Arcade Fire - The Suburbs (2010)

Oh, wat moest ik wennen aan het debuut en oh, wat kwam dat uiteindelijk allemaal goed.
Eenmaal live gezien wist ik dat Arcade Fire eigenlijk niet meer kapot kon.
Neon Bible werd door menigeen als een wat minder album beschouwd, maar niet door mij. Zo'n hemels nummer als Intervention... wow.
En nu dan The Suburbs. Een album met acht verschillende hoesjes; dus kiezen maar (of dat doen de internetshopjes tegenwoordig wel voor je: een nadeel).

Heel erg uitkijken deed ik niet naar dit album, maar de opgeklopte spanning op internet onder de liefhebbers deed mij wel in z'n greep krijgen de laatste dagen: lek of geen lek?!
Door een domme fout van de platenmaatschappij in Nederland is het album dan toch een week eerder te beluisteren. Niet het vroege stadium van Neon Bible, maar toch.

The Suburbs is een alleraardigste opener die vrij snel in je hoofd blijft zitten. Niet wereldschokkend, maar eigenlijk verwacht ik dat ook niet eens. Als het maar catchy is en dat is deze titeltrack wel degelijk.
Het nummer loopt naadloos over in Ready to Start en het gezelschap zet er gelijk een versnelling in. Wat me opeens opvalt is dat de stem van Win Butler wat toegankelijker overkomt (of is dat mijn gewenning daar aan?). Ik hou wel van dit gedreven tempo en dat enigszins opzwepende. Het nummer klopt ook gewoon: nergens te veel toeters of bellen maar uitermate puntig en dat is Arcade Fire zoals ik ze graag hoor. Now I'm ready to start zingt Butler. Nou ik ook: kom maar op met de komende 14 nummers!
Modern Man wordt ook net even op een andere manier gezongen lijkt het wel. Heel in de verte krijg ik zelfs wat Neil Young flitsen door mijn hoofd dansen en dat komt niet alleen door de zang. De hele compositie straalt het een beetje uit. Een heerlijk, helder gitaarnummer. Het barokke dat deze band ook heeft is hier niet echt terug te horen en het maakt niet uit want het is gewoon goed.
Barok? Rococo heeft er al een lekkere titel voor. Dwarrelend en overgoten met een akoestische gitaarsaus gaat het voort. Ro-co-co-co-co-co-co. Golvend en deinend alsof er een baby in slaap moet worden gewiegd, ondertussen wel een soort dreigende spanning opbouwend zonder dat je het in eerste instantie in de gaten hebt.
Ha, eindelijk, daar fliederen en fladderen de strijkers weer als een dolleman achterna gezeten door de gitaren, en omlijst door de zang van Régine Chassagne die voor het eerst een grotere rol krijgt qua zang. Twee minuut twee en vijftig: kort maar krachtig en heerlijk.
City with No Children klinkt enigszins rammelig door de gitaar en het handjeklap, maar die bas en die achtergrondzang geeft het iets zweverigs mee waardoor er een mooie combinatie ontstaat die een gelukzalig gevoel weet mee te geven.
