“Now, just hold on there, buddy! Let's be serious! The toilet training of exalted religious personalities is not our primary topic of discussion!”
Laat ik maar beginnen met de uitleg zoals die op Wikipedia staat:
Thing-Fish - Wikipedia, the free encyclopedia - en.wikipedia.org. Dat bespaart me zelf de uitleg en wekt de illusie niet dat ik een kenner ben, dat laatste zeker niet gezien mijn ontdekkingsreis door de discografie van Frank Zappa. Dit is aflevering 41 volgens deze site:
FZ discography - globalia.net.
Het verklaart het verhalend karakter van dit album met veel hergebruik van oudere nummers en het speciale lingo van zanger Ike Willis. Het verhaal is ook zo’n speciaal geval, je moet er maar opkomen. Dit vooraf wetend vind ik dit verre van slecht, het zoekt weer de grenzen van het “moreel aanvaardbare” op. Frank Zappa geeft een flinke stamp aan (theater)critici in The 'Torchum' Never Stops dat nu eens door Ike Willis wordt gezongen in het “African American Vernacular English”. Het feminisme krijgt er ook van langs in Harry as a Boy. In het ietwat onnozele Briefcase Boogie kan hij het niet laten om nog eens een sneer te geven naar zijn voormalige platenmaatschappij Warner Bros.
Door de vele teksten is het wel een vermoeiend album, ook in de hand gewerkt door de lange speelduur, anderhalf uur en een pauze halverwege is dan ook welkom, net zoals in een echt theaterstuk. Qua muziek blijf ik op mijn honger zitten. Elk zijn ding natuurlijk, maar – ik herhaal – ik vind dit verre van slecht. Niet onmisbaar (ik ken betere conceptalbums van De Snor) maar zeker niet ongenietbaar. Teksten zijn noodzakelijk om te (kunnen) volgen.