Mylène Farmer - Bleu Noir (2010)

Ik blijf een zwak houden voor deze schone Canadese Franse dame. Ze heeft nu samen met Moby wat nummers geschreven.
Klinkt simpel, maar niet verkeerd.

Fantastisch album, veel beter dan voorganger Point de suture. Moby's invloeden zijn duidelijk herkenbaar en ook de RedOne nummers springen eruit. Oui mais... non is een vreemde keuze als eerste single, het lijkt in niks op de rest van het album. Voor nu 4*.

Perfecte Herst-Winter plaat. Vol melancholie. Oui mais non heeft dat inderdaad niet zo, maar daar begint de plaat dan ook mee. Ik vind de vroige, Point de Suture, uiteindelijk toch wel een echte groeiplaat. Ik vond hem behoorlijk goed in het begin maar ik ben hem steeds beter gaan vinden,.

Inderdaad, dat is zo, al ligt 'Lonely Lisa' ook wel in dat straatje.

'N'aie plus d'amertume is m'n favoriet op deze plaat.

3 sterren

Een stuk beter te pruimen dan haar vorige album. 'Diabolique mon ange' mag wat mij betreft wel de volgende single worden. Jammer genoeg blijft ze wel hangen in haar 'twee nieuwe genres' sinds Avant Que L'Ombre; ofwel de iets te etherische ballads, ofwel de dansnummertjes. Die goeie ouwe tijden met boze Mylène komen niet meer terug...

Verhoogd naar 4,5. Mijns inziens haar beste album sinds L'autre.

Ik vind dit juist met afstand haar slechtste album. Geen enkele track doet wat met mij en ik vind ze allemaal behoorlijk plat. Eerlijk is eerlijk, 'Oui mais... non' is op dat vlak dan wel een guilty pleasure, en tevens was dat ook haar laatste echte hit in Frankrijk.

In tegenstelling tot 99% van alle tracks op haar andere albums is op dit album niks door haar muziekpartner Laurent Boutonnat geproduceerd. Helaas is zijn afwezigheid pijnlijk merkbaar. Zijn producties zijn ingeruild door die van RedOne (Lady Gaga) en Moby. Eerdere samenwerkingen van Mylène met Moby ('Crier la vie (Slipping Away)' en 'Looking For My Name') vond ik wel redelijk geslaagd maar hier wil het op het album niet echt lukken. Al steken zijn producties dan nog wel met kop en schouders boven de gemiddelde RedOne plaat uit. 'Lonely Lisa' vind ik echt een afgrijselijk nummer.

Het hier onder genoemde 'N'aie plus d'amertume' is ook mijn favoriet - al is het niets vergeleken met de hoogtepunten van haar carriere. Gelukkig is ze inmiddels weer terug bij Boutonnat en kan ik weer opgelucht ademhalen. Hopelijk blijft dit een eenmalig experiment.