eerste nieuwe album van Elbow was nadat ik ze leerde kennen na Seldom Seen Kid en tot op de dag van vandaag het werk van vóór SSK niet ken.

Vergeleken met SSK en de nieuwe plaat, The Take Off and Landing of Everything, is deze plaat een stuk melancholischer. Het begint heel gewaagd met een lang uitgesponnen lied van maarliefst acht minuten! Met Lippy Kids erbij gebeurt er in het eerste kwartier eigenlijk niet zo verdomd veel op deze plaat. Toch is Lippy Kids een hoogtepuntje: een heel fijn lied.
Andere nummers kan ik echter ook zeer waarderen: Jesus is a Rochdale Girl en High Ideals, maar ook With Love en Neat Little Rows.

Ik erken dat Seldom Seen Kid na haar onmetelijke succes hier enigszins als blauwdruk gebruikt kan zijn. Zo dient Neat Little Rows als de Grounds For Divorce op dit album. Éven de gezette toon doorbreken. En The Night Will Always Win gaat over een vergelijkbaar gevoel als The Loneliness of a Tower Crane Driver.

Ik vind deze nummers helemaal niet zo slecht, en ook als geheel vind ik het album helemaal niet teleurstellend. De reprise versie van The Birds vind ik heel stijlvol en geeft perfect het gevoel van de plaat weer, terwijl het gelijk de eendracht versterkt.

Ik blijf even op 4 sterren staan. Misschien pas ik dat nog iets aan naar beneden zodra ik The Take Off and Landing of Everything heb beoordeeld.

En ja hoor!

Elbow heeft het 'm weer geflikt! Na "The Seldom Seen Kid" en "The Take Off and Landing of Everything" ben ik op dit album terecht gekomen. Zeker als je in de stemming bent voor mooie stemmen is dit puur genieten. De ietwat hese, fluwelen stem van Garvey plus de fraaie ingetogen liedjes passen heel goed bij de rest van mijn verzameling soms sobere en soms bombastische, melancholische muziekjes.

"The Birds" en "Lippy Kids" zijn de meest fraaie en de meer toegankelijke songs van dit album.
De andere tracks van dit album doen daar niet echt veel voor onder, maar hebben soms wat meer tijd nodig.