Kanye West - My Beautiful Dark Twisted Fantasy (2010)

Moddervet en regelmatig vrij gedurfd geproduceerd, lekker hoor, leuke keuze van samples ook. Een fantastische rapper zal Kanye nooit worden maar ik kan toch altijd wel genieten van z'n aparte rijmpjes en het valse gezang af en toe. Wisselvallige gastartiesten helaas zoals wel vaker.

Ik verlaag hem denk ik naar 4,5* omdat Jay-Z en Niki Minaj erop staan. Vind dat toch ietsje minder, maar alsnog een geweldig album. Heerlijke chille beats, fijn om Kanye West weer rappend te zien, na 2 slechte albums (808's & Heartbreaks, Graduation, die overigens wel geliefd was bij niet Hip-Hop luisteraars) weer een album die in het rijtje van The Late Registration en The College Dropout past.

Het album begint meteen geweldig met Dark Fantasy, geweldige intro. En Kanye komt met hele goede lyrics hier Look like a fat booty Celine Dion, Sex is on fire, I'm the King of Leon-a Lewis, beyond the trues

Ik ben normaal niet zo'n fan van Kid Cudi, maar op Gorgeous komt hij wel lekker, ook is Raekwon erg sterk hier.

Stuk voor stuk geweldige nummers op dit album, chille wegdromers (All Of The Lights, Lost In The World, Runaway) afgewisseld met harde nummers (Power, So Appalled).

En Runaway duurt gewoon rustig 9 minuten.
4,5

Na hem ook nog eens zonder censuur beluisterd te hebben, kan ik hier een goed eindoordeel over geven. Even een review:

Dit album begint met de beste intro van dit jaar, Nicki Minaj doet dit erg goed. Het nummer zelf is werkelijk fantastisch geproduceerd. Het is een beetje jammer dat Dark Fantasy meteen het beste nummer van het album is, maar er is nog genoeg om naar uit te kijken.

Gorgeous bijvoorbeeld, ook een goede track, wat heeft Kid CuDi toch een fijne stem en wat is het toch weer goed geproduceerd (Ik hou van hip-hop producties met gitaren ). Tegen het einde van de track wordt hij echter wel een beetje saai.

Power ben ik meer en meer gaan waarderen. Vooral heerlijk hoe hij: 'No one man should have all that power' uitspreekt, maar de rest van de track is ook heel erg goed, het zit weer erg goed in elkaar. Ook Dwele's gedeelte is heel goed.

Dan komt de interlude van All Of The Lights, ik vind dit een zeer mooie, instrumentale interlude. Het nummer zelf heeft echt een heerlijke beats met die blazers (trompetten/hoorns). Ik stoor me zelfs niet aan Rihanna, al had ik graag gezien dat ze een iets kleinere rol gehad had. Groot minpunt: Fergie die rapt. Had echt niet gehoeven. Kid CuDi doet het goed en Elton John en Alicia Keys zingen ook prachtig. Een nummer met hitpotentie.

Er zit één rotte plek op dit mooie album: Monster. Een 1 zou ik het niet geven, maar het is duidelijk het minste nummer van het album. De productie is wel goed, maar verder is er niet veel goeds aan deze track. Zelfs de intro en outro van Bon Iver bevalt me niet. De eerste rap is van Rick Ross: waardeloze flow en slechte lyrics ('Kanye West sample, here's one for example' ). Het refrein is ook niet veel waard. Kanye West's stuk gaat nog wel, Jay-Z's verse blijf ik zwak vinden (hoewel de lyrics nog wel mee vallen, zijn flow is niet zo goed en hij doet een vertwijfelde poging maniakaal te klinken maar dat lukt hem niet zo goed. Zijn stem past er gewoon niet bij). Nicki Minaj blijf ik tenenkrommend vinden, vooral dat stukje met dat hoge stemmetje . Wat dan weer wel heel vet klinkt is haar laatste zin: 'Raaaahhh, I'm a muthaf-cking monster!'. Zij slaagt er ook het beste in om als een monster over te komen (positief). Dit nummer haalt het gemiddelde wel naar beneden, erg jammer.

So Appalled begint ook niet al te super, ik blijf erbij dat Swizz Beatz voor geen meter klinkt, het voegt ook helemaal niets toe aan het nummer. Verder is het natuurlijk wel een heel vet nummer, vooral de heerlijke, bijna on-Kanye West's duistere, beat. Alle rappers doen het hier goed.

Devil In A New Dress doet mij erg denken aan Kanye West's oude werk. Erg mooi beat, Kanye West weet altijd wel raad met voice-samples. Ook een lekker refrein. Zelfs Rick Ross krijgt het voor elkaar te flowen. De gitaarsolo die hierna komt is ook echt heel erg lekker.

Hierna: Runaway. Niets dan lof over dit nummer, ik blijf het een fantastisch, origineel, creatief nummer vinden. Ten eerste de beat, die is nou niet speciaal heel bijzonder maar toch ook niet bepaald alledaags. Verder duurt het nummer 9 minuten, dit is toch wel erg bijzonder voor een hip-hop nummer, zeker van een mainstream rapper als Kanye West. Daarnaast het laatste stuk, waarin zijn stem zo zwaar ge-autotuned is dat je het niet meer verstaat. Dit is echter de bedoeling. Ik heb begrepen dat hij hier zijn stem als een soort gitaar laat dienen, dit lukt ook goed. Dat is gewoon nog nooit eerder gedaan, geniaal. Kanye West laat zien verder te denken dan hitjes scoren.

Hell Of A Life is wel een mindere track, maar toch zeker niet slecht. De beat zit toch wel erg goed in elkaar, hoewel je er op gegeven moment wel genoeg van hebt. Het refrein is dan wel weer heel erg lekker, dan worden er ook wat dingen bij de beat gevoegd, wat erg goed klinkt. Al met al toch zeker een redelijke track die wat mij betreft wel een plek op dit album verdiend.

Blame Game met John Legend is een fantastisch nummer, hoewel ik John Legend in zijn verse niet zo heel goed vind. In het refrein echter weer wel. De beat met die roffel is erg lekker. De outro is redelijk apart en had ook niet veel langer moeten duren, ik vind alleen het feit dat dat meisje 'Yeezy told me' steeds op dezelfde, irritante manier uitspreekt best wel storend.

Het nummer Lost In The World begint heel erg langzaam, dit stuk duurt precies lang genoeg, als het te lang had geduurd was het vervelend geworden. Maar door dit begin komt de beat des te harder en komt er een heel mooi nummer tot stand. De beat is heel erg mooi, met een bijna Afrikaans-aandoende up-tempo beat. Het is bijna moeilijk hier niet goed op te flowen, wat dus ook niet gebeurt.

De outro: Who Will Survive In America is een stuk speech die mooi begeleidt wordt door de muziek. De overgang van Lost In The World naar dit nummer is heel mooi gedaan. Een goede outro voor een heel goed album.

Dit album is belachelijk goed geproduceerd, tegen dit album steken andere grote hip-hop releases van dit jaar, zoals Recovery, maar kaal af. De lyrics stellen op dit album dan over het algemeen weer niet zoveel voor, hoewel er wel eens grappige lines zijn. De gastartiesen zijn ook niet altijd even sterk. Dit album moet het vooral van zijn producties hebben. Het is een zeer goed album, waar wel een paar mindere stukjes inzitten, dit zijn er echter niet zoveel dat het het album echt naar beneden trekt (behalve Monster). Dik verdiende 4*.

