Split Enz - Waiata (1981)
Alternatieve titel: Corroboree
mijn stem
58 stemmen
Nieuw-Zeeland
Pop / Rock
Label: Mushroom
-
Hard Act to Follow (3:17)
-
One Step Ahead (2:52)
-
I Don't Wanna Dance (3:34)
-
Iris (2:50)
-
Wail (2:49)
-
Clumsy (3:29)
-
History Never Repeats (3:00)
-
Walking Through the Ruins (4:15)
-
Ships (3:01)
-
Ghost Girl (4:26)
-
Albert of India (4:05)
-
In the Wars * (3:06)
toon 1 bonustrack
totale tijdsduur:
37:38
(40:44)
0
geplaatst: 12 maart 2015, 02:00 uur
deric raven schreef:
Maar wat ga ik deze twee bands steeds meer waarderen.
Maar wat ga ik deze twee bands steeds meer waarderen.
En dat vinden wij fijn.
0
geplaatst: 12 maart 2015, 08:04 uur
deric raven schreef:
Het zal wel de warmte van de nummers zijn; iets in de productie wat prettig aanvoelt.
Iets wat ik ook heel duidelijk terug hoor bij het debuut van Crowded House.
Openers Hard Act to Follow en One Step Ahead zijn duidelijke voorbeelden.
Don’t Dream It’s Over en World Were You Live hebben dat ook.
Zou het iets met de baspartijen kunnen zijn?
Ik kan het niet helemaal duidelijk benoemen, het is meer een gevoel.
Bij Ghost Girl voel ik het echter weer bij de gitaar; het dromerige.
New Wave met het symfonische van Genesis.
De zang klinkt hier nog af en toe wat vlakjes; beetje Feargal Sharkey achtig, zoals in
I Don't Wanna Dance.
Ik hoorde vanmiddag ook echt ouder werk, en mij lijkt het dat vanaf True Colours de rol van Neil Finn steeds groter werd, en er steeds meer sprake was van Crowded House in de kinderstoelen.
Er wordt nog wel terug gegrepen naar het experimentele oude geluid, zoals in het freaky Wail en groots opgezette Clumsy , maar het grotendeels is er al sprake van de kenmerkende Crowded House sound van vooral het debuut.
History Never Repeats is net zoals Into Temptation een geslaagde poging om een soort van The Beatles nummer te maken, waarbij de broertjes volgens mij geheel op dezelfde lijn zitten.
Maar ook hier hoor ik in de zang raakvlakken met Peter Gabriel, en misschien nog meer Phil Collins, net als bij Walking Through The Ruins.
Message to My Girl zal uiteindelijk de genadeslag zijn, en misschien wel genoemd kunnen worden als de eerste echte Crowded House single.
Maar wat ga ik deze twee bands steeds meer waarderen.
Het zal wel de warmte van de nummers zijn; iets in de productie wat prettig aanvoelt.
Iets wat ik ook heel duidelijk terug hoor bij het debuut van Crowded House.
Openers Hard Act to Follow en One Step Ahead zijn duidelijke voorbeelden.
Don’t Dream It’s Over en World Were You Live hebben dat ook.
Zou het iets met de baspartijen kunnen zijn?
Ik kan het niet helemaal duidelijk benoemen, het is meer een gevoel.
Bij Ghost Girl voel ik het echter weer bij de gitaar; het dromerige.
New Wave met het symfonische van Genesis.
De zang klinkt hier nog af en toe wat vlakjes; beetje Feargal Sharkey achtig, zoals in
I Don't Wanna Dance.
Ik hoorde vanmiddag ook echt ouder werk, en mij lijkt het dat vanaf True Colours de rol van Neil Finn steeds groter werd, en er steeds meer sprake was van Crowded House in de kinderstoelen.
Er wordt nog wel terug gegrepen naar het experimentele oude geluid, zoals in het freaky Wail en groots opgezette Clumsy , maar het grotendeels is er al sprake van de kenmerkende Crowded House sound van vooral het debuut.
