Phil Collins - Hello, I Must Be Going! (1982)

Staat nu op 3,21..

Ik moet even kwijt dat ik nu al dagen helemaal in dit album zit. Ik dacht dit album te kennen, maar in deze nieuwe versie knallen alle nummers er echt uit. Bovendien zijn de livenummers versies die voor mij echt iets toevoegen aan de originelen. De twee demonummers zijn vooral erg leuk, omdat je hoort hoe de nummers tot stand kwamen. Bevestigd voor mij alleen maar wat ik al vond: dit was Collins op z'n top.

Ik kende deze plaat dus eigenlijk helemaal niet zoals ik eigenlijk het hele oeuvre van Phil Collins en Genesis niet echt ken. De herwaardering kreeg een instant boost met het schitterend gekozen nummer Take Me Home bij een aflevering van Mr. Robot (briljante scene ook!). En laatst hoorde ik opeens het heerlijk dwingende I Don't Care Anymore. Geweldig nummer en voldoende reden om me toch eens iets meer in deze man te verdiepen. Om te beginnen met dit album, let's go!

Ga terug de tijd in met deze man vanaf 1982 en op een dag zal je uitkomen op een mooie dag in september 1970 dat Phil in een zwembad, ergens in Londen in de tuin van de ouders van Peter Gabriel, aan het luisteren was naar de band waar zijn carrière met Genesis begon.

Nog zoveel bijzonders te beleven..

Wel een uitstekende keuze om te beginnen, aan de andere heb je gelijk wel het beste solo te pakken (is mijn immer bescheiden mening).

Postbus 51 - Spot (1990) Drank maakt meer kapot dan je lief is. (1) - YouTube

De Sire-spot met het nummer Do you know and do you care

Overigens vind ik dat nummer wel wat pink Floyd invloeden hebben. Aparte soundeffects en zeker de gitaar die de drumsound ondersteunt

3 nummers met Phil op z'n best: Do You Know, Do You Care?, Thru These Walls en I Don't Care Anymore.

Exact, het zijn precies die drie nummers die door en merg en been gaan. Echt fantastisch!

Dit zijn inderdaad ook mijn 3 favoriete nummers hier ook al komen Like China en The West Side daar heel dicht bij!

Ben de laatste dagen weer eens het werk van Uncle Phil aan het beluisteren. En waar ik bij But Seriously bij mijn ongezouten mening van 13 jaar terug blijf, merk ik nu dat ik Hello I must be Going eigenlijk nooit veel aandacht heb gegeven. Onterecht, blijkt nu, want deze plaat borduurt qua sfeer voort op het uitstekende Face Value. En hoewel FV de betere van de twee is, doet deze opvolger daar eigenlijk niet veel voor onder.

Do you know, do you care? ken ik inderdaad nog van dat SIRE-spotje van vroeger en toont voor mij toch wel weer aan dat Phil op zijn best is wanneer hij het innerlijke venijn laat opborrelen. Heerlijke track waar ik inderdaad wat invloeden van Pink Floyd in terug meen te horen.
Opener I don't care anymore is wat mij betreft een van de beste songs die Phil solo heeft geproduceerd, ligt qua sfeer erg in het verlengde van In the Air tonight en dat is helemaal prima!
Thru these walls en instrumental The West Side zijn ook echt prima werkjes.

Blij dat ik de tijd even heb genomen om dit album eens goed te ontdekken. Gaat vaker in de rotatie!

***1/2

Dezelfde score als voor Face Value (1981). Sterk geproduceerd album met geïnspireerde songs. Daar waar Genesis met Abacab een jaar eerder de trouwe fans teleurstelde (misschien nog wat zwak uitgedrukt, moet ik de 'Groenoordhallen' nog noemen?), maakt deze soloplaat vreemd genoeg weer wat goed. Want, we vinden fijne Genesis-waardige nummers als: I Don't Care Anymore, Do You Know, Do You Care? ,Thru These Walls, Don't Let Him Steal Your Heart Away en Why Can't It Wait 'Til Morning. Het is niet alles EW&F-trompetgeschal, en daar waar het wel toeslaat, zoals in It Don't Matter to Me is het heel functioneel in zo'n uptempo song. Niet verkeerd.
Een voltreffer dit album, waarbij ik You Can't Hurry Love dan maar even in de categorie 'bedrijsongevalletjes' parkeer.

De Phil Collins solo platen weer eens uit de kast gehaald en deze staat nu te roteren. Ik sluit mij aan bij Wandelaar, dit is een prima solo album van Collins. Ik blijf het persoonlijk ook een heerlijke (natuurlijke) drummer vinden en zijn eerste twee solo platen zijn prima. De derde plaat kon nog net net maar daarna ben ik afgehaakt. You Can't Hurry Love is hier voor mij ook de skipper. Ik denk ook nog met plezier terug aan zijn live optreden met Mick Karn en Midge Ure.