Lucky Fonz III - Hoe Je Honing Maakt (2010)

Charmante cd is de term die me te binnen schiet nu ik er meer tijd aan besteed heb. Net als Roosbeef nogal uitgesproken muziek en teksten in eigen taal (ik snap op dat punt de vergelijking ook wel).
Niet zo 'gemaakt' als de Borsato's van deze wereld, niet zo pretentieus als de Blöfs, maar fris en zelfs een beetje aandoenlijk, wat niet wil zeggen dat het nu allemaal zo enorm goed is maar dat heeft dit album ook helemaal niet nodig denk ik.
Wat het wel nodig heeft zijn luisteraars die daar voor open kunnen staan en ik begrijp heel goed dat velen dat niet doen.
Zelf zal ik het ook niet elk moment van de dag op kunnen zetten, maar als ik de juiste match heb: stemming + tijdstip dan kan er achter het = teken 'lekker plaatje' gezet worden.
Goed gedaan hoor jochie.

De Nits klinken door en door Nederlands, op die Engelse taal na. Nog Nederlandser klinkt eigenlijk Hoe Je Honing Maakt van Lucky Fonz III (je zegt ook niet ‘the third’, maar ‘de derde’). Sommigen kunnen hem niet uitstaan, maar zeker op dit Nederlandstalige album presenteert, Otto Wichers, ook wel de Fonz genoemd, zich als een charmante hofnar. Daarbij stapt hij met beide benen in een rijke traditie: muzikaal klinken Peter Koelewijn en Armand door, maar ook de elektrische Bob Dylan in de jaren zestig. Dan heb ik het nog niet over Boudewijn de Groot en de schandalig onderschatte Jaap Fischer gehad. Daarnaast koketteert Wichers ook met levensliedzangers, noemt hij net zo snel Dylan als Willie Alberti als belangrijkste invloed en schrijft hij vooral heel goede liedjes met heel goede teksten.

Vooral die teksten zijn eigenlijk ontzettend amusant. Wat mij betreft wordt ‘Jongens zijn net meisjes, maar dan zonder geluk’ een evergreen in de trant van ‘alles van waarde is weerloos’ of ‘En niet het afsnijden doet zo’n pijn, maar het afgesneden zijn’. Op een schijnbaar weinig subtiele manier schetst Wichers in ‘Jongens’ het beeld van een enorme sukkel, maar wel weer erg subtiel werkt hij naar een dramatische ontknoping toe. Het zijn taferelen, ook in andere liedjes, die meer dan eens aan Nescio, de vroege Remco Campert of zelfs Piet Paaltjens (‘Ze sprongen zoo moedig de wereld in,/En de wereld - trapte ze dood.’) doen denken.

Om er levensliederenterminologie op los te laten: het zijn liedjes met een lach en een traan. Ergens in een recensie, het ontschiet me even welke, las ik dat vooral ‘Boris’ en ‘Hel’ liefdesverklaringen aan de Nederlandse taal waren. Mag ik dat even corrigeren? Dertien liedjes lang verklaart de Fonz de liefde aan het Nederlands, maar bedrijft er daarna ook dampend de liefde mee.