Sigur Rós - ( ) (2002)

Ik luister hem weer eens en ik ben er nog steeds helemaal ondersteboven van. Von en zeker Agaetis Byrjun waren al mooi, maar het lijkt inderdaad alsof Sigur Ros zichzelf met ( ) helemaal gevonden heeft. De opbouw is fenomenaal en de muziek ontzettend prachtig.

Zeker bij de laatste nummers lijkt het alsof de hemel zich openbaart.

Ik moet bij deze plaat sterk terugdenken aan het concert dat ik van Sigur Ros zag op het Hurricane festival (bij Bremen) in 2003. Ik had ze toen al 3 keer eerder gezien, maar als ik daar aan terug denk... Vorig jaar schreef ik daarover op mijn weblog:

-Sigur Ros dat door een te strak tijdsschema en technische problematiek veelste laat begon (pas na twee uur 's nachts). De mensen die op dat moment de festivaltent voor hun slaapzak verruild hadden, misten misschien wel het beste concert van Sigur Ros dat ik ooit zag (het was mijn 4de keer). Met name de laatste twee nummers waren werkelijk buitenaards. Dat het uitzinnige publiek na afloop zowat 10 minuten doorbleef klappen en joelen, was dan ook hardstikke terecht.

Sorry, ik heb het geprobeerd, maar na 5x draaien hoor ik de briljantie niet. De plaat komt op mij heel erg kil over, dat hoeft normaal gesproken geen probleem te zijn, maar ik kreeg er ook totaal geen andere gevoelens bij. Er zitten een paar hele mooie momenten tussen, maar 71 minuten is veel te lang. De zang is in het begin mooi en een soort instrument opzich, maar na een paar nummers had ik echt het gevoel van: Zing toch verdomme eens wat anders man! Ik merk gewoon dat dit album veel te pretentieus is voor mij. 2,5*

Sigur Rós maakte al prachtige muziek, nu ook voor mij.

Naast deze ( ) heb ik ook Ágætis Byrjun en Takk... al een hele poos in huis, maar eigenlijk hebben de Sigur Rós-platen hier nooit de speeltijd gekregen die ze verdienden. Het was wel mooie muziek maar ik had ook veel bezwaren: net als de meeste tegenstanders leefde bij mij het gevoel dat de nummers soms wat teveel onderling inwisselbaar waren. En hoewel ook de vocalen van Jónsi van in het begin wel geapprecieerd werden, ontwaarde ik wat al te veel een geluid dat klonk als het Engelstalige "You sigh alone". Dat draagde er allemaal een beetje toe bij dat een bepaalde barrière maar moeilijk doorbroken werd: er waren momenten van pure pracht, maar echte passie voor deze band bleef uit. De songs zijn qua opbouw, lengte en "tekst" weinig traditioneel en dus was het lastig om deze muziek een plaats te geven, om er als het ware vat op te krijgen.
De film Heima ben ik nog gaan bekijken, maar Hvarf / Heim was dan de eerste plaat van de groep die ik bewust aan me voorbij liet gaan aangezien hun andere albums meer stof vergaarden dan me lief was. Ook de release van hun laatste worp, Með Suð Í Eyrum Við Spilum Endalaust, wakkerde mijn vuur niet echt aan.

Waar blijft de plotse ommekeer? Wel, enkele dagen terug kreeg ik een roeping (en in het geval van Sigur Rós is dat niet overdreven) waarbij de muziekgoden me influisterden ( ) nog eens uit de kast te plukken. Terwijl AB en Takk... nog iets meer kansen hebben gekregen, heb ik dit schijfje om de één of andere reden bijna compleet genegeerd. Het is misschien geen slecht idee, dacht ik als eenvoudige sterfeling, om hem eens op mijn draagbare muziekspeler te zetten zodat de band mijn oren kan aanvallen door de koptelefoon. En waar verschillende elementen aanvankelijk samenspanden tegen een liefdesverhouding met de Ijslanders, pasten de puzzelstukjes deze keer perfect in elkaar. Misschien ligt het aan ( ) zelf, of misschien hebben de vele luisterbeurten met koptelefoon ervoor gezorgd, maar dit album heeft me compleet platgewalst. Deze is donkerder en zwaarder dan AB en Takk... lees ik wel eens en misschien is dat de reden. Ik ga in ieder geval ook de andere Sigur Rós-werkjes binnenkort nog eens grondig verkennen om uitsluitsel te vinden. De koptelefoon-zet was duidelijk ook geen vergissing: waar ik deze groep altijd door gewone boxen liet weerklinken, heb ik deze keer hun volle geluid tot mij laten komen.

