Taylor Swift - Speak Now (2010)

Mine en Speak Now zijn sowieso top.

Nog een weekje en de CD komt uit. Kan haast niet wachten. ^^

Ben beniewd of dit toch niet wat voor mij is. Vind commerciele country muziek best leuk, maar haar hitjes vond ik niet zo en haar stem is eigenlijk ook niet voor mij weggelegd..

Denk toch dat ik het maar oversla... Misschien later.

Één dag voor mijn kopie op de deur valt. ;D

Prachtig album! Ver boven mijn verwachtingen. Het album klinkt namelijk een stuk beter en volwassener dan Fearless. Vooral nummers als 'Sparks Fly', 'Mean' en 'Story of Us' vind ik pareltjes.

Vind het erg lastig om nou te zeggen welke nummers ik van de CD nou de beste vind. Mine en Haunted vind ik sowieso geweldige nummers (haunted is ook een beetje in de stijl van Evanescence imo ) Wel is het gehele album gewoon goed, ze heeft bij elk nummer haar emotie ingelegd en elk nummer is een waardevolle toevoeging. Speak now is daarom voor mij een waardige opvolger van Fearless, en zoals Kevin al zei komt het geheel volwassener over.

Prachtig album. Sommige nummers zijn nog wat zoet en vind de uptempo´s niet zo heel goed. Ballads als dear john, back to december & last kiss heel mooi! Het hoogte punt is zeker Haunted, een haast gotisch rock ballad! Prachtig gezongen!

Ik vind het een super album. Het is meer country dan fearless, maar geen enkel nummer verveelt. Ik zou nu niet dadelijk kunnen zeggen wat mijn favoriete lied is, daarvoor moet ik het meer geluisterd hebben. ^^

Ik denk dat ik nu wel mijn stem kan plaatsen. Super album, elk lied is puur gezongen en ik luister naar alle 22(!) met een grijns op mijn gezicht. 5* samen met Teenage Dream favoriete album dit jaar.

Erg goed album if you ask me! Naar mijn mening beter dan "Fearless" dat in mijn ogen net iets te braaf was. Niet dat deze plaat geen brave sound bevat, maar hier en daar klinkt 't allemaal wat gedurfder. De lengte van "Dear John" van 6:44 vind ik echter totaal overbodig...

Op de één of ander manier vind ik 'Long Live' ook een goed nummer, de lyrics in de bridge is echt mooi. Haunted blijft (op een positieve manier) nog steeds in mijn hoofd zitten

ja, 'Dear John' is veel te lang, begint te vervelen.

Staan een paar mooie ballads op, verder te commercieel. Ik ben nog niet echt ondersteboven van haar stem.... nog maar een paar keer luisteren.

Ik heb Taylor Swift nog maar net "ontdekt", maar ben vooral van dit album érg onder de indruk! Het lijkt me ook niet toevallig dat dit net het album is dat ze helemaal in haar eentje heeft geschreven en gearrangeerd.

Favoriete nummer: Long Live. Blijf hem maar draaien: prachtnummer!

Dit Pasen moet ik mij maar eens aan dit album wagen. Gewoon omdat het kan.

Leg daarna even een 'recensie-eitje' al dan niet mbv JD Jack Daniels- omdat het leuk is

Het valt nog niet mee dit album 'zomaar' te beluisteren. Spotify werkt niet mee. Op advies van Rudi1984 de focus gelegd op Long Live. Via Youtube.

Taylor zingt:

You held your head like a hero
On a history book page
It was the end of a decade
But the start of an age

Over welke held aan het einde van een 'decade' heeft ze het? Welke nieuwe start snijdt ze aan?
Waarom de nadruk op Long Live? Omdat voor sommigen het leven te kort duurt?

Het lied roept bij mij existentiele vragen op. Het zal aan Pasen liggen.

Het nummer is een en al viering van het leven ("long live" als in "lang leve", niet als in de lengte van het leven) nadat ze definitief was doorgebroken ("start of an age") met Fearless nadat ze haar middelbareschoolleven achter zit had gelaten ("end of a decade"). Doorspekt met beeldspraak over koningen en kastelen als verwijzing naar het wegdromen in een fantasiewereld, zoals velen op die leeftijd doen.

