Grateful Dead - Aoxomoxoa (1969)
mijn stem
53 stemmen
Verenigde Staten
Rock
Label: Warner Bros.
-
St. Stephen (4:28)
-
Dupree's Diamond Blues (3:33)
-
Rosemary (1:59)
-
Doin' That Rag (4:43)
-
Mountains of the Moon (4:02)
-
China Cat Sunflower (3:41)
-
What's Become of the Baby (8:14)
-
Cosmic Charlie (5:30)
-
Clementine Jam * (10:51)
-
Nobody's Spoonful Jam * (10:09)
-
The Eleven Jam * (15:05)
-
Cosmic Charlie [Live] * (6:47)
toon 4 bonustracks
totale tijdsduur:
36:10
(1:19:02)
0
Pieter Paal
geplaatst: 28 juli 2007, 21:44 uur
Gaaf album met met 7 gave nummers, want het experimentele 'What's become ot the baby' sla ik altijd over.
Prijsstukken zoals 'St. Stephen', 'China cat sunflower' en 'Cosmic Charlie' zijn werkelijk magnifiek!
Prijsstukken zoals 'St. Stephen', 'China cat sunflower' en 'Cosmic Charlie' zijn werkelijk magnifiek!
0
geplaatst: 23 november 2007, 10:08 uur
Ik kwam er eigenlijk pas een jaar of 5 geleden achter wat een prachtig album dit is. De orginele mix van dit album, die ik jarenlang op de band had staan, was dusdanig slecht dat er van de muzikale prestaties weinig tot niks overbleef en ik een ieder adviseerde om Live / Dead maar te kopen als ze een goede versie van St. Stephen wilden hebben ........... Dat de heren de originele multitrack tapes al vrij snel opnieuw gemixed hebben was blijkbaar geen wereldnieuws want ik kwam er pas achter toen ik de CD kocht 
.
Nummers als Doin' That Rag, China Cat, Cosmic Charlie en vooral Dupree's Diamond Blues blijken regelrechte indikators voor de richting die ze op Workingman's Dead zouden inslaan en dat maakt Aoxomoxoa tot een veel interessantere plaat dan waar het destijds voor aangeslagen werd.
.Nummers als Doin' That Rag, China Cat, Cosmic Charlie en vooral Dupree's Diamond Blues blijken regelrechte indikators voor de richting die ze op Workingman's Dead zouden inslaan en dat maakt Aoxomoxoa tot een veel interessantere plaat dan waar het destijds voor aangeslagen werd.
0
geplaatst: 24 februari 2009, 14:23 uur
Ik moet het dus doen met de heruigave uit "70, die lp waar het eindkoortje van Doin'That Rag onbreekt, even opletten als je dit collector's item tegenkomt.. Mountains of the Moon is m'n favoriet!
0
beaster1256
geplaatst: 10 oktober 2009, 04:33 uur
hier vind ik geen zak aan , heb hem wel 6 keer beluisterd maar wie hem hebben wil mag hem komen halen , echt slecht en die zanger is verschrikkelijk slecht , om maar van die composities te zwijgen , nee van deze groep typisch amerikaanse jaren 60 - 70 muziek moet ik kotsen , dikke zever !
0
Aquila
geplaatst: 10 oktober 2009, 09:41 uur
beaster1256 schreef:
echt slecht en die zanger is verschrikkelijk slecht , om maar van die composities te zwijgen , nee van deze groep typisch amerikaanse jaren 60 - 70 muziek moet ik kotsen
echt slecht en die zanger is verschrikkelijk slecht , om maar van die composities te zwijgen , nee van deze groep typisch amerikaanse jaren 60 - 70 muziek moet ik kotsen
Ik heb dit GD-album niet helemaal helder voor de geest, maar volgens mij worden de nummers door verschillende bandleden gezongen en niet alleen door Garcia. Volgens mij zongen Lesh en Weir ook nummers,, als ze die zelf schreven. Maar dat was wellicht pas later.