En wat een magische sound it is! Untitled 8 (Popplagið) en Untitled 4 (Njósnavélin) zijn hier de populairste songs en sprongen ook bij mij het meeste in het oog. Laatstgenoemde ken ik al wat langer, maar vooral Popplagið heeft me on-waarschijn-lijk verrast. De aardverschuiving die de climax is wordt hier vaak aangehaald als absolute hoogtepunt, maar ook de daaraan voorafgaande minuten zijn van een onaardse schoonheid: lang geleden dat ik een stuk muziek nog zo intens heb beleefd. Die zang maakt ongelooflijk veel in me los, nog maar zelden meegemaakt.
De kwaliteit van de overige nummers is ook al van angstaanjagend hoog niveau. In het loodzware Untitled 6 (E-bow) voel je de apocalyps zo naderen: de spanning wordt onhoudbaar traag opgebouwd, en telkens de kracht toenneemt, denk je 'nu gaat het gebeuren!', maar néén het mes wordt er alleen nog iets zwaarder opgelegd. Birgisson lijkt je toe te zingen vanuit een ijle, mistige hoogte waarbij je angstig op zoek gaat naar een houvast.
In Untitled 7 (Dauðalagið) voel je dan de nasleep van die razende storm: langzaam word je wakker en ga je langs het puin op zoek naar wie de furie ook overleefd heeft. En als het groggy gevoel dat je aan E-bow hebt overgehouden je lichaam langzaam verlaat, gaan de emoties opnieuw door je heen sidderen. Ook hier komt er een verschroeiend einde aan te pas.
Het zwaarmoedige karakter van de tweede helft van de plaat strookt niet met de zachte schoonheid van het eerste deel, die mij ook bijzonder kan bekoren. Het is melancholisch, zeker, maar ook lichter en "draaglijker". Favorieten van het eerste luik zijn Untitled 2 (Fyrsta) en Untitled 4 (Njósnavélin), maar eigenlijk vind ik ze allen aan elkaar gewaagd.

De laatste dagen heb ik echt geleefd met ( ) en hij verplicht me dan ook om m'n top-10 even door elkaar te schudden want ik kan hem zijn plaatsje erin niet langer onthouden.

Sigur Rós - ( )

Dit is nou een bijzonder album. Een album dat geheel ongetiteld is. Niks heeft een naam. Het enige dat bekend is, is dat Sigur Rós dit album heeft gemaakt. De bedoeling van de band was dat je dit album op je eigen gevoel moest luisteren. Zo kon je zélf de titels geven. Je laten leiden door de muziek en verder niets.

