The Mars Volta - Frances the Mute (2005)

Voor de duidelijkheid: Het is natuurlijk gewoon Cassandra Gemini en niet Geminni. Ja, het staat zo ook op het hoesje, maar de band heeft zelf aangegeven dat dat een tikfout is. (correctie ingestuurd)

Op Frances The Mute komen de proggy kanten veel meer naar voren. De opener is echt heel erg goed, misschien wel mijn favoriet van dit album. Het heeft een heerlijke opgefokte samba en geweldige overgangen. Alleen een beetje jammer dat de laatste 3 minuten een beetje gefreak zijn. Alle nummers hebben daar trouwens een beetje last van. Zo doet Miranda That Ghost Just Isn't Holy Anymore er wel lang over om echt op gang te komen. Maar de muziek is heel erg goed. 4 sterren.

Over een tijdje zit je op 5 sterren. Zo ging dat bij mij ook met dit album.

Dat denk ik niet. Ik ken deze plaat namelijk al 4 jaar maar ik had hem een hele tijd niet meer beluisterd.

Om zenuwachtig van te worden, dit drukke en vooral nerveuze tweede album van het progressieve The Mars Volta. Over het algemeen kan ik er niet zoveel mee, al zijn sommige passages wel erg fraai. Als geheel is me dit echter veel te freakerig en abstract.

Vandaag voor een mooie prijs de originele 3lp versie gescoord en die is echt de moeite waard. Wat een plaat blijft dit toch! Compleet gestoord, over de top, bombastisch en verfijnd tegelijk. Je moet er even doorheen de eerste paar keer, maar daarna kun je onmogelijk anders dan verbijsterd hem nog een keer opzetten. Zoveel stijlen, zoveel ideeën, zo strak ingespeeld en vol van passie. Met inderdaad als hoogtepunt de afsluitende suite die op vinyl in 2en is gedeeld. Magistraal!

Ik heb hem ook voor een klein prijsje op de kop weten te tikken 3lp origineel

Goed bezig!

ik ook. ik herinner mij dat dat ergens in 2005, of misschien begin 2006 was

voor mij het enige mars volta album waar ik nog naar luister.

Het debuut heb ik hier ook op vinyl staan en die is ook zeker de moeite waard. Vooral de afsluiter!

Ja dat is ook logisch aangezien dit album in 2005 uitkwam.

Leuk hoe zoiets kan gaan. Destijds in 2005 helemaal kapot gedraaid, ook al vond ik er de eerste keren niks aan. In razend tempo werd het een van m'n favoriete platen aller tijden. Daarna ben ik hem compleet uit het oog verloren.

Tien jaar later, nu ik al m'n muziek aan het herwaarderen ben (flinke tocht...), komt hij weer keihard binnen en staat hij ook gelijk weer hoog in m'n top 10. Want. Wat. Een. Plaat. Alles is er al over gezegd en geschreven, maar ook ik beleef het van begin tot eind als een trip. Waarbij Cassandra Gemini De Trip binnen die trip is: die krachtige, explosieve refreinen met roffelende drums en teksten die je zonder eigenlijk te weten wat gezongen wordt meezingt, die enorm lange maar bloedstollend spannende koortsdroom die daarna volgt met fluisterende, bezwerende zang afgewisseld met plotselinge uithalen en heel veel later de niet meer te houden spanning die explodeert in eindelijk weer dat grootse refrein: ge-wel-dig!

En nu proberen hem nooit meer uit het oog te verliezen...

Een geweldige plaat met heerlijk tempo wisselingen, prachtige vocalen en het geweldige Cassandra Gemini. Genieten!

Is deze zelf nog beschikbaar in een CD versie met Cassandra Gemini als één werk van 32 minuten, in plaats van die overbodige opdeling die ik terugvind op bol en fnac?

Is dit ooit beschikbaar geweest als 1 geheel? Op mijn exemplaar is het nummer ook opgesplitst, maar als je de cd beluisterd volgt alles elkaar toch mooi op...

