Dinosaur Jr. - Jayloumurph (1993)
mijn stem
2 stemmen
0
geplaatst: 23 oktober 2010, 13:43 uur
Soort van offieciele bootleg, en zo klinkt ie ook...
Dinosaur Jr. in sterbezetting met bijbehorend rammel/rommel live geluid.
Lag wel gewoon in de winkel.
Dinosaur Jr. in sterbezetting met bijbehorend rammel/rommel live geluid.
Lag wel gewoon in de winkel.
0
geplaatst: 15 mei 2020, 21:10 uur
Volgens het minimale hoesje "recorded live in N.Y.C. 1988 for Torino Radio, Italia" en oorspronkelijk verschenen op het Ciao, Bella-label. De titel maakt al duidelijk in welke (oer)bezetting de band hier speelt, en we horen dus materiaal van de eerste drie albums, met de nadruk op Bug dat de helft van de nummers levert. Het geluid houdt niet over, maar zang en gitaar (en incidenteel de bas) komen redelijk goed door, en wie opveert bij de mogelijkheid om dit trio in deze "klassieke" periode live te horen zal zich wel over de matige geluidskwaliteit heen kunnen zetten. Volgens ene Cancon op rateyourmusic "there is not much point in attaining this unless you're one of those gotta-have-everything-by-Dinosaur Jr. kind of people, and frankly, I do not think those people even exist, as good as this band was." Nou, die mensen bestaan dus wel degelijk.
Wat wel storend is is dat vrijwel èlk nummer gevolgd wordt door 30 tot 60 seconden waarin we getrakteerd worden op afwisselend (of door elkaar) gitaar-feedback, een stem die steeds "Thank you... thank you..." herhaalt, en ver op de achtergrond fragmenten van nummers van de Beach Boys (alsof de barman achterin de zaal maar op eigen houtje wat vrolijks heeft opgezet om de herrie van op het podium te compenseren). Wie handig is met audiobewerkings-software kan best al die ruis van de nummers afknippen en een afgeslankte versie van dit concert op een eigen CD branden.
En voor alle duidelijkheid: het tweede nummer heet volgens het hoesje Doubt maar is eigenlijk The lung, de volledige titel van het vierde nummer is Bulbs of passion, het zevende nummer heet niet Faith maar Tarpit, het achtste nummer heet niet Pull it maar Yeah we know, het negende nummer heet niet Big chunks maar gewoon Chunks (een cover van de Last Rights, een hardcore-band uit Boston, zo te horen gezongen –of liever geschreeuwd– door Barlow), het éénnalaatste nummer is een melige inleiding op het laatste nummer, en dat laatste nummer heet niet Why maar Don't (hoewel die laatste fout begrijpelijk is aangezien de complete tekst van dat nummer "Why, why don't you fuck me?" luidt).
Wat wel storend is is dat vrijwel èlk nummer gevolgd wordt door 30 tot 60 seconden waarin we getrakteerd worden op afwisselend (of door elkaar) gitaar-feedback, een stem die steeds "Thank you... thank you..." herhaalt, en ver op de achtergrond fragmenten van nummers van de Beach Boys (alsof de barman achterin de zaal maar op eigen houtje wat vrolijks heeft opgezet om de herrie van op het podium te compenseren). Wie handig is met audiobewerkings-software kan best al die ruis van de nummers afknippen en een afgeslankte versie van dit concert op een eigen CD branden.
En voor alle duidelijkheid: het tweede nummer heet volgens het hoesje Doubt maar is eigenlijk The lung, de volledige titel van het vierde nummer is Bulbs of passion, het zevende nummer heet niet Faith maar Tarpit, het achtste nummer heet niet Pull it maar Yeah we know, het negende nummer heet niet Big chunks maar gewoon Chunks (een cover van de Last Rights, een hardcore-band uit Boston, zo te horen gezongen –of liever geschreeuwd– door Barlow), het éénnalaatste nummer is een melige inleiding op het laatste nummer, en dat laatste nummer heet niet Why maar Don't (hoewel die laatste fout begrijpelijk is aangezien de complete tekst van dat nummer "Why, why don't you fuck me?" luidt).
* denotes required fields.
* denotes required fields.