Bij nummer 1 lukt dit meteen. Een van de mooiste intro's die ik ooit heb gehoord. Heel rustig opbouwend tot een rustig einde, rustgevende klanken. Rustgevende vocalen. Wegstervend in de IJslandse leegte. Rustig voert het je naar het volgende nummer dat gewoon door blijft kabbelen. Lopend langs een winderige kust, af en toe een golf zout water die in je gezicht spat. Verder niets. Strijkers komen erbij. Een stadje waar de warmte vanaf straalt doemt op in de verte en de wind wakkert iets aan. Toch lijkt het stadje niet dichterbij te komen. De muziek blijft wat kabbelen, rustig, op een iets hoger volume dat zorgt voor een donker sfeertje. Een sfeertje dat wat lijkt op hulpeloosheid.
Het derde nummer brengt hier echter verandering in. De duistere klanken blijven, maar er is toch iets opbeurends aan het geheel. Dit gevoel wordt beantwoordt. Een piano brengt hemelse klanken voort, blijft doorgaan. Ondertussen blijft de gitaar in combinatie met een strijkstok voor spanning zorgen. Opbouw blijft komen, gaat maar door en je lijkt waarachtig dichterbij het stadje in de buurt te komen. Het volume gaat wat harder, de piano laat enkele boventonen horen. De piano blijft simpelweg door pingelen. Niets meer, niets minder. Hoe kan zo'n simpel loopje zoveel gevoel opwekken? Dat kan alleen Sigur Rós. Prachtig hoe steeds als je denkt dat er toch iets van een uitbarsting moet komen er iets is gevonden om de climax uit te stellen. Net zolang tot het moment gekomen is dat je het niet meer verwacht. Dán gaat de piano de hoogte in en voor je het weet is het nummer gewoon afgelopen en begint nummertje vier.
Onder het zingen van iets van:
Isájah
dat steeds wederkeert. Als dan de lieve geluidjes van een speeldoosje invallen, gelijk weer ophouden en bijna alles rustig lijkt te worden, zelfs het zingen van Isájah even stopt, valt de percussie in en wordt er naar een echte climax toegewerkt. Maar die blijft uit. In plaats daarvan eindigt het album in een hoge uithaal van de zanger en vrij abrubt... Dan is het even stil tot nummer 5 begint.
Een nummer waar ik niet veel over kan zeggen behalve dat ik het erg mooi vind. Met name het einde. Wervelend. Het eerste nummer dat behalve mooi ook wervelend is. Heerlijk. Dat geeft een goed gevoel, bovendien geeft het me het goede gevoel dat er nog veel meer mooiers staat te wachten in de nummers die komen gaan. Nummer 6 begint daarmee. De duistere paukens voorspellen onheil in de vorm van duistere klanken. Dit beloofd wat. Ook mooi dat na een tijdje de hemelse pianoklanken uit nummer 3 terugkeren. Wat weer versterkend werkt. Ook het geweldige gebruik van de gitaar met strijkstok opent dimensies, die voorheen gesloten waren. Heerlijk die klankvelden die over je heen worden gegoten door deze IJslanders. Wat een schitterend einde heeft dit nummer. Het blijft boeien, het blijft doorgaan en blijft doorleven in het zevende en langste nummer van de CD.
Untitled 7 is de naam.
Dit nummer is zeer lang uitgesponnen. Bouwt op, bouwt af. Af en toe eens een licht climaxje, tot het eind aan toe, daar geht's loss! Es geht loss met weer een mooier einde dan het voorgaande nummer.
Zo is het ook weer met het laatste nummer. Een nummer dat altijd in mijn gedachten zal blijven als het beste nummer dat ik ooit gehoord heb. De grootste live-knaller die er voor mij tot nu toe heeft bestaan. Het enige nummer dat in een volle tent op Lowlands een grijns van oor tot oor op ieders gezicht gaf, met het machtigste einde dat ik heb gehoord. Waardoor ik een uur lang bijna sprakeloos ben geweest en dat ervoor zorgde dat er 10-15 minuten lang werd gestampt, geklapt en gejankt om het feit dat het zo goed was. Untitled 8 is een legendarisch nummer. Op last.fm zag ik dat het getagged stond met: "They play this in the queue for heaven". Ik denk dat dat haast waar móet zijn. Dit nummer is weer een nummer dat je voor de gek houdt. Steeds als er voor je gevoel een uitbarsting moet komen, wordt hij ingehouden. Net zolang tot het écht nodig is. Écht onvermijdelijk. Zelfs dan wordt de eruptie onderdrukt. Duistere klanken blijven zich net zolang opvolgen tot het allerlaatste kleine schokje ervoor zorgt dat de geijser uitbarst en massa's kokend en wervelend water naar buiten spuiten.

Voor dit album in het geheel geldt ook dat je geen nummer, op nummer 8 na, apart kan beluisteren. Het is onderdeel van de opbouw. De opbouw naar nummer 8. Een meesterlijke opbouw die zonder de climax al 5* waard is. Maar door nummer 8 wordt dit alles nog eens verdubbeld. De kracht waarmee dit album gepaard gaat, de hoop die verdwijnt en het geluk dat verschijnt.
Hemel op aarde. Bij deze zet ik dit album ook op nummer 1 in mijn top-10.

Ik had iets soortgelijks. Het feit dat de plaat geen echte teksten kende heb ik ooit beantwoord met "lekker makkelijk van ze. getuigt niet echt van creativiteit." Gelukkig ben ik van mening veranderd.