History Never Repeats is net zoals Into Temptation een geslaagde poging om een soort van The Beatles nummer te maken, waarbij de broertjes volgens mij geheel op dezelfde lijn zitten.
Maar ook hier hoor ik in de zang raakvlakken met Peter Gabriel, en misschien nog meer Phil Collins, net als bij Walking Through The Ruins.
Message to My Girl zal uiteindelijk de genadeslag zijn, en misschien wel genoemd kunnen worden als de eerste echte Crowded House single.
Maar wat ga ik deze twee bands steeds meer waarderen.
Raakvlakken met de Beatles a la, maar Gabriel hoor ik dus echt niet
0
geplaatst: 18 juli 2015, 20:20 uur
Deze plaat op lp kunnen scoren in goede staat voor een nette 4 euro. Daar ben ik dus blij mee en zo kom ik langzaam maar zeer zeker aan alle albums van SE. DE helft op cd en de andere helft op LP.
Dit is in een mooi album, heel sfeervol en niet te vergelijken met de wat vorlijkere geniale gekte van True Colours.
Dit is in een mooi album, heel sfeervol en niet te vergelijken met de wat vorlijkere geniale gekte van True Colours.
0
geplaatst: 19 juli 2015, 11:12 uur
Is het zo virgil? Ik vind juist dat Waiata in de lijn van True Colours ligt
0
geplaatst: 19 juli 2015, 11:22 uur
Klopt ja en dan vooral uit The Lamb tijd en zijn eerste solo periode.
0
geplaatst: 19 juli 2015, 13:50 uur
Neal Peart schreef:
Is het zo virgil? Ik vind juist dat Waiata in de lijn van True Colours ligt
Is het zo virgil? Ik vind juist dat Waiata in de lijn van True Colours ligt
'Niet te vergelijken' is wat overtrokken maar ik vind TC in de basis vrolijker/opgewekter en dat kan ik van deze niet echt zeggen. Ook niet van de drukkere werkjes zoals de opener. Misschien is het enkel het gevoel en dat kan voor iemand anders weer geheel anders zijn.
Nu is het wel zo dat ik TC veel vaker heb gehoord dan deze
0
geplaatst: 19 juli 2015, 14:24 uur
Deze heeft een wat donkerdere vibe dan True Colours. Die heeft ook wat meer hoogtepunten.
Maar als geheel is dit heel coherent.
Het is een prima opmaat voor het voorteffelijke Time And Tide.
Samen met hun Second Thoughts hun beste album naar mijn idee.
Maar als geheel is dit heel coherent.
Het is een prima opmaat voor het voorteffelijke Time And Tide.
Samen met hun Second Thoughts hun beste album naar mijn idee.
0
geplaatst: 19 juli 2015, 17:53 uur
Waiata lijkt inderdaad een copy cat van True Colours te zijn.
Maar de opvolger is inderdaad donkerder dan de voorganger.
Tims LDVD ligt aan de basis van die omslag. Titels als Hard Act to Follow,
I Don't Wanna Dance, Clumsy, Walking through the Ruins en Ghost Girl zeggen genoeg.
Let voor de rest ook eens op de gelijkaardige opbouw tussen de twee albums.
Tim opent met het vlijmscherpe Shark Attack en het drukke Hard Act to Follow.
Neil pikt in met de hit I Got You en met het duidelijk daarop geïnspireerde One Step Ahead.
Kant 1 telt telkens zes nummers, waarvan één chaotisch instrumentaaltje van Eddie Rayner.
Kant 2 telt telkens vijf nummers en eindigt opnieuw met een instrumentaal stukje.
Op True Colours draagt Tim 6 songs en Neil 3 songs aan.
Op Waiata komt Neil een stapje dichter (*): 5 voor Tim en 4 voor Neil.
