Sigur Rós - ( ) (2002)

Na welk nummer moet je de plaat omdraaien?

Ik heb de cd met de originele versie en daar zit aan het einde van Untitled #4 ook een stilte van pakweg een halve minuut. Vind ik juist wel passend, omdat het de overgang van deel 1 van de plaat (licht en optimistisch) naar deel 2 (donker en deprimerend) kracht bijzet.

Dank voor de opheldering. Weer wat geleerd vandaag.

Blijft een ontzettend mooie plaat, luister 'm tegenwoordig nog heel weinig, zit nu bij Untitled 3 en kijk al weer uit naar naar wat volgt en vooral untitled 8, blijft toch wel de perfecte afsluiter van een plaat. Het oude werk weer gaan luisteren sinds ATTA uit is gekomen, kom daar wat moeilijk doorheen. Takk, Ágætis byrjun en deze blijven toch wel mn favoriete SR platen.

Paar keer geprobeerd Sigur Ros, het pakt me niet, vrij saai ook, het kabbelt maar voort. Post rock? komt niet in de buurt van Godspeed, Mogwai, Explosions in the sky.

Klopt. Het is er ver voorbij. Wat mij betreft.

Deze plaat is wat gedaald in mijn waardering ervoor. Het doet mij allemaal nogsteeds best veel maar aan de andere kant vind ik het soms ook wat saai.

Ik sluit me aan bij de bovenstaande opmerking van Grootfaas. Het pakt me nog niet echt. Het kabbelt inderdaad wat voort. Komende dagen ga ik het nogmaals luisteren en hopelijk heb ik dan een andere ervaring.

Dat snap ik als ik jouw top 10 zie, Mogwai / post rock is een stuk vager met soms lange gitaarescapades en erupties afwisselend met rustigere passages. Live ook overweldigend.

Ik ken Mogwai en kan er goed naar luisteren. Bij postrock komt het altijd erg nauw wil het je echt raken. Blijft persoonlijk natuurlijk.

In de weelderige landschappen van de muzikale kunst, waar klanken en melodieën vermengen tot een transcendent panorama, nestelt zich het meesterwerk () van Sigur Rós. Dit IJslandse ensemble, bekend om zijn dromerige klanken en etherische harmonieën, heeft wederom een album gecreëerd dat de grenzen van de traditionele muziek tart en ons meevoert op een ongekende auditieve odyssee.

Het album () manifesteert zich als een ongeëvenaarde reis door de ongrijpbare dimensies van emoties en natuurlijke wonderen. Elk nummer, of liever gezegd, elke beweging binnen deze symfonie van stilte en storm, nodigt de luisteraar uit om de diepste krochten van zijn ziel te verkennen. Het is een odyssee die niet zozeer in woorden gevangen kan worden, maar eerder in de diepte van gevoelens die het oproept.

De openingstrack zet onmiddellijk de toon met zijn gelaagde texturen en subtiele crescendo's, die langzaam maar zeker een landschap schilderen dat even uitgestrekt als intiem is. De wijze waarop Sigur Rós klanken uit hun instrumenten destilleert, is niets minder dan alchemie. Elke noot, elk akkoord, lijkt geëxtraheerd uit de rauwe schoonheid van de IJslandse natuur zelf, waardoor een haast tastbare ervaring van plaats en tijd ontstaat.

Wat dit album echter onderscheidt, is de meesterlijke beheersing van dynamiek en textuur. Van fluisterende briesjes tot donderende stormen, de muziek van Sigur Rós omvat het gehele spectrum van menselijke emoties en natuurlijke fenomenen. Dit wordt verder versterkt door de unieke stem van de leadzanger, die zweeft tussen de rijken van mens en natuur, en zo een brug slaat tussen onze innerlijke wereld en de externe realiteit.

Conclusie: () van Sigur Rós is niet slechts een album; het is een ervaring, een reis, een droom. Het daagt luisteraars uit om de bekende paden van muziek en emotie te verlaten en zich te wagen in het onbekende. Voor hen die bereid zijn zich over te geven aan de stroom van dit muzikale meesterwerk, wacht een diepe en verrijkende ervaring die nog lang na het verstommen van de laatste noot zal nazinderen.

Eerder verschenen op www.jorros-muziekkeuze.nl

Zoals Bob Ross deed met schilderen.....Perfect schilderij maken, maar deze Rós doet het in klank...hulde!

*Ahum, proest, kuch, kuch, verslik, oprispingen*. Sorry, even een slokje water nemen en bijkomen. …

… Bob Ross en Sigur Ros(s) en het adjectief “perfect” in één zin gebruiken is, tja wat zal ik zeggen, geen correcte wiskundige vergelijking.

[Bob was natuurlijk wel een held voor ons eind jaren 80 vanwege zijn haarbos, het timbre van zijn stem en uitspraken. Een beetje de Hugo Walker voor de zelfprutsers met verf.]

Let's take some palo blue and put a nice little tree here.

Heerlijke vergelijking. Sommige nummers op deze plaat zijn wat mij betreft wel degelijk het muzikale equivalent van Van Dyck red (track 3), maar het eind van track 8 is dan weer in niets de conclusie van een Bob Ross painting.....

De ultieme baarmoedermuziek: sluimerend tussen waken en droom, omhuld door een warme cocon.