Want wat is taal nu eigenlijk? In feite worden we zonder taal geboren, en zonder contact met anderen zou er helemaal geen taal zijn. Taal is noodzakelijk voor ons, maar dat maakt het nog niet vanzelfsprekend. Dat is het mooie van ( ): het is een van de puurste vormen van muziek die er bestaan. In principe kan de luisterervaring bij een baby dezelfde zijn als bij een hoogleraar letterkunde.
Ook geeft dat natuurlijk de ruimte om tussen de ( en de ) je eigen interpretatie in te vullen, en dat is misschien wel het mooiste, ook al druk je het geheel niet in woorden uit.

In eerste instantie dacht ik dat dit album van Sigur Rós hun meesterwerk zou zijn. Nu blijkt voorganger Ágætis Byrjun nog iets beter te zijn en valt dit album een beetje tegen. Hoewel dat natuurlijk betrekkelijk is in dit geval. Met name Untitled 6 & 7 duren op een gegeven moment iets te lang en zijn minder origineel dan de rest van het album.

Untitled 1 is trouwens een schitterende en magische opener en zonder twijfel mijn favoriet op het album. Voor mijn gevoel is er na het fantastische Untitled 5 sprake van een stijlbreuk. Vanaf dan begint het donkere deel van het album. Dit deel bevalt mijn duidelijk iets minder, hoewel de afsluiter een legendarisch en episch nummer is.

'Njósnavélin' vind ik het nummer met de leukste titel. Het bekt gewoon goed. 'Njósnavélin'. Het is echter niet het beste nummer. Op deze plaat staat muziek zoals ze alleen uit IJsland kan komen, neem ik aan. Of uit een ander bar land, waar men zich optrekt aan elkaars warmte. Dat wordt perfect weerspiegeld in de muziek, naar mijn mening. De verhouding warm-koud. De strijkers en het sfeertje dat opgezet wordt, leiden je naar dromenwereld. Maar de piano zorgt ervoor dat het besef blijft; "hé, je bent in IJsland, man! Stop met dromen."

Die wisselwerking heeft haast een louterend effect, een mañana-effect als het ware. Morgen is er altijd nog een dag. 'Samskeyti' loopt over de ruggengraat, als een net niet volmaakte rilling. Niets is volmaakt, we moeten de relativiteit van het leven onder ogen zien. Deze muziek lijkt te spreken, net niet te preken. Jónsi loopt met z'n makkers van Sigur Rós over de kille, mistroostige ijsvlakte in z'n thuisland, maar er is iets vrolijks aan hun tred. Alsof ze zweven. De droomvlucht vind je niet in de Efteling, dit is de droomvlucht.

'Álafoss' zet in. Dezelfde ijsvlakte als die van in de vorige alinea strekt zich uit, maar er gloort licht aan de einder. Een grote, houten kerk, gebouwd in een ver verleden. 500 jaar geleden platgebrand, maar inmiddels gerestaureerd. Of wat er in het verleden ook mee gebeurd is, als het maar schimmig is. Jónsi zingt met z'n zalvende stem, gele bloemetjes ontluiken aan zijn voeten (zei ik al dat ze blootvoets op pad zijn?). Iemand luidt de klokken. Dan openen de massieve houten deuren zich, als in een opwelling. De rust wordt echter snel hervonden. Men neemt plaats achterin de kerk, op een gammel bankje. De priester heeft het in een tirade over demons en heiligschennis. Op de achtergrond schellen de klokken steeds harder. De sfeer wordt om te snijden, een uitbarsting staat op til. Uiteindelijk komt er een eind aan de tirade van de priester. Het wordt stil.

'E-Bow' luidt een nieuw begin in. Hypnotiserende, repetitieve drums. Een spanningsboog werpt zich op, Jónsi vormt het engelenkoor. In zijn eentje, nota bene. Bedrukte gezichten vullen het beeld, al is er altijd wel minstens één hoopvolle ziel te vinden. Het einde van het nummer is magisch. Zo ongelooflijk mooi, zeg. Er bestaat vast een woord voor, maar niemand kent dat woord. Jónsi wel.