Because of disputes with Universal Records, "Cassandra Gemini" (listed as "Cassandra Geminni" on most versions of the album) [note 1] was arbitrarily split into eight tracks on the CD version, taking up tracks 5 through 12, since the band would otherwise only be paid an EP's wages for a 5 track album.

Vreemd, een Wish You Were Here of een In the Court of the Crimson King worden toch ook niet als een EP aanzien maar als een volwaardig album?

Die hebben beide 'movements'. Let maar eens op de 'subtitels' op In the Court. En op Wish You Were Here is Shine On opgedeeld in 9 delen.

Je reageert op contractvoorwaarden van Mars Volta. Waarom zouden die ook voor Pink Floyd en King Crimson hebben gegolden?

p.s. F***ing sneu natuurlijk dat platenmaatschappijen dit soort kinderachtige clausules overeind proberen te houden zodat dit nummer niet netjes als 1 track op het album terecht komt.

Genialiteit verpakt in exces.

The Mars Volta komt hier voor de dag met een explosieve, surrealistische cocktail van prog, funk, jazz, punk, salsa en nog een waaier aan stijlen die in de blender worden gegooid. Iedereen speelt op topniveau als een stier in een porseleinwinkel, maar de gestoorde vocale uithalen van Bixler-Zavala en het onvermoeibare drumwerk van Theodore laten bijzonder diepe indruk op me na.

Op elk van de vijf nummers staan briljante stukken muziek die hun weerhaakjes in mijn brein nestelen. De intense opener Cygnus...Vismund Cygnus doet tien minuten probleemloos voorbij razen. The Window is een verrassend korte en toegankelijke, maar aangrijpende ballade. L'Via, L'Viaquez schakelt moeiteloos tussen in-your-face spierballenrock met Frusciante op verschroeiende leadgitaar en slepende, broeierige strofes op de piano verzorgd door salsapionier Larry Harlow. Leuke omkering van de verwachtingen: de rockstukken zijn in het Spaans en de salsastukken in het Engels. Het sfeervolle Miranda That Ghost Just Isn't Holy Anymore heeft dan weer de ambities van de soundtrack van een spaghettiwestern.

De ongebreidelde muzikale creativiteit zorgt er echter ook voor dat het geregeld wat uit de bocht vliegt. Voorbeelden hiervan zijn de laatste drie minuten van de opener, de laatste tweeënhalve minuut van The Widow, en het wel heel lang uitgesponnen einde van L'Via. Bij Miranda duurt het zelfs vier minuten voor de contouren van een nummer komen opdagen en gaat het in de laatste vier minuten weer terug naar weinig meer dan een soundscape. Ik heb geen problemen met improvisatie en experiment, maar hier had voor mij in totaal gerust een kwartier uit geknipt kunnen worden zonder dat de plaat daar minder om zou worden. Dan had het apart verschenen titelnummer, of op zijn minst de laatste tien minuten daarvan (ook dáár zijn de eerste 4 minuten weinig meer dan noise), gewoon ook vrolijk mee op dit album kunnen staan.

Ironisch genoeg gaat mijn kritiek dat het vaak wat te lang doorgaat, dan weer niet op voor het klapstuk: de afsluitende odyssee Cassandra Gemini, met afstand het beste nummer van dit album en wat mij betreft het onbetwiste meesterwerk van de band. 32 minuten gaan hier voorbij zonder dat ik me ook maar een seconde verveel. De eerste helft stoomt zonder verpozen door op een onweerstaanbare groove. In de tweede helft gaan de vangrails eraf en is er ruimte voor jazzy improvisatie, maar ook hier verslapt de spanningsboog geen moment, zoals het een ellenlang epos betaamt. De opgebouwde spanning betaalt zich na een half uur met dividend uit in het afsluitende refrein: "No there's no light, in the darkest of your furthest reaches!" Geen idee wat het betekent, maar verdomme, wat klinkt het machtig.

