bonothecat schreef:
In Denemarken ligt de cd in de schappen. Heb voor de veranderingen maar weer eens een cd gekocht.
Daar ben ik je zeer dankbaar voor want dankzij jou mag ik nu ook luisteren naar dit Deenstalige album van de zanger van Saybia.
Helaas is het hier nog niet makkelijk te verkrijgen en ben je aangewezen op Deense webshops. Op zich niet zo'n probleem, maar ze bieden allen de cd niet echt goedkoop aan en tel daar dan ook de verzendkosten bij op en het wordt een prijzige aangelegenheid.
Ik verwacht overigens dat deze cd later wel te krijgen zal zijn en dan als engelstalig album. Dit is puur afgaand op gevoel en je kunt me hier dus niet op vastpinnen.
Zou het belangrijk zijn om dit in het engels te horen dan? Buiten dat velen nu eenmaal liever engelstalige nummers horen speelt er nog een belangrijke reden mee die een ja als antwoord op deze vraag verdient.
Ik hou wel van het Deens. Het is weer eens wat anders. Zo ben ik ook wel dol op de Zweedstalige albums van Kent en prefereer ik die zelfs boven de engelstalige. Toch wil ik Troen & Ingen ook in het Engels horen en wel om het volgende; Søren Huss verloor in december 2007 zijn vriendin bij een tragisch ongeluk waarbij ze geraakt werd door een truck en dit niet overleefde i.t.t. hun dochtertje die hier ook bij betrokken was. Een jaar later kon ik Saybia live aanschouwen in Den Haag waar Huss en zijn mannen een indrukwekkend optreden gaven zonder ook maar één keer te verwijzen naar die tragische gebeurtenis.
Toch besloot Huss zich een tijd terug te trekken om dit alles een plaats te geven, en dat heeft zich nu weten te kanaliseren in een solo-album gezongen in eigen taal. En juist hierdoor is het misschien wel wat prettiger om dit ook in het Engels te kunnen horen, want tekstueel schijnt het behoorlijk heavy te zijn. Nu ik het alleen in zijn eigen taal hoor kan ik er uiteraard niet veel over zeggen.
Maar teksten zeggen niet alles in muziek, zeker niet als je zelf niet echt een tekstenman bent en veel gevoeliger voor sferen.
Geloof me; die sfeer zegt wel genoeg met alle wetenschap die je hebt rondom dit solo-album.
Het is vrij sober, wat akoestischer van toon (geen gitaarsolo's van Saybia-gitarist Sebastian Sandstrøm) en het heeft een wat donkere klank. Ondanks die donkerder klank gloort er toch ook wel een sprankje licht. Kan je dat horen dan? Ik voel het in elk geval wel zo. Het lijkt wel of Søren zijn gevoelens perfect heeft weten om te zetten in muziek. We horen een man die pijn heeft, ernstig van toon is maar ook door moet vechten al is het alleen al voor zijn dochtertje. Een man die weer vertrouwen moet krijgen in het leven. Een nummer als
Svigt brengt dit gevoel heel erg sterk bij mij over.
Dit album komt recht uit zijn hart. Dat voel je, dat hoor je. Het is geen Saybia, maar je herkent wel de songwriter van die band terug.
Het is ook niet één en al zwartgalligheid en Søren weet een perfecte balans te creëren tussen wat zwaardere nummers en nummers die lichter van klank zijn waardoor het eerder melancholisch genoemd kan worden dan verbitterd. Ongetwijfeld zoals hij zich moet voelen: balancerend tussen allerlei gedachten en gevoelens.
Als je dit zo op een album kunt neerzetten ben je een groots schrijver van muziek. Ik heb daar nooit aan getwijfeld bij Saybia en ik ben er door dit album alleen maar zekerder van geworden.
Het schijnt dat Saybia ook weer de studio is ingegaan of nog moet gaan en ik kan daar alleen maar naar uitkijken, want het is een band die een blijvertje is gebleken en waar ik nog steeds erg graag naar luister.
Hopelijk zal ook dit album wat makkelijker zijn weg naar landen buiten Denemarken weten te vinden, Deenstalig of niet. Het is absoluut de moeite waard en het verdient het. Het is een dappere plaat van een man die het hard te verduren heeft gekregen maar waar de muziek ongetwijfeld een helende werking heeft gehad. Dat kan muziek voor elkaar krijgen en dat weten wij serieuzere muziekliefhebbers op deze site maar al te goed!