Yes - Tales from Topographic Oceans (1973)

Ja nummer 3 vind ik ook het minste nummer, moeilijk beluisterbaar.

Niet echt een groeibriljant voor mij vrees ik. Na aanvankelijk een behoorlijk aantal beurten in de spelert is Tales vrij geruisloos achteraan in mijn bak met nieuwe aanschaffen geraakt en heb ik de tussentijd geen enkele aanvechting gehad om 'm nog eens op te zetten en dat terwijl ie weinig anoniem de titel bovenop z'n digipack hoesje heeft staan ........ Nah, ik moet 'm helaas een halfje terug zetten. Een drietje voor de moeite ......

Hier nemen de heren van Yes naar mijn mening toch iets teveel hooi op hun vork. De nummers zijn kunstmatig lang en dat weet je bijna in slaap te sussen. Waar 'Close to the Edge' climax na climax voorschotelde, is Yes hier een beetje stuurloos.

Yes neemt hier de vrijheid om de creativiteit uit te drukken in superlange kosmische muziek.
Voornamelijk bedacht door de heren Howe en Anderson(Rick Wakeman moest er niet veel van hebben)
Het is mooi bedacht en de bedoelingen zijn goed,echter is het nogal richtingloos en te ver gezocht.
Zeker als je 'm tegenwoordig hoort is er echt geen doorkomen aan.
Ik heb met Relayer eigenlijk hetzelfde probleem.
Yes kan heel mooie epische lange stukken maken,maar die staan echt op andere platen.

Liever Yes dan wiskunde.

bikkel totaal niet met je eens. Vind zowel Tales en Relayer een van de betere Yes albums.

Ik begrijp inderdaad dat er aardig wat liefhebbers zijn van deze 2 albums.
Ik ben meer gecharmeerd van albums als Close To The Edge,Fragile en Going For The One.
Deze platen klinken mij toch wat compacter en gestroomlijnder in de oren.
Ik heb het echt geprobeerd met Tales en Relayer.Beiden doen mij bijzonder weinig.

Dan vraag ik me af wat je bv. van To Be Over vind.
Misschien dat dan je mening iets veranderd over het meesterwerk Relayer.

Ieder z'n meug, natuurlijk...

Ondanks dat ik wiskundeleraar ben vind ik Tales deel 1 (de rest volgt) inderdaad lichtgewicht. Het is allemaal wel weer erg knap - behalve Anderson hebben we te maken met een stel virtuozen. Maar kom, die eerste vijf minuten, dat is toch maar een eenvoudig riedeltje. Uriah Heep deed de samenzang op bv The Wizard en Lady in Black al veel beter en over het geniale Good VIbrations zal ik het maar helemaal niet hebben. Dat bevat in ruim drie minuten (geheel gebaseerd op samenzang!) meer ideeën dan de hele Science in twintig.
Een dynamische opbouw is er ook niet, zoals Child in Time en alweer Lady in Black wel kennen. Er zijn gelukkig wat tempowisselingen, want anders zou deel 1 vervallen tot eindeloos gedreutel. Nu blijft het net aan de goede kant. Wie wel naar de verkeerde kant gaat is Rick Wakeman. Die probeert een symphonieorkest te imiteren. Wel, als ik een symfonieorkest wil horen, kies ik de Leningrader Philharmonie of ons eigenste Concertgebouworkest. Rick Wakeman komt niet verder dan wat goedkope imitaties van vioolgejengel (en ik ben zelf violist geweest) op de achtergrond. Aan het eind is er een leuke maar korte solo van hem, maar hij onderscheidt zich daarmee niet van de superieure Keith Emerson.
Mensen, laat je niet voor de gek houden. Zoals altijd is Yes overschat. Dat het spel virtuoos is, betekent niet dat de compositie complex is. Die vergissing maken Yes-diehards altijd. De structuur is tamelijk willekeurig. Je kan rustig een paar secties van volgorde veranderen, maakt niets uit. Het nummer had ook rustig vijf of zes titels kunnen hebben, maakt ook niets uit.
n feite is The reveiling Science prettige, toegankelijke muziek - niet minder, maar vooral ook niet meer. Wie complexe muziek wil horen moet de carrière van Robert Fripp volgen.
Voorlopig zit ik op 3, 3,5 ster. Ben benieuwd naar deel 3, kijken of dat echt zulke moeilijke muziek is.