Naar dit album heb ik echt onwijs lang uitgekeken, vanaf het moment dat er dingen over bekend werden was ik benieuwd naar wat Kanye hier ging doen. Nu ook de dirty-versie gelekt is en ik heb een aantal keer heb geluisterd kan ik dit album een cijfer geven.

Het album begint erg sterk met de track Dark Fantasy, met een leuke intro van Nicki Minaj, en een geweldige beat. Voor mij misschien wel 1 van de beste track van het jaar.
Kanye heeft op dit album (weer) een geheel nieuwe stijl ontwikkeld, sommige vinden het in het straatje van The College Dropout en Late Registration staan, maar ik vind dit een hele andere stijl hebben. Het is sowieso geweldig geproduceerd, het gitaarriffje in Gorgeous, de beat van All Of The Lights (wat ik een erg goede track vind geworden) en de solo in Devil In a New Dress.
In dat laatste nummer word Kanye bijgestaan door Rick Ross, waar ik hem vaak een vervelende gast artiest vind, vind ik dit een van zijn betere nummers. Misschien wel zijn beste ooit.
Het beste nummer is dus Dark fantasy, het minsta nummet vind ik denk ik Hell Of a Life.

Maar goed, het moet heel raar gaan lopen als ik dit op 31 December niet als favoriete album van 2010 benoem. Van mij krijgt het een 4.5

Kanye West doet het weer, hij verlegt de grenzen van de hiphop. Enkel monster vind ik een minder nummer, maar de rest doet hem het toch. Vooral Dark Fantasy laat me al direct genieten van zijn kunnen. En hij is intelligenter in zijn muziek en sample's. Maar dit is ook hiphop, veel mensen gaan hun hier ook meer met kunnen vergelijken dan met het typische gangsterverhaal.

4,5 zonder monster was het een 5 geweest

Ik luister vooral naar dirty south hip-hop en in vergelijking met dit album van Kanye West ‘simpele’ hip-hop. De eerste keer dat ik dit album luisterde moest ik dus vooral wennen en begreep ik nog niet waar iedereen nou zou enthousiast over was. Ik praat in de verlede tijd omdat dit beeld dus totaal is omgeslagen naarmate ik meer luisterde. Een erg vette plaat is dit! Het album staat vol met ‘verrassingen’ en op elke track gebeurt er wel iets.

Dark Fantasy is één van de beste openers van een album dat ik ken. Vooral dat refrein klinkt heerlijk en als dan die beat erin komt is het nog even goed. Die twee keer waar Kanye niet helemaal zuiver uithaald tegen het eind van deze track maakt het ook helemaal niet minder, stoor me er eigenlijk niet aan. Gorgeus vind ik ook aardig maar is niet één van mijn favorieten. Daarna volgt een sterk stuk met Power, All of the Lights en Monster. In tegenstelling tot vele vind ik Monster juist één van beste tracks. Ook dat stuk van Nicki Minaj vind ik lekker klinken doordat ze leuk varieert in de manier waarop ze rapt/zingt en de goede beat die constant speelt. En die beat van All of the Lights is echt lekker. Fergie haar aandeel is te verwaarlozen maar vind het nog niet zo slecht als waar ik op voorbereid was.

So Appalled en Devil in a New Dress skip ik meestal. Maar daarna volgen meteen weer drie andere toppers: Runaway (wel iets te lang), Hell of a Life en Blame Game. Hell of a Life voelt echt als een erg goede en complete track aan. De beat, het refrein, de coupletten: alles is sterk.

Ben dus blij en erg verrast met dit album van Kanye West. Misschien komt er ooit nog een tijd dat albums als deze die ‘rare’ albums uit mijn top 10 doen verdwijnen. 4*

Recensie die ik had geschreven om te oefenen met het schrijven van recensies :

Onderhand weten we wel dat Kanye West een geboren musicus is. Toen hij in 2004 met The College Dropout kwam werd hij met open armen ontvangen in de mainstream hiphop wereld. De 2 daaropvolgende albums zouden niet veel slechter zijn, maar het in 2008 uitgebrachte 808s & Heartbreak werd iets slechter ontvangen onder critici. En nu, in 2010, komt Kanye terug met zijn gemuzikaliseerde donkere doch prachtige fantasieën.

Na het fiasco bij de MTV Music Awards in 2009 waar hij de bedankspeech van Taylor Swift onderbrak omdat hij vond dat Beyoncé de award voor Best Female Video had moeten winnen, zat Kanye West even in een diepe put, en terecht. Want hoewel de man altijd zijn eigen stijl heeft kunnen behouden brengt dit zowel positieve als negatieve bijwerkingen met zich mee. Toch zal deze depressieve periode mede oorzaak zijn voor de donkere sfeer die My Beautiful Dark Twisted Fantasy uitstraalt.

En niet alleen in de muziek, maar ook de album titel straalt geen positiviteit uit. Deze plotselinge verandering van albumtitel naar My Beautiful Dark Twisted Fantasy is welgeplaatst, want de melancholische beats die we onder andere op So Appalled horen zouden niet goed passen bij een album genaamd Good Ass Job, al maakt de voormalige benaming van het album zijn naam wel waar, want het is een erg goed album. Hoewel we nu niet hebben kunnen luisteren naar een (kijkend naar de voormalige albumtitel) ietwat positiever album, weet dit donkere album het voor menig mens ook zeer interessant te maken.

Productionele hoogstandjes zoals we niet anders gewend zijn bij Kanye West weten dit het beste te doen. En daar waar toch even een sterke MC of een goede zanger nodig is heeft Kanye nog zijn honderden connecties waar hij een appèl op kan doen. En blijkbaar hebben deze connecties niet allemaal een hiphop achtergrond en het zijn ook niet allemaal label maatjes. Zo komt John Legend ook even langs, al is dit natuurlijk niet zo vreemd want die heeft al vaker met Kanye samen gewerkt en heeft reeds zelfs een album met hiphop groep The Roots gemaakt.

Maar ook folkzanger Bon Iver verschijnt op het nummer Lost in the World, een van de vele experimenten van Kanye West. Want je kunt geen etiket plakken op de stijl die hij gebruikt binnen hiphop; het is altijd een verassing wat je voorgeschoteld krijgt bij Kanye. In tegenstelling tot het gebruik van autotune in zijn album 808s & Heartbreak pakt dit experiment helemaal niet verkeerd uit, best goed zelfs. Om nou te zeggen dat Bon Iver en Kanye West goed bij elkaar passen is 1 track niet genoeg, maar een goed begin is het zeker. Daarnaast weet Kanye West ook hier een daar een alleraardigste verse of refrein af te leveren, en dat zal ook wel moeten, want het blijft natuurlijk een soloalbum.

En na dit soloalbum komen we tot de conclusie dat het oeuvre dat de man in de laatste 6 jaar heeft opgebouwd logischerwijs kwantitatief maar vooral ook kwalitatief versterkt is. Laat Kanye West alsjeblieft nog even in zijn waarde zodat we over een jaar of twee misschien wel weer kunnen genieten van zo'n geweldig goed album.

Een introductie heeft de beste man eigenlijk niet nodig. Kanye West is met zijn unieke muzikale verrichtingen en beruchte media-uitspattingen een persoonlijkheid waar vriend en vijand niet omheen kunnen. Na zware emotionele tegenslagen kwam de rapper twee jaar geleden met het therapeutische 808s and Heartbreak waar hij met behulp van een flinke dosis autotune en tribal drums zijn zorgen verwerkte. Toen dit grotendeels achter de rug was kon Kanye weer vooruit kijken en zijn al eerder geprezen creativiteit op het geniale My Beautiful Dark Twisted Fantasy (MBDTF) de volledige vrijheid geven.

