Hopsin - Raw (2010)

"See the difference between you and me is, you think there's no difference between me and you"

Het 2e studio album van Hopsin is het album waar ik al heel het jaar naar uitkeek. Ruthless was het label dat het zou uitgeven, maar door Hopsin op de plank te "shelven" was het duidelijk: hij moest alles deze keer zelfstandig doen met Funk Volume, zijn eigen label opgestart met een paar andere vrienden. Raw heeft inmiddels al veel meer verkocht dan Gazing At The Moonlight: Hopsin is in beast mode als het gaat om muziek, opnieuw heeft hij alles zelf geproduceerd.

Raw is een plaat waarin Hopsin zijn agressie maar ook zijn eigenzinnige, waargebeurde verhalen in heeft gestopt. Inclusief het belachelijk maken van andere rappers. Raw begint met Hot 16's, over een uptempo beat rapt Hopsin met een uiterst vermakelijke flow de track helemaal stuk. Het is een prima begin van een plaat, waarna het wordt hervat met Sag My Pants een dissnummer tegen verschillende rappers waarin Hopsin een paar hilarische punchlines erop los laat: "I slam his ass into a brick wall, and let a fat nigga sit on him : Rick Ross!". Maar ook laat hij zijn typische rijmschema weer horen: "I'm just a idiotic, ironic, symbolic, Illuminatic product thats gonna be killed if I talk about it." Het klinkt erg tof.

Na deze twee opwarmertjes, gaat het album echt beginnen. Ondersteund door een duistere piano en sinistere drums gaat Hopsin op You Are My Enemy in op zijn vijanden. De opbouw van zijn emotie die hij in deze track laat horen is indrukwekkend, en de manier waarop doet me zoals zo vaak bij Hopsin denken aan de Eminem van begin dit millenium. Hopsin blijft nog even in een duistere mood, op de minimalistische maar harde beat van Trampoline laat Hopsin opnieuw zijn heerlijke rijmschema horen: "I'm the last of a dying breed, Hip Hop lacks of variety / That's the reason I clash you're society , I get laughed at when I clash with a rivalry / Until they feel the wrath when I smash on their dynasty." Het is simpel maar het klinkt gewoon zo ontzettend vet, Hopsin laat het ook zo nonchalant klinken.

Hierna doet het luchtige I'm Not Introducing You zijn intrede, een nummer over waarin Hopsin zijn mening geeft over losbandige vrouwen die in zijn leven willen komen. De ratelende woordenbrij is goed te volgen en in combinatie met de ietwat vrolijke productie verveelt het nooit; dit is een van mijn favoriete tracks. Hierna volgt I Can't Decide, een story telling track met een irritant autotune refrein, maar de coupletten van Hopsin maken veel goed. Ik ben van mening dat hij een keer een concept album moet maken, want ik zie het verhaal zo voor me. Ook is het hilarisch hoe hij de domme straatnegers nadoet in het laatste couplet. De escalatie van de productie in het couplet is ook briljant.

I Am Raw daarna is weer heerlijke afwisseling, een heuse nekbreker. De beat is zo ontzettend hard, de drums doen me denken aan de Dr. Dre van 2001. Het nummer gaat over het feit dat Funk Volume zijn leven heeft veranderd, en dat van SwizZz ook, die hierop geweldig voor de dag komt. Vooral de opbouw van zijn verhaal is knap gedaan. Nocturnal Rainbows is dan de volgende track met imposante coupletten, vooral het tweede, waarin Hopsin op zijn eigen manier aan Obama twijfelt. How You Like Me Now is weer een nekbreker waarin Hop en SwizZz er flink op brag & boasten. Na dit geweld besluit Hopsin om een liefdesverhaal te vertellen in Heather Nicole. Een triest waargebeurd verhaal waarin ik het opnieuw voor me kan zien. De beat past er ook perfect bij.

Snoeiharde drums, een donkere piano en een duistere stem luiden dan Kill Her, een van de gruwelijkste tracks van Raw. Met een dikke ratelflow gaat Hopsin hard in op de eigenaar van Ruthless, die hem aan de kant heeft gezet. Het zijn heuse doodsbedreigingen, zo erg dat haar naam in het nummer eruit is gehaald. Dit is die donkere kant van Hopsin waar ik van houd. I'm Not Crazy is weer een geschifte track waarin Hopsin rapt over het rondgooien van baby's, het afsnijden van z'n eigen penis en het martelen van een riekend lijk. Erg amusant. Cryptic Wisdom en SwizZz doen ook lekker mee maar Hop steelt de show.