Half Light kent twee delen (althans lijkt dat zo als je de titels bekijkt): Half Light I en Half Light II (No Celebration). Te beginnen met nummer I: Regina krijgt weer de hoofdrol op dit ietwat voortkabbelende nummer. Het tempo ligt wat lager, maar dit soort momenten hoorden we op de vorige albums ook en dat maakt het album goed in evenwicht. Nummer II, No Celebration, is wat mij betreft wel een soort van feestje. De samenzang is schitterend en er is een soort disco-achtig geluid verwerkt in de ritmesectie terwijl het verre van disco te noemen valt. Op mij werkte dit nummer hypnotiserend en laten we dat maar als zeer positief opvatten!
Na dit vreugdedansje in mijn woonkamer volgt het lieflijk klinkende Suburban War maar die titel belooft uiteraard weinig liefs tekstueel gezien. Na drie en een halve minuut wordt de sfeer wat grimmiger en stuwen ze het tempo omhoog op de manier zoals alleen zij dat zo goed doen.
Toen ik Month of May een tijd terug voor het eerst hoorde zonk de moed me enigszins in de schoenen: als dit de nieuwe richting zou worden vond ik er weinig lol meer aan. Natuurlijk is het een lekkere rocksong met een hoog adrenaline-gehalte, maar dat hebben meer bands en die doen het misschien nog wel viezer en ruiger.
Nu ik het weer terug hoor in z'n complete setting blijkt de puzzel opeens te kloppen en moet ik een neiging onderdrukken om woest heen en weer te pogoen. Ach ja, dat deed ik twintig jaar terug. Nu moet ik me maar even beheersen en gewoon rustig terug gaan zitten in mijn stoel om Wasted Hours te beluisteren. Hier keert het Neil Young-gevoel weer terug. Na alle onschuldige, haast puberachtige wildheid van daarnet horen we nu een volwassen geluid dat ze niet misstaat.
Deep Blue zet dit geluid enigszins voort met iets meer dat eigen zwierige geluid als herkenningspunt. Opvallend in dit nummer vind ik de synths die soms redelijk een boventoon voeren. Toch blijven de gitaren hier met hun ronkerige geluid domineren. Neil Young? Ja, toch krijg ik die associatie alweer. En misschien nog wel vreemder: ik moet ineens heel erg denken aan Elliott Smith!
We Used to Wait is een term die voor heel veel fans opging. Zelden heb ik de laatste tijd zoveel opwinding gevoeld bij de volgelingen als bij dit album (alleen al op last.fm werd de hijgerige toon groter en groter en hielden mensen het niet meer eer dit album te beluisteren was). Het nummer zelf ademt een soort jaren '70 vibe uit waar ik nog niet helemaal mijn vinger op kan leggen, laat staan zeggen of ik dit nu waardeer of niet alhoewel het nummer gaandeweg toch wel meer en meer kracht wint.
En wederom gaan we over naar een titel die in twee delen ingedeeld lijkt te zijn. Sprawl I (Flatland) opent helder en ingetogen. Melancholie ten top maar goed gedaan (want niet klef).
Sprawl II (Mountains Beyond Mountains) is van een heel andere aard: het damesduo Baccara had dit nummer ook opgenomen kunnen hebben. Haast jaren '70-achtige ietwat foute discopop maar o zo lekker met dank aan Regina die hier met Abba-esque begeleiding toch een o zo fijn nummertje van maakt dat waarschijnlijk niet bij iedereen in de smaak zal vallen.
Zoals het album begon met het nummer The Suburbs zo eindigt het met The Suburbs (continued) dat haast acapella is met slecht minimale synth-toevoeging. Een soort toetje zullen we maar zeggen.