Jon Anderson boos op overige leden van de band. 1973? Neen, gewoon 2008. Yes gaat weer touren, lees ik op mijn Yes alarm lijn en Jon Anderson mag niet mee, want nog herstellende van een ziekte. Slechts eenmaal contact gehad met een ander lid van de groep, in de hele periode van ziekte. Welke ziekte? Welke overige leden van de band? Komen ze naar Europa? Ik heb geen antwoorden. Ik verwacht ook geen nieuw studio werk, kun je je voorstellen, een andere zanger die de teksten van Jon Anderson gaat vertolken?
Lange introductie voordat ik begin over Tales from Topographic oceans? Nou, dan moet je deze cd eens volledig uitzitten op een zondagmorgen, voordat je het wilt bespreken op MuMe. En dan uiteindelijk tot zo'n laffe conclusie komen als ik. Beste Yes-fans, jullie weten dat ik recht in de leer ben. Ik haal mijn neus op voor mensen als M. Nieuwenboer hierboven die over Rick Wakeman durven schrijven dat hij niet verder komt dan goedkope imitaties van vioolgejengel, die heeft het gewoon niet begrepen en dat kan, als je zelf viool hebt gespeeld. Over de rest van de tekst over het "altijd al overschatte Yes", ga ik al helemaal niet in. Kinnesinne van het E.L.P. kamp, die inderdaad nooit hebben kunnen tippen aan de goede kritieken en verkoopcijfers van Yes.
Wat ik wel doe, is jullie allemaal gelijk geven. Laf he en kan dat? Ja, dat kan. Er staan namelijke virtuoze stukken op deze plaat, rechtstreeks in het verlengde van Close to the edge. Alleen, het is verpakt in een VEEL te lange versie. Veel te veel overbodig werk. En daarom wil ik het volgende voorstellen:

Beste Jon,

Je zit thuis, we zijn geïnformeerd. Niets aan te doen, sterkte met je herstel. Ik heb een voorstel. Zou je zo vriendelijk willen zijn, ook om wat om handen te hebben, de studio in te gaan en Tales from topographic oceans terug te brengen, naar, laten we zeggen 40 minuten? En dan uiteraard alleen het virtuoze werk, je begrijpt wat we bedoelen, meer Fragile en Close to the edge dan Relayer. Maar dat had je zelf ook uiteraard wel bedacht. Is het een idee? Ik denk namelijk, dat als je dat goed doet, de cd in kwalitatief opzicht makkelijk thuis kan horen in het rijtje Yes Album, Fragile, Close to the edge en dan dus Tales.

Wij wachten graag af. Met vriendelijke groet,

Namens MuMe Je toegenegen enz.

Als Keith Emerson superieur is aan Rick Wakeman mogen m'n armen er nu afvallen...

Heb nog nooit zulk pompeus gekwezel gehoord als Emerson's 'superieure' spel... Wat een dramatische kitsch is dat toch...
Net alsof je, tegen je zin in, naar het plaatselijke symfonie-orkest in de kerk zit te luisteren.

Keith Emerson: De Ferrari Testarossa der muzikanten. Snelheid en zeer veel vermogen in zeer korte tijd met penisverlengende kwaliteiten. 'Kijk ma, zonder handjes!' Maar comfortabel en subtiel is het zeker niet. Nul komma niks bezieling. Ik vind Rick Wakeman veel smaakvoller en beter uitgewerkt. Die man weet tenminste waar z'n grenzen liggen.

ELP mocht willen ooit een plaat als deze te maken (laat staan meesterwerk Relayer).

De nummers worden hierop wel veels te lang uitgerekt en het had dus ook beter een enkele plaat kunnen zijn met 4 lange stukken.

ik vind zowel wakeman als emerson twee harstikke goede keyboard spelers. ook yes en ELP vind ik bijde geweldige prog groepen. oke ik sla Yes wel hoger aan als ELP maar de tweede heeft zekers ook tijdloze albums gemaakt.

Het heeft even geduurd, maar nu heb ik deel 2 (The remembering) ook binnen. Het gebrek aan ideeën is hier helemaal manifest. De eerste dertien minuten is er geen enkele tempowisseling, geen enkel crescendo of decrescendo. De groep geeft het begrip stilstand een nieuwe betekenis. Dan komt er eindelijk eens een leuke riff. Daarentegen is er geen enkele beklijvenswaardige melodie. Kan ook nauwelijks met een beperkte zanger als Jon Anderson, met een bereik van nog geen octaaf.
Rick Wakeman blijft nu wel binnen de perken maar kan de geeuwfactor niet echt omlaag helpen. Ik kan de eerste 13 minuten van The Remembering aanbevelen - aan mensen met slapeloosheid. Merk hierbij op dat zelfs Musician de helft van de Topografische Oceanen naar de bodem wil laten zinken. The remembering ingekort tot vijf minuten, dat lijkt me inderdaad een goed idee.

