Yes - Tales from Topographic Oceans (1973)

Ieder z'n smaak natuurlijk, maar ik vind het een miskleun van Wilson van jewelste. Niet altijd voegen zijn mixen iets toe

Ja, ik moet er ook niets van hebben van die remixes.

En hoezo geen memorabele momenten? Het is maar wat je memorabel wilt noemen. Een gemakkelijk refreintje? Een geinig solootje? Of toch eens opgezogen worden in de waanzinnige sfeer die in deze uitgesponnen stukken opgeroepen wordt?

Uiteindelijk is dit mijn favoriete album van Yes. En ja, daar heb ik heel lang over nagedacht, heel veel luisterbeurten aan besteed.
Was het in eerste instantie Going For The One (ook vanuit sentimenteel oogpunt voor mij een belangrijk album omdat het mijn eerste eigen Yes album was, aangetrokken door Wonderous Stories, ik had geen idee van Awaken en wat daarvoor lag) wat ik nog altijd een fenomenaal album vind is het nu toch Tales.
Wat een diversiteit op dit album, prachtige zang, hemelse gitaar- en keyboardlijnen en gedurfde drums en bas die het geheel dragen. Iedere keer weer ontdek ik nieuwe dingen. Ik draai het album vaak als ik ga fietsen of wandelen en dan ben je ruim 80 minuten onder de pannen.
Natuurlijk zijn Fragile, Close To The Edge en andere albums wat toegankelijker, ook die heb ik hoog zitten. Maar nooit meer heeft deze bezetting ooit nog zo’n gedurfde plaat gemaakt.
Kunnen we ook nog eens apart hoofdstuk besteden aan de hoes, een verhaal, een wereld op zich waar Dean zich enorm heeft uitgeleefd.

Rick Wakeman vond een dartcompetitie met de boys van Black Sabbath in het zelfde studiocomplex een stuk interessanter dan het maken van dit album.
Hij vond er niets aan.

Ja, dat horen we vaker. Een artiest staat er niet (meer) achter. Dus wij ook maar niet.

Dat Wakeman niet zo enthousiast was is een understatement. Hij verlaat de band en is een plaat later weer terug...
In Prog, The Platinum Series, 10 years of Prog, staat een artikel over Tales uit 2016 waar verschillende bandleden uitgebreid aan het woord komen waaronder Squire, Howe en Anderson. Ook daar gaat het over het opstappen van Wakeman die er wel klaar mee was.
Ook over de inspiratiebronnen die aanleiding waren tot het tot stand komen van dit album. Zeer de moeite! Het heeft mijn voorkeur voor dit album alleen maar groter gemaakt.

Het is het kindje van Anderson en Howe. Die kwamen tijdens de Close To The Edge tour bij elkaar op de hotelkamer en schreven praktisch de plaat met zijn 2en.
Wakeman vond het allemaal te veel van het goede en liet dat ook duidelijk merken. Koning alcohol was zijn beste vriend op dat moment, dus dat zal ook wel een rol gespeeld hebben.
Hij had gewoon niet veel op met het zweverige sfeertje van dit album.

En nee, hoewel ik het meeste van Yes uit deze periode goed te pruimen vindt, is het mij nooit gelukt om dit helemaal uit te zitten. Heel ambitieus allemaal, muzikaal vakmanschap tot en met, maar wat een lange zit.

Het is inderdaad het geesteskind van Anderson en Howe.
Kun je zien hoe smaken kunnen verschillen, dat vind ik nog het mooiste. Dit album roept zoveel discussie op dat 46 jaar later muziekliefhebbers het er nog over hebben. You love it or you hate it. Maar geef het een kans, geef het een paar kansen en je zult zien hoe mooi en divers het is.

De band was er zelf ook wel klaar mee.

Er is nooit meer een album als Tales from topographic oceans verschenen, de kritiek was niet mals. De verkoopcijfers bleven ver achter. En de aanpak ging zwaar op de schop.
En inderdaad, Wakeman vertrok.

Ieder zijn smaak, maar ik kan hier werkelijk geen begrip opbrengen voor enig voorkeur voor dit album in het gehele Yes oeuvre.

Iemand, is het echt beter dan Yes-album, Fragile, Close to the edge, zelfs Going for the one?
Ook voor het titelloze debuut en Time and a word is Tales from topographic Oceans geen enkele partij.