Laat ik eerlijk zijn: ik kreeg sterk het vermoeden dat dit album wel eens op een teleurstelling zou uitlopen voor mij, maar het blijkt dat Arcade Fire het wederom flikt om met een album te komen dat mij zeer goed bevalt. Nee, er is nu geen gewenning meer nodig. Het groeialbum dat Funeral was zal dit niet worden zoals ook Neon Bible dat al niet meer was.
The Suburbs laat een band in topvorm horen die hiermee aantoont tot de hedendaagse eredivisie te behoren.

Ik heb em net ook voor het eerst gedraaid bij mijn moeder thuis, die net zo'n grote Arcade Fire fan is als ik... en haar eerste woorden waren "wel heel poppy he".. en daar slaat ze wat mij betreft de spijker mee op zijn kop. Het is allemaal weer een graadje vlakker geworden. Nee, verrassen, zoals ze met Funeral deden, doen ze mij niet meer.. ik was er al wel een beetje bang voor, Neon Bible ging ook wel een beetje die kant op, maar had toch ook nog een hoop bijzondere momentjes...

Hier ben ik die een beetje kwijt, zet een zo'n nummer erbij op een album als Funeral en het loopt wel los, ik hoor hem vaak genoeg, en uiteindelijk slaat het nummer wel enigszins aan (vermoedelijk wel minder dan een Haiti of een Wake Up)...

Maar een album vol met dit soort nummers gaat toch wel vervelen... Waar ik eerder vandaag postte bij de nieuwe Interpol-plaat dat ze hun oude gevoel voor sfeer en subtiliteit een beetje verloren zijn... moet ik daar hier nog veel meer aan denken... De sprankelende momenten waarbij losse instrumenten een hoofdrol opeisten zijn vervangen door een soort collectieve hoofdrol, waarbij niets er meer echt uitspringt

Ik durf de woorden bijna niet in mijn mond te nemen maar ik zou bijna zeggen



Ik heb het idee dat het schrijven van nummers heel erg een doel opzich is geworden, en niet zozeer het min of meer toevallige resultaat van een creatief proces (of het moet een vrij armoedig proces zijn)

Ok .... i'm quilty, ik geef eerlijk toe dat mn reactie op The Scientist een beetje flauw en gemakkelijk was.
Alles heeft natuurlijk te maken met de manier hoe iemand muziek in het algemeen persoonlijk beleeft, en wat het voor hem of haar waardevol maakt (of juist weer niet).
Iedereen mag natuurlijk vinden en zeggen wat ie van iets vind, en daar heb ik ook alle respect voor. The Scientist neemt zelf de tijd om zn bevindingen te onderbouwen, iets wat ik alleen maar kan toe juichen.
Mijn reactie was ook absoluut niet serieus bedoelt. Enige tijd geleden had ik mijzelf misschien vurig is de welles/nietes (of het een goed album is dus) discussie geworpen, maar ik ben een beetje ouder (en misschien wel iets wijzer) en ik zie het nu als een grappig, soms irritant, maar onbelangrijk spelletje, waar niemand ooit echt zal winnen. Alleen speelde toen even mn zwartgallige en ironische kant op, en kon ik het niet laten om ook even snel een tikje tegen de bal te geven.
En nu kan ik wel beginnen dat mijn muziek beleving dus duidelijk niet strookt met The Scientist (vandaar dat ik zelf vind dat die ene uitspraak kant nog wal slaat) maar dan gaan we helemaal of topic, en daar heb ik ook geen zin in.

Afijn, het album zelf dus.
Een pure vorm van muzikale kunst, alwaar mn mening puur subjectief is, omdat ik vanuit mijn bevindingen meen dat objectiviteit op kunst niet toepasbaar kan zijn.

Ik kan mijzelf wel en fan noemen van deze uitzonderlijke réunion, bestaande uit gepassioneerde en kleurijke figuren. In de afgelopen jaren hebben zij telkens weer bij hun zelf letterlijk en bij mij figuurlijk de juiste snaar weten te raken. Veel'' liedjes'' van Win en zijn vriendjes en vriendinnetjes zijn voor mij veel meer dan alleen maar '' liedjes'', maar meer ingekapselde bolletjes vol emoties en herinneringen, veilig opgeborgen ergens diep in mijn hart, maar met regelmaat (dankzij mn beste vriendje mr. Ipod) gierend vanuit mijn hersenen door alle aderen van mijn lichaam stromen. Heilig zijn zij niet, ik geloof in geen enkele god of godsdienst. Wel geloof ik in de liefde, die voor mij dan ook zeer sterk aanwezig is, als het aankomt op Arcade Fire
Vol nieuwsgierige verwachtingen heb ik dan ook geduldig gewacht op The Suburbs. Net zoals vele anderen. Als het dan eindelijk zover is staan veel belangstellende voor een keuze, al is het eigenlijk niet echt een keuze, maar meer een soort van automatische reactie veroorzaakt door zijn of haar persoonlijke muziekbeleving
Veel (muziek)fans hebben (zeker wel terecht voor hun) hoge persoonlijke gespannen verwachtingen en beluisteren het album met een scherp oor -wellicht- onbewust zoekend naar punten van kritiek. Punten van kritiek waar het album in hun ogen ten opzichte van hun verwachtingen tekort schiet. Bij mij werkt het net ff weer wat anders. Ik ben niet alleen fan, nee, ik ben ook smoorverliefd op deze band. Ik beluister hun muziek met roze oordopjes (figuurlijk he, want ze zijn gewoon zwart natuurlijk), (.....no way dat ik door de stad loop met roze oordopjes in) . En als ik verliefd ben, word ik week en neem ik zonder moeite dingen voor lief, ook tekortkomingen -als ze er zouden zijn - maar die ben de afgelopen momenten niet tegen gekomen. Pas na een lange, lange tijd van koerswijzingen van een richting die niet overeenkomt met mijn eigen gekoesterde droom eindpunt zwakt het af, met voor mij als duidelijk en recent voorbeeld U2.

