Cuby+Blizzards - Afscheidsconcert (1974)

Harry Muskee mag live dan wel niet technisch net zo goed zingen als op de vroege albums; de feel en vibe van Cuby + Blizzards is heer zeer levendig. Met als grote afwezige op de tracklist Window of my Eyes maar met een zeer spectaculaire uitvoering van Somebody Will Know Someday is dit een bijzonder live-album. Goed "afscheid".

Middelmatige plaat door een paar zwakke nummers (1,3,8), maar er zijn extreem mooie momenten. I'm in love is het ultieme bluesnummer met een onvergetelijk begin + de tweede helft van de gitaarsolo is het beste dat ik ooit heb gehoord van Eelco Gelling. Night train en Hobo blues gaan erin als koek. Somebody will know someday is hartverscheurend mooi, vooral door de pianosolo van Herman Brood.

Na een opener, Rock Me Baby, om het sfeertje los te krijgen volgt gelijk één van de hoogtepunten van dit uitstekende concert: I'm in Love, met een geweldige pianosolo van Herman Brood en evenzo gitaarsolo van Eelco Gelling. De versnelling wordt er weer even ingegooid met Checkin' Up on My Baby, voordat een persoonlijk favorietje van me volgt: Night Train. Maar dan stijgt de band boven zichzelf uit met achtereenvolgens Hobo Blues, Distant Smile en vooral een werkelijk sublieme live vertolking van Somebody Will Know Someday. Harry Muskee zingt live echt goed, Eelco Gelling speelt deze avond fantastisch gitaar, net als Herman Brood piano. Wat een band, wat een klasse: lekker concert zeg!

Prachtige plaat maar wel helaas in mono opgenomen. VARA radio. Maar in stereo had toch echt wel gemogen. Misschien kunnen de mastertapes alnog eens in stereo gemixed worden. Als dat mogelijk is. Who knows? Muziek is super natuurlijk. Leuk ook dat originele bassist Willy Middel weer mee doet.

Dit afscheidsconcert is opgenomen op 15 januari 1974 in de VARA studio in Hilversum voor het tv-programma Nederpopzien. De band bestond tijdens het concert uit Harry Muskee, Eelcvo Gelliing, (leadgitaar), Herman Brood (piano), Willy Middel (bas), Hans Waterman (drums) en Hans Kinds (ritmegitaar), Het geluid is niet altijd optimaal, zo wordt de piano soms weggespeeld door de gitaar.

Mooie nummers op dit album zijn onder anderen Somebody will know someday en Hobo blues.

Het concert van C + B in Tivoli in Assen op 9 juni 1973 wordt ook wel als het echte afscheidsconcert beschouwd. Op de albumhoes wordt het concert in Hilversum een reünie genoemd.

Inderdaad, niet bepaald een fraai geluid. Zonde, deze moet even flink opgefrist worden.

Het is voor de radio in mono opgenomen. Het algemene geluid kan misschien beter, maar de instrumenten in een betere balans brengen lijkt me schier onmogelijk.