Elvis Presley - From Elvis Presley Boulevard, Memphis, Tennessee (1976)

Héél deze elpee staat als bonustracks op mijn exemplaar van MOODY BLUE (1977).
Bespreek de 2 platen (originele elpees) daar dan maar dus bij Moody Blue.
Heb deze nooit eerder als apart album gevonden in platenwinkels of op vlooienmarkten.
Zal wel moeilijk te vinden zijn, denk ik dan maar.

Ik heb hem wel in mijn collectie (LP) als cd heb ik hem dan weer niet, maar vind het echt een geniaal album van Elvis. De pijn is gewoon op elk nummer van dit album te horen en het is zo doodzonde dat dit zijn laatste materiaal is dat hij ooit heeft opgenomen. Wat mij betreft is elk nummer op deze LP raak, mijn favorieten op rij;

1: Solitaire
2: Never Again
3: Love Coming Down
4: Bitter They Are, Harder They Fall
5: Hurt
6: I'll Never Fall In Love Again
7: Danny Boy
8: The Last Farewell
9: For The Heart
10: Blue Eyes Crying In The Rain

Deze LP heeft trouwens in de gehele elvis tribute week op mijn platenspeler gelegen
Nogmaals dood en doodzonde dat deze man niet langer mocht deelnemen in de muziekwereld

Eigenlijk zijn hier net zo goed home recordings te vinden als op Made in Memphis. Alle nummers zijn opgenomen in Graceland omdat Elvis weinig zin had om naar de studio te reizen. Dan nog hoor, soms konden de bandleden uren wachten op Elvis, als hij al op kwam dagen.

Maar hee, als hij dan kwam, dan leverde hij wel ingetogen, bezield werk af. De laatste dagen van een depressieve man met de wereld aan zijn voeten. Soms ongemakkelijk om naar te luisteren, maar veel vaker gewoon zulk sterk materiaal dat het elke keer weer aangrijpt en roept om herbeluistering.

Voor zover Elvis een autobiografie afgeleverd heeft, dan is het dit album.

Met Today als laatste (echte) studioplaat, hebben we nog twee platen te gaan die voor zijn dood uitkwamen, met muziek uit Elvis' Jungle Room. De opener Hurt, die al snel een live-favoriet werd, vind ik niet eens zo heel goed, maar voor de rest is er prachtige pop-country te horen. Allemaal een stuk dramatischer dan zijn voorgaande werk, maar dat zal natuurlijk te maken hebben met hoe hij zich voelde. Want hoe beroerd hij er ook aan toe was, wat kon hij zingen... Vooral Solitaire vind ik erg pakkend.

slechts 1 nummer met wat swing erin, nl for the heart. elvis klinkt hier erg depressief, zoals hij zich toen voelde dus. solitaire vind ik het minste nummer. heb de jungle room sessions nooit beluisterd, maar daar schijnen betere versies van deze nummers op te staan.

Blue eyes crying in the rain is het laatste nummer wat Elvis zong, de avond voor dat ie ging slapen. Een aangrijpend album.

Dit album weerspiegelt waarschijnlijk de geestelijke gesteldheid van Elvis in 1976. Niet bepaalt een vrolijk document derhalve, maar wat mij betreft niet minder mooi om naar te luisteren. Heeft helaas nooit de erkenning gekregen die het m.i. wel verdient.

Hm, de lp haalde de nummer 1 positie op de Billboard country chart. Dat is een succes, te meer daar de country chart in de jaren zeventig danig aanzien kende. Ook de single Hurt werd een country top tien hit. Dit was zelfs Elvis 4e nummer 1 country album, iets waar veel country artiesten alleen maar van konden dromen. Zijn country succes is wat mij betreft nog immer onbelicht.
Als dit album ergens onder lijdt, dan is het onder de zware overdubs die elk liedje topzwaar maken. Totaal onnodig. Want hoewel Elvis klinkt alsof hij 78 jaar oud is i.p.v. 41, zit er een schoonheid in vergane glorie. Die erkenning valt veel artiesten ten deel en ook dat mis ik bij Elvis nog wel eens.
Gelukkig is er de Down in the jungle room set, zonder de overdubs en in geremasterd geluid klinkt Elvis precies zoals het hoort. En ik wil hier ook een lans breken voor For the heart. Top.

Het is vooral een gevoel van verdrietigheid wat op het einde eigenlijk overheerst.

Het valt heel duidelijk op dat Elvis niet meer lekker in zijn vel zat en je kan het de beste man ook helemaal niet kwalijk nemen dat het uiteindelijk een vrij rustige plaat is geworden. De swing zat er niet meer in voor The King, en dat zijn toch de nummers die voor de afwisseling zorgden op de voorgaande albums. Nog steeds zingt Elvis hier de sterren van de hemel, ondanks de hele situatie rondom hem. Ik vind het vooral heel treurig voor iemand die zoveel aan de muziekkunst gegeven heeft en dan door zijn eigen succes wordt ingehaald. Daarbij blijft het nog steeds een memorabel album en kijk ik met heel veel plezier uit naar het officiële laatste album van The King, al zou je dit ook het laatste kunnen noemen als het op studio albums aankomt.

Het album daarentegen klinkt instrumentaal heel zwaar. Ik merk dat ik soms de stem van Elvis zelf 'mis', in de zin van dat de vocalen vaak erg naar de achtergrond worden ingedrukt en vooral de muziek zelf er bovenuit knalt. Erg jammer, want de stem van Elvis is toch echt waarvoor we uiteindelijk allemaal komen. Het is zeker begrijpelijk, maar vooral jammer.

Hurt vind ik echt een geweldig nummer, samen met For The Heart en I'll Never Fall In Love Again.

Jongens toch, net even From Elvis in Memphis geluisterd en naar deze. Wat een verschil... de beste man was echt op zijn laatste loodjes hier.

Dat het album een nummer 1 positie op de Billboard country chart heeft behaald, betekent helaas niet daarmee een brede erkenning bestond en bestaat voor de artistieke kwaliteiten van deze plaat.

Dat is ook zeker zo, maar nummer 1 in de Country charts is ook weer niet niks. Te meer die chart erg populair was en de concurrentie derhalve groot. Maar daarbuiten helaas weinig tot geen erkenning, al helemaal niet na 1976.