En niet toevallig zijn beide albums geproducet door David Tickle.
Waiata werd in 2006 door Eddie Rayner hermixt van de mastertapes,
waardoor sommige songs langer of korter werden en de trackorde is gewijzigd.
Die revisie zorgde er mede voor dat de wat sombere sfeer van die plaat lichtjes opklaarde.
Vooral Walking through the Ruins klinkt heel "anders" (en daarmee bedoel ik gewoon "slechter").
* One Step Ahead is net als I Got You een wat naar paranoia ruikend liefdesliedje
(zie ook Every Breath You Take van The Police). Maar voor de fijnproever is er meer aan de hand.
One Step Ahead gaat tussen de regels ook over de relatie tussen Split Enz vaandeldrager Tim
en zijn zes jaar jongere, maar songschrijversgewijs stilaan rijper wordende broertje Neil.
Dat Tim zo wondermooi de backing vocals verzorgt op One Step Ahead
bezorgt het nummer een extra dimensie: alsof ze elkaars adem in de nek voelen.
One Step Ahead was de eerste single van het album down under, gevold door History Never Repeats.
In de UK volgde men, maar de Benelux koos eerst voor History en daarna voor Hard Act to Follow.
Wie meer wil weten over de singles discografie van Split Enz, verwijs ik naar de Ultratop site,
alwaar medewerker wolf82 (aka dazzler) alles voor jullie eens netjes op een rijtje heeft gezet.
Split Enz discography - ultratop.be
Maar de opvolger is inderdaad donkerder dan de voorganger.
Tims LDVD ligt aan de basis van die omslag. Titels als Hard Act to Follow,
I Don't Wanna Dance, Clumsy, Walking through the Ruins en Ghost Girl zeggen genoeg.
Let voor de rest ook eens op de gelijkaardige opbouw tussen de twee albums.
Tim opent met het vlijmscherpe Shark Attack en het drukke Hard Act to Follow.
Neil pikt in met de hit I Got You en met het duidelijk daarop geïnspireerde One Step Ahead.
Kant 1 telt telkens zes nummers, waarvan één chaotisch instrumentaaltje van Eddie Rayner.
Kant 2 telt telkens vijf nummers en eindigt opnieuw met een instrumentaal stukje.
Op True Colours draagt Tim 6 songs en Neil 3 songs aan.
Op Waiata komt Neil een stapje dichter (*): 5 voor Tim en 4 voor Neil.
En niet toevallig zijn beide albums geproducet door David Tickle.
Waiata werd in 2006 door Eddie Rayner hermixt van de mastertapes,
waardoor sommige songs langer of korter werden en de trackorde is gewijzigd.
Die revisie zorgde er mede voor dat de wat sombere sfeer van die plaat lichtjes opklaarde.
Vooral Walking through the Ruins klinkt heel "anders" (en daarmee bedoel ik gewoon "slechter").
* One Step Ahead is net als I Got You een wat naar paranoia ruikend liefdesliedje
(zie ook Every Breath You Take van The Police). Maar voor de fijnproever is er meer aan de hand.
One Step Ahead gaat tussen de regels ook over de relatie tussen Split Enz vaandeldrager Tim
en zijn zes jaar jongere, maar songschrijversgewijs stilaan rijper wordende broertje Neil.
Dat Tim zo wondermooi de backing vocals verzorgt op One Step Ahead
bezorgt het nummer een extra dimensie: alsof ze elkaars adem in de nek voelen.
One Step Ahead was de eerste single van het album down under, gevold door History Never Repeats.
In de UK volgde men, maar de Benelux koos eerst voor History en daarna voor Hard Act to Follow.
Wie meer wil weten over de singles discografie van Split Enz, verwijs ik naar de Ultratop site,
alwaar medewerker wolf82 (aka dazzler) alles voor jullie eens netjes op een rijtje heeft gezet.
Split Enz discography - ultratop.be
* denotes required fields.
* denotes required fields.