De band heeft wel een typisch geluid, ja. Maar dat kom je bij vergelijkbare bands als Jefferson Airplane ook tegen en al die andre West Coast psychedelica. Dan kun je direct een hele trits muziek in een klap overslaan.
0
geplaatst: 10 oktober 2009, 11:31 uur
Lesh ging pas later lead-zang doen, dus op de vroege Dead platen hoor je vooral Garcia met af en toe Bob Weir en Ron "Pig Pen" McKernan ........
Het trouwens wel wat minder gemogen Beaster. Als je er niks aan vind kan je ook proberen gefundeerd te omschrijven waarom je er niks aan vind of gewoon niet posten ....... De Dead is gewoon niet aan een ieder besteed, kunnen we het daarbij laten ......... ?
Het trouwens wel wat minder gemogen Beaster. Als je er niks aan vind kan je ook proberen gefundeerd te omschrijven waarom je er niks aan vind of gewoon niet posten ....... De Dead is gewoon niet aan een ieder besteed, kunnen we het daarbij laten ......... ?
0
Stijn_Slayer
geplaatst: 10 oktober 2009, 12:37 uur
Ik vind het niet het sterkste Dead album, en omdat ik 'm zelf niet op CD heb is het al lang geleden dat ik deze gehoord heb. Maar van wat mij bijstaat vind ik deze zeker niet slecht.
0
geplaatst: 12 oktober 2009, 20:46 uur
beaster1256 schreef:
hier vind ik geen zak aan , heb hem wel 6 keer beluisterd maar wie hem hebben wil mag hem komen halen , echt slecht en die zanger is verschrikkelijk slecht , om maar van die composities te zwijgen , nee van deze groep typisch amerikaanse jaren 60 - 70 muziek moet ik kotsen , dikke zever !
hier vind ik geen zak aan , heb hem wel 6 keer beluisterd maar wie hem hebben wil mag hem komen halen , echt slecht en die zanger is verschrikkelijk slecht , om maar van die composities te zwijgen , nee van deze groep typisch amerikaanse jaren 60 - 70 muziek moet ik kotsen , dikke zever !
Een opvallende uitspraak voor iemand die The Doors in zijn top 10 heeft staan. Waar zouden The Doors zijn geweest als de Grateful Dead de weg niet had bereid?
Dit is een wat aparte plaat binnen het Dead oevre. Hij lijkt op geen enkele andere. Er staan enkele klassiekers op die standaard-nummers in hun optredens zijn geworden, zoals St. Stephen (hoor die versie op Live Dead!) en China Cat Sunflower, maar ook een die opzettelijk vreemd-doenerij is (What's become of the baby).
Verder is opvallend dat alle lead vocals van Jerry Garcia zijn. Pigpen is praktisch afwezig op deze plaat omdat hij geen lead vocals heeft en alle toetsen in handen van Tom Constanten zijn. Weir zingt hier (als ik het goed heb) ook niks en Lesh is volgens mij pas voor het eerst in een leidende rol op Live Dead te horen.
Wat mij betreft is dat album een echte sixties klassieker die een goed beeld geeft van waar men in de late jaren '60 aan de West Coast van Amerika mee bezig was. Misschien niet de plaat om mensen te introduceren in de wereld van de Dead (ik zou daar Europe '72 voor kiezen), maar voor liefhebbers van psychedelica een must.
0
geplaatst: 12 oktober 2009, 20:50 uur
Droombolus schreef:
De Dead is gewoon niet aan een ieder besteed, kunnen we het daarbij laten ......... ?
De Dead is gewoon niet aan een ieder besteed, kunnen we het daarbij laten ......... ?
Gek genoeg is mijn ervaring dat De Dead wel aan bijna iedereen besteed is, maar je moet goed nadenken welk album je aan wie laat horen. De muziek is namelijk over het algemeen veel minder vreemd dan veel mensen denken. Aoxomoxoa is wat mij betreft niet het album om mensen over te halen naar het Dead-kamp.