Het album begint op een einde te lopen, Where Will I Go is ook weer een van mijn favoriete tracks. Hopsin rapt als een emo over zijn verleden en frustraties over de depresieve productie doordrenkt met zwarte piano akoorden. "I'm still waiting of signs, but I doubt I will ever get 'em / If I never see any proof, how can I represent 'em." Baby's Daddy is weer een hilarisch nummer over, nou ja, je moet het nummer gewoon luisteren. "Shit, you ain't putting me through stress / I put your baby in a pillow case and beat it to death, bitch!" Het is gewoon zo hard dat het grappig is, het woeste gerap van Hopsin is ook oprecht uiteraard aangezien het weer waargebeurd is.

Blood Energy Potion laat Hopsin alweer uitblinken met zijn brilantje ratelflow over een orgelpiano gepaard met heerlijke uptempo drums. De teksten zijn weer ontzettend horrorcore en worden er uiteraard plaagstoten uitgedeeld aan andere rappers. De laatste track, Pillow Man, is een goede afsluiter. Opnieuw erg duister en tekstueel een vergelijkbaar thema met Where Will I Go.

Met Raw heeft Hopsin voor mij het beste album van 2010 afgeleverd. Hij uit zijn frustraties op zijn manier, verteld waargebeurde verhalen en komt met hilarische en keiharde anekdotes. Alle producties zijn zelfgemaakt en zijn duidelijk beter dan op Gazing At The Moonlight. Hopsin is aan het uitgroeien tot mijn favoriete rapper ooit. Dit klinkt wellicht raar, maar ik kan die man zo makkelijk volgen in zijn raps en ik hou van zijn beats. Toegegeven: je moet van zijn stijl houden, anders zul je niet ver komen. De refreinen kunnen ook irritant overkomen, dat is mijn enige minpunt aan dit album. Laat nu Haywire II met SwizZz maar komen!

4,5*

De kans is groot dat je hem niet kent: Marcus Hopson, ofwel Hopsin, is een rapper uit Los Angeles (Californië). In 2007 tekende hij een contract bij Ruthless Records, de platenmaatschappij waaronder N.W.A. haar debuutalbum Straight Outta Compton uitbracht. Toen Hopsin de eerste singles van zijn debuutalbum Gazing in the Moonlight uitbracht, viel zijn alternatieve uiterlijk erg op. De doodshoofdenringen en speciale lenzen die hij in zijn video’s draagt belichamen zijn muziek echter van geen kant, want zijn muziek is verreweg van angstaanjagend. Toch geeft het de man iets unieks; veel hedendaagse rappers zouden niet durven worden gespot in de enigszins verontrustende gedaante die Hopsin aanneemt.

In 2009, twee jaar nadat hij zijn contract bij Ruthless Records had getekend, bracht hij Gazing in the Moonlight uit. Een project waar hij zijn hart en ziel in stopte, om vervolgens geen sprankje promotie van Ruthless te mogen ontvangen. Zo vertelt Hopsin op zijn online blog: “You can do whatever the fuck you want Tomica [toenmalige baas van Ruthless Records]! If I end up in jail, it would be a hell of alot better than the lifestyle you provided me with. At least I would get three meals a day.” Tot op heden heeft Ruthless, noch Tomica, een reactie op deze beschuldigingen gegeven. Dit is dan ook de reden van zijn vertrek bij Ruthless, waarna hij zijn eigen platenmaatschappij startte; Funk Volume. Via sociale netwerken als Twitter en Facebook hield hij zijn geringe aantal fans up-to-date over zijn volgende album, dat Raw (een woordspeling op de filmreeks Saw) zou gaan heten. Op de eerste single van het album (Kill Her) vertelt Hopsin hoe hij door Ruthless aan de kant werd gezet, en wat hij wil doen met Tomica, waarbij de tracktitel boekdelen spreekt. De moordfantasieën van Hopsin worden op sommige momenten zo verontrustend, dat haar naam wordt gecensureerd.