Met de G.O.O.D. Friday-reeks (waar onder andere tracks van dit album werden gelekt) werd er al een glimp opgevangen van het niveau van dit album, maar toch zal bij de meesten het kwartje pas volledig zijn gevallen na het bekijken van de korte film Runaway. Prachtige beelden fuseren hier met de muziek van MBDTF en bieden zo de mogelijkheid om nog beter te kunnen gluren in het briljante brein van meneer West. Het niveau van simpele beatmaker is Kanye natuurlijk al lang geleden ontstegen, maar dat hij capabel is om zulke imponerende symfonieën te scheppen hadden maar weinig mensen kunnen voorspellen. Op MBDTF is de muziek nog grootser: elke laag en elke seconde klopt gewoon, wat het beschrijven ervan ontzettend lastig maakt. Hoe kan een noemenswaardig onderdeel worden gekozen als het gaat om een plaat die alleen uit hoogtepunten lijkt te bestaan?

Of het nou gaat om All of the Lights, waar episch trompetgeschal en indringende drums de indrukwekkende bijdragen van Rihanna, Elton John, John Legend en vele andere verheffen, Hell of a Life, waar de vunzige teksten van Kanye worden gevoed door een duistere synthesizer of Blame Game, waar hij oprecht zijn liefdesverdriet bespreekt over een gevoelige pianomelodie en melancholische violen die precies de juiste snaar weten te raken: Kanye weet elke keer de kern van een nummer perfect naar muziek en woorden te vertalen. De verschillende tracks die symbool staan voor de uiteinden van zijn verdorven fantasie worden ook nog eens door een ongrijpbare factor harmonieus bij elkaar gebracht.

Bijna alle tracks op het album halen de vijf minuten en de meerderheid gaat zelfs een tijdje verder. Toch is er geen één keer sprake van verveling: Kanye bouwt in zijn outro’s met veel vernuft de al ingenieuze beats uit met extra zang, instrumenten of skits en biedt de luisteraar zo de tijd om de zojuist ervaren prikkels rustig te laten bezinken.

Kanye West heeft met My Beautiful Dark Twisted Fantasy de zeer hooggespannen verwachtingen knap weten te overtreffen, en dat terwijl hij veel nummers al met zijn G.O.O.D. Friday-reeks had prijsgegeven. De narcist pur sang bewijst met deze plaat dat zijn zelfvertrouwen, dat aan arrogantie grenst, ver van misplaatst is. De zeer gevarieerde producties klinken allemaal groots en combineren originaliteit en een verslavend element dat even gemakkelijk door de massa als door fijnproevers zal worden opgepikt. De hele plaat klinkt foutloos en zelfs de autotune en het valse gezang (waarvoor elke andere artiest zou worden afgestraft) liggen heerlijk in het gehoor. De gastartiesten die voor dit meesterwerk zijn opgetrommeld zijn zeer verschillend en gaan van Elton John tot Rick Ross. Toch weet Kanye West iedereen op de juiste plek te positioneren om zo tot het beste resultaat te komen en evenwichtige tracks te maken. Met deze lofzang lijkt My Beautiful Dark Twisted Fantasy af te stevenen op een perfecte score, en toch haalt het deze net niet. De plaat moet namelijk nog één ding bewijzen en dat is tijdloos zijn. Een album dat nu al een zo’n grote impact heeft zal ongetwijfeld de tand des tijds overleven, maar tot dat moment moet Kanye West voor deze verbluffende prestatie met dit cijfer genoegen nemen.

bron: Hiphopleeft

ik vind dit succesalbum voor Kanye West ontzettend leuk omdat zijn vorige album 808s & Heartbreak, een mislukking was. Hij werd minder succesvol, en veel mensen dachten dat Kanye over zijn hoogtepunt heen was. Nu verast hij vriend en vijand met zijn nieuwe album, das nog een terug komen!
Gisterenochtend werd er voor het eerst in acht jaar weer een nieuw album bekroond met een 10 op pitchfork, de nieuwe plaat van Kanye West. Overal vinden ze hem geweldig Het is op het moment echt het album van het moment, terecht? Ja...

Dark Fantasy is een perfecte opener, prachtige zang, en meester rap. Het nummer Gorgeous klinkt ook zeer goed alsof er Kanye een echte band achter zich heeft staan, en klinkt gewoon Geweldig. Power klinkt ook steengoed, met een mooie sample erin verwerkt. De eerste drie nummers zijn fantastisch, prachtig, beter kan niet, fenomenaal, een dikke 10 waard maar dan komt All of the lights met Rihanna (bah!). Het nummer zit uitstekend in elkaar, maar de vervelende stem van tieneridool Rihanna is gewoon lelijk, en maakt het nummer aardig. Het is een gemiste kans, een andere zangeres had het nummer vast beter gestaan. Het nummer daarna, Monster is ook niet geweldig, maar wel veel beter dan All The lights.

Gelukkig wordt zeer veel goed gemaakt met de volgende nummers. So Appalled en Devil in a new dress hebben geweldige beats, en samples en zijn meesterlijk gerapt. Maar het nummer Runaway is echt het hoogtepunt van de cd, de negenminuten vliegen voorbij, en de beat die leunt op twee (bijna valse) piano noten, is meesterlijk en uniek. Steen-goed.
Hell of a Life is heel erg vet, en Blame Girl met john legend is erg mooi. En dan komt voor mij de grote verassing van het album: Lost in the world. Een sample van Woods van de fantastische folkzanger Bon Iver, die ook al te horen was op Monster. Van dat prachtige nummer moet je af blijven, behalven als je Kanye heet. Hij tovert er een nog veel beter nummer van, zeer knap werk. De afsluiter, is niks op aan te merken gewoon een prima nummer dat mooi doorloopt uit het vorige, een prachtige gesproken afsluiter over wie zal overleven in Amerika.

Kanye zijn eerste twee albums waren al zeer goed, maar deze spant echt de kroon. Dit is zoals hip-hop moet zijn. Een klassiek album!
Geen album is perfect maar My Beautiful Dark Twisted Fantasy, komt toch wel akelig dicht in de buurt, Jammer dat misser all of the lights erop staat, anders was hij echt perfect!


Zeer Zeer Zeer Zeeeeeer Goed album!

van: http://daanmuziek.blogspot....

De critici hebben gesproken , buitenaards, beste album aller eeuwen, mooiste hiphopplaat van het jaar etc.
Nieuwsgierig geworden deze ook maar meegenomen en uitvoerig (en nog steeds) beluisterd.
De laatste dagen hier op de album page gekeken en het stemgemiddelde valt toch wel tegen (4.01).
Ik verwachte in de euforie toch wel een gemiddelde van > 4.25, wat in de tijd misschien wel weer zou gaan zakken, zeg maar het nieuwe album effect.
Ach misschin is het album niet hiphop genoeg voor de hiphopliefhebber en niet pop genoeg voor de popliefhebber.
En dan ben ik ook nog geen kenner, maar alla mijn oren zitten nog vast en werken.
Misschien zijn de fils en trils en raps en skills niet goed genoeg, maar eh de samples zijn niet slecht (21st Century Schizoid Man) en de tunes errrrrrg goed.
Ik begin voorzichtig en geef ****1/2 en dat is echt lager dan Volkskrant en Pitchfork en dan moet OOR nog komen.

