The Beach Boys - Carl and the Passions – "So Tough" (1972)

Terecht nemen The Beach Boys hier een nieuwe naam aan: Carl & The Passions, want de muziek die we voorgeschoteld krijgen wijkt nogal af van voorgaande albums. Maar dat wil niet zeggen dat het gebodene niet goed is, integendeel: dankzij de komst van de Zuidafrikanen Fataar en Chaplin heeft de band weer nieuwe energie. Met Carl & The Passions/So Tough wordt een topalbum afgeleverd. De songs zijn stuk voor stuk sterk. De bijdragen van Fataar/Chaplin (tracks 2 en 5) hadden niet misstaan op een album van The Band.

Hmmm, het laatste deel (3 tracks) vind ik alweer meer Beach Boys. Ik vond het allemaal niets. Muziek die mij minder aanspreekt. Behalve die laatste tracks dus. Wel wat bombastisch.

'Carl and the Passions: So tough' is nog wel een redelijke plaat.
Het album bevat nogal van elkaar afwijkende muziekstijlen.
De band waagt zich op 'He come down' ook aan gospel.
Op de eerste single van dit album 'You need a mess of help to stand alone' en andere songs klinken ze een beetje als The Band.
Op de volgende single 'Marcella' is zelfs het oude surfgeluid weer even terug.
'Make it good' en 'Cuddle up' zouden zo op Dennis Wilson's solo-album 'Pacific ocean blue' kunnen staan.

Ik heb deze in de vorm van een 2 in 1 cd samen met de plaat Holland, dan vind ik Holland toch beter om eerlijk te zijn.
Maar ik vind deze plaat ook wel goed, ik heb hier niet echte persoonlijke favorieten.

3,5*

Prachtige en ondergewaardeerde plaat die qua stijl behoorlijk afwijkt van het voorgaande Beach Boys werk (met uitzondering van een paar luchtige momenten op Sunflower). De invloed van Blondie Chaplin en Ricky Fataar is met name in het eerste helft van de plaat (tot en met Hold On Dear Brother, hoorbaar beïnvloed door The Band) zeer merkbaar.
Zoals de titel al doet vermoeden doet ook Carl Wilson een flinke duit in het zakje (onder meer met het geweldige All This Is That). En niet te vergeten Dennis Wilson: met Make it Good en vooral Cuddle Up levert hij twee eigenzinnige stukken af, die tot de 'verborgen meesterwerkjes' van de Beach Boys gerekend mogen worden.

Een album dat bij elke luisterbeurt weer verrast; net zoals dat bij opvolger Holland het geval is.

Eerst even iets over de naam van dit album: The Beach Boys heetten eerst The Pendletons, daarna Carl and The Passions, vervolgens Kenny and the Cadets (Brian is Kenny) en uiteindelijk The Beach Boys.
Het werd opgenomen tussen december 1971 en april 1972 en uitgebracht in mei 1972.
In Amerika werd dit album als dubbel-album uitgebracht, dus gekoppeld aan Pet Sounds. De platenmaatschappij/distributeur was hartstikke bang dat dit album in de recordshops zou blijven liggen.
Onterecht natuurlijk, want alle reguliere albums die The Beach Boys tussen 1966 en 1972 uitgebracht hebben zijn gewoon onwijs goed.
In de midi-serie van Warner Bros. is dit album in 1974 nog eens heruitgebracht in een andere hoes als Star-Collection.

Wat een ongelooflijk laag gemiddelde heeft dit album zeg. The Beach Boys laten hier een hele andere kant van zichzelf zien. De songs zijn wat grootser, ja soms zelfs wat melancholisch. Vrolijke popsongs maken plaats voor serieuzere nummers, maar het is allemaal met veel vernuft gecomponeerd. 4,25* ster.

Het is inderdaad gewoon een prachtige Beach Boys-plaat. Doet niet veel onder voor 'Surf's Up'en opvolger 'Holland'. Hoogtepunt en mijn favoriete BB nummer is 'Cuddle Up'. Wat een heerlijke stem heeft Dennis Wilson toch. Dit is een van de laatste echt goede BB albums. De nieuwe muzikanten (Fataar en Chaplin) hebben iets magisch meegegeven op zowel 'So Tough' als 'Holland'.

