Mike Oldfield - Ommadawn (1975)

Nu nog Hergest Ridge en dan heb je alles wat je moet hebben van Oldfield.

Voor €2, in een kringloop gevonden, op vinyl wel te verstaan, in nieuwe staat, net zoals de hoes. Ik heb alleen geen platenspeler maar ik kan wel mooi naar de prachtige hoes kijken ?

En is het een versie met of zonder In Dulci Jubilo?
En als je een binnenhoes hebt, dan kan je ook naar de drummers van Jabula kijken.

Mijn favoriete album aller tijden. Ik vind dit de mooiste pure muziek die Mike ooit gemaakt heeft. Prachtig, en ik luister er (na 40 jaar!) nog steeds maandelijks naar....

Mike Oldfield heb ik vroeger op de een of andere wijze ontlopen. Ik kende Tubular Bells en vond dat toen en wat eentonig album (Ik was toen 15). Met als gevolg dat ook Ommadawn bij voorbaat werd verbannen.
Spijt heb ik daar niet van. Hoewel ik Ommadawn een prachtig album vind en er ook nu van zit te genieten zal het waarschijnlijk meer dan een jaar duren alvorens ik het nog eens ga beluisteren.

Ik heb het nu opgezet omdat het album in de Oor jaarlijst 1975 op een gedeelde laatste plaats staat (54e). Da's te laag ja, dat vind ik ook, zeker als je weet
- dat in datzelfde jaar een rock and roll top 200 of all times is uitgebracht waarin het album op 77 staat
- het album op 403 staat in de Colin Larkin - All-time top 1000 albums uit 1999
- in 1999 Oor een aantal 'Laatste Oordeel lijsten' heeft uitgebracht. O.a.voor instrumentale albums. Daarin staat het album op 88

Voorwaar geen slechte scores dus. Terecht denk ik zo.

dit viel mij vies tegen. Erg duf. Ik stel het naar beneden bij.

Prachtige plaat. Misschien wel zijn beste ook. Waar Tubular Bells toch enkele zwakkere momenten kent, kan ik deze plaat van begin tot einde prima hebben. Gewoon een klassieker.

Duf snap ik niet helemaal. Dat deze plaat erg mooi is, snap ik dan weer wel.

Duf ?? Vergeleken waarmee dan ??

Toch niet mijn favoriete plaat van de eerste drie. Wel ruim voldoende en prachtig, maar Hergest Ridge en Tubular Bells vind ik persoonlijk beter.

Grappig die verschillende meningen. Ik vind dit echt zijn beste werk.

Hergest Ridge heeft mijn voorkeur. Juist door de naïviteit en de muzikale foutjes.

Ommadawn raakt mij niet op die manier. Maar ik geef het toch een 4*, een score die menig andere artiest niet zo makkelijk krijgt.

Incantations vind ik hierbij nog het ondergeschoven kindje. Heel minimalistisch, maar als je eenmaal gewend bent, bevat dat album een aantal van de beste nummers van deze multi-instrumentalist. Desalniettemin vind ik- heel clichématig- toch Ommadawn nog altijd het beste album. De soundtrack van regenachtige lentedagen.

Ja Incantations is ook prachtig maar eigenlijk iets te lang. Zo vind ik dan Ommadawn eigenlijk weer net iets te kort.

Boeiende muziek. Mij vooral in part II iets druk/vol, maar mogelijk moet ik nog wat meer wennen aan deze muziek.

Ommadawn part 1 - lost version , Mike Oldfield - YouTube

wauw nog nooit eerder gehoord

Vrijdag vond ik het album op vinyl bij een kringloop. Zo op het oog in prima staat, het vinyl en de hoes. Moest € 4,- kosten. Een vorige eigenaar staat met een sticker op de binnenkant van de hoes met datum 7-4-'76....leuk detail. Het wordt as week, want weekend weg, beluisteren. Dan zal ik de draaitafel weer eens aanzwengelen want polycarbonaat fan. Maar: we hebben het materiaal om mee te luisteren.

Dat laat zich lastig combineren, volgens mij. Want polycarbonaat is toch vooral het materiaal waar cd'tjes van gemaakt worden. LP's zijn van vinyl...
Hoe dan ook, dit is een album dat zich in beide configuraties prima laat beluisteren. Misschien wel Oldfield's beste. Maar ik zie dat die discussie hierboven al is gevoerd.

Ik bedoelde idd dat ik cd fan ben en niet zo van de vinyl... een echte polycarbonaat aanhanger. Ik heb ook maar weinig vinyl, ben er niet naar op zoek, loop er tegen aan en dan valt het me toe. Maar dat betekent niet dat ik vinyl mijd en ik moet zeggen dat Ommadawn op vinyl heel aangenaam klinkt (opname- en klanktechnisch) ! Ook vind ik het een mooi album alhoewel ik na 1 luistersessie nog niet weet op welke plek het in mijn rijtje Oldfield albums komt te staan.

Aha, ik dacht even dat je de betekenis van het woord verkeerd had opgevat, maar dan heb ik je verkeerd begrepen. Ik snap je zienswijze. Ben zelf ook meer van de CD, want uiteindelijk schenkt die mij toch het meeste bevrediging, zowel geluidstechnisch als qua prijspeil. Maar ja, opgegroeid met LP's en singles en daar nog steeds de nostalgische waarde van inziend, sla ik nog altijd vrij regelmatig een vinylschijf in. Laten we het zo zeggen: het klinkt anders en de beleving is anders, maar het verdient allebei zijn plaatsje onder de zon. En soms geeft zo'n oude vinylplaat - het medium waarop een plaat als deze voor het eerst werd uitgebracht - toch een extra dimensie aan de ervaring.

Soms maakt de prijs van lp's het juist interessant. Voor deze heb ik 10 of 20 cent betaald. Maar sinds de vraag naar vinyl gestegen is zijn er nog zelden zulke koopjes te doen.

Ja Gaucho en Kronos, alle geluidsdragers verdienen ruimte en aandacht en zeker als je vanuit nostalgie iets bepaalde een warm hart toedraagt zoals ik met vinyl.

Maar prijstechnisch is de Cd, zeker bij de kringloop, geen onverstandige keuze.....

En inmiddels de Cd voor 2 euro...

Een rijke en naar mijn idee vloeiender plaat dan z'n twee voorgangers met een heel "natuurlijke" uitstraling dankzij de altijd sfeervolle Uilleann Pipes, de Afrikaanse drums en de prachtige (betekenisloze) koorzang. Daarmee is ook het mysterieuze en ongemakkelijke van de vorige platen met hun rare bochten en abrupte stemmingswisselingen een beetje verdwenen, en dat gevaarlijke en onvoorspelbare mis ik toch een beetje. Nú is dit "gewoon" een fraaie plaat met op kant 1 een prachtige experimentele mix van rock, folk en Afrikaanse invloeden, en op kant 2 een wat minder pakkende suite die iets te weinig tot leven komt.

Voor mij één van de betere albums van Mike Oldfield. Bij vlagen ingetogen en dan weer wat uitbundig.
Mooi palet van diverse muziekstructuren en beide nummers op dit album vervelen geen seconde.

Twee jaar geleden zat ik in een MO fase. Vele albums gekocht, beluisterd en tot de conclusie gekomen dat dit samen met Amarok toch wel het mooiste werkstuk van hem is. De herfst breekt weer aan en daar past deze muziek mijns inziens goed bij. Blijft knap hoe hij zo'n beetje alles alleen ingespeeld heeft. De toon van zijn electrische gitaar vind ik altijd wat afgeknepen maar verder is dit album topmateriaal.