Afijn het album zelf dus .-poging 2.
Enige tijd geleden was er plotselijke opwinding. Van uit het niets waren er in 1 keer 2 nieuwe songs van het nieuwe album te beluisteren. Getiteld ''The Suburbs'' en ''Month Of May''. Ongeduldig als ik was heb ik me gelijk getrakteerd op deze verrassing. Al na de eerste seconden van ''The Suburbs'' was ik alweer week.
Ik denk zelf dat het door dat piano riedeltje komt. In de eerste seconden. Want dan moet het nummer zelf nog echt beginnen, en komt er zoveel meer bij wat mij raakt. Wat ik bijvoorbeeld echt schitteren vind, is het minimalistische gitaarrifje na het 2e refrein, wat op het einde nog even herhaalt word. De combinatie van de piano, het rustige ritme en gedwee mee schuivende baspartij zorgen voor een terneergeslagen stemming. Win mijmert sentimenteel over vroeger, over verwachtingen, over onvermijdelijke veranderingen, en misschien wel het ergste, over het feit dat hij steeds minder dat gevoel terug lijkt te krijgen. Pretentieus sentimenteel gezwets en gezwaffel menen sommigen. Ik heb kippenvel en een brok in mn keel. Eerder gaf iemand de reactie bij de tekst van een ander nummer ''het epitoom van holle pathos'' (ik heb eerlijk waar tot 2 maal toe moeten googlen om die zin te kunnen begrijpen). Fok pretenties, wanneer iets bij mij oprecht overkomt raakt het mij, ook al begrijp ik - in eerste instantie- er geen donder van. Een aantal mensen geven aan teleurgesteld te zijn. Zou de teleurstelling ook niet stiekum een beetje gevoed kunnen zijn door het gevoel wat dat nummer, of het album in zn geheel over weet te brengen?

Ik heb het album nu een paar maal beluisterd. Naast de opening track zijn er een paar nummers die ik op dit moment wel als favoriet kan aanmerken. Rococo en, vreemd genoeg, gelet op reacties van anderen, afwijkend Sprawl II bekoren mij zeer.
Maar dr is iets anders aan de hand. Dit album heeft mij in zn greep. Ik snap dat sommige bepaalde songs wat karig vinden. Zelf vind ik dat niet, in mijn optiek missen zij het grote geheel. Dit album voelt aan alsof het compleet in balans is. Maar liefst 16 nummers, terwijl elke seconde van uiterste belang is. Voor mij althans.

Is het ''poppiër'' ? Geen idee. Misschien wel. Maar de Arcade Fire essentie blijft fier overeind en komt nergens in het geding. Wat is er mis mee wanneer het toegankelijker klinkt, terwijl ze toch hun eigen ding blijven doen? Ik vind het juist alleen maar erg knap. The Suburbs is bij lange na niet een X&Y (bijvoorbeeld) waarbij Win schreeuwt '' Kijk hier mensen, wij willen groot en populair worden en in uitverkochte stadions spelen!''