En het mooiste moet nog komen. 'Dauðalagið' sleept zich traag op gang, om via een paar heftige passages te ontluiken in een grandioze finale. Een beetje zoals een goeie thriller. Inclusief berustende epiloog. 'Popplagið' zet in met een gitaarlijntje, gestoeld op onder de huid kruipende achtergrondgeluiden. De drums rollen in het geheel, blazers weerklinken in de verte, misschien zelfs een misthoorn. Jónsi en co nemen ons mee naar een klif. De nevel verbergt het grootste deel van het indrukwekkende vergezicht. Geen probleem, we laten ons leiden door de muziek. Een panorama op zich. Een ruwe samenvatting van wat IJsland te bieden heeft. 4 kerels met talent te koop, en tijd te veel. Deze afsluiter had best wat indrukwekkender gemogen, is mijn enige puntje van kritiek op deze plaat. Al is de hele opbouw naar het einde van het nummer toe best wel sterk, daar hebben de IJslanders een handje van weg.

Met 'Popplagið' klinkt het slotsalvo van deze plaat weer wat venijniger dan het middenstuk. Dat klonk vrediger, daarin kon ik praten over gele bloemetjes. Die zijn inmiddels bloedrood geworden. Het gecamoufleerde gif dat in het begin van de plaat werd toegediend, in 'Vaka' en 'Fyrsta', onder het mom van goedigheid, begint zijn uitwerking te hebben. De luisteraar wordt stilletjesaan versmacht en verstikt, en gaat uiteindelijk ten onder, op de laatste tonen van dit album.

Het Untitled-album van Sigur Rós heeft z'n tijd nodig gehad bij mij. Maar ik denk dat ik er nu toch uit ben. Ik vind 'm gewoon nog ietsje beter dan opvolger 'Takk...', tot voor kort mijn favoriet van de IJslanders. De klik is er nu gekomen, en daar hoorde een mening bij. Die heb ik nu uitgeschreven, en mijn cijfer zal ik ook maar bekend maken.

4,5 sterren

Sigur Rós - ( )

Ik ga dan ook na een mislukte recensie van mij ook een stukje schrijven natuurlijk gaat mijn stuk niet zo mooi zijn als die van Bram maar ik zou toch even mijn mening over deze plaat willen delen.

Maar eerst start ik met een kleine tip voor de mensen die deze plaat goed en niet goed vinden raad ik ze aan om naar de DVD Heima te kijken, de beelden + de muziek is samen gewoon perfectie.

Maar ook zonder de DVD zien we die prachtige locatie's voor ons want ( ) is gewoon in één woord emotie. Het doet me denken aan mijn overleden hond. Het verliezen van een belangrijk persoon of huisdier, de koude muziek is meer dan een troost tijdens de koude winterdagen, ( ) is gewoon een houvast als je het even moeilijk hebt om een bepaalde reden dan leg je deze cd in je cd-speler en dan vergeet je even alles.

Ik kan al niet meer wachten om mijn koptelefoon op te zetten en de koude te gaan trotseren met ( ) die ik tijdens de wandeling afspeel. Deze plaat is als de vriendschap tussen twee vrienden met de dagen, weken, maanden of zelfs jaren wordt deze vriendschap alleen maar sterker zo ook deze plaat. En als je dan na al die jaren vol plezier opeens die vriend verliest dan blijf je achter met een leeg gevoel en zou je ieder moment in tranen kunnen uitbarsten zo ook bij ( ) na een 71 minuten als de muziek stopt blijf je ook achter met een leeg gevoel en zou je ook in tranen kunnen uitbarsten.

Na deze nog een keer gehoord te hebben is duidelijk de vriendschap weer gegroeid en verhoog ik hem opnieuw naar 5 sterren.

Grappig dat deze nu bijna algemeen als hun meesterwerk wordt gezien, ik meen me te herinneren dat hij in die tijd werd ontvangen als een wat slappe opvolger van Ageatis Byrjun.

Voordat mensen wild op zoek gaan naar linkjes van positieve recensies uit die tijd, het is goed mogelijk dat dit slechts mijn indruk is. Ik was een tijdje lang helemaal verslaafd aan die vorige. Toen deze uitkwam was mijn interesse echter te ver van dit soort muziek afgedwaald, en ik kon hier nooit echt tijd voor vrijmaken.

Een paar maanden geleden heb ik hem zelfs pas voor het eerst aangeschaft, eerlijk gezegd vooral omdat ik hem spotgoedkoop zag liggen. En omdat het toch de tijd van het jaar ervoor is, voor het eerst een aantal keer in zijn geheel beluisterd de afgelopen maanden.