"Nee, er is geen licht, in het donkerst van je uiterste pogingen!"

Sorry, beetje flauw. Het is mij destijds als puber ook nooit helemaal gelukt tot de betekenis van dit concept-album door te dringen. Iets met een gevonden dagboek van een overleden persoon, een soort doos van Pandora, spoken & geesten, en dan was er ook nog iets met een overleden bandlid.

Ik weet nog goed dat ik TMV leerde kennen door 's nachts in bed naar 3fm te luisteren, waar Cassandra Gemini in zijn volledigheid op werd gedraaid. Een geestverruimende ervaring. Vervolgens kon ik in mijn vriendenkring geen enkele medestander vinden voor deze muziek en vroeg mijn zus ooit of ik deze muziek af wilde zetten omdat ze er naar van werd...

Dit is veruit het beste album van TMV wat mij betreft. Dat dit album zo ver boven het andere werk uitstijgt komt doordat hieraan met een toewijding is gewerkt die blijkbaar niet meer te herhalen was. Gitarist en genius Omar Rodriguez-Lopez heeft het album 'bedacht' en de muziek geschreven. Vervolgens is hij met iedere muzikant afzonderlijk gaan zitten om het idee uit te leggen en de muziek samen per instrument verder uit te werken. De graad van perfectie die hij daarbij nastreefde heeft een ambachtelijk kunstwerk doen ontstaan dat daarna niet meer te evenaren viel.
De instrumenten zijn één voor één ingespeeld in de studio, te beginnen met de drums van Theodore. Bedenk dus dat het geniale drumwerk feitelijk volledig uitgedachte en geperfectioneerde solo's zijn en de verbazing over dit album stijgt alleen nog maar meer.

Men ziet vaker dat het een artiest enkel aan het begin van een carrière lukt om een meesterwerk neer te zetten, simpelweg omdat er veel meer tijd, aandacht en energie in wordt gestopt. (Neem bijvoorbeeld het debuutalbum van Spinvis). Of, wanneer het perfectionisme blijft, lopen de spanningen vaak zo hoog op dat de band stopt (denk aan de Beatles). In het geval van TMV komt - helaas, helaas - alleen het debuutalbum een beetje in de buurt van Frances the Mute.

Bijzonder plaatje....understatement vh jaar

Vanavond draaide ik 'The Elements' van Joe Henderson (& Alice Coltrane) en daarin hoorde ik behoorlijk wat overlap met dit album. De saxofoon, drums en baslijnen , maar ook de afwisseling van dynamiek tussen 'vol gas' en sferische soundscapes, tussen melodieus en compleet losgeslagen, en zelfs de geluidseffecten (bijzonder voor een album uit 1974). Beide albums brengen je in hogere sferen, al is het bij TMV eerder een inferno en bij Henderson wat meer alsof je door de ruimte vliegt.

Het wordt vaak zo genoemd, maar als je het mij vraagt maakt The Mars Volta absoluut geen progrock. Er is geen enkele progrockband die ik kan verdragen en dit staat er voor mijn gevoel mijlenver van af. Als je er al een stickertje op moet plakken vind ik de termen fusion/free-jazzrock/avant garde eerder van toepassing. The Mars Volta ligt voor mijn gevoel heel dicht bij de freejazz van artiesten als Albert Ayler en Alice Coltrane, maar dan met rockinstrumenten als basis.

Na een tweede luisterbeurt verhoogd van 4,5* naar 5*. Wat een plaat. Mijn enige kennismaking met The Mars Volta hiervoor was toen ik ruim 2 jaar geleden het eerste album probeerde te luisteren en na 1 minuut al stopte (ik kon het geluid van de band niet uitstaan). Nu ik At The Drive-In ken en een wat betere smaak heb dan 2 jaar geleden kan ik zeggen dat deze plaat me een stuk beter bevalt en een meesterwerk is. Zal gouw het eerste album nog een kans geven en hopen dat die ook zo bevalt