Aan zelfbenoemde professionele critici en aan verkoopcijfers heb ik een broertje dood. Yes heeft nooit kunnen tippen aan de verkoopcijfers van Abba en Status Quo. Daar is Musician dan blijkbaar weer jaloers op.

Meer volgt, wat ongetwijfeld tot nog een paar lange pijnlijke tenen leidt. Mijn plan is elk deel te beluisteren en te bekritiseren en daarna de hele bups nog eens achter elkaar. Dus het lamlendige argument dat ik er niets van begrijp zal nog wel een paar keer terugkeren. Dat is het standaard weerwoord van snobs.

Overigens ben ik vooral van het Gentle Giant kamp. Yes, yes is daarbij vergeleken een dreumes. Zie

http://www.musicmeter.nl/album/4982
http://www.musicmeter.nl/album/11949

Het nummer Knots (iets meer dan vier minuten) bv bevat meer ideeën dan de eerste twee Topografische Oceanen bij elkaar.

Toch is dat niet iedereen, ik schat een grote meerderheid, zo niet 99% het hier niet met je eens.

Het is toch merkwaardig, dat Gentle Giant met het nummer Knots, laat ik zeggen, niet echt is doorgebroken, in de loop van de tijd.

Bescheiden van aard, geef ik direkt toe uit mijn hoofd te weten, dat ik dit nummer, ook niet toevallig, ooit in mijn bezit heb gekregen.

Je zou dit een tekortkoming kunnen noemen, maar ik prijs me gelukkig in ieder geval niet de enige te zijn die er waarschijnlijk zelden van heeft gehoord.

De band overleeft waarschijnlijk met steun van de staat?

Mwah, Gentle Giant bestaat al dik twintig jaar niet meer. Ik vind dit soort vergelijkingen (Yes vs. ELP vs. Gentle Giant vs. etc) eerlijk gezegd nogal nutteloos, het zijn toch geen voetbalclubs? Maar goed... ieder zijn eigen feestje.

Terug naar TFTO. Ik moet eerlijk bekennen dat ik die plaat al in geen jaren meer heb gedraaid (eigenlijk zegt dat al genoeg), maar ik sluit me op basis van mijn herinnering aan bij de algemene opinie hier: een aantal goede ideeën, maar die worden helaas per nummer over een hele lp-kant uitgesmeerd. Daardoor wordt het allemaal wat langdradig.

Aan de andere kant is deze plaat ook weer lang niet zo slecht als soms wordt beweerd. Het klassieke cliché dat het met wat knip- en plakwerk een uitstekende single-lp was geweest, gaat hier zeker op.

Al twintig jaar opgeheven? En blijkbaar geheel aan mij voorbijgegaan.

Ik heb nog even snel mijn encyclopedieen nagekeken, met "op zoek naar Joseph" op de tv heb je alle tijd aan jezelf. Het hoogste cijfer dat The great rock discography voor een Gentle giant cd geeft is een 6. Waarschijnlijk hebben ze de muziek niet goed begrepen.

Pruimpit we zijn het eens. Zou er overigens ooit nog eens een handzame versie van Tales komen? Het lijkt mij een leuke klus om daar eens aan te sleutelen.

Dat is jouw probleem, niet het mijne. Toch merkwaardig dat je je als "progressieve" rockfan je argumenten haalt uit meerderheden, encyclopedieën en verkoopcijfers. Mijn beschouwingen zijn daar onafhankelijk van. Nog merkwaardiger dat je dat laatste argument niet toepast op Abba en Status Quo. Komt wellicht niet zo goed uit. Nou ja, als jij je tot je helden van Yes wilt beperken en niet geïnteresseerd bent in andere pretentieuze bands, dan is dat jouw zaak (indien wel, dan is het nog steeds jouw zaak). Ik geniet van de hoogtepunten van zowel ELP als van Yes (die zijn er ook) als van Gentle Giant plus nog een paar andere muzikale genres. Wat jij doet moet jij weten.

Maar goed, we ploegen geduldig verder. En ziedaar, volharding wordt zowaar beloond. De eerste 12 minuten van deel 3 (The ancient) zijn namelijk goed. Het helpt natuurlijk dat Jon Anderson niet zingt maar alleen reciteert. Het helpt ook dat de percussie oorspronkelijk werk aflevert. Yes creëert enkele klanken die ik nooit eerder heb gehoord en zorgt bovendien voor een dynamische ontwikkeling. Goed samenspel van Howe, Wakeman en Squire (met allerlei vervormingen) zorgen zeker de eerste drie minuten voor op dit album nog niet eerder gehoorde muzikale spanning. Het is ook lovenswaardig dat Howe en Wakeman de paden der tonaliteit af en toe verlaten. Lekker is dat.
De akoestische laatste 6 minuten verzinken echter weer in lethargie, zij het niet al te diep. In feite is dit een soort uitgesponnen Mood for the Day, dat ik met twee minuten al te lang vond. Af en toe zingt Anderson een paar noten mee en ik moet toegeven, zijn ijle stem past wel bij Howe's getokkel. Kortom, zeer genietbaar.