Echt vriendjes kan ik niet worden met deze muziek. Ik kan er helaas niet omheen hoe statisch deze plaat is. Op een of andere manier krijg ik de indruk dat de hele plaat lang dezelfde twee akkoorden worden herhaald, waarover Jonsí dan weer steeds dezelfde acht woorden kweelt. Na een track of drie denk ik dan: Hopelandisch my ass! Als je geen zin hebt om te zingen of te spelen, blijf dan gewoon een dagje in bed liggen, man.

Het is waarschijnlijk al eerder gezegd, maar toch even naar aanleiding van wat stoepkrijt zei: het wordt alleen maar beter als je ontdekt dat het hele album subtiel opbouwt naar die laatste climax. Naarmate ( ) vordert, worden de nummers gemiddeld harder en langer, met bijvoorbeeld ook steeds meer percussie en steeds meer elementen die de kleine climaxen heftiger maken: meer volume, toevoeging van instrumenten, meer hoogte, versnelling. Soms zijn ze bevredigend, maar steeds vaker bouwen ze de spanning alleen maar meer op. Ook in het slotnummer zelf nog wordt de onvermijdelijke klap tot in het extreme onderdrukt en uitgesteld, tot dan eindelijk die ultieme uitbarsting volgt. Hoe dit precies gaat, is al erg mooi beschreven in andere reviews en daar sluit ik me graag bij aan.

Er is natuurlijk meer dan dat, zoals het belangrijke sfeerverschil tussen de twee delen en de losse tracks onderling, de pure schoonheid van de muziek zelf en de emotie die dit album kan oproepen. Tegelijkertijd is de muziek inderdaad ook koud, afstandelijk en soms onprettig.

Dit alles maakt voor mij, zoals ook al eerder gezegd door velen, dit album eentje om zeer sporadisch op te zetten, maar er dan intens van te genieten. Van de gelukkige weemoed van Vaka tot de totale ontspanning van Fyrsta. Van de hoopvolle, schone tranen in Samskeyti tot de vrolijk gestemde berusting van Njósnavélin. Van het zachtjes schreiende verdriet van Álafoss tot de gouden fonteinen die ik voor me zie bij E-bow. Van de verlorenheid en pijn in Dauðalagið tot de pure extase en verrukking in Popplagið, dat voor mij behoort tot de beste en vooral meest intense muziekstukken die ooit geschreven zijn.

Ik wist eigenlijk totaal niet wat ik moest verwachten bij deze muziek, dus ik heb het maar op me af laten komen. Ben begonnen met luisteren via mijn speakers achter mijn bureautje, maar op een gegeven moment pakte het me dat ik me besefte dat ik dit gewoon rustig op de bank met mijn ogen dicht en mijn koptelefoon moest luisteren.

Wat een heerlijk album is dit. Iets wat ik nog nooit gehoord heb (weet niet of dat aan mij ligt of dat er gewoon echt niets is wat hier op lijkt) en wat voor mij ontzettend verfrissend is. Dit is voor mij echt een album waar ik voor ga zitten. Dit zet je niet even in de auto op, mijns inziens. Hoewel dit pas mijn eerste en enige beluisterde album is van de heren moet ik zeggen dat ik het erg lekker vond allemaal.

Favoriete tracks kan ik er moeilijk uit pakken maar ik moet wel zeggen dat ik heel veel mooie stukken heb gehoord!

4,5*

Mooi. Best gewaardeerde SR-album, samen met AB, dat schept verwachtingen. Ik moet zeggen, ook op dit album wordt die verstillend mooie SR-sfeer geschapen die je doet wensen dat je eeuwig naar deze muziek kunt blijven luisteren. Toch heeft dit album niet wat Takk... wel had; nummers die me echt persoonlijk raken. De piano-melodie in het 1e nummer vind ik wel meer dan wonderlijk, maar daarna is () toch vooral een geheel, waarin ik af en toe toch mijn focus verlies. Pas bij de fantastische uitbarsting gebeurt er echt iets dat me weer raakt. Is () dan matig? nee, verre van. Ik moet dit album, net zoals AB, even tijd geven, schat ik zo.
Dan komt ie vanzelf helemaal binnen.
4* voorlopig.