Nou is het niet zo dat het album alleen maar draait om het verbaal afmaken van zijn voormalige platenmaatschappij. Op elk nummer weet Hopsin weer te boeien met een ander onderwerp. En waar Gazing in the Moonlight relatief weinig serieuze nummers bevatte, vindt Hopsin hier een goede balans tussen de humoristische en emotievolle tracks, die zowel door de teksten als door de delivery enige vorm van sympathie voor hem creëren. Bijvoorbeeld op zijn eerbetoon aan zijn ex-vriendin, Heather Nicole. De gelijknamige track opent met een aandoenlijk huilerig klinkende Hopsin, ondersteund door een eveneens sentimenteel pianodeuntje. Naarmate de track vordert wordt de beat versterkt door drums en synthesizers, maar Hopsin blijft op een oprecht emotievol niveau.

Ook heeft Hopsin ervoor gekozen om, in tegenstelling tot zijn debuutalbum, op Raw wél gastartiesten te gebruiken. Zo heeft hij op drie nummers de hulp ingeschakeld van SwizZz, een goede vriend van Marcus. In 2009 hadden de heren al de handen ineengeslagen om samen het album Haywire te maken, dat ook onder Funk Volume is uitgebracht. En SwizZz heeft op Raw zeker een toevoegende waarde. Met zijn schelle stem en leuke teksten haalt hij het niveau van nummers als I Am Raw omhoog, Al zal voor sommige mensen zijn stemgeluid zijn tekstuele kunsten wat doen ondersneeuwen.

Dan wordt dit alles ook nog eens ondersteund door sterke beats, die allemaal door Hopsin zelf zijn geproduceerd. Het feit dat de producties tot stand zijn gekomen door het over het algemeen als amateuristisch bestempelde FruityLoops valt niet af te horen aan het eindresultaat; de beats klinken grotendeels erg professioneel. Piano- en vioolmelodieën komen veelvuldig aan bod, maar over het algemeen klinkt het allemaal erg Westcoast-achtig. Veel beats doen door de bass en gitaardeuntjes die vaak langskomen denken aan de producties op Dr. Dre’s 2001. Niet zo vreemd, aangezien Hopsins grootste inspiratiebron qua producties Dr. Dre is.

Tel dit allemaal bij elkaar op en je ziet dat Hopsin in één jaar toch een erg sterk album in elkaar heeft geknutseld. Een album waarvan de man alles zelf heeft geproduceerd, zelf heeft geschreven en alles zelf heeft gemasterd. Daarnaast regisseert hij ook al zijn video’s zelf, waar hij dan zelf ook nog eens de hoofdrol in moet spelen. Dit getuigt van een ongekende passie voor rap, en werkdrift, aan de kant van Marcus Hopson. Nu is het aan ons om deze inzet met een luisterend oor te belonen.

Ook hier te lezen.

Hopsin-Raw

Na het voor mij 4 ster scorende'Gazing At the Moonlight' geluisterd te hebben werdt het eens tijd om ook Raw eens te luisteren.Wat was het een goede beslissing om dit snel te doen,want op dit deel zitten er hardere raps,hardere beats en hardere songs.

Hopsin is nog altijd niet zo bekend en ik denk dat dit een pluspunt is.Want wat nu elke artiest doet als hij wat bekend wordt is namelijk slechtere muziek maken en met geld bezig zijn.Na 2 solo albums is Hopsin iets bekender geworden maar nog altijd vrij onbekend.Tewijl hij voor mij betere albums maakt dan bevoorbeeld:B.O.B of Jay-Z.Want Hopsin is een van de weinige rappers die agressie(net als nu Eminem doet,maar op een krankzinige manier dan) wel goed met zijn beats overweg kan,want Eminem nu wat minder doet of er over heen rapt.

Met een 16 songs is dit ook een mooie lengte,die niet verveeld.
Hopsin heeft machtige lyrics wat hij vooral op :Sag My Pants,Nocturnal Rainbows,Heather Nicole en Where Will I Go toont,dat zijn nu toevallig ook mijn aangevinkte tracks om dat die tracks de mooiste beat hadden,de beste lyrics en op sommige songs de krankzinnige Hopsin zo als ik hem het liefst heb.De gevoelige Hopsin kan ik ook waarderen maar iets minder alleen op Heather Nicole doet hij het weer schitterend.