Om te beginnen iets positiefs over dit album: zeker de helft van de nummers begint matig, maar op het moment dat ik wil skippen komt er een verrassende wending of refreintje en/of een mooie finale. Gorgeous en Runaway vind ik van begin tot eind goed, terwijl ik het refrein van Dark Fantasy juist weer irritant vind. Juist dat refrein vind ik weer veel te zoet. De intro (interlude) van All of the Lights is echt mooi, maar daar wordt juist weer te weinig mee gedaan in het nummer.

De beats en gebruikte samples zijn soms geweldig en dan weer wat minder, net als de raps.
Oftewel: dit album heeft zeker zijn momenten, maar soms zakken ze door de ondergrens. Over het geheel genomen is het een aardig pop/hiphop album geworden. Maar meer ook niet. Ik gebruik het woord niet graag, maar this is what you call a hype. De professionele recensenten die dit plaatje een 10 geven, kunnen wat mij betreft beter op de markt vis gaan verkopen. Of kaas, in ieder geval geen cd's of lp's.

Raar dat Monster hier zo afgekraakt wordt. Ik zat dit album gisteren weer eens te luisteren en vond dit juist een erg vet nummer. Productie lekker minimalistisch in vergelijking met andere nummers op de plaat. En ik vind die Nickie Minaj ook wel apart, in positieve zin dan. En op het einde natuurlijk mijn held Justin Vernon op vreemd terrein. Het refrein is ook lekker opzwepend. De raps zijn misschien niet de beste op het album, maar toch ook niet storend.

Verder ben ik trouwens nog altijd erg te spreken over deze nieuwe Kanye. Opener Dark Fantasy is meteen een van m'n favorieten. Doet me erg aan de goede oude College Dropout denken. Vervolgens blijft het niveau erg hoog met twee nummers die vooral qua productie uitblinken. Maar toch vallen mij ook steeds de gevatte teksten van Kanye op. All of the Lights vind ik dan de eerste mindere. Een beetje een overdaad. Na Monster krijgen we dan So Appalled die ik al even goed vind. De melodie is erg apart en geeft het hele nummer een desolate sfeer, alsof het constant keihard regent. De rappers (en het zijn er nogal wat) leveren stuk voor stuk goede teksten af. Vooral het zinnetje van Jay-Z: "went from the most love to the most hated, but would you rather be underpaid or overrated?" bracht een glimlach op m'n gezicht.

Devil in a New Dress is niet slecht. Doet me ook weer erg denken aan College Dropout, maar het onderscheidt zichzelf helaas niet. Dat doet Runaway dan weer wel. Heerlijk, een hiphop nummer dat zo te tijd neemt om zichzelf op te bouwen. En dan ook nog een minutenlange outtro. Het zal vast vaker gedaan zijn in dit genre, maar voor mij was het nieuw! Kanye die het grotendeels zingend probeert en er nog grotendeels mee weg komt ook. Heel erg leuk refrein ook. Kanye wil zo graag uniek zijn, de beste zijn, onvergetelijk worden zoals MJ, en met dit soort nummers lukt dat hem. Echter, Runaway behoort nog niet eens tot mijn favorieten. De beste nummers komen nu pas. Hell of a Life is echt heel vet. Qua productie perfect. Het overstijgt genres, net zoals Runaway dat doet. Die piano riedel na het refrein is weer zo'n voorbeeld van iets wat je totaal niet verwacht in een nummer als deze.
Beste nummer van de plaat is misschien veel Blame Game. Hoewel het nek aan nek gaat. John Legend lijkt zijn inspiratie weer terug te hebben gevonden in de hip-hop. Ik moet maar snel eens aan Wake Up! beginnen. Blame Game is in ieder geval een prachtig nummer. Mooie instrumentatie en ook weer lekker lang. En dan die geweldige skit van Chris Rock aan het einde. Wat een meester is hij toch ook!

Lost in the World maakt toch nog iets interessants van een van de minste Bon Iver nummers. Zo zie je maar dat samplen niet altijd slecht is. Want het origineel (Woods) kon ik echt niets mee. Met het slotnummer nog eens een indrukwekkend sound clip. Zo is dit album van Kanye weer eens indrukwekkende verzameling van stijlen, artiesten en producties. Zoals College Dropout en Late Registration ook mijn aandacht lange konden vasthouden, door die diversiteit, zo lukt dat hier eindelijk weer. Ik ben vanaf nu weer heel erg benieuwd hoe deze man zich zal ontwikkelen.

"I was fucking parts of your pussy I've never fucked before. I was in there like: Oh shit I've never been here before! I've never even seen this part of pussytown. It's like you got this shit re-upholstered or something!" - Briljant!

Jezus is niet herrezen.

Je zal me nooit horen beweren dat dit het beste hiphopalbum is van de laatste 5, 10 jaar, of zelfs langer. Wel durf ik vermoedens uitspreken dat dit een mijlpaal zal blijken in de muziekgeschiedenis. Daarin ligt voor mij de waarheid van de overweldigende reacties op My Beautiful Dark Twisted Fantasy.

Het is goed te horen waar Kanye West vandaan komt, welke weg is afgelegd naar zijn vijfde release toe. Het ouderwets soulsamplen van zijn eerste twee albums horen we terug in 'Devil in a New Dress', Dwele zweeft niet toevallig net als op Graduation ergens op het einde van 'Power' rond en was 'Runaway' verdronken in autotune, het had niet misstaan op 808s & Heartbreak. Maar in plaats van een samenvatting van het verleden plaatst hij alles in een nieuwe context en laat de man vooral zien waar hij nu voor staat en in de toekomst naartoe wil.

Hiphop is geëvolueerd en een van de weinigen die dat doorheeft is Mr. West. Wil je iets betekenen moet je platen verkopen en da's net waar de namen Rihanna, Rick Ross en Nicki Minaj goed in zijn. Over Kanye's lijk dat ze daarvoor zijn kunstwerk moeten verpesten: de zweep erop! De enige verklaring waarom deze personen op dit album wél kunnen presteren. Nu de charttieners mee zijn, staat niets Kanye in de weg om volledig zijn goesting te doen. Samplemateriaal uit alle hoeken van de popgeschiedenis komt voorbij, songopbouw even machtig als velerlei sympho-rock, de omarming van een hedendaagse folklieveling: de deuren mogen wagewijd open! Maar laat het duidelijk zijn: dit is geen popalbum. Tegenspreken is de evolutie van een genre in de weg staan.

Toegegeven: net door die brede, atypische samplekeuzes en bombastisch opgebouwde nummers kan het soms nogal geforceerd artsy overkomen. Ook het artwork rond dit project met de kortfilm als teaser draagt daar toe bij. Het maakt wel mee zijn naam als artiest, meer dan enkel rapper/producer, iets waar hij al sinds Graduation toch naar streeft. In dat opzicht is dit de beste release van de man dusver. Vooruitstrevend en grensverleggend of niet, niemand kan ontkennen dat My Beautiful Dark Twisted Fantasy iets betekent; niet in het minst dat het (soms is het zo makkelijk te verwoorden) heel erg goed is.

Jezus is niet herrezen. Kanye West is, gewoon, springlevend.

Nieuwschierig geraakt door alle commotie/promotie heb ik deze eens doorgeluisterd.