Ik heb bij dit album altijd zo’n nieuw leven gevoel.
Maar of ik het nou een lenteplaat moet noemen; dat weer ook niet.
Wel het beeld van schoon gelikte lammetjes, een veulen die probeert te staan, en telkens weer om valt.
En dan opeens……..
Stabiliteit, en in volle volume rent het de weide rond.
Achter moeder aan.
Wonderbaarlijk dat de mens daar een jaar voor nodig heeft, en de eerste stappen te zetten.
Maar ook juist de stilte van het sterven is hoorbaar; of juist net niet.
Een soort van cirkel van het bestaan.
Moeilijk om dit album te plaatsen.
Ja, het is zeker wel muziek.
Vind ik het daadwerkelijk goed?
Nee, goed is het voor mij niet; wel mooi.
Breekbaar?
Dat is ook weer niet een juiste benaming, dromerig zou ook kunnen.
Misschien zitten ze daar in IJsland meer bij de basis van het bestaan, en zijn het gewoon oerkreten; gevangen in sfeer.
De grottekeningen in Chauvet zijn de oudste in hun soort, zou de zang van Sigur Rós het dichtste bij de kern liggen, waardoor het velen zo raakt?
Ik kan er geen passend antwoord op geven.

Waarom staat dit nu op 1 in mijn top 10? Soms moet ik het weer even laten bevestigen met een luisterbeurt, en zo rond het tweede à derde nummer weet ik het al. Dan is het zo van: "Jup. Beste shit ooit gemaakt, no single doubt about it." Untitled #7 en #8 wil ik op mijn sterfbed horen, en Untitled #1 mag dan het eerste nummer zijn dat ik te horen krijg in het hiernamaals, als zoiets al zou blijken te bestaan natuurlijk.

Het geheim van deze plaat en wat het ook zo geniaal maakt is dat ie weer telkens klinkt alsof het de eerste luisterbeurt is, alsof je 'm nog nooit eerder hoorde. Daarom is dit voor mij hét van het, de crème de la crème.

Het beste Sigur ros album voor mij. En dat wilt wat zeggen met andere albums als Aegatis Byrjun en Takk. Ook ontdekt op mume.

Lastig te verklaren waarom dit nu zo goed is. Het duurde ook vrij lang voordat ik dit echt goed vond. De pittige nummers vallen bij mij altijd wat makkelijker. Toch vind ik het rustige eerste deel nu echt bijzonder mooi. Met 2 en 4 als hoogtepunten voor mij. Het 2e deel is vooral met de laatste 3 nummers ongekend goed.

Dat "gezoem en gekraak" op de achtergrond geeft dit album echt iets eigenzinnigs. Ook de violen zijn zo mooi weg gewerkt dat ik dit later pas echt ben gaan waarderen. Een soort van extra laag. Zijn stem als instrument gebruiken past perfect op dit album.

Deze hoort in mijn top 10 en popplagid (untitled is voor mij het beste nummer aller tijden. Wat een knaller is dat toch. Live ook altijd een fenomenaal einde. Ook op Inni erg mooi trouwens.

5

Favorieten: 4,8.

Een woord: prachtig

Het gevoel wat ik krijg bij dit album is dankbaarheid. Elk nummer roept voor mij momenten en dingen op waar ik dankbaar voor ben. Vaka is een prachtige opener en dan afsluiten met Popplagið wat een van de mooiste nummers is die ik ooit heb gehoord.

Ik ben dan nog maar 15 maar voor mij is dit album een besef momentje dat het leven prachtig is.

Bedankt. Had er veel van verwacht. Ik vergelijk dit (alle muziek uiteraard) met kunst. Soms is het niet makkelijk te verklaren waarom je iets mooi of lelijk vindt. In dit geval wat mij betreft wel. Ik vond het lelijk. Zijn zang werkt me op de zenuwen en vind ik niet om aan te horen. De muziek vond ik mehhh.