Dit berichtje maakte mij nieuwsgierig en supersnob die ik ben, ben ik niet teleurgesteld.

Je moet het niet omdraaien.

Jij stelt dat Knots van Gentle giant beduidend beter is dan muziek van Yes. Dat mag.
Die constatering wordt door de Yes-fans hier bij de bespreking van een Yes cd waarschijnlijk niet gedeeld.

Wie eist bewijst. Bij een chronisch gebrek aan Gentle Giant cd's (en wie heeft dat niet) heb ik even snel om mij heen gekeken, o.a. in toonaangevende naslagwerken en encyclopedieën of je mening misschien werd ondersteund.

Ik weet nu waarom de verkopen van Gentle Giant zo beperkt zijn gebleven: het had de aantrekkingskracht van een dronken stofzuiger.

Wees blij dat ik die moeite nog voor je wilde doen.

Een cd-bespreking heeft geen enkele nut als je gaat vergelijken met welke cd van wie dan ook. Bespaar ons al je oprispingen over Gentle Giant, Uriah heep en Emerson, Lake & Palmer.

Laat ons, Yes fans, maar lekker zwelgen in onze Yes muziek. In goede tijden en in slechte tijden.

Ik was eigenlijk van plan te wachten tot ik Wij Zijn De Zon ook binnen heb, maar dit verdient een antwoord.


Eeeehhh, wat draai ik precies om?


Wat fijn, dat ik je toestemming krijg.


Nou en? Ik vertolk mijn eigen mening, niet die van Yes-fans. En die is in het geval van deel 1 en 2 negatief, in het geval van The Ancient positief en in het geval van Giants under the Sun tweeslachtig.


Dit is bijna jokken. Zie boven: ik schreef dat Knots in ruim 4 minuten meer (muzikale) ideeën bevat dan de tweede Topografische Oceaan in 20. Wat voor bewijs wil je nog meer?


Dubbelzwak. Ten eerste heeft mijn mening geen ondersteuning van zelfbenoemde toonaangevende critici nodig. De jouwe blijkbaar wel. Ten tweede is popmuziek uit de jaren 70 in Suriname al helemaal niet te krijgen. Toch ken ik bijna alles van Gentle Giant. Even de hersencellen activeren en jij weet dat je er op dezelfde manier als ik aan kan komen.


En wellicht weet je nu ook waarom de verkopen van Yes achter bleven bij die van Abba en Status Quo. Als je bepaalde logica gebruikt, dan wel consequent ajb.


Ik ben je er inderdaad uiterst dankbaar voor. De gedachte dat je niet de moeite zou nemen om te neuzen in naslagwerken hield me 's nachts wakker.


Lolbroek. Vrijwel de gehele mensheid is verslaafd aan lijstjes en die bestaan per definitie uit vergelijkingen. Maar laat ik heel even met je meegaan. Noem Yes nooit, nooit meer symfonische rock, want a) vergelijk je Yes dan met klassieke muziek en b) met de uitvinders van rock'n'roll uit de jaren 50. Dat is namelijk de betekenis van de term symfonische rock.


Jammer voor jou, dankzij de vrijheid van meningsuiting mag ik oprispen hoeveel ik wil. Daarentegen ben je niet verplicht het met mee eens te zijn of mijn oprispingen te consumeren.


Dat suggereert dat ik jullie Yes-fans zou kunnen tegenhouden. Dat is werkelijk teveel eer.

Nog 9,38 Mb en twee stukjes, dan heb ik de Topografische Oceanen overgezwommen.

Overigens is Gentle Giant verplichte kost voor elke liefhebber van progressieve rock. Dat ze buiten de harde kern de bekendheid van Yes, Pink Floyd, Genesis en Jethro Tull niet gehaald hebben, doet weinig af aan hun kwaliteit en nog minder aan hun invloed bínnen het 'genre'. Voor de gemiddelde popluisteraar is het enigszins een acquired taste, maar kom, dat is Yes net zo goed.

In mijn oren klinkt het te pretentieus en dat komt het album niet ten goe in mijn bescheiden opinie.