Nu is Hip-Hop is niet bepaald dagelijkse kost voor mij, dus als ik iets in die genre beluister dan is het voor mij belangrijk dat het gelijk opvalt in die zin dat het creatief er bovenuit moet springen.
Nu is qua productie behoorlijk aan deze plaat gesleuteld, maar het klinkt in mijn oren zo professioneel en gelikt, dat ik bij het beluisteren van deze plaat al snel het gevoel heb dat ik weg zak in een soort Hip-Hop Disney World met al die koortjes, strijkers, Horns, pianootje, chellotje, nog meer hoorn geschal, vocodertje en ga zo maar door.
Monster daarintegen kan ik dan een stuk beter waarderen omdat dat wat meer basic is, met een aardige rap, en een goeie beat met de samples er mooi subtiel doorheen verwekt.
En ook Devil In New Dress vind ik wel mooi omdat hij lekker soulfull is. (Welk soul nummer hebben ze hier trouwens als sample gebuikt? Komt me bekend voor)

Al met al neem ik mijn Hip-Hop het liefst meer Low Budget waardoor de creativiteit meer van de artiest CQ productie te horen is en niet van de technische capaciteiten van de studio.
Oftewel: Het gaat om de kok en niet om de keuken.

Normaal gesproken ben ik totaal geen fan van hip-hop of rap. Rap weet mij eigenlijk nooit te boeien en ik heb ook regelmatig durven te beweren dat iedereen het kan, zolang je maar gevoel voor ritme hebt en een beat. Naar mijn mening is een "Yeah, yeah bitch, yo" vrij simpel te doen, beatje er onder en klaar, iedereen tevreden, je hoeft er niet voor te kunnen zingen, bij voorkeur een beetje een donkere stem en het klinkt prima.

Ik ben dan ook niet het persoon waar dit album voor bedoeld is, maar toch heb ik me er aan moeten wagen. Niet voor iemand anders, maar voor mezelf én vooral vanwege de ontzettend positieve reviews die zich over het internet verspreiden. Het cijfer 10 bij een aantal 'grote' review sites bracht mij op dit punt. Toen er ook nog eens over werd gepraat in DWDD (achteraf vreemd want over een nieuw album van mijn favoriete bands is nooit een tijdje gepraat in een dergelijk programma) was ik overtuigd. Dit moest wel een top album zijn en zou misschien zelfs door mij nog te waarderen zijn. Zeker als Bon Iver, een artiest die ik zeker weet te waarderen, er in 'verwerkt' zit en heeft meegewerkt aan een nummer.

Kanye West zelf kende ik van naam, wist dat er wat albums waren uitgebracht en dat de beste man (mede door South Park mogelijk gemaakt), een flinke eigen dunk heeft. In mijn ogen dus niet heel anders dan alle andere hip hop artiesten waar ik normaal gesproken niets mee heb.

Dark Fantasy, de start van het album begint niet onaardig, de eerste minuut valt een beetje in herhaling maar is nog niets waar ik mij tegen kan verzetten. Vanaf 1:08 word ik bang, bang voor de standaard rap stijl waar ik niets mee heb. Yeah yeah yeah, ik weet het wel. De combinatie die in de rest van het nummer terug komt, beat, rap er door heen zou ik jaren terug vreselijk hebben gevonden, maar is nu nog niets eens zo heel slecht. 2:35 met het Tooooys en dergelijke laten me even koud. Zingen kan de beste man beter laten, laat hem maar lekker in zijn rap zitten. Geen slecht nummer, geen slechte intro.

Nummer 2 is meer wat ik had verwacht, meer van dat wat ik eerder heb gehoord. Uit interesse maar even de lyrics gezocht, want daar gaat het nummer dan ook wel een beetje over. "Giva fuck, what you thank cuz i'm killing em drink's i'm spilling em" "the chemistry is wonderful and might I finish sayin there's a coup full of love in this hour glass so drop ya minute mane" Nee, niet bepaald de teksten die ik normaal gesproken langs hoor komen bij mijn favoriete bands. Hoogstaand vind ik het persoonlijk ook niet, maar misschien komt dat ook omdat ik de achterliggende gedachte niet ken(Als deze er is) (zoals bijvoorbeeld Pearl Jam's - Jeremy mij weet te boeien door het verhaal er achter). Alleen de gitaar weet mij nog een beetje te boeien.

Nummer 3 is totaal niets voor mij, het oooh eeeh eeeh oooh op de achtergrond en de beat storen mij. Het einde wordt iets beter, maar dit is niet bepaald mijn nummer.

Nummer 5 (de interlude vind ik zeker wel vet, hou er wel van als een nummer echt opgebouwd wordt) lijkt een beetje een live aid nummer voor de hiphop. De ene artiest vind ik waardeloos, zoals bij ergens 3:20 is het naar mijn ongezuiverde mening waardeloos, de andere artiest vind ik nog niets eens zo onaardig. Wel word hier duidelijk dat ik Kanye West tegenover de rest nogal eentonig vind. Misschien komt het door mijn tekort aan hiphop of iets dergelijks, dat ik maar een paar nummers achter elkaar kan horen en het daarna niet volledig meer weet te waarderen, maar zijn stem gaat me nu lichtelijk vervelen.

Monster is met Bon Iver en hier was ik dan ook benieuwd naar. Het stukje Bon Iver valt echter beetje tegen, het is allemaal zo studio achtig gedaan, zijn stem is niet echt wat ik altijd zo weet te waarderen. 0:20 maakt het me nog lastiger, het "Motherfucker" en "Fucking" komt alle kanten vandaan. Niet dat ik daar problemen mee heb, ook in mijn favoriete tracks wordt wel eens gescholden, maar het komt naar mijn mening een beetje uit het niets. Ik kan geen verhaal vinden, waar al die woede ineens vandaan komt is dit soms directe haat tegen een andere rapper of iets dergelijks? Jay-Z vond ik nog niet eens zo heel erg om naar te luisteren, maar mijn god%u2026 Dat Nicki Minaj stukje is wel zo in en in triest. Het klinkt gewoon voor geen meter, doet me denken aan Nina Hagen, waar ik ook al een flinke hekel aan heb. Nee, het nummer waar ik het meest van had verwacht is tot nu toe het slechtste van dit hele album.

Nummer 7, waarom moet een nummer soms gewoon even stoppen? Het haalt het hele gevoel wat ik heb er gewoon uit. Zonde is dat. De achtergrond geluiden (die hoge piepen) irriteren mij, maar het geheel is nog om aan te horen.

Devil in a New Dress is ok, het stukje in het midden, instrumentaal, is prima, maar de rap erna voldoet weer geheel aan mijn rap-verwachtingen van de hedendaagse commerciële rap.

Runaway is een single, dat had ik meegekregen en van dit nummer werd ook een stukje uitgezonden in de DWDD aflevering die ik had gezien. Naar mijn mening is dit wel een van de beste nummers van het album, z'n zang is soms bijna vals, maar het kan er mee door doordat het nog best rustig blijft. (En sommige bands zijn 'groot' geworden door een beetje vals te zingen, Neutral Milk Hotel bijv) Het einde van dit nummer vind ik zelfs nog vet.

Hell of A Life weet ik eigenlijk nog steeds niet wat ik er van moet vinden. Het doet me eigenlijk helemaal niets. Heb het nummer nu een paar keer geluisterd, maar het wil niet komen.

