Miles Davis - Miles in the Sky (1968)

Gisteren bij Van Leest in Arnhem zomaar gevonden in de aanbiedingen... en dit voor amper 5 €.
Je hebt voor dat geld normaal 2 koffies of zo. Ongelooflijk.

Al enkele keren beluisterd, en zéér enthousiast. Doet wat denken aan zijn meesterwerk Bitches Brew.

Ik veronderstel dat dit ook een meesterwerk moet zijn. Zo klinkt dit voor mij absoluut!
Voorlopig 4.5 ster, wàt een album!

Ik had 'm ook al zien liggen voor een bodemprijsje bij Concerto.
Patrick, als je ooit eens in Amsterdam komt, ga dan daar eens heen!

Erg mooi album, maar ik merk dat ik m stiekum niet zo vaak meer draai.. en waarom?

Dunno.. misschien moet je in een bepaalde mood zijn...

Een plaat van Miles Davis waarvan ik niet direct weet wat ik er van moet vinden. Het begint op zich wel lekker met "Stuff". Beetje funky nummertje. Hoewel hij voor m`n gevoel niet echt los komt is het gebruik van de elektrische piano wel een meerwaarde.
Daarna een veel meer jazzy nummer met George Benson op elektrische gitaar. Een nummer waarin iedereen zijn solo aandeel heeft.
"Black Comedy" is gewoon een goed jazz nummer waar ik niet zo heel veel mee kan verder. Het pakt me niet echt eigenlijk.
"Country Son" is dan wel een nummer dat me direct grijpt. De drum is geweldig en de tempowisselingen zijn geniaal. Hier wordt een verhaal verteld door de muziek.
Al met al dus een plaat die voldoende is, maar voor mij dan ook wel iets teveel in het midden blijft om er binnen Miles Davis z`n repertoire boven uit te schieten. Het laatste nummer is de uitschieter wat mij betreft.

Inderdaad een heerlijk album, dat goed de overgang laat horen naar de fusion die Miles Davis later zou maken. Wat mij aan Miles in the Sky zo bevalt is dat het lekker stevig rockt, daar waar ik sommige fusion van hem nogal steriel en slaapverwekkend vind.

Good Stuff!

Vooral het nummer 'Stuff' is erg fijn. De rest voelt eigenlijk wat gewoontjes en makkelijk aan. Niet dat daar iets mis mee is, in tegendeel. Dat het chaotischer kan blijk nog wel uit de albums die hier op gaan volgen en zijn concerten in het FIllmore Auditorium (zie bootleg serie 3)

Dit album zou beter aan Wayne Shorter worden toegeschreven - indien u het mij vraagt. Niemand vraagt me echter iets dus ik sta maar wat te schreeuwen in de woestijn.

Los van de eerder aangehaalde bezwaren is dit een lekker plaatje. Wel enigszins afwijkend binnen de fusion periode. Essentieel is niet de gezochte term. Al kan u zich hier geen buil aan vangen.

Wayne deed dat niet slecht

Wat is Stuff toch ook een heerlijke openingstrack. Die compositie heeft zoveel swung dat je gelijk geïnteresseerd raakt in de andere nummers. Gelukkig is het niveau van dit album redelijk constant. Swingende basloopjes waar de cooler-dan-cool trompet van Davis heerlijk op mag losgaan. Miles is hier overigens niet eens de meest intrigerende blazer. Wayne Shorter speelt hier als een jonge jazzgod.

'Miles in the Sky' is dus een ronduit hemelse jazzplaat. We staan hier desondanks nog duidelijk aan het begin van Miles zijn fusion-periode. Deze plaat is dan ook net iets luchtiger, dan de albums die hierop zouden gaan volgen. Hoewel ik 'Bitches Brew' nog net iets indrukwekkender vind, zit ik ook bij deze plaat hoog in de wolken. 'Miles in the Sky' kan ik deswege aan elke jazzliefhebber aanbevelen.

En ik maar denken dat Bitches Brew zijn beste was. Deze herbergt geregeld dezelfde sfeer maar vertoont meer groove. Misschien niet te snel oordelen, misschien is het nog de nieuwte en de verrassing van het moment. In elk geval een lekker plaatje, via Discogs nog een oudere versie kunnen binnen hengelen voor een niet al te idiote prijs. Zaterdagavondmuziek. Weekend-feel dus

De opstap naar fusion, zoals eerder beschreven, herken ikzelf niet. Daar is deze te ruw en experimenteel voor. Of begrijp ik fusion dan niet goed?

Hier in Noord-Groningen luister ik Country Son met openstaande ramen. Deze plattelandszoon gaat zo een wandeling maken door de weidse polder.
Eerst nog een halfuurtje gelukzaligheid voor m’n oortjes.

Erg lekkere, swingende plaat van Miles Davis en zijn kwintet, dat je als brug van zijn conventioneler werk richting de fusion-periode zou kunnen zien. Dit zal zijn eerste plaat zijn die niet volledig akoestisch is, zeker? Het klinkt in ieder geval goed, met Herbie Hancock die zich in zijn sas voelt op dit album, en een grootse Tony Williams, die met zijn dynamische drumwerk de groove voedt.

Daarover kunnen Davis en Shorter lekker soleren; de opener en de afsluiter zijn mijn favoriete songs op dit album; toevallig de twee Davis-composities.

4 sterren

Met: Miles Davis (trompet, kornet); Wayne Shorter (tenorsax); Herbie Hancock (piano, elektrische piano); Ron Carter (contrabas, elektrische bas); Tony Williams (drums); George Benson (elektrische gitaar op 'Paraphernalia')

De nadagen van zowel Davis' Tweede Grote Kwintet (dit is de laatste plaat waarop ze nog alle vijf op elke track meespelen) als zijn akoestische periode. De elektrische instrumenten doen voorzichtig hun intrede, althans op 'Stuff' dat drijft op een warm bad van elektrische piano en bas, en 'Paraphernalia', waarop George Benson een redelijk bescheiden rol mag spelen. Toch vind ik denk ik het volledig akoestische 'Country Son' het beste nummer.

Belangrijker is dat de wat nuffige artistiekerigheid van de vorige platen wordt losgelaten, en de band kiest voor losse, uitgesponnen, niet al te strak gestructureerde jams. Als ik te ongeduldig luister, kan ik me soms ergeren aan het gepriegel, maar op mijn gemak tot mij genomen bevalt deze plaat me eigenlijk een stuk beter dan de laatste paar van het Tweede Kwintet. Het is een plaat met een mooi, open geluid, veel bezwerende herhaling, en interessante zoektochten van de solisten naar schoonheid en vrijheid. Ik weet niet zeker of ik dit nog héél vaak ga draaien, maar voor nu het voordeel van de twijfel. 4*