Hopsin - Raw (2010)

Hopsin is wel van de mooie covers zeg.

off topic berichten verwijderd

Hallo iedereen.

Dit sond op de Facebook van Hopsin.

De cover is gemaakt door een fan, ik heb de rest gezien en ik moet zeggen dat Hop de een van de lelijkste heeft gekozen
De cover van Gazing Moonlight was wel erg mooi.

Kill Her is al een waard, pre-order verzonden inmiddels.

Vandaag in m'n mailbox gekregen, CD krijg ik als 't goed is morgen of maandag
Ben echt blij dat het goed gaat met deze gast, het album wordt goed besproken op het internet. Sinds hij van Ruthless is heeft hij 'n trouwe fanbasis opgebouwd. Zometeen de eerste luisterbeurt, mijn verwachtingen zijn torenhoog.

Ik hoop dat ik hem morgen binnen krijg, maar zal wel niet.Sag My Pants vind ik wel een chill nummer en Kill Her vind ik wat minder, ben best benieuwd naar de rest.

Btw: Cover vind ik wel iets hebben eigenlijk, weet alleen niet wat .

Qua beats is hij zeker gegroeid, hij kan leuke dingen met Fruityloops. Het is zeker simpel, maar de nekbrekende West Coast beats zitten vol met Funk Volume! Ook ligt het niveau van rappen veel hoger, Hop gooit er vaker een dikke ratelflow uit. Dit weekend komt mijn review

Ik heb hem.
Ik heb hem!
IK HEB HEM!!!

Ik ga dit weekend ook een review droppen.

Vandaag komt ook het nieuwe album van Calle 13 uit. Deze dag kan niet meer stuk.

Je kan echt zien dat de lyrics van Hopsin veel beter zijn geworden, eveneens de beats. Ook vind ik Swizz echt heerlijk op I Am Raw.

I am Raw is gewoon
Nog maar 1 keer beluisterd en vond het goed.

Qua beats heeft Hopsin imo echt een grote stap gemaakt. En zoals Game zegt die ratelflow wat Hopsin vaker doet is echt nice.

"See the difference between you and me is, you think there's no difference between me and you"

Het 2e studio album van Hopsin is het album waar ik al heel het jaar naar uitkeek. Ruthless was het label dat het zou uitgeven, maar door Hopsin op de plank te "shelven" was het duidelijk: hij moest alles deze keer zelfstandig doen met Funk Volume, zijn eigen label opgestart met een paar andere vrienden. Raw heeft inmiddels al veel meer verkocht dan Gazing At The Moonlight: Hopsin is in beast mode als het gaat om muziek, opnieuw heeft hij alles zelf geproduceerd.

Raw is een plaat waarin Hopsin zijn agressie maar ook zijn eigenzinnige, waargebeurde verhalen in heeft gestopt. Inclusief het belachelijk maken van andere rappers. Raw begint met Hot 16's, over een uptempo beat rapt Hopsin met een uiterst vermakelijke flow de track helemaal stuk. Het is een prima begin van een plaat, waarna het wordt hervat met Sag My Pants een dissnummer tegen verschillende rappers waarin Hopsin een paar hilarische punchlines erop los laat: "I slam his ass into a brick wall, and let a fat nigga sit on him : Rick Ross!". Maar ook laat hij zijn typische rijmschema weer horen: "I'm just a idiotic, ironic, symbolic, Illuminatic product thats gonna be killed if I talk about it." Het klinkt erg tof.

Na deze twee opwarmertjes, gaat het album echt beginnen. Ondersteund door een duistere piano en sinistere drums gaat Hopsin op You Are My Enemy in op zijn vijanden. De opbouw van zijn emotie die hij in deze track laat horen is indrukwekkend, en de manier waarop doet me zoals zo vaak bij Hopsin denken aan de Eminem van begin dit millenium. Hopsin blijft nog even in een duistere mood, op de minimalistische maar harde beat van Trampoline laat Hopsin opnieuw zijn heerlijke rijmschema horen: "I'm the last of a dying breed, Hip Hop lacks of variety / That's the reason I clash you're society , I get laughed at when I clash with a rivalry / Until they feel the wrath when I smash on their dynasty." Het is simpel maar het klinkt gewoon zo ontzettend vet, Hopsin laat het ook zo nonchalant klinken.