Nummer 11 laat me maar weer eens horen hoe eentonig ik Kanye West nu eigenlijk ben gaan vinden. Het John Legend deel kan ik prima naar luisteren, zang, dat is iets wat ik wat dat betreft nog te weinig heb gehoord, maar met het stuk van Kanye heb ik echt steeds meer problemen. Prima met het Chris Rock stukje, maar dit is meer een stukje voor in een videoclip, op een album versie dit naar mijn mening gewoon niet. "Yeezy taught me" is wel zooooo slecht. Het Chris Rock stukje lijkt meer opvulling voor het album, maar misschien komt dit omdat ik het ook gewoon niet grappig vind (?!).

Lost in the World heeft weer een stukje Bon Iver (van woods), kan ik wel waarderen en het nummer wordt daardoor ook gelijk een stuk beter om naar te luisteren. Het nummer is een stukje sneller en het geheel klinkt daardoor ook gewoon net even iets lekkerder. Dit is toch wel naar mijn mening het beste nummer van het album en zou ik zo nog eens kunnen draaien.

Nummer 13 loopt lekker over en is zeker niet onaardig het applaus had niet gehoeven wat mij betreft.

Al met al is het voor mij een heel lastig te waarderen album. Sommige nummers zijn zeker niet slecht, sommige stukjes in nummers zijn naar mijn mening werkelijk belabberd en hadden prima weg gehaald kunnen worden en 2 nummers zijn wat mij betreft ruim voldoende. Het is gewoon heel iets anders als waar ik normaal gesproken naar luister en misschien dat ik het over een jaar of 5 zelfs weet te waarderen, op dit moment echter zeker nog niet. Ik vind Kanye West's stem zeer eentonig worden als ik het hele album in een rit beluister. Met twee nummers die ik rond de 7 zou geven, een heel aantal nummers die ik liever op dit moment niet nog eens zou horen en een paar redelijke nummers kom ik al met al niet verder dan een 5/10. Dat is dus 2.5* geworden.

edit: kleine aanpassing gemaakt naar aanleiding van een hoop commentaar en wat spelfouten weg gehaald.

Aardige mengeling van hiphop en pop, al zijn de nummers door de fikse lengte hier en daar aan de saaie kant. Dit had opgelost kunnen worden door wat meer variatie binnen de songs. Nu is het een degelijke plaat, maar er had zeker meer ingezeten.

Een leuk album..

De eerste keer vond ik hem heel goed en als ik eerder een account zou hebben dan zou ik hem 4 sterren hebben gegeven.
Maar na de 2de en 3de keer vond ik hem helemaal niet zo goed meer. De nummers begonnen me te irriteren en ik heb hem nu maar 3 sterren gegeven, omdat dit album mij de eerste toen ik hem luisterde een leuke tijd gaf

Dus in andere woorden is dit (voor mij tenminste) niet een album dat je vaker kan luisteren..

Maar toch nog 3 sterren waard voor de eerste keer dat ik hem luisterde

Wisselvallig. Sommige tracks klinken lekker, anderen zijn weer erg repetatief en dan lijkt het album in herhaling te vallen of zelfs stil te vallen, waarna er weer een wat sterkere track komt die de boel gelukig weer een beetje op gang brengt.

Sommige composities zijn zeker goed te noemen, andere weer erg clichématig. De teksten zijn daarintegen verre van slecht, een soort van 'gangsta rap' maar dan zonder de verheerlijking, eigenlijk eerder het tegenovergestlede.

Er zijn twee uitschieters: Power en Runaway, beide zeer goed te noemen, en ook Dark Fantasy is sterk, maar voor de rest is het allemaal 13-in-een-dozijn. Het betere Top 40 werk zegmaar, maar niet de hype waard die het wel is geworden. Wel is Kanye West één van de weinige commercieel succesvolle rappers die ik met recht een 'artiest' durf te noemen.

3*

Ik zit voor dit album toch steeds mijn stem te wijzigen.
Het album begint in ieder geval erg sterk met Dark Fantasy, wat mij betreft een van de beste nummers uit 2010.
Daarna zet Kanye de goede lijn door, maar op een iets minder hoog niveau dan Dark Fantasy.
En dan komt Runaway, voor mij de beste track van deze cd, om vervolgens bij Blame Game een traantje weg te pinken bij het stuk van John Legend en vervolgens in lachen uit te barsten bij het laatste stuk.

Kanye heeft zeker een van de beste platen van 2010 gemaakt, maar ik moet in de stemming zijn om dit plaatje op te zetten.
Met een halfje verlaagd naar 4,0*

Geweldig album, draai hem de afgelopen non-stop. De lyrics, de gevarieerde beat, de perfecte samenwerkingen.... Het magnus opum van Mr. West, hier komt hij niet meer overheen!

Kanye West mag dan misschien een arrogante kwal van een vent zijn. De eerlijkheid gebied mij toch te zeggen dat dit een verdraaid goede plaat is. Productioneel vind ik hem hier echt briljant. Als MC is hij technisch wellicht niet de beste, maar hij legt wel lekkere agressie in zijn raps en die hooks vind ik ook altijd wel geslaagd. Veel nummers duren vrij lang en ik dacht eerst dat ik hier enorm over zou struikelen, maar dit is eigenlijk helemaal niet het geval. Kanye weet namelijk de producties lekker verrassend en boeiend genoeg te houden. Alleen het rare eind van Runaway met die vocoder(?) erin verziekt voor mij een beetje een verder geweldig nummer.

Qua gast artiesten is het voor mij wel een beetje overkill. Als je bijvoorbeeld kijkt naar de hoeveelheid op All of the Lights, dat slaat mijns inziens helemaal nergens op en is er puur op gericht om een beetje reclame te maken voor de single. Dit soort minpuntjes wegen wat mij betreft niet op tegen de verdere sublieme kwaliteit van dit album.

Dank u Mr. West, dat u mij zo hebt weten te verrassen.

De hele trukendoos gaat open en Kanye en zijn all-star team van producers en rappers storten zoveel geld, goud, drugs, liefde, ego, zelfhaat en seks op tafel dat de poten het begeven. Een album dat zó goed is dat zelfs de slechtere nummers goed zijn....All of the Lights is af en toe corny maar het nummer lijkt haast een waanzinnige parodie op moderne übercommerciële R&B-Rap hybrides, met een achterlijke overdosis vocalisten (Elton John, really?) en een hook die een permanent plaatsje in je brein uitsnijdt. 'Hell of A Life' is aanvankelijk moeilijk te pruimen, het sample van Black Sabbath lijk tamelijk prut en ongepast...maar dat komt vooral omdat het volgt op de transcedentale hypnose trip van 'Runaway' want na vier minuten wordt het ineens meesterlijk en klopt het geheel (HONEYMOON ON THE DANCEFLOOR.....gevolgd door een rare klikklak paardenhoeven beat en het uithijgen van Kanye) en bedenk je je dat de lelijke platheid en de goorheid van het geheel misschien exact het punt was na het kwestbare 'Runaway'. En zo grijpt ieder nummer weer in het andere en voel je je op een emotionele achtbaan, geleid door iemand die emotioneel de weg wat kwijt is maar op de toppen van zijn kunnen aan het werken is. In vorige albums heeft Kanye nogal ongelukkige keuzes gemaakt voor gastoptredens en ja, Fergie en Chris Rock, hadden hier ook niet gehoeven maar Nicki Minaj op Monster, Rick Ross op Devil in a New Dress en Pusha T in Runaway, die mogen alledrie in de top 10 van beste guest verses in hiphop ooit.