Ga dr maar eens aan staan. In je hele leven vormen zich ideeen die op dat moment, waarschijnlijk door gebrek aan know how rauw en ongepolijst voor het eerst op je debut in uitbarsting komen. Door bijna iedereen word je gelauwerd, waarbij de lat ongewild belachelijk hoog komt te liggen.. Komt de tweede. Op zich niet zo moelijk, gewoon het zelfde trucje met letterlijk meer toeters en bellen, slim verpakt in een opzichtig donker concept. Vooral het donkere is belangrijk.
Maar dan die 3e. Wat dan te doen? Het is onvermijdelijk dat de focus duidelijker voor anderen en fans komt te liggen op het ''moeten'' maken van nieuwe songs, waardoor het kan overkomen alsof de songs ter plekke gemaakt moesten worden, in plaats dat het lijkt alsof het materiaal na een leven lang regel vrij creatief proces te wereld is gekomen. Het lijkt mij voor een artiest een cruciaal moment, waarbij je je niet alleen aan jezelf, maar ook aan de rest van de wereld moet bewijzen, of je het wel degelijk in je mars hebt. Nu geen trucjes meer, maar je eigen ding blijven doen en maling aan iedereen en hun verwachtingen hebben, en vooral vertrouwen hebben in je eigen creativiteit( en dat van je muziekvrienden) . En voor mij zijn ze daar glansrijk in geslaagd. Voor mij is Arcade Fire juist meer en duidelijker Arcade Fire als The Arcade Fire ooit is geweest.
Ik ben het eens met de eerder gemaakte statement dat dit album niet in de schaduw mag staan van die eerdere 2, maar lekker op zn eigen verdiende plekkie. Niet dr achter of dr voor, maar rustig er naast genietend van zn eigen zonnetje.

Ik heb sinds kort besloten niet meer te doen aan sterren uitdelen enzo. Ik voel niet meer de behoefte om op die manier een statement te maken, want hoe valt liefde uberhaubt uit te drukken in vaste waarden ?

Nuttig genoeg Herman ?

Ook ik was teleurgesteld na het horen van de eerste single: The Suburbs/Month of May. Wat klinkt het allemaal zo braafjes, loopt Arcade Fire niet het risico dat er zo een aantal beperkingen hoorbaar worden? Win Butler is niet de zanger die een vloeiende stem heeft en op de vorige twee platen werd dat keurig gecompenseerd door de liedjes zelf.
Eigenlijk wordt alleen het gaspedaal bij Empty Room en Month of May even stevig ingedrukt, alleen tegelijk met het rempedaal die op de rest van de plaat er ook ingedrukt blijft: het mag nergens meer uit de bocht vliegen, het mag niet meer groots klinken.
Een aantal sterke nummers zijn er: Rococo blijft goed hangen in je hoofd met een soort sjalalie-refreintje (of maak ik hier nu mensen mee boos?). Suburban War vind ik op dit moment het mooist, Sprawl I en II waarbij bij het laatste zo'n jaren-80saus overheen zit en niet te vergeten de outro waardoor je hoort dat het titelnummer eigenlijk wel erg goed in elkaar steekt.
Een aantal nummers hadden beter bij de singles op een 7" geperst mogen worden: Modern Man, City With No Children, Month of May, Wasted Hours en We Used to Wait. Een lang album zit ik prima uit zonder Ritalin, maar dit vind ik op dit moment nog echt fillers.