Althans, zo interpreteer ik hem. Het is voor mij vooral een en al energie wat ervan afspat, het letterlijk uitschreeuwen van blijdschap omdat je zo goed in je vel zit (bij die laatste "long long live" na de break krijg ik na een paar honderd keer nog steeds kippenvel op m'n armen).

Ik heb toch vrij ambivalente gevoelens ten opzichte van dit album. Het is echt te lang, en vrij wisselvallig. 'Mean', 'Speak Now' en 'Dear John' behoren tot Swifts beste nummers, maar daar staan nummers tegenover die mij snel wat te Amerikaans-bombastisch worden. Iemand had ook tegen haar moeten zeggen: 'Taylor, zou je dat wel doen, 'Better than Revenge'?' Want dat is toch wel de draak van het album (en misschien wel van haar hele oeuvre); ze heeft die banale high-schoolpunkpop niet nodig, en het refrein zit ook onder haar niveau. Paramore nadoen is nooit een goed idee (en ik weet ook niet waarom je dat überhaupt zou willen).

Grof maar realistisch geschat heb ik Speak Now nu minimaal 500 keer van begin tot eind beluisterd, vele malen meer dan welk album dan ook (waarschijnlijk is Amnesiac of een van de andere Swifts m'n nummer 2 op dat vlak). Bij élke van die luisterbeurten ben ik weer volledig overtuigd: beter dan dit heb ik nooit gehoord en zal ik waarschijnlijk ook nooit horen.

De outsiders die zo nu en dan met halve aandacht een nummertje op de radio luisteren, vinden Taylor Swift niets meer dan al die andere 'sterretjes'. Klinkt lekker, prima, niets bijzonders. Duik je er echter dieper in, dan gaat er een wereld voor je open, op vele fronten. Voor mij in ieder geval wel.

Een van Swifts grootste kwaliteiten, die ook op dit album bijna in elk couplet/refrein te horen is, is haar enorme spitsvondigheid, wat samen met haar gevoel voor pakkende, grootse refreinen voor unieke situaties in de popmuziek zorgt. Let je niet op, dan hoor je niet eens dat ze in opener 'Mine' bijna nonchalant "He made a rebel of a careless man's careful daughter" over haar lippen laat rollen. Een zin die constant blijft hangen en waar een heel verhaal achter schuilgaat. En dat is dan bedacht door een tienermeisje én haast onmogelijk vertaald naar een uiterst hitgevoelig refrein; ga er maar aan staan.
Dat zal wel voor haar geschreven zijn, denk je dan. Tot je het ene na het andere interview met haar ziet waar ze on the spot de meest bijdehante en dubbelzinnige antwoorden geeft.

Een klein voorbeeld in nog niet eens een van m'n favoriete nummers. Want cliché of niet, ik zou haast niet weten waar te beginnen bij het opnoemen van hoogtepunten; ze zijn constant overal. Mijn absoluut favoriete nummer (niet alleen van haar/dit album, maar overall) is nog steeds 'Long Live', het meest victorieuze nummer dat ik ken. Dat Swift zogenaamd voor de bakvisjes is, het zal; als ik 's ochtends chagrijnig in de auto zit en het uitbundige "LONG LONG LIVE"-gedeelte langs hoor komen, heb ik gelijk weer volop energie voor de rest van de dag. "If you have children someday. When they point to the pictures, please tell them my name." Het is zo mooi eerlijk en open, ik eet die verhalen uit haar hand.

En zo staat Speak Now vol met van die passages die de hele dag blijven hangen. Zowel tekstueel als vocaal en muzikaal. Want ook vocaal moet je Swift niet onderschatten. Ook dit onderdeel klinkt op het eerste gehoor prima, maar weinig opvallend. Probeer je echter in de auto ongegeneerd mee te blèren, dan besef je pas hoe moeilijk dat is met al die onmogelijke accenten en snel wisselende toonhoogtes die ze toepast. Een goed voorbeeld daarvan is het refrein van 'Haunted', probeer het maar eens mee te zingen...