Ik kwam voor het eerst in aanraking met de muziek van 'Ye toen ik als jong broekie een keer het nummer "All of the Lights" aanklikte op YouTube. De videoclip kan epileptische reacties opwekken, maar dat weerhield er mij niet van om het nummer te luisteren. Ik had tevens ook geen epilepsie, maar dat terzijde.

Ik dacht dat Keen (zo sprak ik zijn naam eerst uit) dit allemaal expres deed. Domme ik, het nummer gaat over lichten.

Maar goed, ik werd eerst getrakteerd op fantastische interlude, waarna keihard de originele song erin knalde. Wauw. Ik was gelijk verkocht. Kanye West was liefde op het eerste gezicht! Elk nummer van hem dat ik vanaf toen ging luisteren was goed! Mr. West kon geen slecht nummer produceren. Ik ging zijn nummers branden op CD's (ja, illegaal, krantenwijken waren mijn enige inkomsten) en paps was bereid ze af te spelen in de auto richting vakanties.

Desalniettemin, middelbare school treedt binnen, nieuwe vrienden, nieuwe interesses, nieuwe genres. Stronger van 'Ye werd Stronger van de gebroeders uit Frankrijk en als DJ zette ik de toon bij de lokale kroegen, vooral mashups vond ik geweldig en dat viel ook in de smaak.

Dat riedeltje gaat door voor jaren en op een punt besef ik: al die dance van tegenwoordig, het gaat steeds meer op elkaar lijken, mashups die geüpload worden bevatten standaard een "We are your friends" of "Pursuit of Happiness". Ik draaide feestjes op de automatische piloot door continu verzoekjes te draaien.

Ik heb alle nummers in mijn muziekbibliotheek van de iPhone eraf gegooid en heb spotify weer gedownload. Die app was 4 jaar inactief inmiddels. Heb de app herontdekt en heb als eerste dit album weer geluisterd. Niet een keer, niet twee keer, ach, ik weet het ook niet exact. Het voelde alsof ik een oude vriend weer ontmoette.

Het album is uniek op zijn eigen manier. West is krankzinnig, egoïstisch maar oh zo getalenteerd; dat laatste komt zo erg naar voren in dit album. Of het nou de fantastische openingstrack is, het scala aan topartiesten is in Monster, So Appalled en All of the Lights, het meesterwerk Runaway of een van de beste outro's ooit, het album is een schoonheid.

Ik kan er niets aan doen. MBDTF is het eerste hiphop album waar ik mee in aanraking kwam, en ik kan er geen genoeg van krijgen.

Met Dark Fantasy, Gorgeous, Power, Monster, So Appalled, Devil in a new Dress, Runaway en Hell of a Life is dit met stip het allerbeste album van Kanye. Misschien wel een van de beste hiphopalbums ooit.

Ik heb nog nooit een berichtje bij dit album getypt zie ik. Ik was net verhuisd toen dit dropte, van een te klein kutappartementje in Amsterdam naar een mooie etage. Het was de laatste winter in Nederland dat er echt sneeuw lag. Dit album is de herinnering aan die winter voor mij. Buiten lag een dik pak en ervoer je de wonderlijke ervaring van die typische stilte in de sneeuw. Binnen het opgeruimde en behaaglijke Ikea gevoel van een nieuw appartement.

De hele wereld leek een beetje verrast door de ambitie, grootsheid en kwaliteit van dit album, ik herinner me dat het echt nieuws was, dat speciaal uitgenodigde tafelgasten in DWDD kwamen vertellen hoe goed het was, vijf sterren in de belangrijke kranten, een 10 op Pitchfork.

De hip hop fans kenden Kanye natuurlijk al sinds zijn beats op The Blueprint, The Fix, Quality et cetera. Met The College Dropout bewees hij behalve briljant producer ook een briljante artiest te zijn. Spitsvondige rapper met redelijke rapskills, maar bovenal een verfrissende persoonlijkheid. The only rapper with a Benz and a backpack. De albums die volgden waren telkens anders en telkens goed.

Maar dit album was anders. De lijst van artiesten die meewerkten was fucking ridiculous. En niet in de Baseline studio om de hoek bij Roc-A-Fella, maar met zijn allen hop, op het vliegtuig naar Hawaii, voor een creatieve retreat. Alles aan het project ademende een gefocuste poging om de spreekwoordelijke Olympus te beklimmen. Van het artwork tot de intro en de eerste noten van dat magische refrein: can we get much higher? Tot en met die Runaway video, die eigenlijk een video van zowat het hele album was, van ruim een half uur.

Waar te beginnen? Devil In A New Dress. Hoe perfect wil je je Kanye track hebben. Alles eraan klopt. Die honingzoete Smokey Robinson sample. Die gitaarsectie. Die keiharde Rick Ross verse als een soort van epiloog.
Runaway. De premiere van die track bij een of andere MTV awards show. Kijk hoe zeker van zijn zaak Kanye is, kijk hoe strak het visueel in elkaar zit. Zijn rode maatpak tegen een witte achtergrond, met die rondrennende ballerina's. Geniaal. Kijk naar Pusha T als hij opkomt halverwege de track. Boss level.
So Apalled… hou op schei uit. Fucking ridiculous.
Gorgeous… ik zal met niemand twisten die beweert dat dit eigenlijk de sterkste track is van allemaal.

Niet alles is perfect aan het album. Jay's verse op Monster is echt een van zijn wackste momenten ooit. Dat Kanye hem die niet over heeft laten doen kan ik niet begrijpen. Gelukkig is de verse van Nicki Minaj zo cartoonesk enthousiast, dat je de hakkelende Jigga met zijn goblins alweer vergeten bent. Die raaskallende, niet grappige outro van Chris Rock op het prachtige Blame Game had ik ook het liefste niet gehad. En Hell Of A Life...de minst bijzondere track op een album waar alles op zijn minst uitmuntend en over de top geniaal is - het epische en geniale einde ten spijt.

Ik herinner me dat ik dit album op had staan op mijn iPhone in mijn oortjes in de trein, het was net gereleased. Ik werd gebeld, oortjes uit, kort gesprek, opgehangen, en dan gaat ie dus weer door met afspelen. Nu niet meer over de oortjes, want die had ik er dus uit getrokken om te bellen, maar knalhard over de speakertjes. Bomvolle trein. Ik geloof track 12 of 13, ergens in de buurt van station Haarlem. Twee willekeurige dudes tegenover me reageerden direct goedkeurend, grijnzend, yes, de nieuwe Kanye West, dope.

Tien jaar geleden alweer. Voor altijd een besneeuwd, verstild Amsterdam Westerpark. Overdrijf ik als ik zeg dat dit album op dit afgelopen rap decennium een Thriller achtige invloed heeft gehad?

Dit is inmiddels geschied. Doorgaans word ik milder in mijn beoordeling van een plaat wanneer die eenmaal op de plank ligt (niets menselijks is mij vreemd), maar dat is hier helaas niet het geval. Eigenlijk is alles nog wat zwakker dan ik mij herinnerde. Wat me nu ook vooral opvalt is dat Kanye rappend ronduit middelmatig is. Waar ik hem op College Dropout en Late Registration af en toe echt soepel hoor flowen, vind ik dat op deze plaat zeer beperkt. Weet iemand of er misschien sprake is van minder of andere ghostwriters? Of is hijzelf gewoon wat minder scherp geworden?
Ook productioneel klinkt allemaal wat gedateerd. Geen schande na 10 jaar, maar toch teleurstellend als je bedenkt hoe dit album ontvangen werd (de Sgt Peppers van deze generatie vonden sommigen...). Die uitsloverij met All of the Lights en al zijn gastartiesten wordt dan een beetje storend, als het uiteindelijk allemaal niet zoveel om het lijf heeft.
Enfin, voor mij is Kanye na zijn eerste twee worpen steady achteruit gegaan. Zijn talent schittert zo nu en dan absoluut nog door tussen alle middelmaat, maar het is te weinig om echt van onder de indruk te zijn.