Het is een voortkabbelend beekje en daar zijn ongetwijfeld liefhebbers voor. Maar een mooi spannend Yes album is hier ver te zoeken.

Niet beter of slechter. Wel anders. Heel anders. Een album gemaakt door vrije geesten die het ene knotsgekke idee op de andere stapelden en zich daarbij niet lieten leiden door verkoopcijfers of de mening van een zatte toetsenist. Het levert een relaxt geheel op maar toch is er onder de oppervlakte van alles te beleven.

Iemand hier...ik vind Tales inderdaad beter dan The Yes Album en Fragile, ook prima albums maar voor mij niet van het niveau van Tales, Going For The One en Close To The Edge.
Zoals musician al aangaf, ieder zijn smaak en gelukkig is het oeuvre van de heren groot genoeg, van kabbelende beekjes tot snelstromend water.

Close To The Edge begint zelfs met een kabbelend beekje.
Maar de rust wordt al snel verstoord als de "free jazz" ingezet wordt en het beekje begint te kolken. Eén en al spanning en creativiteit dat nummer.
Alleen daarom al hun beste album. Het vervolg deugt ook.
Relayer heb ik trouwens ook nooit echt kunnen doorgronden. Ik kan niet echt polsen waar het precies aan ligt. Gebeurt ook vrij veel. Misschien wel iets te veel.

Vanavond deze cd nogmaals beluisterd. En toch positief verrast. Ok Geen close to the edge, Fragile, The Yes Album of Going for the one, maar laat ik zeggen een "gedurfd" album dat ik andere sympho bands in die tijd zeker niet aandurfden .
Maar ik moet toegeven : Moest ik deze YES cd als 1ste had aangekocht ………….. had ik dan nog andere cd's aangeschaft ???? Eerlijk ik weet het niet.

Grappig. Het was ooit mijn eerste Yes album. En imo altijd veruit de beste gebleven...

Rick Wakeman was er in ieder geval wel klaar mee. Wat de andere leden van dit album denken weet ik eigenlijk niet. Ik heb de dubbel LP lang geleden aangeschaft toen ik nog de grootste Yes fan aller tijden was maar vond dat het nooit echt wou klikken met dit album. Het is als een vliegtuig dat steeds maar wil opstijgen maar het komt er maar niet van. De fut is eruit! Uitzonderingen zijn de veelbelovende opening en 'Nous Sommes Du Soleil'. De zon breekt haast letterlijk door de wolken en eindelijk, eindelijk begint het te 'klikken'. Einde album.

Toch een 7/10 voor de vele mooie vondsten, de prachtige productie en de Mellotron van Rick Wakeman.

Een beetje een mankind, die Wakeman.
Waarschijnlijk meer een geval van een ingedeukt ego omdat dit gedragen werd door Anderson en Howe, want zijn solo-platen van rond die tijd zijn beslist niet minder pretentieus. Anderson liet hem ook de keuze om zelf meer ideeën toe te voegen aan het geheel, maar daar had Wakeman logischerwijze geen interesse in.

Ik vind het nog steeds geinig dat Anderson als vegetariër stiekem mee-at bij dat curry-incident.

Ben ik het eigenlijk niet mee eens.
Er zitten lange rustige stukken tussen, maar de plaat barst van de ideeën en het gaat er soms vrij heftig aan toe, vooral in de tweede helft.
Het is allesbehalve saai.

Ja hebt wel een punt; Ik heb deze plaat onlangs meermaals beluisterd ............. en inderdaad toch een aantal mooie YES momentjes .. Maar blijft een moeilijk album. Maar Toch een YES die constant op zoek was naar vernieuwing. Top toch

Een nieuwe weg inslaan is prima, maar uiteindelijk kun je per ongeluk ook voor een doodlopende weg hebben gekozen. Eentje waar je dan weer uit moet zien te komen en eentje waarvan je weet dat je die voortaan links kunt laten liggen

Nog een keer Fragile of Close To The Edge maken, gebeurde overigens ook niet. Maar dat zijn dan geen doodlopende wegen zeker?

Of ze waren niet meer in staat om de opgaande lijn vanaf Yes I t/m Close to the edge een goed vervolg te geven.
Toch zijn er wel degelijk nog goede albums te vinden na Close to the edge, zoals Going for the One. De ABWH periode of zelfs nog Keys to ascension. Wat werk ten tijde van Trevor Rabin.

Maar in de beoordelingen zit de meeste eensgezindheid en waardering toch wel in de periode Yes-album tot en met Close to the edge.

