Nina Hagen - Personal Jesus (2010)

In 2010 werd Nina Hagen christen, mede door haar contacten in een Duitse kerkgemeenschap, net over de grens nabij Enschede. Ze vertelt erover in haar biografie, die niet lang nadien verscheen.
Het resultaat is hoorbaar in de teksten, waarbij Hagens stem twee (?) octaven is gezakt ten opzichte van haar jonge jaren en een gebarsten randje heeft opgedaan. Wennen wellicht, maar met haar onverminderde expressiviteit is dat geen probleem.
Mijn streamingplatform meldt dat er een 15th Anniversary Edtion is. Ik beluister 'm - hoe toepasselijk - op Goede Vrijdag.

Een hele lading covers en stijlen uit de geschiedenis van de "lichte" muziek vormt de rode draad van een aangenaam album.
In God's Radar klinkt vrolijke zydeco, gospel in I'll Live Again. Rockende gospel in Personal Jesus, blues in Nobody's Fault But Mine. Terug dus naar de wortels van popmuziek, symbolisch voor haar persoonlijke queeste. Later ook folkachtig dankzij mandoline en dan country met steelguitar.

Halverwege (track 7) duikt nieuwe track I Am Born to Preach the Gospel op, eveneens een cover. De sfeer blijft onverminderd opgewekt. Tot met de snelle fiddlecountry van slotlied All You Fascists Bound to Lose een ernstige waarschuwing volgt, zij het alweer in vrolijk jasje... De laatste twee nummers zijn op streaming overigens verwisseld.

Ik weet niet of deze editie in fysieke vorm een uitgebreidere verpakking kent, wél dat ik van de weeromstuit zin krijg in het latere werk van stijlgenoot Johnny Cash. T.z.t. kunnen hij en frau Hagen in Hemelrijk een mooi affiche vormen...