The Beach Boys gingen de jaren 70 in met twee mooie albums Sunflower en Surf's Up. Die albums liggen in dezelfde lijn.
Fataar en Chaplin hebben toch een goede push aan het geluid van The Beach Boys gegeven.
Op veel songs is de invloed van The Band goed te horen. Marcella klinkt als een surfsong uit de beginjaren. De melancholieke songs Make It Good en Cuddle Up van Dennis Wilson zijn een soort voorbode voor zijn solo-album Pacific Ocean Blue uit 1977. Dat album is heel anders dan zijn Beach Boys-werk en verdween onterecht in de sales-bakken. Carl Wilson's solo-albums zitten ook goed in elkaar.

Pas onlangs gewezen op deze bijzondere plaat. Via een mini clubje van muziekfanaten (vader, broer/oom en zoon) waar ieder lid steeds weer een nieuwe act voorstelt waar vervolgens de 10 favoriete tracks en 5 favoriete albums van gekozen moeten worden en deze vervolgens worden uitgewisseld.

Ik kende The Boys uiteraard wel, maar vind het overwegend teveel heppie-de-peppie muziek en dat is simpelweg niet aan mij besteed. Uitzonderingen daargelaten uiteraard en in hun geval regelrechte klassiekers met zelfs enkele hoogtepunten in "onze" muziekgeschiedenis . Voorbeelden hoef ik niet te noemen, dat valt wat mij betreft onder de noemer "Algemene Kennis".

Mijn oom stelde deze act voor en bij z'n intro vermeldde hij direct vooral "de drugs periode" goed te bestuderen. Daar valt dit album ook onder en voor mij was deze to-taal maar dan ook to-taal onbekend. En hoe mooi is het dan om te ontdekken hoe fraai en bijzonder het wel niet is. Niet de beste plaat (dat is wat mij betreft Sunflower). Maar een bijzonder aantal stukken muziek betreft dit zeker. Ben zeer verheugd dat ik hierop ben gewezen ( tezamen met veel meer binnen het oeuvre van deze dino's van de muziek). Zozeer zelfs dat ik naarstig op zoek ging naar een fysiek exemplaar, maar deze in de handel gewoonweg niet meer te vinden/te verkrijgen is.
Vandaag echter loop ik over een curiosamarktje en zie een kraampje met 2 dozen LP's. En dit keer niet vol met een vreemde mix van volksliederen, musicals, Hollands Glorie en jaren 70 en 80 hitparade pop. Nee, nu geen Boney M, Luv of James Last. Maar bijna louter classics zoals van The Beatles, Deep Purple, The Moody Blues, Alice Cooper, Crosby, Stills, Nash & Young, Genesis, Talk Talk en meer.
Veel heb ik al en terwijl ik rustig door de titels heen ga zie ik opeens de overwegend rode hoes van deze plaat voorbij komen.... Ik haal het vinyl uit de omslag en dit ziet er onberispelijk uit. Van binnen juich ik al.... En met de andere nog gevonden juweeltjes (Cash at San Quentin en Orbison's "Mystery Girl" - 2 die nog ontbraken in mijn collectie) begin ik het spel met de verkoper.Alhoewel dit een muziek liefhebber betreft (fan van Neil Young maar de beste man is nu nog zuur dat ik hem vertelde dat ik vorige maand een fabelachtige show van Young heb meegemaakt in de Ziggo Dome terwijl de beste verkoper dit helemaal niet wist en z'n grote held dus volledig aan hem is voorbij gegaan) toch weet deze man niet wat hij nu precies verkoopt.
Want voor het astronomische bedrag van 600 eurocenten reken ik af voor 3 prachtige platen. Waarbij deze "Carl & The Passions - So Though" wel een hele speciale is.

Ik ga er (alweer) volop van genieten. Enne.....voor een kwartje ook nog maar wat tissues meegenomen. "Cuddle Up" staat erop hè....dan weten we het wel.

