Rush - Hemispheres (1978)

Maar dat is toch best goed.

sorry Hans, dan ga ik nu echt aan je twijfelen.... ( Linda Roos....pffft)

Hemispheres zojuist wederom gedraaid, kom tenminste 1x per maand in het laatje!

Ach Neal, hoe ouder, hoe gekker... Ik heb niet alleen maar cd's van Rush op de plank liggen.....

@ Hans ik ook niet natuurlijk, maar nu draai je 360 graden....kan ik niet rijmen, maar goed smaken verschillen dus echt heel erg.

Je zal vast 180 graden bedoelen zeker?

Hans is waarschijnlijk wat laat aan zijn midlifecrisis begonnen

Ach Neal en Ricardo, laten we het over Rush in het algemeen en "Hemispheres" in het bijzonder hebben. Ik denk dat ieder mens wel eens een aankoop doet waarvan hij/zij later denkt: "ik had zeker even een blackout". Toen ik zo'n veertig jaar geleden "Hemispheres" kocht had ik ze in ieder geval allemaal op een rijtje...

hahahahahahaha

Dit is echt een album van Rush die bij mij maar steeds niet goed vallen wil. Met name het eerste nummer van 18 minuten pakt mij totaal niet, en ben ik na een minuut of 5/6 mijn aandacht voor dat nummer compleet kwijt. Heb het talloze keren geprobeerd afgelopen weken, maar hij valt echt niet. Ben altijd blij dat La Villa aanbreekt, want dat vind ik verreweg het lekkerst weg te luisteren nummer op deze. De opvolger Permanent Waves bevalt mij ook maar matig, dat itt A Farewell to Kings en 2112 wat ik wel echt geweldige platen vind. Langzaam maar zeker gaan de albums vanaf Moving Pictures tot en met Power Windows mijn favoriete periode worden, die 4 albums en live A Show of Hands heb ik afgelopen weken echt grijs gedraaid.

Ja ach, smaken verschillen dus echt heel erg...

Ja raar of niet?

Het titelnummer weerhoudt mij van de volle mep. Zonder La Villa was het zelfs niet meer dan 4* geworden (of nog minder). Wel is de thematiek hier briljant, dus dat zijn bonuspunten.

Ik snap Ricardo volkomen.

Ik erken het talent van Rush, maar pas bij het aanbreken van Signals en dan tot en met Counterparts, ben ik echt volledig tevreden.

La Villa Strangiato en YYZ vind ik erg fraaie songs. Jacob's Ladder en 2112 vind ik ook erg goed. Maar echt heel warm loop ik niet voor Rush pre 1981, zeg maar.

Ik dacht dat het de zang was, of het kille of het gebrek aan humor. Maar het kan van alles zijn. Ik heb het nooit echt kunnen beschrijven. Misschien vind ik de songs gewoon niet goed genoeg. (of te langdradig).

Het is niet dat ik niet van rockgitaren houdt, of vreemde maatsoorten, want dat doe ik wel. Maar deze benadering van rock ligt me denk ik niet. Heb overigens hetzelfde met Tool en Porcupinee Tree. Maar goed, ze liggen er vast niet wakker van.

Ik vind b.v een nummer als Xanadu en dan de spanningsopbouw en het onheilspellende erin geweldig. En 2112 begint ook lekker met dat spacey geluid, net als het gitaarwerk van Liveson wat ik geweldig vind in dat nummer. Het is dus niet alleen zozeer de lengte, maar vooral het rommelige van Cynus - X1 waar ik niets mee kan, en na een minuut of 6 boeit het mij nauwlijks nog en skip ik het liefst door. Circumstances en The Trees vind ik ook erg lekkere nummers nog, maar het laatste nummer hierop is mijn persoonlijke hoogtepunt van deze plaat.

Moving Pictures is en blijft mijn Rush favoriet, maar met name Power Windows vind ik daar weinig voor onderdoen. En natuurlijk de warme sound van Signals klinkt ook super. Grace Under Preassure is dan wat grimmiger, maar vanaf MP tot en met Power Windows liggen ze qua genietbaarheid voor mij dichtbij elkaar.

Mijn derde Rush album is meteen het moeilijkst te verteren. Bij het 18 minuten durende openingsnummer is het nodig om het verhaal te volgen als houvast. Ik begrijp nu de hoes beter: de strijd tussen de linker- en rechterhersenhelft, verpersoonlijkt in de strijd van Apollo en Dionysus. Typisch jaren 70 maar het is zeker aanstekelijk, net zoals de 2 kortere nummers. Circumstances is meteen een favoriet, ik hou toch nog het meest van de poppy Rush.

Qua zang gebruikt Geddy Lee zijn kopstem hier veel meer, op een wat meer hysterische manier dan bij de opvolgers. Er zijn ook minder rustige passages dan in de vroege jaren 80 platen, ik neem aan dat Hemispheres hiermee hun typische progrock periode afsluit. La Villa Strangiato voel ik niet, te gefragmenteerd en als ze in het midden de drukke jazzy toer op gaan, haak ik af, net zoals bij King Crimson.

Al bij al een degelijk album, maar de legendarische status ervan zie ik momenteel nog niet.

