Yes - Tales from Topographic Oceans (1973)

Jongens, de teksten van Jon Anderson zijn toch bekend. Jullie denken toch niet echt dat hij het meent als hij zingt over aliens in andere galaxys en alle andere daaraan verwante teksten die hij al jaren over ons heen gooit?

Het is mooi gedaan, hij heeft ontegenzeggelijk een grote fantasie, Yes heeft daar altijd dankbaar gebruik van gemaakt.

Bovenal heeft hij het altijd goed voor gehad met de mensheid en de wereld, aan de goede bedoelingen die hij als oude hippie nog steeds heeft, hoeft niet te worden getwijfeld. Ik wijs ook nog even op zijn solowerk, de wereldmuziek die hij onder de aandacht brengt.

Boven alles is hij een meer dan verdienstelijk zanger.

En als Bill Bruford hem een kleine Hitler heeft genoemd (wat ik overigens betwijfel) moet ik toch constateren dat hij toch graag altijd instapt in de projecten die Anderson mede heeft opgezet, zoals Anderson, Bruford(!), Wakeman & Howe.

Daar had hij in die tijd hele goede redenen voor: het spekte de kas waarmee hij weer een jaartje met z'n Earthworks ensemble in die tijd op pad kon. Ik kan me interviews rond ABWH en YesUnion herinneren waar in dhr. Bruford heel slim te pas en te onpas Earthworks ter sprake bracht.

En hij noemde dus Jon Anderson een kleine Hitler, als ik bovenstaand verhaal mag geloven.

Tja, ook topdrummers hebben niet altijd even veel verstand van politiek...

Nu ik de hele handel achter elkaar beluisterd heb is het tijd om tot een beoordeling te komen. Voor de zekerheid heb ik The Ancient nog twee keer extra gedraaid. Daarbij heb ik Musician's procedure genomen (zie zijn open brief aan Jon Anderson): inkorten en alle overbodigs wegsnijden. The Ancient (12 minuten) als absolute hoogtepunt komt er zeker in. De eerste drie minuten van The revealing Science of God ook. De overgedubde samenzang is niet bijzonder, maar als begin van een compositie werkt het goed. Tenslotte neem ik een minuut of 2 van RItual en de 3 slotminuten van We are the Sun. Zo houd ik ongeveer 20 minuten = 25% over. Met een ingewikkelde berekening die niemand zal interesseren kom ik op één ster uit en dat is te laag. Wegens durf en virtuositeit doe ik er nog een ster bij.

Zeker nog een halve ster te laag .

Mocht je willen. Geen enkele artiest werkt in een vacuüm en het is heel goed mogelijk om invloeden en overeenkomsten aan te wijzen. Dit stukje bewijst je Yes-snobisme en het verbaast me niet dat je het me kwalijk neemt als ik dat blootleg.



Dat is toch inconsequent voor iemand die naar naslagwerken verwijst en op grond daarvan een andere band met een dronken stofzuiger vergelijkt. Jij mag dat wel en verwijt het mij als ik hetzelfde doe?
Kijk, als jij je brandende vraag omkleedt met onaardig bedoelde termen als oprispingen kun je verwachten dat ik die vraag onaardig en retorisch opvat. Begrijp me goed, ik vind die onaardig bedoelde termen grappig en ben beslist niet beledigd (kiek heeft trouwens een veel minder onvriendelijke betekenis dan wat jij gemiddeld voor mij reserveert). Maar dan neem ik je ook niet geheel serieus, net zo min als jij mij serieus neemt. Blijkbaar heb ik me op dit punt vergist.

Je vraag bestaat uit twee delen die ik gescheiden zal beantwoorden. Ik stel eisen aan muziek (niet alleen symforock of symfonische muziek, wat twee verschillende zaken zijn) omdat ik voor mezelf wil bepalen en begrijpen welke muziek ik mooi vind en waarom. Die eisen zijn voor alle muziek hetzelfde. Natuurlijk lukt dit nooit helemaal. Ik heb bv een zwak voor Aerosmith terwijl ik dat goedkope rommel zou moeten vinden. Heeft misschien te maken met de onderbuik.
Definities hebben als doel onderscheid te maken. Yes-fans als jij willen hun favoriete band maar al te graag onderscheiden van Deep Purple en Uriah Heep, meestal om snobistische redenen. Maar ik ben nog nooit definities van symfo- en hardrock tegengekomen die dat onderscheid ook werkelijk aanbrengen. Daarom heb ik me al jaren geleden afgevraagd wat het verschil is tussen Yes en Deep Purple. Volgens mij zijn die twee nauw verwant. Sterker nog, ik vind Yes op zijn best (Heart of the Sunrise, Perpetual Change, Roundabout, Gates of Delirium, Machine Messiah) als de band zo dicht mogelijk naar Deep Purple toekruipt. En nou geef ik je toch een schot voor open doel, want dit is natuurlijk extreem subjectief.
Maar als jij met een definitie komt die duidelijk maakt waarom Yes symforock maakt en Deep Purple niet, dan hoor ik het graag. Ik wil overigens wel opmerken dat jij degene bent die er een waarde-oordeel aan bevestigt. Je gaat er al een tijdje impliciet van uit dat iets hardrock noemen gelijk staat aan afbranden en dat komt weer door je Yes-snobisme. Ik heb het al eerder geschreven, voor mij is de term hardrock positief (al bestaat er ook slechte hardrock).