Met Carl and the Passions: So Tough kwam er voor mij (bijna) een einde aan een reeks goede tot sublieme albums van The Beach Boys. De liedjes vind ik namelijk nét niet goed genoeg, ze ontroeren mij niet, noch nodigen uit tot herbeluistering. Uitzonderingen zijn Cuddle Up (al is dat wel een beetje te bombastisch) en vooral All This Is That, met die magnifieke samenzang. En, vooruit, Marcella, een echte meezinger, kan er ook wel mee door.

Werkte eind 70s met een drummer die z'n dochter naar die meezinger vernoemd had. Leuke naam en toen nog redelijk bijzonder .........

Van het album kan ik ook niet echt entoesjast worden maar dat is een doorlopend verhaal. Van hun singletjes kan ik doorgaans behoorlijk vrolijk worden maar, met uitzondering van Surf's Up ( en daar is het singletje dan weer uien van ), doen hun albums het niet voor mij ........

Een mooie warmloper naar Holland, waarop ze voor het laatst een echt goeie plaat in het vinyl krasten.

Wat vind je van "Love You", heartofsoul? Voor mij de laatste echte topper, al is dat niet echt een groepsplaat, meer een solo album. "L.A. (Light Album)" vind ik qua niveau vergelijkbaar met "Carl and the Passions: So Tough", al is de sound natuurlijk anders.


Zijn ook de twee nummers die ik aangevinkt heb.

Poles Apart (en andere Beach Boys-liefhebbers natuurlijk): L.A. Light Album bevat voor mij toch wat te veel zwakke plekken om op 4**** uit te kunnen komen, en Love You vind ik weliswaar een album met veel goede songs (zoals Solar Fire en Good Time) maar daar stoort me op den duur het geluid, de productie, hetgeen me deed afronden op 3,5 *. Misschien moet dat album weer eens in de herkansing, en ben ik destijds te streng geweest (hoewel ik het erg vaak beluisterd heb). Een 3,5 is voor mij ruim voldoende, maar niet echt essentieel - een 4* is daarentegen boeiend genoeg voor mij om te willen bezitten, en dat geldt dus voor mij niet voor de door jou genoemde albums.
De drie allerfijnste BB-albums zijn voor mij Pet Sounds, Surf's Up en Holland, in die volgorde. Alle albums (verspreid over mijn diverse kasten) ben ik overigens bij elkaar aan het zoeken om ze weer eens de revue te laten passeren. Laat de lente maar komen!

Onlangs herbeluisterd met behulp van de hoofdtelefoon. Eindelijk viel het kwartje - na ruim 40 jaar.
Probleem voor mij is dat ik dit in zekere zin een atypisch Beach Boys-album vind; alleen in All This Is That hoor je die mooie samenzang en overigens wordt er ook veel "vrijer" gezongen. Bovendien vind ik de mix in sommige nummers een beetje raar. Wel viel mij in positieve zin op wat een goede drummer Ricky Fataar is, en ook de toetsen en het gitaargeluid zijn prachtig. Maar de emoties van de meeste nummers komen bij mij niet geheel over en dus blijft dit album in de schaduw van hun topalbums staan.

Een beetje een opwarmertje/voorstudie voor het geweldige "Holland", dit album - live was de band gedurende deze jaren op z'n best, Fataar en gitarist Blondie Chaplin voegden echt wat meer rock & roll toe aan de band, die meer gedreven voor de dag kwam.

Heb pas nog de bootleg Live at the Carnegie Hall (november 1972) beluisterd, een soundboard opname, en eentje die nu echt wel eens officieel uitgebracht mag gaan worden.

Nummers als "Marcella" en "You Need A Mess of Help to Stand Alone" kwamen live beter uit de verf. Toen Chaplin en iets later ook Fataar de band de rug toekeerden begon het verval, niet alleen live, maar ook op plaat.

De Mono-versie van deze LP (in 1972 uitgebracht op Reprise als dubbel-album samen met Pet-sounds ) is 'n aanrader !

Eerst mijn persoonlijk favoriet van de strandjongens Surf's Up (1971) geluisterd en dan is het altijd gewaagd om een album te verkennen die je nog niet kent.

De eerste beluisteringen bevallen gelukkig prima. Fijne kennismaking.