0
beaster1256
geplaatst: 19 oktober 2009, 00:21 uur
ik kan totaal niet begrijpen wat de link is tussen the doors en grateful dead , totaal niet !
the grateful dead heeft ook voor geen meter verkocht in europa , dus moet dit een typische west coast group zijn van de steets , terwijl the doors overal ter wereld tot één van de beste bands ever zijn gerekend , dus het ligt niet volledig aan mijn 2 oren !
the grateful dead heeft ook voor geen meter verkocht in europa , dus moet dit een typische west coast group zijn van de steets , terwijl the doors overal ter wereld tot één van de beste bands ever zijn gerekend , dus het ligt niet volledig aan mijn 2 oren !
1
geplaatst: 27 oktober 2009, 13:52 uur
Een lp van The Grateful Dead kocht je niet voor de muziek; je kocht een gevoel.
Het gevoel deel uit te maken van de Westcoast-underground scene.
Met de Dead als één van die pulserende magistrale stralende zwarte gaten, waarlijk een Dark Star.
Er was, buiten misschien The Jefferson Airplane, geen groep waarbij dat gevoel zo sterk was; het was ook geen band, maar een group en je hoorde er bij, thuis, als je ze draaide op je kamertje.
Daar steek je wierook aan om de geur van joints te verbloemen, je trekt kamillethee in een chinese pot en alle lichten gaan uit, behalve het oranje peertje.
De hoes zorgt al voor opwinding: weer een buitenissig-oriëntaals ontwerp van een bekend underground strip- of postertekenaar.
Op de achterzijde geen glossy foto van de band, nee, de hele comune ligt daar:
tune in, turn on, drop out, wenken ze.
Dan haal je de plaat uit de binnenhoes en mik je de naald zo dicht mogelijk bij de buitenrand.
De muziek klinkt stoned, ze zijn natuurlijk allemaal hartstikke high.
High zoals jij dat nooit zult worden, want dat kan alleen in California.
Ze komen uit je boxjes, ze nemen je mee en laten je alle uithoeken zien van hun universum. Rock, Folk & Country, Electronic Music. Mandolines, clavecimbels, vervormde stemmen, bewerkte tapes. Allles kan, alles mag en alles klopt.
Het gaat niet om virtuositeit, geen plaats voor sterallures; iedereen met een goeie inval, die een beetje spelen kan, mag meedoen, ook jij, op je kamertje.
Dàt gevoel.
Dan tilt de pickuparm zichzelf uit de groef.
Morgen aan je vrienden laten horen. Ook aan die ene, die Doors-fan.
Het gevoel deel uit te maken van de Westcoast-underground scene.
Met de Dead als één van die pulserende magistrale stralende zwarte gaten, waarlijk een Dark Star.
Er was, buiten misschien The Jefferson Airplane, geen groep waarbij dat gevoel zo sterk was; het was ook geen band, maar een group en je hoorde er bij, thuis, als je ze draaide op je kamertje.
Daar steek je wierook aan om de geur van joints te verbloemen, je trekt kamillethee in een chinese pot en alle lichten gaan uit, behalve het oranje peertje.
De hoes zorgt al voor opwinding: weer een buitenissig-oriëntaals ontwerp van een bekend underground strip- of postertekenaar.
Op de achterzijde geen glossy foto van de band, nee, de hele comune ligt daar:
tune in, turn on, drop out, wenken ze.
Dan haal je de plaat uit de binnenhoes en mik je de naald zo dicht mogelijk bij de buitenrand.
De muziek klinkt stoned, ze zijn natuurlijk allemaal hartstikke high.
High zoals jij dat nooit zult worden, want dat kan alleen in California.