Ik ben blij, M. Nieuwenboer, dat jij degene bent geweest die alle criteria met betrekking tot "wat is dit voor muziek" "aan welke eisen had het moeten voldoen" "waarom mag muziek van bepaalde groepen niet zo heten" hebt uitgevonden.

Voor het overige verwijs ik naar mijn antwoord bij Relayer van 23-10, waar je ook al zo'n merkwaardige "ik weet precies hoe het hoort en hoe het zou moeten zijn" discussie voert.

Maar nogmaals, ik wist niet dat je uitvinder was van de term Symfonische rock en dat je daarbij precies had omschreven wat daar wel en niet onder valt.

Alle Yes fans zullen je dankbaar zijn en val nu maar weer cd besprekingen bijandere groepen lastig, dan kun je die weer vergelijken met Gentle Giant.

Wie een compositie Wij zijn de Zon noemt kan op mijn wantrouwen rekenen. Mijn oppervlaktetemperatuur is niet ruim 5000 graden C, noch draai ik ongeveer één keer per maand om mijn as. Jon Anderson misschien wel.
Maar goed, ik mag niet discrimineren en luister hoogst zelden naar songteksten, dus dat moet ik nu ook niet doen. En de muziek valt niet helemaal tegen. OK, de eerste 12 minuten gebeurt er weer bijzonder weinig, maar dan maakt de band plotseling wat lawaai en volgt er zelfs een leuke percussiesolo. Daarna zakt de boel weer een beetje in, totdat aan het eind er een heus crescendo plaatsvindt, zij het niet groots. Mijn grootste bezwaar is echter weer het gebrek aan structuur, de verschillende secties zijn tamelijk willekeurig aan elkaar geplakt, net als deel 1 de Geopenbaarde Wetenschap van God.
Nu nog een keertje alles achter elkaar afluisteren en dan volgt mijn waardering.

Als dat gebeurd is en Musician de betekenis van het woord Symfonie (al meer dan 200 jaar oud) heeft begrepen zal ik aan zijn verzoek voldoen. Zie ook

http://nl.wikipedia.org/wiki/Symfonische_rock

Ik heb Yes altijd een makkie gevonden., maar heb onlangs een uitzondering moeten maken voor Sound Chaser. Daar kom ik binnenkort op terug.

dit is gewoon een meesterwerk van yes bedoeld voor mensen die begrip en inzicht in misschien iets te intellectuele muziek hebben , dit heeft niks met muzikaal snobisme te maken , ik blokte vroeger tijdens de examens zelfs mijn cursussen van buiten met ' tales ' volle bak op de koptelefoon !!! , mijn ouders dachten dat ik gek was , maar ik was er altijd door !!

nu vind ik tales zelfs een makkie en wat gedateerd .

Dan hou je vast niet van veel prog-muziek.
9 van de 10 song/albumtitels van prog-giganten slaan helemaal nergens op (niet in mijn golflengte, in ieder geval).

is ook niet nodig als de muziek maar je hart of hersen raakt of onderbuik ( dat heb je meer bij iggy )
so long

Je ontwijkt al tijden een voor mij toch wel een brandende vraag die ik je heb gesteld, namelijk: waarom zou Yes moeten voldoen aan jouw eisen met betrekking tot Symfonische muziek?

Of aan wat er nu weer staat in Wikipedia over Symfonische muziek?

Je tilt niet alleen veel te zwaar aan dat soort dingen, je wilt het andere mensen aanwrijven dat ze zo niet willen oordelen en dat het ze dus aan muzikale intelligentie ontbreekt, die jij wel blijkbaar hebt!

Dat neem ik je het meeste kwalijk in het hele verhaal. Yes is Yes en maakt alleen maar Yes-muziek. Zo simpel is het.
Je gevoel er bij, net wat Beaster ook zegt, is het allerbelangrijkste.

Ik vind de teksten op Tales from ..... alleen maar grappig en betwijfel ook of Yes de intenties heeft gehad er meer mee te willen.

Ik denk eerlijk gezegd dat Jon Anderson die teksten rete-serieus bedoelde.

Jon Anderson is zo'n beetje de meest pretentieuze artiest ooit (vraag maar aan Bill Bruford, die 'm eens vergeleek met ene Hitler toen ie de overstap maakte naar King Crimson), maar dat staat niet in de weg dat deze plaat best redelijk te verhapstukken valt. Artiesten zijn nou eenmaal excentriek en dat neem ik op de koop toe, anders zouden er maar bar weinig artiesten over blijven om van te kunnen genieten.

Ik heb ook wel eens de naam Napoleon met betrekking tot Jon Anderson horen vallen.
Zou Brufford dat ook gezegd hebben?