David Sylvian - Brilliant Trees (1984)

Ga even je mond spoelen in plaats van dit soort reacties en keep it to the point. Vooral als je er daarna zelf inhoudelijk toch maar op terug komt. Ik zit sowieso nooit beneveld achter de computer, misschien heb je er zelf ervaring mee en denk je dat anderen vermoedelijk aan hetzelfde profiel voldoen.

"alternatief voor commericiële shit" impliceert alvast dat Brilliant trees geen aardig bron van inkomsten zullen zijn geweest voor Sylvian. Dat is alvast onjuist, het album heeft buitengewoon aardige verkoopcijfers gehad. Terecht, overigens.

"Alternatief omdat er wat bij mocht worden gerookt": nee, bij "commerciële shit" werd er niks gerookt!
Het blijft altijd boeiend, mensen die moeiteloos onderscheiden weten te maken in wat "goede en slechte muziek" is voor de mens. Alternatief en "commerciële shit" en waarom dat eerste altijd goed is en dat laatste nooit.

Maar ik zou niet weten, waarom David Sylvian niet de intentie zal hebben gehad om eerst met Japan en daarna solo zoveel mogelijk albums te verkopen. Wat zijn goed recht is, overigens.

u doet mij zwijgen, meneer.

Wellicht had ie last van een kater Humor is soms een kwetsbaar punt op dit prachtige forum.

Ik denk eerder dat ie bezig was een vlugse blik op de MuMe-site te werpen alvorens zich geautomobiliseerd naar another day at the office te begeven; alternatief; hij was al daar, maar had nog geen eerste koffie gehad

Ik heb ook zitten worstelen met "alternatief" versus "commercieel" - als "alternatief" het alternatief is voor "commercieel"- wat is dan de basis voor "alternatief"? Geen geld ermee willen verdienen? Dat maakt dus elke geflopte plaat tot een alternatief succes - ook alternatief beoogt minimaliter geld in het laatje te willen brengen - i.e. commercieel succes - teneinde toekomstige releases (denk aan Factory of 4AD) te kunnen borgen. Chapeau voor de lef die m.n. Factory én 4AD in de 80s en early 90s aan de dag legden tav hun vaak gedurfde releases. Weinig labels durfden destijds bijv aan This Mortal Coil, Kalima, HNIA, Dead Can Dance of A Certain Ratio uit te brengen.

Overigens wel mooi dat we nu zoveel aandacht voor David Sylvian en omgeving creëren en als we daarmee doende zijn, mag ik dan als kerstgedachte jullie verzoeken ook nog eens aandacht te geven aan de eerste twee solo-albums van Mick Karn en het - soms raadselachtige Dalis Car, incl de posthume nabrander Dalis Car - InGladAloneness (2012)

Klein nagerechtje: Mick Karn & Midge Ure - After A Fashion - YouTube

(weinig goede geluidskwaliteit - befaamde Karn 'kwaakbas')

Thank's Mjuman. Ook die albums zeggen me (nog) niks. Idd bijzonder dat de afslag Mark Hollis ons via Sylvian bij zoveel nieuwe 'oude bekenden' ( voor mij nieuwe bekenden ) brengt. Rain Tree Crow is een fantastisch album en ik ben nu bezig met wat andere tips. Leuk hoor.

jullie doen mij spreken, muziekvrienden.

t.a.v. commercieel, dat is m.i. uitbrengen MET HET DOEL er financieel op te winnen. in tegenstelling tot een andere drive (kunst.....) die het uiteraard niet onmogelijk maakt er geldelijk wijzer van te worden, maar nogmaals, het uitgangspunt is dan anders. alternatief.
althans zo zie ik het. te vergelijken met VPRO-achtige programma's die kansloos zouden zijn uitzendrechten te verwerven bij een commerciele zender. ander oogpunt, wederom.

en Mjuman en Broem, de latere platen van m.karn zijn zeker ook erg interessant (en naar mijn smaak: mooi!). artiesten (incl. hollis) die naar de verstilling op zoek zijn/waren. hollis heeft die al bereikt...

Ben natuurlijk al even aan het googlen geweest. Mooie relaties met andere bekende artiesten die elkaar de afgelopen decennia in allerlei samenwerkingsverbanden getroffen hebben. Vakantie voor de boeg en 'n ritje naar Sounds in Venlo met een longlist aan albums. Life's good. Klussenlijst op de shortlist rondom huis lijkt me van ondergeschikt belang (vrouwlief leest mijn posts gelukkig nooit)

Excuus van de dag tegen vrouwlief, Broem.