Geen album dat je vaak oplegt, maar wel fantastisch en goddelijk mooi. De eerste keren (jaren geleden) dat ik Sigur Ros luisterde had ik er niets mee, maar nu waardeer ik het een heel stuk meer. Wat me ook opvalt, iedere keer dat ik een album luister - het gebeurt niet veel - vind ik het mooier dan het vorige album dat ik geluisterd heb, ongeacht welk album het is. Dit is voor de vijfde keer dat ik een album van hen beluister. 3 keer het album uit 1999 en nu voor de tweede keer dit album. Het derde en achtste nummer zijn het mooiste van dit album. Misschien moet ik toch maar eens de tijd nemen om de film Heima (Film, 2007) eens te zien.

Geobsedeerd met een meisje. Een onvergetelijke ontmoeting die je nooit meer losliet. Je ziet de bloemen groeien uit haar stappen, maar mag ze niet plukken. De dingen die zij zegt snap je niet maar je wil het wel. En dat terwijl ze zich wel naar je toetrekt. Ze trekt je aan. Je voelt haar warmte en haar menselijkheid wanneer je steeds dichterbij haar gezicht komt. Je hoofd voelt als een vulkaan en de klanken doen er niet toe: je begrijpt haar voor nu - voor vanavond. Ze lijkt ouder, wat ze zegt is wijs voor haar twintig jaar. Jullie vingers lijken in elkaar te passen, en de lijnen in jullie palmen zijn bíjna hetzelfde. Bloedmooi, intrigerend en ontroerend.

En dan, hoor je niets meer van haar. In de herfstwind ruik je soms haar kruidig aura maar als je haar zoekt is ze nergens te vinden. De bloemen uit haar stappen zijn platgetrapt en vermengd in de zwarte sneeuw die het gewone leven als een vuile slushpuppy voor je neersmijt. Ook dat is haar, manier van doen. De woorden die ze sprak lijken betekenisloos, alles wat ze zei is genuanceerd tussen haakjes. Voor iemand in de zomer van haar leven is ze moeilijk, afstandelijk en onbereikbaar. Haar jas en gezicht gereduceerd tot een zwart & wit. Na een tijdje is haar klank verdwenen evenals de behoefte om je steeds weer in haar te verdiepen. Je kunt loslaten. ...

En dan voel je een tikje op je schouder.

Succes!

In de weelderige landschappen van de muzikale kunst, waar klanken en melodieën vermengen tot een transcendent panorama, nestelt zich het meesterwerk () van Sigur Rós. Dit IJslandse ensemble, bekend om zijn dromerige klanken en etherische harmonieën, heeft wederom een album gecreëerd dat de grenzen van de traditionele muziek tart en ons meevoert op een ongekende auditieve odyssee.

Het album () manifesteert zich als een ongeëvenaarde reis door de ongrijpbare dimensies van emoties en natuurlijke wonderen. Elk nummer, of liever gezegd, elke beweging binnen deze symfonie van stilte en storm, nodigt de luisteraar uit om de diepste krochten van zijn ziel te verkennen. Het is een odyssee die niet zozeer in woorden gevangen kan worden, maar eerder in de diepte van gevoelens die het oproept.

De openingstrack zet onmiddellijk de toon met zijn gelaagde texturen en subtiele crescendo's, die langzaam maar zeker een landschap schilderen dat even uitgestrekt als intiem is. De wijze waarop Sigur Rós klanken uit hun instrumenten destilleert, is niets minder dan alchemie. Elke noot, elk akkoord, lijkt geëxtraheerd uit de rauwe schoonheid van de IJslandse natuur zelf, waardoor een haast tastbare ervaring van plaats en tijd ontstaat.

Wat dit album echter onderscheidt, is de meesterlijke beheersing van dynamiek en textuur. Van fluisterende briesjes tot donderende stormen, de muziek van Sigur Rós omvat het gehele spectrum van menselijke emoties en natuurlijke fenomenen. Dit wordt verder versterkt door de unieke stem van de leadzanger, die zweeft tussen de rijken van mens en natuur, en zo een brug slaat tussen onze innerlijke wereld en de externe realiteit.

Conclusie: () van Sigur Rós is niet slechts een album; het is een ervaring, een reis, een droom. Het daagt luisteraars uit om de bekende paden van muziek en emotie te verlaten en zich te wagen in het onbekende. Voor hen die bereid zijn zich over te geven aan de stroom van dit muzikale meesterwerk, wacht een diepe en verrijkende ervaring die nog lang na het verstommen van de laatste noot zal nazinderen.

Eerder verschenen op www.jorros-muziekkeuze.nl