Nog pluspunten aan Hopsin en aan dit album:zijn dat hij echt goed kan vertellen in zijn raps,altijd goed verwoord zijn,een zin die me nog altijd in me hoofd hangt van Sag My Pants is:
I have no favorite rappers because all you suck! zo heeft Hopsin nog veel an die zinnetjes die grappig zijn en ook zijn mening in vertelt.Zo weten we ook op een grappige manier dat hij een hekel aan Lil Wayne,Drake en Soulja Boy heeft waar ik hem geen ongelijk in kan geven.

Als ik dan toch nummers moet aan geven dien slecht zijn(of in dit geval iets minder)kies ik voor
Polow Man en I'm Not Introducing You.Maar ook deze tracks zijn goed maar gewoon wat minder dan de rest.

Besluit:Het is gewoon 16 nummers lang genieten van de krankzinigheid van Hopsin die ook gevoeligheid kan tonen.Zijn teksten zijn aangrijpend en toch grappig.
Dus ik geef u een 4.5* en ik weet bijna zeker dat die verhoogd gaat worden,sorry als mijn recensie wat te lang is maar dit was het vermelden waard want dit is een aanrader!
4.5*

Redelijk tweede album, hoewel geen hoogvlieger. Er zijn geen tracks die er in positieve zin uitschieten; alles kabbelt maar een beetje door. Ditmaal qua beats iets meer dansbaar, met vooral meer gebruik van electronica, maar tekstueel stelt het wederom niet zoveel voor. Hopsin is een prima rapper met een Eminem-achtige flow, maar hij weet zich vooralsnog niet echt te onderscheiden.

Een evolutie op alle vlakken.

Raw is de volgende stap op Gazing at the Moonlight. Als rapper en schrijver klinkt hij scherper en ook als producer hoor je de groei op dit tweede album. Over het algemeen is dit album ook een stuk serieuzer dan het debuutalbum, al is de komische kant nog niet weg. Zijn eerste op z'n voormalig eigen label Funk Volume.

Hopsin is nog steeds boos, ditmaal voornamelijk op zijn voormalig label Ruthless Records en diens CEO Tomica Wright (de ex-vrouw van Eazy-E). Die gerichte woede is voornamelijk te horen op de drie geweldige tracks Sag My Pants, You Are My Enemy en Kill Her. De invloeden van Eminem zijn wederom niet ver weg en net zoals die levende legende is Hop op zijn best als hij niet vrolijk is.
Op dit album is hij ook nog steeds kwaad op mainstream rappers (voornamelijk maar niet uitsluitend Lil' Wayne), de muziekindustrie en personen die hij ontmoet heeft en nooit in hem geloofd hebben (inclusief oude vrienden).

Trampoline, Baby's Daddy en I'm Not Introducing You zijn wat luchtiger van toon dan het bulk het album. Ik snap dat er commentaar is op de refreinen van Hopsin maar ik kan het meestal wel goed hebben, dat is ook één van de redenen dat ik die laatst genoemde zo kan appreciëren. De andere twee doen me niet veel meer, zeker Baby's Daddy is wel heel infantiel.

Voornamelijk als producer is hij volwassener geworden op dit album. Het klinkt allemaal net iets professioneler dan vroeger. Het is wel duidelijk dat hij zich voornamelijk liet inspireren door Dr. Dre, I Am RAW is hier een goed voorbeeld van.

Op zijn debuutalbum had hij geen gastartiesten uitgenodigd maar op dit album mag zijn voormalig Funk Volume-artiest SwizZz maar liefst 3 keer meedoen. Sterke rapper met goede teksten met minpunt dat hij geen fijne stem heeft.
De onbekende Cryptic Wisdom laat op I'm Not Crazy voor mij persoonlijk helemaal niets horen.

Goed tot zeer goed album. Absoluut zijn magnum opus wat mij betreft. Het verdient echter niet meer de 4,5* dat ik het eerst gaf. Daar ben ik hem toch wat voor ontgroeid vrees ik.

Dikke 4*.