" Kan onmogelijk iets doen met deze storm schat...... bakkie thee ??? "

Opgelost ( naar ik hoop voor je

Een beetje procesmatig denken in tijdsperspectief zou kunnen helpen bij het gesprek over alternatief en commercieel. Zo zijn er muzikanten en bands die nogal dwars, vernieuwend en zonder winstoogmerk zijn begonnen en na hun doorbraak geleidelijk tot ware geldmachines zijn verworden, waarmee ik overigens geen oordeel over hun muziek wil vellen. Voorbeelden te over van zulke trajecten maar ik volsta even met Pink Floyd en Roxy Music. David Sylvian hoort m.i. niet tot die categorie. Die werd allengs muzikaal juist minder toegankelijk en verkoopbaar.

Vrouwlief is na 30 jaar wel gewend aan mijn muziekverslaving. Alleen kan het niet afwerken van een beloofde shortlist w.b. klussen in huis leiden (lijden) tot een ongewenste periode van celibatair leven

Het is moeilijk te kiezen tussen deze en de twee opvolgers..ik heb ze allemaal heel vaak gedraaid..goddelijke muziek. Een tijdje was Gone to Earth mijn Fav en een tijdje Beehive ook, maar ook deze, maar na al die jaren is deze degene die ik het liefst opzet.

Beehive vind ik nog steeds zijn beste. Betoverend album met een tijdloze produktie en unieke sfeer.
Deze bevat sterk werk maar is wel duidelijker een album van die tijd. Maar met Sylvian krijg je altijd iets extra's.

Ben het overigens wel met kistenkuif eens.
Sylvian heeft toch vooral zijn eigen weg gevolgd.
Japan werd ook steeds meer een band die meer ging experimenten.
Los van elkaar bleef Sylvian natuurlijk wel de bekendste. Maar hij was dan ook wel de frontman.

Gone To Earth is op een gegeven moment gewoon ambient met fraaie soundscapes
( ook dankzij Robert Fripp)
Sylvian ging al heel vroeg een kant uit die helemaal niets van doen heeft met het bereiken van een groot publiek.
Voor mij is hij gewoon alternatief. Maar het gaat toch om de kwaliteit ?

Ik ben al op zoek geweest! Bij zowel bij Mick Karn (mijn favoriete bassist allertijden) als Steve Jansen o.a. ... dit wordt een bijzonder mooie muzikale Kerst!

Brilliant Trees blijft een van mijn favoriete David Sylvian albums. Wat een mooie muziek heeft deze man toch gemaakt... en die stem....

Ooit eens gereist met deze plaat op.
Het sneeuwde, het was 05:00 en het enige wat er toe deed was deze plaat, de serene koude stilte en een heet bekertje zwarte koffie.

Hartje winter.
De lome tonen van Sylvian's stem.
De sneeuw beige gekleurd in de goude verlichting van de straat.
Hoe koud ook.
Hoe warm het voelt.
Hoe warmer het begint te voelen,
met koude dagen.
Zwarte koffie.
Brilliant.

4.

Ook ik werd ooit geïnspireerd door David Sylvians muziek om iets te dichten:

Whenever brilliant trees I see
At dawn or dusk diffusing light
Or silver moon bright in the night
To guide me, I will think of Thee.

Er is ook een tweede strofe, maar die vind ik minder sterk en is ook te persoonlijk om hier te plaatsen...

Mooi hoor..van allebei..inspirerende muziek blijkt wel zal ook eens n poging doen ..poetische muziek..het titelnummer alleen al zou je je hele leven in kunnen wonen..

Ben benieuwd!

Hartje winter.
Ferme klappen sneeuw dalen neer
als inkt die in een diepe poel valt.
De nostalgie van het oude jaar
vleesgeworden als de duivel
breekt door de verweerde muren
als water dat krachtig terugslaat.
Daar sta je voor me
maakt mijn leven mogelijk
jij brilliant als een uitstrekkende boom.