Ze komen uit je boxjes, ze nemen je mee en laten je alle uithoeken zien van hun universum. Rock, Folk & Country, Electronic Music. Mandolines, clavecimbels, vervormde stemmen, bewerkte tapes. Allles kan, alles mag en alles klopt.
Het gaat niet om virtuositeit, geen plaats voor sterallures; iedereen met een goeie inval, die een beetje spelen kan, mag meedoen, ook jij, op je kamertje.
Dàt gevoel.
Dan tilt de pickuparm zichzelf uit de groef.
Morgen aan je vrienden laten horen. Ook aan die ene, die Doors-fan.
0
geplaatst: 10 februari 2010, 14:01 uur
Mooi stukje van "willemmusic"! Maar ik als Doors fan geniet evenveel van Jefferson Airplane en The Doors, als van the Dead!
0
beaster1256
geplaatst: 6 juli 2010, 02:08 uur
willemmusic schreef:
Een lp van The Grateful Dead kocht je niet voor de muziek; je kocht een gevoel.
Het gevoel deel uit te maken van de Westcoast-underground scene.
Met de Dead als één van die pulserende magistrale stralende zwarte gaten, waarlijk een Dark Star.
Er was, buiten misschien The Jefferson Airplane, geen groep waarbij dat gevoel zo sterk was; het was ook geen band, maar een group en je hoorde er bij, thuis, als je ze draaide op je kamertje.
Daar steek je wierook aan om de geur van joints te verbloemen, je trekt kamillethee in een chinese pot en alle lichten gaan uit, behalve het oranje peertje.
De hoes zorgt al voor opwinding: weer een buitenissig-oriëntaals ontwerp van een bekend underground strip- of postertekenaar.
Op de achterzijde geen glossy foto van de band, nee, de hele comune ligt daar:
tune in, turn on, drop out, wenken ze.
Dan haal je de plaat uit de binnenhoes en mik je de naald zo dicht mogelijk bij de buitenrand.
De muziek klinkt stoned, ze zijn natuurlijk allemaal hartstikke high.
High zoals jij dat nooit zult worden, want dat kan alleen in California.
Ze komen uit je boxjes, ze nemen je mee en laten je alle uithoeken zien van hun universum. Rock, Folk & Country, Electronic Music. Mandolines, clavecimbels, vervormde stemmen, bewerkte tapes. Allles kan, alles mag en alles klopt.
Het gaat niet om virtuositeit, geen plaats voor sterallures; iedereen met een goeie inval, die een beetje spelen kan, mag meedoen, ook jij, op je kamertje.
Dàt gevoel.
Dan tilt de pickuparm zichzelf uit de groef.
Morgen aan je vrienden laten horen. Ook aan die ene, die Doors-fan.
Een lp van The Grateful Dead kocht je niet voor de muziek; je kocht een gevoel.
Het gevoel deel uit te maken van de Westcoast-underground scene.
Met de Dead als één van die pulserende magistrale stralende zwarte gaten, waarlijk een Dark Star.
Er was, buiten misschien The Jefferson Airplane, geen groep waarbij dat gevoel zo sterk was; het was ook geen band, maar een group en je hoorde er bij, thuis, als je ze draaide op je kamertje.
Daar steek je wierook aan om de geur van joints te verbloemen, je trekt kamillethee in een chinese pot en alle lichten gaan uit, behalve het oranje peertje.
De hoes zorgt al voor opwinding: weer een buitenissig-oriëntaals ontwerp van een bekend underground strip- of postertekenaar.
Op de achterzijde geen glossy foto van de band, nee, de hele comune ligt daar:
tune in, turn on, drop out, wenken ze.
Dan haal je de plaat uit de binnenhoes en mik je de naald zo dicht mogelijk bij de buitenrand.
De muziek klinkt stoned, ze zijn natuurlijk allemaal hartstikke high.
High zoals jij dat nooit zult worden, want dat kan alleen in California.