Na drie jaar radiostilte laten de mannen en vrouwen van Arcade Fire eindelijk weer eens van zich horen. Een band die de zaken niet al te licht opvat, kun je zeggen. Het debuutalbum, wat als geen andere plaat in het teken staat van het einde. De vele familieleden en vrienden die zijn overleden tijdens de opnames van het album hebben dit project gevormd, tezamen met een flinke dosis inspiratie. Maar liefst drie jaar later konden we pas weer iets vernemen van de band. Neon Bible was de plaat van waarschuwingen, preken tegen preken. De luisteraar werd een (zwarte) spiegel voorgehouden, als deelnemer aan de maatschappij. Beide albums zijn prachtige memorabele projecten. De thematiek is alom aanwezig. In de artwork, de teksten, de eenheid tussen de nummers op de albums. Arcade Fire maakt kunstwerken van haar platen. Vandaar ook dat het lange wachten op het volgende project van het begin af aan de moeite waard leek te zijn.

Enkele weken geleden hoorde ik de eerste tonen van "The Suburbs". De welbekende verblijfplaatsen van de hoofdpersonen uit de teksten van de band, alsook die van het gros van de mensen die zich veilig en wel middenin de maatschappij bevinden. Opnieuw bekroop mij een rilling. De eerste seconden van het nieuwe nummer moesten als sap uit een sinaasappel uit een digitale LP geperst worden. Deze band is altijd verrassend!

Verrassend, zo kan The Suburbs op het eerste gehoor best genoemd worden. Ten eerste was ik in eerste instantie totaal niet onder de indruk van dit album. Het klonk me allemaal maar wat matig in de oren. Veel nummers die behoorlijk repetitief zijn. Vrij kaal ook, zo lijkt. Ten tweede was de bombast en het epische gehalte die op Neon Bible regelmatig te aanschouwen was compleet verdwenen. Ik bemerkte al meteen dat we te maken hebben met de meest poppy Arcade Fire tot dusver. Goed, ik had dus wat moeite met The Suburbs. Het was echter het titelnummer zelf waardoor ik overtuigd was dat het vanzelf beter zou worden.

De albumopener is namelijk van een weergaloze schoonheid. Een melodie die zichzelf, met klein variaties, keer op keer herhaald. En toch verveelt het niet. Door het wandeltempo van de drums is het een heerlijk nummer om de voeten op zijn minst bij te stampen. En dan die teksten. Simpelweg prachtig. De boodschap ligt er niet zo bovenop als op een Intervention of een Neon Bible of een Antichrist, maar het is nog altijd de angst voor de toekomst wat de klok slaat bij Win Butler. Hij die liever vroeg dan laat een dochter wil, nu de aarde nog mooi is. Maar, mocht de aarde dan toch niet lang meer mooi blijven, doe dan maar een zoon, want die is harder.

Met steeds maar de gedachte van dat eeuwig voortdreunende Suburbs in mijn achterhoofd begon ik vrij snel te ontdekken dat deze plaat vol met schoonheid staat. Modern Man, een oh zo simpel klinkend nummer op het eerste gehoor, blijkt onder het oppervlak toch een dijk van een song. Het zit hem in die details he. Die rifjes die je eerst niet hoort. Of wat te denken van Empty Room, ofwel, die rollercoaster waar je instapt na het wat teleurstellende Rococo. Ik hoor violen, ik hoor noise(!), en ja, ik hoor Regine! Zoals ik zei is The Suburbs een meer popachtig plaatje dan de voorgangers. Op City With No Children begrijp ik voor het eerst dat, dat wellicht zo slecht nog niet is. Wat een knaller! Die onvergetelijke basslijn en dat refrein wat vele fans op de komende tours zullen gaan meebleren. Een van de beste nummers op deze plaat zo denk ik.