Hierna doet het luchtige I'm Not Introducing You zijn intrede, een nummer over waarin Hopsin zijn mening geeft over losbandige vrouwen die in zijn leven willen komen. De ratelende woordenbrij is goed te volgen en in combinatie met de ietwat vrolijke productie verveelt het nooit; dit is een van mijn favoriete tracks. Hierna volgt I Can't Decide, een story telling track met een irritant autotune refrein, maar de coupletten van Hopsin maken veel goed. Ik ben van mening dat hij een keer een concept album moet maken, want ik zie het verhaal zo voor me. Ook is het hilarisch hoe hij de domme straatnegers nadoet in het laatste couplet. De escalatie van de productie in het couplet is ook briljant.

I Am Raw daarna is weer heerlijke afwisseling, een heuse nekbreker. De beat is zo ontzettend hard, de drums doen me denken aan de Dr. Dre van 2001. Het nummer gaat over het feit dat Funk Volume zijn leven heeft veranderd, en dat van SwizZz ook, die hierop geweldig voor de dag komt. Vooral de opbouw van zijn verhaal is knap gedaan. Nocturnal Rainbows is dan de volgende track met imposante coupletten, vooral het tweede, waarin Hopsin op zijn eigen manier aan Obama twijfelt. How You Like Me Now is weer een nekbreker waarin Hop en SwizZz er flink op brag & boasten. Na dit geweld besluit Hopsin om een liefdesverhaal te vertellen in Heather Nicole. Een triest waargebeurd verhaal waarin ik het opnieuw voor me kan zien. De beat past er ook perfect bij.

Snoeiharde drums, een donkere piano en een duistere stem luiden dan Kill Her, een van de gruwelijkste tracks van Raw. Met een dikke ratelflow gaat Hopsin hard in op de eigenaar van Ruthless, die hem aan de kant heeft gezet. Het zijn heuse doodsbedreigingen, zo erg dat haar naam in het nummer eruit is gehaald. Dit is die donkere kant van Hopsin waar ik van houd. I'm Not Crazy is weer een geschifte track waarin Hopsin rapt over het rondgooien van baby's, het afsnijden van z'n eigen penis en het martelen van een riekend lijk. Erg amusant. Cryptic Wisdom en SwizZz doen ook lekker mee maar Hop steelt de show.

Het album begint op een einde te lopen, Where Will I Go is ook weer een van mijn favoriete tracks. Hopsin rapt als een emo over zijn verleden en frustraties over de depresieve productie doordrenkt met zwarte piano akoorden. "I'm still waiting of signs, but I doubt I will ever get 'em / If I never see any proof, how can I represent 'em." Baby's Daddy is weer een hilarisch nummer over, nou ja, je moet het nummer gewoon luisteren. "Shit, you ain't putting me through stress / I put your baby in a pillow case and beat it to death, bitch!" Het is gewoon zo hard dat het grappig is, het woeste gerap van Hopsin is ook oprecht uiteraard aangezien het weer waargebeurd is.

Blood Energy Potion laat Hopsin alweer uitblinken met zijn brilantje ratelflow over een orgelpiano gepaard met heerlijke uptempo drums. De teksten zijn weer ontzettend horrorcore en worden er uiteraard plaagstoten uitgedeeld aan andere rappers. De laatste track, Pillow Man, is een goede afsluiter. Opnieuw erg duister en tekstueel een vergelijkbaar thema met Where Will I Go.