Overigens heb je natuurlijk gelijk dat al die labels niet zo heel belangrijk zijn. Hans Brouwer heeft zich er nooit om kunnen bekreunen en gelijk heeft-ie.

Kortom, het is precies andersom als jij met je brandende vraag suggereert. Yes hoeft nergens aan te voldoen. Yes heeft bepaalde muziek gemaakt en die probeer ik in woorden te vatten. Daar mag vervolgens de hele wereld het mee oneens zijn. Is dat niet de bedoeling van deze website?
Je schijnt ook te denken dat ik je van je luisterplezier in Yes wil beroven. Ik heb niet eens de illusie dat ik dat kan en gelukkig maar, want een dergelijke verantwoordelijkheid wil ik niet dragen.

Als laatste bijdrage aan deze draad nog een leuke roddel, want ik heb al te veel slap geouwenieuweboer geproduceerd. Tales of Topgraphic Oceans is bedoeld als propaganda voor de macrobiotische guru Paramahansa Yogananda. Een macrobiotisch dieet heeft het voortdurende risico van gebrek aan vitaminen en mineralen. Wellicht heeft Jon Anderson daarom dit album beschreven als het ontmoetingspunt van hoge idealen en lage energie. Rick Wakeman had geen zin om hieraan mee te doen. Hij kon blijkbaar de kip-kerrie van de afhaal-Indiër niet missen. In ieder geval heeft hij tijdens de promotietour demonstratief op het podium een portie naar binnen gewerkt. Dat zullen de andere bandleden leuk hebben gevonden.
In ieder geval barst een jaar later Gates of Delirium (zonder Wakema) weer van de hard rockende energie.

Ook deze plaat kan alleen maar gewaardeerd worden door degene die weet waarover deze plaat gaat

de drumsolo op Nous Sommes du Soleil is erg goed

Aha! De mensen die het een k*t cd vinden weten weer eens niet waar het over gaat!

Graag betere argumenten dan het gedoe met 'incrowd'-achtige stellingen van de zogenaamde 'ingewijden'.

Heb je een persoonlijke uitleg gekregen van Jon Anderson? Rick Wakeman onder vier ogen gesproken waarom hij het een k*t cd vond en naar aanleiding waarvan hij zelfs is opgestapt?

Is het sowieso mogelijk, dat een cd opeens anders (beter) gaat klinken (tekst en muziek) als je daadwerkelijk zou weten waar het over gaat?

Een van de redenen dat Rick Wakeman na dit album opstapte was ondermeer dat hij vond dat hij te weinig te doen had
inderdaad is er relatief weinig keyboard avontuur

En naast Jon Anderson was ook Steve Howe en Chris Squire vegatarisch en zij konden een carnivoor als Rick Wakeman niet echt waarderen als hij lekker zat te schransen en zij op een wortel moesten bijten.....

Dit album moet je niet te vaak luisteren, toch wordt Nous Sommes du Soleil vaak genoeg gespeeld door de band.

Wat blijft er van dit album over als je alle pompeuze grootsheid weg haalt?

Een album die vol zit met prachtige melodieën!

Zoals prachtig gespeeld door deze knakker


YouTube - YES - THE REVEALING SCIENCE OF GOD (acoustic)(Chris L cover)

Dat hele genre 'symfonische rock' vind ik werkelijk HELEMAAL niks, maar gek genoeg dit album nu juist wel. Een aangename achtergrond voor van alles en nog wat, afgewisseld met boeiende fragmenten, hele mooie melodieën, spannende experimenten. Ik kan het wel waarderen. In tegenstelling tot een song als Sound chaser, waar ik echt gordelroos van krijg.

Soms vat de muziek van Yes vuur, zoals op Close To The Edge of Relayer. Hier worden verschillende pogingen ondernomen om tot hetzelfde kookpunt te komen maar het komt er nooit van. Het is net alsof de machine dat creëert zich niet helemaal in z'n sas voelde. Pas met 'Nous Sommes Du Soleil' (kant 4 van de LP) begint de zon door te breken.

Was vroeger een redelijke Yes-fan, maar oh my god, kan nu alleen maar vaststellen dat het een zwaar vermoeiende zit van bijna anderhalf uur is. Af en toe veer ik op bij een pakkende melodie, maar dan begint het geneuzel alweer. 2*

velen vinden dit een slechte yes , 4 nummers verdeeld over 4 plaatkanten , maar ik hou er enorm veel van , wat soms hoogdravend maar ' i like it '

Uit het hoofd? Het begin van The Revealing Science of God zal niet meevallen. Deze van de week onder een laag stof vandaan gehaald. Maar ik vond de herkennismaking na een jaartje of 10-12 zeer aangenaam. Met name de eerste CD. Heerlijk en wellicht beter dan al het andere dat Yes gedaan heeft.