Ze komen uit je boxjes, ze nemen je mee en laten je alle uithoeken zien van hun universum. Rock, Folk & Country, Electronic Music. Mandolines, clavecimbels, vervormde stemmen, bewerkte tapes. Allles kan, alles mag en alles klopt.
Het gaat niet om virtuositeit, geen plaats voor sterallures; iedereen met een goeie inval, die een beetje spelen kan, mag meedoen, ook jij, op je kamertje.
Dàt gevoel.
Dan tilt de pickuparm zichzelf uit de groef.
Morgen aan je vrienden laten horen. Ook aan die ene, die Doors-fan.
wat een onzin , het gaat over muziek en ik vind er nog altijd geen moer aan , en wat een verschil met the doors , mooi geschreven maar complete stonede onzin wat mij betreft !
0
geplaatst: 6 juli 2010, 12:01 uur
Stoot ik even met mijn stonede Deadhead tegen een Doorsfan aan !
Trap ik een open door in door te zeggen dat smaken verschillen ?
Wel leuk dat deze ouwe reut nog voor emoties zorgt.
Beaster, let's keep the sixties alive !!!
Trap ik een open door in door te zeggen dat smaken verschillen ?
Wel leuk dat deze ouwe reut nog voor emoties zorgt.
Beaster, let's keep the sixties alive !!!
0
geplaatst: 18 augustus 2010, 15:54 uur
Beetje onevenwichtig album dit, tot en met China Cat Sunflower is het dik in orde, maar met What's Become of the Baby kan ik echt helemaal niks. Cosmic Charlie is dan een beetje mosterd na de maaltijd, de jams van de extended edition boeien me ook niet zo.
0
Stijn_Slayer
geplaatst: 16 september 2010, 20:31 uur
Stijn_Slayer schreef:
Ik vind het niet het sterkste Dead album, en omdat ik 'm zelf niet op CD heb is het al lang geleden dat ik deze gehoord heb. Maar van wat mij bijstaat vind ik deze zeker niet slecht.
Ik vind het niet het sterkste Dead album, en omdat ik 'm zelf niet op CD heb is het al lang geleden dat ik deze gehoord heb. Maar van wat mij bijstaat vind ik deze zeker niet slecht.
Bij herbeluistering kan ik dit nog maar eens bevestigen. Buiten 'St. Stephen' vind ik geen echte uitblinkers, maar het niveau wordt op 'What's Become of My Baby' (gewoon echt veel té lang..) na nergens ondermaats.
0
geplaatst: 28 juni 2014, 11:50 uur
Lekker album, op 'What's Become of the Baby' na. Niet het beste werk van Grateful Dead, maar songs als 'St. Stephen', 'Dupree's Diamond Blues' en 'Cosmic Charlie' zijn toch allesbehalve misselijk.
0
geplaatst: 25 juli 2014, 17:07 uur
beaster1256 schreef:
ik kan totaal niet begrijpen wat de link is tussen the doors en grateful dead , totaal niet !
ik kan totaal niet begrijpen wat de link is tussen the doors en grateful dead , totaal niet !
Lijkt me vrij duidelijk...
0
geplaatst: 5 januari 2019, 00:23 uur
Een overgangsalbum. Het eerste album waarop Robert Hunter prominent als tekstschrijver aanwezig is en een overgang naar meer liedjes en meer country al bespeurbaar is. Productie is inderdaad niet altijd optimaal, bijvoorbeeld op St. Stephen. Doin' that rag is een van mijn, zo niet mijn favoriete, Dead-songs. Van dit nummer bestaan kennelijk verschillende mixen en zoals ik hem op mijn lp versie heb heb ik hem nog niet digitaal aangetroffen met name in het "is it all fall down ? Is it all go under" gedeelte naar het eind toe. Dupree's Diamond Blues, Rosemary en Mountains of the moon zijn eveneens van grote schoonheid. Cina Cat Sunflower is uiteraard ok, alhoewel er net als bij St. Stephen veel betere live versies nog zijn. "What's become of the baby" heeft bij mij ook lang geduurd om aan te wennen maar kan ik op sommige momenten toch wel van genieten.