Tussenstand:
1. Moving Pictures 4.5*
2. Permanent Waves 4.5*
3. Hemispheres 4*

In mijn ontdekkingstocht door het Rush oeuvre, waarin ik me eerst concentreerde op hun 80's periode en verder, aangezien het (welliswaar weinige) materiaal dat ik uit hun vroegste periode kende qua sound en met name zang me een beetje tegenstond, nu toch aangekomen in de 70's met Hemispheres.

En hoewel voor mij hun hoogtepunt ligt in de 80's, is dit toch ook wel een erg mooi album met een geweldige epic Cygnus X-1 Book II Hemispheres als openingstrack. En ze weten het ook in stijl af te sluiten met het eveneens geweldige La Villa Strangiato dat ondanks volledig instrumentaal de bijna 10 minuten volledig blijft boeien; erg interessante compositie ! => wat een top band

De ontdekkingstocht is dus nog niet voorbij; we gaan vrolijk nog verder terug in hun discografie...

Ik draai nu de 40th anniversary-versie. Niks mis mee, goed geluid, aardige live-opnames als bonus en een uitgebreid boekje, maar in dat laatste mis ik wel wat: niet alleen zijn de teksten gesneuveld, maar wie dit album alleen via déze uitgave kent zal nooit weten welke esoterische wijsheid La villa strangiato allemaal bevat, want naast de ondertitel An exercise in self-indulgence zijn ook de inzichtelijke titels van de twaalf segmenten verdwenen...

Foei, een omissie van de 1e orde. Vreemd dat dit heeft kunnen gebeuren.

De legendarische status heeft bij:

1. A Farewell to Kings 5*
2. Moving Pictures 5*
3. Hemispheres 5*

Voeg Permanent Waves toe en mijn kwartet is gelegd…

Een van de allerbeste albums van Rush, met - inderdaad - Power Windows en A farewell to kings.
Verveelt nooit, veel variatie, een topper pur sang.

Sinds kort Rush echt ontdekt. Op mijn 49ste pas. Ja schande, vind ik zelf ook. Wat had ik graag een live concert mee willen maken van deze drie virtuozen!
Ik kende ze wel een beetje, maar ik moest aan de muziek wennen. Dat kwam geleidelijk aan totdat de muziek me pakte. Er zijn nu 7 albums in mijn bezit. Wat is het beluisteren daarvan een feest!
Dit album bevalt me het meest. Van begin tot eind is die steengoed. Verveelt geen moment. Echt geen moment!

Heel herkenbaar, ik heb ze pas net (een jaar of twee terug) ontdekt en vind het een heerlijke afwisseling tussen al het hak en beukwerk door. Helaas zal ik ze nooit meer live zien.

[quote]Eddie schreef:


Ik lees dat hier meer op MM. Blijkbaar "ontdekken" vele muziekliefhebbers pas laat deze band. Maar beter laat dan nooit. In ieder geval heeft Rush een zeer uitgebreide collectie waar heel wat moois op staat.

Album nummer zes tot dan toe is ook album nummer twee in hun tweede fase, het is maar hoe je het bekijkt maar de drang vooruit manifesteert zich feller en feller. Hemispheres is een prachtig klinkend album dat ik op een moddervette vier heb staan, maar voortdurend mij wil duwen naar een halve ster meer, want dit is goed, dit is heel goed. Opmerkelijk zijn de speelduur van dit album, hun tweede kortste met 36 minuten, en hun eerste instrumentaal nummer ooit.

Samen met opvolger Permanent Waves culmineert hun lichtjes veranderde muzikale richting in een absoluut topalbum dat Moving Pictures tot op de dag van vandaag blijft. Toch is er nog lichte verankering in het verleden, de opener. Cygnus X-1 Book II heeft een thema dat mij zo aanspreekt: de eeuwige strijd tussen rede en gevoel, de zoektocht naar evenwicht tussen beide, Cygnus Bringer of Balance. Ik vind het ook veel beter uitgewerkt en vloeiender klinken dan Cygnus X-1 op het vorige album A Farewell to Kings. Perfect evenwicht tussen teksten en muziek, het doet mijn gedachten vaak afdwalen naar het latere nummer Natural Science.

Circumstances laat een quasi contemplatief nummer horen waarin Neil Peart het in de eerste twee verzen heeft over zijn eerste (mindere) ervaringen in Engeland. Het is een klein maar fijn nummer, ook al welkom als rustpunt na de intense opener. The Trees is één van mijn favoriete Rush nummers, met opmerkelijke teksten over ogenschijnlijke gelijkheid. La Villa Strangiato dan maar? Wat was me dat de eerste keer, lang, lang geleden! Een instrumentaal nummer dat op meer dan 9 minuten afklokt, dat de raarste wendingen bevat en nog altijd een publiekslieveling is gebleven.

De teksten op Cygnus X-1 Book II én op de rest van dit album vind ik fenomenaal, Neil Peart verlaat meer en meer de Sci-fi teksten, observeert en geselt die drums als nooit tevoren. Boeken lezen begon als een tijdverdrijf in de vele dode tijd tussen de optredens door en werd een kleine obsessie. Het levert in zijn teksten pracht op, zonder de praal, en hij zou zich verder blijven ontwikkelen en overtreffen volgens zijn motto “What is the best thing I can do today?”.

Awel, ik verhoog. Terecht.