Wat heerlijk dat smaken zo enorm kunnen verschillen ........

Het mooiste van Topographic Oceans is de opname. Luister naar de eerste tom hits van Alan White, die open hi-hat en dan de melodische dialoog tussen Wakeman's Minimoog en Squire's basgitaar. Dit is zo mooi opgenomen. Ik vind het bijna jammer dat er ook gezongen word. Wat klank betreft, het hoogtepunt van het album is toch wel Wakeman's Mellotron strijkers die hier zo diep klinken als de zee. They went over the edge? Misschien, maar de keyboards van Wakeman hebben nooit meer beter of meer smaakvol geklonken dan op dit album.

En dan te bedenken dat Tales of topographic oceans Wakeman's reden was om op te stappen bij Yes!

Een brug te ver, dat is van toepassing op dit dubbelalbum met 4 nummers over 4 plaatkanten. De geluidskwaliteit is prima, er wordt erg knap gemusiceerd en ik ben 100% voor bands die hun nek uitsteken en zich buiten de gewone paden begeven. Maar dit is te hoogdravend, Yes is hier verstrikt geraakt in bombast en verliest de song uit het oog, track 3 The Ancient' / Giants Under the Sun is zelfs bijna kakofonisch te noemen.
Vanwege de durf en virtuositeit geef ik de helft van de sterren (2,5*), maar eerlijk gezegd doet dit mij weinig. Ik verkies toch de meer compacte vorige albums van Yes.

Tales from Topographic Oceans was, buiten het hitje Owner Of A Lonely Heart mijn kennismaking met Yes. Echt ingewikkeld is het, zoals eerder gesteld, inderdaad allemaal niet, uitgesponnen is het des te meer. Het feit dat het geen compacte songs zijn met kop en staart, stoort mij in het geheel niet. Ik vind het wel heel sfeervol en ik kan er bijzonder van genieten. Ik beschouw het als een doorlopend muziekstuk waarin van alles gebeurt. Toch is het allemaal kalmer van opzet dan bijvoorbeeld Relayer of Fragile. Heerlijk om in de late uurtjes op de koptelefoon te hebben.

Persoonlijk denk ik dat de composities niet zo geweldig zijn. De plaat bestaat uit een reeks goeie ideën maar het leidt zelden ergens naar toe. Het kabbelt. Misschien wou Yes (waarschijnlijk Anderson en Howe) met de muziek op Topographic Oceans een bepaalde 'state of mind' beschrijven of de luisteraar in een staat van meditatie brengen, hem naar een hoger bewustzijn transformeren. Misschien heeft Yes een soort symphonische 'New Age' gemaakt voordat het begrip of de term bekend was. Hoe dan ook, de leden van Yes zijn er weer in geslaagd een vreemde planeet of een volwaardige aparte wereld te bouwen. Een imaginaire plaats waar je als luisteraar kan naar toe gezogen worden, net zoals Close To The Edge, Relayer of Fragile.

Voor diegene die nog 'planeten' wil ontdekken kan ik Jon Anderson's eerste soloplaat getiteld Olias Of Sunhillow warm aanbevelen.

The Revealing Science of God is het mooiste nummer, The Remembering te langdradig. Van The Ancient is het eerste gedeelte mij te wazig, het akoestische is echter prachtig! Ritual is hoofdzakelijk mooi in de coupletten en refreinen.
Een wat minder geslaagd album van Yes.

Dit was mijn kennismaking met Yes, wat een geweldig album is dit, 4 geweldige nummers die echt niet te lang zijn, lekker om bij weg te dromen. 4,5 ster, misschien later nog een uitgebreide mening.

Ik heb yes hoog zitten,maar dit is een prutsplaat. 4 epics die nergens naar toe opbouwen. Het is letterlijk tientallen minuten wachten op enkele gave gitaarrifjes, of een verdwaalde keyboardpartij die me nog wel weet te intresseren.

Ik begrijp wat je bedoelt. Dit album kostte me ook meer tijd en geduld dan andere Yes-albums, zoals dat trouwens ook het geval was bij de opvolger 'Relayer', maar deze staat dan wel in mijn all-time top 10.
'Tales' kan ik inmiddels wel goed pruimen, maar liever luister ik naar hun andere albums uit dat decennium. Die zijn wat consistenter.

Ik heb deze nu anderhalf keer beluisterd en tot nu toe bevalt het best goed. Ik heb al wat zeer aardige tot prachtige stukken gehoord en hij duurt heerlijk lang. Ik moet hem nog een aantal keer beluisteren voor ik hem een cijfer geef.

Geweldig album! Vooral de eerste twee nummers zijn ontzettend goed. Er zitten een hoop prachtige melodieën tussen. Ik had overigens helemaal geen moeite met dit album, Close to the Edge had ik het moeilijker mee. Dat zou natuurlijk kunnen komen doordat dat mijn eerste yes album was.

Ik had ook veel meer moeite met Close to the Edge dan deze en dat was ook mijn eerste album van Yes. Toen ging ik Topographic luisteren en die vond ik veel beter, hele mooie nummers. Toen kwam ik weer terug op Close to the Edge en toen vond ik hem veel beter.