Ray Davies - See My Friends (2010)

Fuck het imago van bands, luister naar wat ze presteren en toevoegen aan de klassiekers.

...weinig dus: soms is het dus idd beter zaken te laten zoals ze waren.

Toch maar even gepindakaast uit nieuwsgierigheid.
Eerste reactie?...... Jon Bon Jovi het schitterende Celluloid Heroes horen kreunen is niet waar je oren voor bedoeld zijn.

Lichtpuntjes:
Jackson Browne, Mumford & Sons, Amy McDonald en Paloma Faith voegen echt iets toe aan de songs, hun stemmen werken ook het beste met die van Davies.

De rest is vullis wat misschien leuk is als B-kantje maar als volwaardig album toch echt te mager.

Ben ik niet helemaal met je eens! Gay Lightbody, Lucinda Williams. Alex Chilton en Billy Corgan vind ik ook goed. Maar meningen verschillen. Al met al een leuk project met verrassende combinaties. Voor mij 5 sterren.

Is dit een opzettelijke typefout ?

Ik had al wat losse nummers opgezocht, en nu ook het hele albums maar eens beluisterd.

Ik vind het eigenlijk een afschuwelijk gedrocht, echt verschrikkelijk. Bruce Springsteen zorgt met zijn gekreun meteen voor een valse start, en Bon Jovi weet 'Celluloid Heroes' te voorzien van zijn trademark 'gayrock' stijl. Metallica met James 'Yeah' Hetfield moet ook even boos komen doen...

'Lola' vond ik verder sowieso al een irritant nummer, maar Paloma Faith's stem maakt het er niet beter op. 'Dead End Street' wordt op deze manier ook maar een springerig festival nummer.

Alleen de samenwerkingen met Mumford & Sons, Jackson Browne en Spoon kunnen er mee door, maar naast de originele versies stellen ze niet veel voor. De samenwerking met Black Francis, van wie ik trouwens nog nooit had gehoord, bevalt me wel goed. 'David Watts' vind ik ook best oké, maar meer omdat deze versie min of meer een regelrechte kopie is van het origineel.

De bijzondere sfeer, en eigen identiteit van de originele versies wordt op elk nummer geheel teniet gedaan, ook nog eens zonder dat er iets voor in de plaats komt dat waarde toevoegt. Met name de eerste helft is afschuwelijk, en de tweede helft voegt gewoon weinig toe.

Geen enkele uitvoering kan ook maar in de schaduw staan van het origineel. De nummers van The Kinks worden vakbekwaam om zeep geholpen door Mister Kinks himself. Weliswaar met een beetje hulp van wat vrienden, maar toch..... .

Omdat zijn stem aan slijtage onderhevig is , is het verstandig om anderen mee te laten zingen.
Leuke verzameling van popartiesten die op deze manier eer bewijzen aan een zeer goede componist
Leuk om naar te luisteren , maar geen onmisbare plaat . 3,5

Ik vind dat velen, die het album met zijn songs vergelijken met de originele Kinks uitvoeringen er wat naast zitten. Enkele weken geleden was er een docu op de BBC, waarin Ray veel vertelde over zijn muziekverleden, zijn teksten en de reden waarom The Kinks niet zo "hot" waren bij het grote publiek in de USA. Dat was een zeer verhelderende docu, waarvan ik nog veel van heb opgestoken. Dat terwijl ik de Kinks toch al zo'n beetje mijn hele leven ken. Til' The End Of The Day was immers mijn eerste (gekregen) singletje. Zelfs voor The Beatles, jawel.
Ik ben na die docu nog eens goed naar de teksten gaan luisteren en die zij erg typisch Engels in vele gevallen en erg Ray-isch na de uitleg hoe hij aan zijn teksten kwam.
Dat hij van veel Amerikaanse artiesten nog die waardering kreeg en zelfs met hen kon samenwerken zag en ziet hij toch als een, wat late, waardering.
Ik denk dat je dat album in dat licht moet zien. En als je 'm niet goed vindt zal Ray, inmiddels midden 60, dat niet zoveel schelen. Zijn songs hebben de tijd overleefd en wordt in ieder geval door vele jongere muzikanten nog zeer gewaardeerd. En ook door ondergetekende "ouwe zak"!

Eigenlijk is het inderdaad een soort tribute plaat, waar de persoon in kwestie zelf ook op meedoet. In dat licht bezien wel aardig, als album an sich niet geweldig, Metallica en Mumford & Sons brengen het er m.i. nog het beste vanaf. Dead End Street is zelfs al doorgedrongen op Radio 1.

Ik heb na het lezen van de recensies toch maar het album geluisterd en snap de kritiek niet. was het maar een tribute album, dan had ik hem persoonlijk beter gevonden. de nieuwe versies vond ik nog niet zo slecht, de oude ook niet trouwens maar wel jammer dat Ray Davies nu meezingt. Je krijgt het gevoel dat hij de noten eruit moet persen. Het was misschien beter, ook voor hem als hij deze versies niet had ingezongen.

Ja, typefout, ik geloof niet dat Gary gay is?

He Ad. Even een opmerking n.a.v. de discussie bij het album van Rod Stewart waarin ik zeg dat Rod andere nummers verkracht en Ray alleen zijn eigen werk. Jij vind dat nergens op slaan. Dat mag, maar ik vind dat je dit soort dingen niet op CD uitbrengt. Het is alleen leuk als Ray Davies in bijvoorbeeld New Jersey optreedt en Bruce komt even langs en zingt een riedeltje mee. Maar dat soort dingen doe je 1 keer, maar dan nooit weer en je zet het al helemaal niet op CD. Dat collega's hun waardering voor Ray Davies hiermee uitdragen vind ik flauwekul, dat doe je niet door op deze manier aan songs mee te werken.

Een veilige 3* voor deze plaat.

Er is wel een erg wisselend niveau, zowel positief (Mumford and Sons, maar ook Mando Diao) als negatief (wat probeert Bon Jovi hier te bereiken?).

Hier heb ik niks mee. Ben wel Kinksfan maar niet gek. Dus niet aangeschaft. Doe ik een keer mee aan een wedstrijd en wat win ik? 'See My Friends'! Tsja, dan toch maar luisteren. Misschien moest het wel zo zijn. Maar ik vond het nog steeds niks.
Uiteindelijk heb ik de gewonnen CD maar weggegeven.

Het grootste probleem is dat Ray Davies zelf meedoet. Dit is een behoorlijk ingehouden tribute die maar niet los wil komen. Op deze manier is er maar weinig artistieke vrijheid. En waarom doet Chrissy Hynde niet mee?