Here She Comes zou ik (bijna) nooit herkend hebben als een Beach Boys nummers als ik het niet hier eerst gehoord had. Het schuift richting Jazzy Rock met een dot Funk en dan ook nog een gitaar-solo, de samenzang is ook compleet anders van opzet.

Fraai gebruik van een orkest op nummers als Make It Good en Cuddle Up is echt prachtig dramatisch en doet me ook wel denken aan George Martin.

OP het album klinkt het alsof The Beach Boys zoekende zijn naar een nieuwe geluid, diverse stijlen worden uitgeprobeerd zoals het Gospel-achtige He Come Down met dito Christelijke teksten.

De ingetogen B-kant klinkt meer in het verlengde van de iets wat sombere voorganger Surf's Up en spreekt me daarom meteen aan. De A-kant heeft deels een typisch vroege 70s geluid waarin andere stijlen uitgeprobeerd worden.

Mislukte a-kant, mede te wijten aan een hopeloos zompig geluid. Het moeras werkt een stuk beter op de emotionele b-kant. Dennis daalt diep in de zee af. Dan al.

Hier staan 4 schitterende Beach Boys pareltjes op: Marcella, Make It Good, All This Is That en Cuddle Up. Niet zulke bekende nummers maar weergaloos mooi. Ben blij dat ik dit album heb gekocht.

Het album groeit en kan alleen maar groeien. Het is aan ons om het in te halen. Geen wonder dat het in 72 niet werd geslikt. Mensen, dit album is ver zijn tijd vooruit. nu, met de sail on sailor box duidelijker dan ooit. De intrinsieke harmonien op you need a mess, he come down, marcella en all this is that. daar is niets toevalligs of vrij aan. uiterst geordend en overdacht. en gecompliceerd. maar het doet zich aan als vrij en jolig. En dat is zo ongelofelijk knap. Dank Brian Wilson en Carl Wilson voor deze vocale toverkunst. Tot op heden ongeevenaard. Er is geen artiest of band die dit toen kon benaderen en die zijn er nog steeds niet. Laten we daar niet te makkelijk over doen, laten we daar vooral eens bij stilstaan.

En dan natuurlijk de 2 Dennis Wilson liedjes.. pfoeh..moet je deze eens beluisteren zonder de strijkers! prachtig. Dan tot slot de bijdragen van Blondie en Ricky: beide nummers hebben de tand des tijds makkelijk doorstaan. Ook met hindsight zijn dit veel betere nummers dan wij dachten. De hand van Carl Wilson is hier goed hoorbaar. wat kon die man arrangeren!

Dus ja, ondergewaardeerd, absoluut. Mijn mening: het meest ondergewaardeerde album ooit. Hoort gewoon in de top 100 aller tijden, easily. Want nogmaals, er is simpelweg geen andere band of artiest die vocale arrangementen van deze complexiteit en originaliteit kan maken.

Als vinyl freak en grote fan van dit album kan ik het niet laten er nog maar eens op terug te komen:
De mono-persing van de LP (in 1972 uitgebracht op Reprise als dubbel-album samen met Pet-sounds) is veruit superieur aan alle andere persingen.
Dus mocht je het geluk hebben hiervan ergens 'n mooi exemplaar tegen het lijf lopen voor 'n leuke prijs adviseer ik je om hem meteen mee te nemen, om hem vervolgens thuisgekomen ongetwijfeld met een gelukzalige glimlach om de lippen te beluisteren.
Bovendien twee vliegen in een klap, want de mono van Pet Sounds klinkt ook fenomenaal.

Ik heb 'm ook, beste scarlet. Amerikaanse persing, op So Tough staat nogal cryptisch: Recorded in ambient stereo ( ik ben vergeten wat dat betekent), compatibel with mono, center-channel quad.
Dan is Pet Sounds duidelijker: This recording is pressed in monophonic sound, the way Brian cut it.
Ik draai beide met veel plezier, vooral nu ik weet een superieure versie te bezitten, dank!

Klopt helemaal. Zat er dus naast wat betreft So Tough. Alleen Pet Sounds is in mono uitvoering (zoals Brian het bedoeld had.)
Maar alleen daarom al 'n rijk bezit, dit dubbelalbum.