Ik verhoog naar 3*, maar ik blijf het echt een extreem overgewaardeerd album vinden. Ik hoor niets anders dan andere hip hop van tegenwoordig, wat dit uniek hoort te maken. Met momenten is het ook gewoon vervelend. Blame Game is enige nummer dat ik echt goed vond toen ik het dit weekend luisterde.

Zijn magnum opus.

Na wederom een hoop controverse besloot deze superproducer zichzelf op te sluiten in een studio in Hawaï, er werden veel andere artiesten en producers uitgenodigd maar ze moesten wel een artistieke inbreng hebben tijdens het creëren van My Beautiful Dark Twisted Fantasy. De verhalen over de creatie van dit kunstwerk zijn die van legende, nog steeds komt er zo nu en dan één boven water van een collaborateur. De roll-out van dit album heb ik eerder ook zelden meer episch gezien. Elke vrijdag kregen we via de GOOD Fridays-serie een nieuw nummer (waar enkelen het album van gehaald hebben) en ook deze waren allemaal van een uitmuntend hoog niveau.

Episch, dat is een correct woord wanneer we het over Kanye West zijn vijfde studioalbum hebben. Dit project voelt zeer grandioos en episch aan, dit is wat mij betreft echt een stukje kunst. 13 nummers tellend lijkt dit niet zo'n lange zit maar de speelduur van de meeste nummers is aanzienlijk lang. Toch verveeld naar mijn mening geen enkel lied. De producties en composities in het algemeen zijn ontzettend rijk en gelaagd, met elke luisterbeurt ontdek je wel iets nieuws. Neem Runaway als voorbeeld, er zitten zoveel verschillende lagen in dat nummer en zoveel verscheidene (kleine) beatswitches. Dat benaderd toch wel de perfectie hoor.

Voornamelijk op deze plaat mag je de gastheer zeker en vast een muzikaal genie noemen. Dit is het album dat hem het recht gaf om inderdaad een hoge dunk van zichzelf te hebben... wat hij hierna solo uitgebracht heeft jammer genoeg niet meer.
Hij is aan het werk geweest als een architect op MBDTF en heeft het niet allemaal rond zichzelf laten draaien, ook zijn eigen vocalen zijn bijna louter bouwstenen geworden die bijdragen aan het groter geheel.

De gastartiesten, al dan niet gecrediteerd, zijn ook puzzelstukken die perfect passen in het grote plaatje. Ze zijn allen perfect geplaatst en buiten Nicki Minaj op Monster is er niemand dat echt de spotlight claimt en klinken gewoon als instrumenten in deze magnifieke liederen. Jammer trouwens dat Nicki tot nu toe nooit een memorabel album heeft kunnen afleveren, sowieso een ondergewaardeerde vrouwelijke MC... één van de zeer weinige die ik volg.

Bon Iver ken ik voornamelijk van deze LP en deze band doet het voortreffelijk op Monster maar voornamelijk op Lost in the World. Geweldige manier om het album mee af te sluiten. Het is moeilijk om een favoriet nummer aan te duiden maar dat is toch een grote kanshebber hoor.

Minpunten zijn er niet. Om te muggenziften snap ik niet goed waarom Who Will Survive in America een aparte outro is, dit had perfect verder kunnen gaan op Lost in the World.
Nooit zal ik een liefhebber worden van de stem van Swizz Beatz, zo ook niet op So Appalled. Op dit nummer had ik RZA ook niet meteen gemist vrees ik.
Maar nogmaals, nu ben ik aan het muggenziften hoor. Normaal ben ik geen voorstander van interludes, maar die van All of the Lights is echt een sterk staaltje muziek.

Na dit album ging het drastisch bergaf met de beste man. Niet alleen muzikaal maar inderdaad ook met zijn geestelijke gezondheid. Nadien heeft hij me op een soloalbum nooit meer volledig weten te boeien en ik vrees ook dat het niet meer te redden valt.

Dit project is voor mij toch wel het bewijs dat artiesten, en mate name rappers, wel wat meer tijd mogen uitrekken voor het maken van een album. Dat ze zich desnoods ook in soort lockdown (met een kleine groep medewerkers) gooien om een gefocust meesterwerk zoals dit bij elkaar te toveren.
Tegenwoordig lijkt het de norm om zoveel mogelijk uit te geven, vreemd genoeg komen hier nog wel veel goede projecten uit voort, maar ze zullen toch nooit een status zoals dit kunnen behalen vrees ik.

Meesterwerk. Eén van mijn favoriete albums allertijden en absoluut top 2 van Kanye West. Objectief gezien lijkt dit me zijn beste werk maar ik prefereer The College Dropout misschien toch net iets meer. Dat komt omdat ik groot fan ben van de soulvolle producties op dat album en het een minder zwaar album is om te beluisteren, allemaal wat meer simplistisch.

4,5*

Naar aanleiding van dit topic beluisterde ik dit album.

Vanaf The College Dropout volgde ik Kanye wel, maar wel zo’n beetje tot aan dit album. Daarna ben ik hem meer en meer uit het oog verloren. Ook omdat ik steeds minder naar hiphop ging luisteren. Een best wel vet album. Producties zitten steengoed in elkaar en vooral de meer energieke raps van West bevallen mij wel. Neem nummers als Power, All of the Lights, Runaway en Blame Game. Stuk voor stuk genieten.

Ben niet zo’n hiphopper, maar deze plaat koester ik. Geweldige songs, sfeer, gasten. Lekker hoor. Wat wenst een mens nog meer? Nou dat hij dit niveau nogmaals kan halen..

Geschreven in de album top 100 van...:

Megalomaan, megalomaner, megalomaanst, Ye. In 2010 probeerde ik net als veel mensen op Kanye te haten, maar dat lukte niet want hij had zo'n toffe over the top plaat gemaakt. Anno 2025 gaat dat haten makkelijker, al is het meer medelijden. Ik hoop voor deze man dat hij ooit weer op het goede spoor komt.

Wat een creativiteit nog hier! Precies de goede dosis gekte om de nummers alle kanten op te laten gaan maar ze niet te laten ontsporen, en een rode draad in de plaat te houden. Verder weet ik niet zo veel toevoegen aan de 68 pagina's berichten die al op de albumpagina staan, behalve dat ik het volkomen begrijp als je dit helemaal waardeloos vind. Het is wel een alles-of-nietsplaat. Oja en die cameo's.... op mijn favoriete nummer All Of the Lights doen mee: Rihanna, Alicia Keys, Alvin Fields (huh?), Charlie Wilson (wie?), Drake, Elly Jackson (uh-huh), Elton John (als iemand me kan vertellen waar zijn bijdrage zit verstopt hou ik me warm aanbevolen), Fergie, John Legend, Ken Lewis (waar zouden we zijn zonder Kim Lewis), Kid Cudi, Ryan Leslie (of course) en Tony Williams (zal).

Aangekruist als favoriet:
1. All Of the Lights
2. Monster
3. Runaway