Met Raw heeft Hopsin voor mij het beste album van 2010 afgeleverd. Hij uit zijn frustraties op zijn manier, verteld waargebeurde verhalen en komt met hilarische en keiharde anekdotes. Alle producties zijn zelfgemaakt en zijn duidelijk beter dan op Gazing At The Moonlight. Hopsin is aan het uitgroeien tot mijn favoriete rapper ooit. Dit klinkt wellicht raar, maar ik kan die man zo makkelijk volgen in zijn raps en ik hou van zijn beats. Toegegeven: je moet van zijn stijl houden, anders zul je niet ver komen. De refreinen kunnen ook irritant overkomen, dat is mijn enige minpunt aan dit album. Laat nu Haywire II met SwizZz maar komen!

4,5*

Op aanraden van een aantal mensen check ik het nu toch maar, ondanks dat ik een kleine hekel aan hopsin heb.
Misschien kan hij me deze keer wel overtuigen , maar de cover werkt nog niet echt mee

Zijn beats zijn wel veel beter geworden

Het is de eerste zin van het album, dus gebruik ik die om mijn review te beginnen.

Mooi. Het maakt me alleen niet erg enthousiast om dit album te tjekken, that's all.

Toch doen, nu generaliseer je het album na het lezen van één zin.

Hij heeft duidelijk veel betere zinnen, zoals ik al aangeef in bijvoorbeeld Trampoline.

Mwah, dat vind ik lyrisch ook niet heel denderend. Maar oké, heel misschien geef ik het ooit een kans. Héél misschien.

Betrap me zelf er toch steeds vaker op , dat ik hem toch even afspeel.
Vind Hopsin helemaal niet zo' n slechte rapper, eigenlijk vind ik zijn flow heel vet.
De producties van Hopsin zijn zeker weten gegroeid.
Volgens mij is hij wel fan van Eminem, aangezien hij daar wel wat van weg heeft (qua flow).
Toch wel een verassing, nadat ik de cover ( ) had bekeken..

Lachen toch!

Ik zie er het leuke niet van in, ik vind het afschuwelijk. Maargoed, het zal wel mijn humor niet zijn.

Je moet er inderdaad wel van houden. Ik vind die ziekelijkheid wel amusant, maar als ik serieus nadenk over baby's in wasmachines gooien of baby kadavers bij mensen door het raam gooien dan is het wel walgelijk (ik neem het sowieso niet serieus ).

Mensen die dat wel serieus nemen neem ik dan weer niet serieus.

Ik neem het niet serieus. Ik snap ook wel dat ie het niet serieus meent, en niet echt met baby's in het rondgooit. Maar ook als ik het niet serieus neem, vind ik het afschuwelijk.

Ik denk dat Eminem het nog wel eens 10x erger heeft gedaan

Kick the baby/throw the baby; what's the difference?

Hopsin is echt gegroeid zeg. Zijn beats zijn véél beter dan op zijn debuut en ook zijn raps zijn harder. De ziekelijkheid van Hopsin vind ik echt geniaal. Een paar mindere nummers zoals I Can´t Decide met dat kut refrein. Sowieso zingt Hopsin veel meer, maar als hij normaal zingt klinkt het wel lekker. Ook aan Baby´s Daddy irriteer ik me best wel (weer een kut refrein) en de beat vind ik wat minder (zijn raps zijn wel goed). Gelukkig zijn het merendeel echt hele goede nummers, vanaf I Am Raw t/m I´m Not Crazy is het echt 5* niveau. De gastartiesten zijn gelukkig ook goed (was een beetje bang dat die tegenvielen), maar SwizZz en Cryptic Wisdom doen niet onder voor Hopsin. Pillow Man is een mooie afsluiter met een leuk refreintje.
Ik geef dit een 4,5, Hopsin heeft me echt bijzonder verrast met dit album en daarom verdiend hij een mooie 1ste plaats in mijn lijstje voor album van het jaar .