0
geplaatst: 5 januari 2019, 10:43 uur
adkieb schreef:
Van dit nummer bestaan kennelijk verschillende mixen en zoals ik hem op mijn lp versie heb heb ik hem nog niet digitaal aangetroffen
Van dit nummer bestaan kennelijk verschillende mixen en zoals ik hem op mijn lp versie heb heb ik hem nog niet digitaal aangetroffen
Het hele album is opnieuw gemikst in 1972 ( Anthem Of The Sun ook ). De verschillen zijn bij Aoxomoxoa nogal behoorlijk met, inderdaad, het einde van Doin' That Rag als meest in het oor spingend.
0
geplaatst: 23 maart 2021, 21:08 uur
Dupree's Diamond Blues en What's Become of the Baby zijn van die nummers die mij niet echt blij maken. De rest van het album is, hoewel een stuk aangenamer, niet echt mijn ding. Desondanks een magere voldoende want het zit wel goed in elkaar. Een zes (3*) voor de moeite anders gezegd.
#48 in de 100 Greatest Albums of 1969 en #80 in de Best Ever Albums 1969.
#48 in de 100 Greatest Albums of 1969 en #80 in de Best Ever Albums 1969.
1
geplaatst: 3 mei 2021, 09:39 uur
Aoxomoxoa is een paar jaar geleden de kaap van 50 jaar gepasseerd en om die reden is het album dan ook in een 50th Anniversary edition uitgebracht. Aan eenieder die eraan twijfelt welke versie te kopen: doe jezelf een plezier en ga voor deze editie. Waarom? Je krijgt namelijk zowel de originele 1969 mix alsook de 1971 remix op één schijfje! Ik vind het wel is fijn om op een gemakkelijke manier een aantal van de verschillen tussen de nummers (vooral het koor bij Mountains of the Moon en het einde van Doin' That Rag) te spotten. Verder is Aoxomoxoa gewoon ook een Grateful Dead album met de nodige klassiekers op. Beginnende met St Stephen (die oerschreeuw is altijd een stoot adrenaline) tot het wondermooie Mountains of the Moon en het aanstekende Cosmic Charlie.. Je voelt dat de band hier al wat aan het opbouwen is naar de meer gestructureerde vorm van American Beauty en Workingman's Dead maar dat neemt niet weg dat er nog wel danig geëxperimenteerd kan worden. Een aspect van de Dead dat vooral tot zijn uiting komt in het chaotische What's Become of the Baby. Dat is dan meteen ook wel mijn minst favoriete nummer van de plaat maar het is net dat wat de Dead zo interessant maakt als groep, ze doen echt gewoon hun eigen zin en soms werkt het en soms ook niet. Moest je nog niet overtuigd zijn van de 50th Anniversary edition, weet dan dat disc 2 nog een leuke verzameling bevat van livenummers die gespeeld werden tijdens de 24–26 januari 1969 concerten in de Avalon Ballroom. Kopen die handel!
1
geplaatst: 12 augustus 2021, 15:45 uur
Voor mij een plaat die vooral bij de zomer hoort, en die ik de laatste tijd vaak heb beluisterd. En al ebt dan mijn aandacht soms weg, vooral door de in mijn oren niet erg aangename stem van Jerry Garcia, op een of andere manier vind ik het toch wel aangenaam klinken. Vooral in instrumentaal opzicht voldoet het voor mij. De songs zijn niet erg gestructureerd, maar dat bezwaar valt voor mij hier grotendeels weg. Raar, en ik kan het niet goed uitleggen. Naar mijn smaak misschien wel het fijnste album van de Grateful Dead.
* denotes required fields.
* denotes required fields.