Eigenlijk verwacht je na Tin Drum van Japan meer Oosters gericht solo werk van David Sylvian, ook minder toegankelijk, maar Pulling Punches gaat aardig richting de tribal funk van Talking Heads, de exotica van Bryan Ferry solo, met daarbij wat Talk Talk achtige geluiden. Redelijk toegankelijk.
Ook aan The Ink in the Well is weinig moeilijks aan te ontdekken, al moet ik wel toegeven dat hierbij wel al de sfeer van Secrets of the Beehive voelbaar is. Voor mij is dat album zijn absolute hoogtepunt. Eigenlijk is dit nog niet een stap vooruit te noemen na de laatste Japan, al blijf ik het idee houden dat Gentlemen Take Polaroids en Tin Drum veredelde solo projecten zijn van Sylvian.
Niet dat de invloed van de rest van de leden weg te cijferen is, maar voor mij blijft hij de dirigent op de latere albums.
Zou zijn opzet zijn geweest voor commercieel succes of is hij hier nog zoekende naar de juiste vorm?
Had hij contractuele verplichtingen met Virgin om te scoren?
Zoals velen niet weten had hij net een hitje gescoord met Forbidden Colours, welke pas een paar jaar later op Secrets of the Beehive zou verschijnen, en misschien waren de verwachtingen van de single Red Guitar wel aan de hoge kant. Vreemd genoeg niet op het album wel als B-kant voor de gekozen single.
Weathered Wall klinkt wel als een alternatief uitgewerkt idee waaruit ook Forbidden Colours is ontstaan, maar dan met minder bezieling.
Het album is geschikt voor de wintermaanden, maar ik blijf meer een liefhebber van de vallende herfstbladeren die Secrets of the Beehive versieren, of ik ben zonder dat ik daar weet van heb een groot liefhebber van Ryuichi Sakamoto, die daar mede verantwoordelijk is voor de prachtige composities.

Dan hier ook maar een soort van een gedichtje.

Het kraken van het ijs doet mij verlangen na de komende herfst.
Waarbij er gekozen is voor een nieuwe winterjas.
Niet dat de oude versleten is.
Gewoon een verkeerde aankoop.
Een waarbij de kilte geen ingang zal vinden.
Deze sluit beter aan.
Geen koude wind die zich naar binnen wurmt.
Hier zit de warmte veilig opgeborgen voor de buitenwereld.

Mooi verhaal. Vind zelf Beehive ook meesterlijk maar voor mij doet BT persoonlijk niet veel onder.

Puik dichie ook

Ik vind deze minder aansluiting vinden bij Japan, Beehive heeft dat meer.
Van mij had hij vervolgens mogen stoppen met zijn solo werk en een doorstart met Japan mogen maken; Rain Tree Crow voldeed niet geheel aan mijn verwachtingen, vond dit meer een mooie opzet tot een daadwerkelijke doorstart.

Op zich kan ik me daar wel in vinden..na Beehive verder als Japan was mooier geweest..zijn solowerk daarna werd wat mij betreft steeds minder..op een paar nummers van RTC na vind ik dat album ook niet heel geweldig..voelt als een vingeroefening..een opmaat voor een wel goed album. Interessante concepten en ideeen maar geen volgroeid geheel..ook geen chemie..voelt ook als solo..alsof de ruzie nog in de lucht hing of te strakke regie van DS.

Top 10 (singles) 1984 is aan de beurt in een van die leuke topics in ons forum. Mooie aanleiding om dit album weer eens op mijn draaitafel te leggen. 0,5* erbij voor dit briljante album.

Wat is dit toch een prachtige plaat. Veel en veel te lang niet beluisterd, maar nu ik mijn oude vinyl weer kan afspelen, is dit het eerste album dat op de draaitafel lag. Organisch geluid, met jazzy, loungeclub achtige invloeden, gespeeld door topmuzikanten. De stem van Sylvian glijdt er door en overheen. Wonderschoon. Kies maar eens de twee beste nummers uit, ik geef het je te doen. Alle songs zijn brilliant.

Door de jaren heen niets aan kracht ingeboet. Alles klopt aan dit album, de jazzy ambience, instrumentatie, tekst en zang. Bovenal een contemplatieve sfeer. Staat op zichzelf.

Het broeit, gloeit,
voelt vertrouwd.
Spaarzaam denk ik te horen.
Te doorgronden....nee.

Het raakt mij in het voorbijgaan.

Een soort 2-eenheid met Tin drum van Japan deze plaat, ook qua organische aanpak. Daarvan heeft Tin drum nog net mijn voorkeur omdat ik de tweede kant net wat te schetsmatig en uitgesponnen vind. Het titelnummer maakt echter weer een hoop goed. Het is een soort nummer die van alles samenvat en rechtzet, een soort van 'My way' voor op je begrafenis en dat bedoel ik hier als (groot) compliment.

Tin Drum organisch? juist niet, lijkt me. De muziek op dat album zou ik betitelen als koud en bedrukkend. Op sommige momenten zelfs militaristisch. Dit album is een stuk warmer en organischer. Brilliant Trees is welhaast een antithese van Tin drum.

Ik zie die 2-eenheid met Tin Drum ook niet. Dit album vind ik juist de eerste stap in een andere richting van Sylvian. Het was immers ook zijn eerste solo album en ik hoor juist zijn eigenheid in dit album terug waar Japan meer een compromis was. Hetzelfde zien we in het Rain Tree Crow project dat misschien daarom een eenmalig project was