Dan zijn er nog twee grote topics over die Swift-bashers graag in de strijd gooien maar die eveneens ondoordacht zijn. De eerste is de populairste: ze zingt alleen maar over verbroken relaties. Onzin natuurlijk, als je gaat tellen zul je waarschijnlijk nog niet op 10% van haar nummers uitkomen. Maar belangrijker dan dat: wat doet het er überhaupt toe? 60% van haar repetoire heeft ze als tienermeisje geschreven. Waarom zou je dan niet zingen over de dingen die je bezighouden? Die prille liefdes, het dagelijkse leven op school; ze zingt gewoon over haar leven. Gelukkig maar, stel je voor dat zo'n meisje opeens over het Gaza-conflict begint...

Waarmee ik gelijk bij het laatste kritiekpunt aankom: Taylor Swift heeft nooit country gemaakt maar loopt er wel mee te koop. Tja, letterlijk is het geen country, nee. Op een verdwaalde banjo na is het pop wat de klok slaat. Neem je het begrip ruimer, dan pikt ze er echter wel elementen uit - ook vandaag de dag nog. Dat heel verhalende van haar teksten is pure country: vertellen waarom je hart gebroken is en hoe dat ontstaan is, daarbij de situaties schetsend met een beeldend plot. Luister naar een willekeurige popsong op de radio en je zult horen dat dat absoluut niet veel voorkomt, de meeste teksten in dit genre zijn veel afstandelijker en algemener.

Een heel verhaal eromheen, maar dat zijn veel van de elementen die ik op Speak Now terughoor en die het voor mij het beste album aller tijden maken. Haar andere albums, met name 1989, vind ik ook fantastisch. Maar waar zo'n 1989 de absolute popperfectie bereikt, heeft Speak Now iets ongepolijst over zich dat het een eigen gezicht geeft. Soms gaat zo'n nummer eigenlijk net iets te lang door of laat ze, zoals Slowgaze boven me al aangaf, zich verleiden tot een full frontal attack in 'Better Than Revenge', maar ook dat is kunst. Het is een mens van vlees en bloed dat haar instincten volgt en niet onder tafels en stoelen steekt wat haar invloeden en gedachtes zijn.

En vooral die eerlijkheid maakt haar tot m'n favoriete artiest en dit tot het beste album.

Wauw, wat een schitterende recensie Rudi1984. Hulde.

Heel veel beter kan de essentie van Taylor Swifts muziek en alles wat er tamelijk briljant niet kunnen worden omschreven, prachtig.

Ik heb soms moeite om aan vrienden uit te leggen wat Taylor nu onderscheidt van de gemiddelde popster. Meestal zeg ik dan maar dat ze qua songwriting zoveel beter is dan de rest, en dat ze eens aandachtig naar haar teksten zouden moeten luisteren. En dat ze een gave heeft voor het schrijven van perfecte popnummers, van die retecatchy oorwurmen die zich onmogelijk meer uit je hoofd laten verdwijnen.

Mocht ik nog eens een discussie hebben over de genialiteit van Swift dan zal ik je terugdenken aan je verhaal, want ik ben het er woord voor woord mee eens.

En nu heb ik zin om Speak Now weer eens op te zetten, wat ik ook maar meteen ga doen. Het ligt in de lijn der verwachting dat deze bij mij binnenkort minimaal een halve ster gaat stijgen.

Dank, Gretz!

En dat aan vrienden/collega's uitleggen lukt vaker niet dan wel. Als ze dan aankomen met hoe plat 'Shake It Off' is, negerend hoe perfect dat nummer in elkaar steekt, dan heb ik er al geen zin meer in om m'n best te doen.

En als iemand wel oprecht nieuwsgierig is, is 'Blank Space' het perfecte vertrekpunt om ze mee te geven. Daar zit het allemaal wel in: het tekstuele, de bijdehante dubbelzinnigheden, het perfect ritmische van de muziek én de vocalen en het is rete-catchy.

Toch maar eens een kans gegeven - 1989 vind ik met momenten immers best vermakelijk.