Hoe geweldig ik de albums t/m C.T.T.E ook vind, vanaf Tales raken ze mij volledig kwijt.

gelukkig maar dat smaken inderdaad verschillen

Doodlopende wegen... Zo hoor ik het niet.
Ik hoor vooral een band in beweging, ook hier.

Relayer klinkt dan ook als een logisch vervolg hierop, zonder commerciële insteek en ook weer een dubbeldikke compositie/plaatkant, in de vorm gegoten van Close To The Edge (3 nummers op 1 lp).
Het is allemaal wel wat aggressiever.

Daarna wordt de band langzaamaan toegankelijker, maar nergens blijven ze stil staan.

Het is anders dan Close To The Edge. Ik probeer er de vinger op te leggen, maar ik kan het niet helemaal goed omschrijven. Voor mijn gevoel is Yes hier vooral meer symfonic rock gaan spelen. Het progkarakter hoor ik er nog duidelijk in terug in elk geval.

Ik snap de afkeer van een aantal users niet zo. Kwalitatief hoor ik weinig verschil met de voorgangers, hoewel ik die met uitzondering van Fragile wel meer waardoor. Het is nog altijd een prima album. De gatefold is prachtig weergegeven en bijzonder fijn om in je handen te hebben als je de plaat aan het beluisteren bent. Moet wel zeggen dat ik Ritual / Nous Sommes de Soleil vaak wat chaotisch vind, maar verder weer een heel leuk album van Yes. Wederom veel herluisterwaarde, want er valt veel te ontdekken hier.

Tussenstand:
1. Close To The Edge
2. The Yes Album
3. Yes
4. Time And A Word
5. Tales Of Topographic Oceans
6. Fragile

Hehe, dit is wel het type album dat je opzet als je mensen wil zieken die echt niets met progrock kunnen. Het gaat bij mij bij vlagen ook net 'te ver' ('The Ancient' / Giants Under the Sun zoekt bij de soleerstukken het randje voor mijn tolerantie wel op, maar zodra Howe's akoestische gitaarspel begint vergeef ik ze alles weer), maar mijn eindoordeel is toch echt wel positief. Dit komt omdat de composities me flink uitdagen en het musiceren nog steeds top notch is. Toegankelijk is het album echter totaal niet en dat is dan ook voor de eerste keer bij deze band echt het geval, maar als over the top concept kan ik het toch echt nog wel waarderen. Prachtige cover ook.

Tussenstand:
1. Close To The Edge
2. The Yes Album
3. Fragile
4. Time And A Word
5. Tales From Topographic Oceans
6. Yes

Door jullie marathon heb ik mij maar weer eens gewaagd aan een TFTO luistersessie. De lp stond inmiddels een jaar of 10 op zolder tussen de "deze draai ik bijna nooit lp's".
Het is al minder teleurstellend dan dat ik mij herinnerde.
De eerste 15 minuten vond ik zelfs licht geweldig, toch vanaf de tweede track wordt het mij toch te drakerig, te zweverig.
De aandacht verslapt en krijg gewoon zin om een bak rock 'n roll op te zetten.
De 1,5 verhoog ik toch met een punt want de productie is werkelijk om van te smullen, jammer dat het, wat mij betreft, niet beklijft.
Vanaf Going For The One word ik weer wakker.

Ik heb het album nu al een paar jaar in mijn bezit, en kom er niet aan toe om er iets over te gaan schrijven. Waarschijnlijk omdat het mij eigenlijk nooit gepakt heeft, zoals de 3 illustere voorgangers doen. Nee, Topographic Tales is voor mij echt te log, te langdradig, te wisselvallig en te 'zwaar'. Bij dit album kan ik me de benaming van 'dinosaurussen' die proggroepen eind jaren '70 naar zich toe geslingerd kregen me wel voorstellen.
Te veel gepriel wat nergens naar toe lijkt te gaan. Het komt op me over als 80 minuten frutselen om het frutselen. Yes lijkt hier me teveel met oogkleppen op te werken. Blij dat ze met de opvolger Relayer weer een beetje terug op aarde kwamen.

mooi dat smaken super verschillen, want ik vind dit een gaaf album

Smaken verschillen inderdaad. Ik vind "Tales from Topographic Oceans" vooral een moeilijk album. Vast razend knap maar ik word al moe als ik naar de hoes van het album staar...