Het moge duidelijk zijn dat Taylor Swift niet veel concurrentie heeft in de bovenste popregionen, haar composities zitten doorgaans een stuk knapper in elkaar dan andere popsterren hun creaties. Ook Speak Now getuigt van deze kunde.

Dat neemt echter niet weg dat dit album me niet weet te bekoren. De lengte van Speak Now speelt hier zeker een belangrijke rol in: 66 minuten is aan de forse kant, niet? Ik kan me goed voorstellen dat ik het album een stuk genietbaarder zou vinden mocht het afklokken op 40 minuten.

Grootste struikelblok zijn echter de lyrics. Sommige teksten zijn met momenten echt tenenkrullend. Gelukkig weet Taylor dit enigszins te compenseren met degelijke zangpartijen.

De latere Taylor spreekt me hoe dan ook meer aan.

De singles vroeger al beluisterd. Sommige springen er dan ook echt tussenuit zoals Mean en Mine. Ook Haunted vond ik toen erg leuk, zowel de normale als de acoustic versie. Enchanted, Back to December en Sparks Fly zijn ook erg leuk.

Sommige nummers vind ik dan weer helemaal niks. Dear John en Speak Now vind ik ongelofelijke zeiknummers.

Nee, dit album is dan weer een stuk minder dan Fearless. Misschien dat de score nog lager valt, maar daar moet ik het nog beter voor beluisteren. Ik wil het nog wel een kans geven.

Alle easter-eggs van “Midnights” videoclip Bejeweled zijn geanalyseerd. De volgende TV staat op stapel en het is 99% zeker dit album in een 2022/2023 jasje met ongetwijfeld veel extra nummers. Geef je spaargeld dus niet allemaal uit. Long Live.

Van voor tot het eind een gemiddeld goed album. Luistert lekker weg met 2 of 3 uitschieters. 3,5*

1. Mine (3:50) --- 3,5
2. Sparks Fly (4:20) --- 3,5
3. Back to December (4:53)  --- 3,0
4. Speak Now (4:00) --- 3,5
5. Dear John (6:43)  --- 3,5
6. Mean (3:57) --- 4,0
7. The Story of Us (4:25)  --- 3,5
8. Never Grow Up (4:50) --- 3,5
9. Enchanted (5:52) --- 4,0
10. Better Than Revenge (3:37) --- 3,5
11. Innocent (5:02) --- 3,5
12. Haunted (4:02) --- 3,5
13. Last Kiss (6:07) --- 3,5
14. Long Live (5:17) --- 3,5
15. Ours *  --- 3,5
16. If This Was a Movie * --- 3,5
17. Superman * --- 3,5

Op 6 juli 2023 gaat dit album als derde album in de revisie. Speak Now (Taylors Version), volledig door haar geschreven, komt dan uit. Dit maakte ze net bekend tijdens haar concert in Nashville. Er staan 6 nieuwe songs op uit The Vault. Na de succesvolle en artistiek geslaagde versies van Red en Fearless kunnen we ons uiteraard verheugen op dit nieuwe album.

"Speak Now (Taylors Version)" kan vanaf nu via Platenzaak.nl in de pre-order besteld worden.
LP (3 x vinyl) of een enkele CD. Het album is op vinyl geen koopje, maar voor de fans een must-have. Maar ik ben niet neutraal natuurlijk.

Was ik nu bijna een early adapter? Was me bij de IPhone, Burial, Spotify en Havermelk niet gelukt

Ik ben vooral fan van Swift vanwege haar live shows en zit nu de bku ray van de Speak Now tour te kijjen. Die is echt waanzinnig omdat we hier echt met een pure Taylor te maken hebben, maar die jonge dame is echt is volledig in controle over de volle zaal en heeft hier de blauwdruk voor haar latere concerten al volledig af.

Ken de plaet niet, maar het concert id 5/5

Die controle over de menigte, zeg maar massa, is idd indrukwekkend. Zelfbewuster heb ik nog nooit een artiest op een podium zien staan. Zij is gemaakt (geboren) voor het podium, daarover is geen enkele discussie mogelijk.