Op The Suburbs worden we verwend met maar liefst zestien nummers. Ruim een uur Arcade Fire maakt het lange wachten meer dan goed. Het jammere hiervan is dat er dan toch enkele mindere Goden op het album terechtkomen, die anders wellicht hadden weggebleven. Zoals ik eerder zei, vind ik Rococo er daar een van. Behoorlijk matige teksten, die me helemaal niets doen, zijn het grootste stuikelblok voor mij, want muzikaal klinkt het best okee. Half Light I is ook een lichte teleurstelling. Niet slecht, maar een beetje te lang misschien. Als inleiding van een minuut of twee, op het fantastische vervolg was het wellicht geslaagder geweest. Want ja, Half Light II kan mij dan wel weer kippenvel bezorgen. Toch weer een beetje noisie, en dat repetitieve, waar ik me eerst nogal aan stoorde, dat vindt hier het hoogtepunt van haar schoonheid. Het punt is, op een geheel album is dat repetitieve zo erg nog niet. Sterker nog, als de melodieen goed in elkaar steken kan het een album een extra dimensie bezorgen. Ten eerste stelt het je in staat meer te focussen op de lyrics. Ten tweede leidt het soms tot die trans-achtige staten. Zoals ik die bijvoorbeeld ken van My Bloody Valentine's Loveless. Op Half Light II ervaar ik dat ook zo. Ik ervaar het nummer, maar na een tijdje hoor ik het niet echt meer. Pas bij de prachtige slotzin ("One day we'll see it's long gone") ontwaak ik weer.

De tweede helft wordt ingeluid met het begin van de Suburbaanse Oorlog, waar een half uur eerder voor werd gewaarschuwd. Vervreemding van zijn oude vrienden maken meester van hem. Een prachtig opgebouwd nummer, waar ik vooral het korte stukje rond 2:00 geweldig vind. Gelukkig blijven we niet hangen in treurnis. Met Month of May hoor ik een gloednieuw en als nooit tevoren gedreven Arcade Fire. Geweldige track! Opnieuw geldt dat het nummer als individu niet eens zo bijzonder is, maar dat het binnen het album een goede afwisseling is van het vele mid-tempo spul.

Het einde van de plaat nadert langzaam. De laatste nummers zijn wat minder makkelijk op waarde in te schatten. Want ja, Wasted Hours is een vrij simpel dingetje, maar toch ook wel erg aanstekelijk. Zo betrapte ik mijzelf laatst toch op een "all these wasted hours ba-pi-doo-di-doo" terwijl ik in de keuken een glas sap inschonk. Het zijn misschien niet de meest flashy nummers. Maar toch blijft er altijd wel iets hangen. Vaak ligt in die simpelheid ook meteen de perfectie. Instrumenten als de piano worden door deze band vaak zo gebruik dat ik het ook nog kan coveren (voor de duidelijkheid, ik heb 0.0 piano ervaring).

Op het minuutje Suburbs II na (wat voor mij niet had gehoeven) is tweeluik The Sprawl het slotstuk. Hier wordt deel I wat mij betreft wel juist gebruikt als een soort inleiding op deel II. De eeuwige angst en treurnis van Win Butler klinken overal doorheen. Daartegenover staat de positiviteit die uitstraalt van de liedjes die Regine zingt. Soms in het Frans, dan weer in het Engels. Altijd raakt ze me in het hart met haar zoete stem. Arcade Fire kan niet zonder deze zonnestraal in de verder duistere scene. The Sprawl II is een prachtige, hoopvolle afsluiter van The Suburbs. En helemaal niet zo'n pretentieuze stijlbreuk zoals sommigen het noemen. Het is toch een vrij typische AF hoor. Okee goed, ik hoor electronica Voor de rest druipen de handelsmerken van de band er toch vanaf.

En zo ben ik toch weer volledig in de ban van Arcade Fire. Ik denk dat ze dit album hard nodig hadden. De thematiek is absoluut aanwezig, maar men durft nu muzikaal wat meer af te wijken. Het zorgt voor wat minder consistentie, en misschien enkele niet geheel geslaagde nummers, maar het zorgt ook voor een goed gevarieerd album. Met een aantal nummers die het live goed zullen gaan doen (Ready to Start, City With No Children, Month of May). Opnieuw een zeer goed, wellicht geweldige plaat van Arcade Fire.

"Sometimes I can't believe it, I'm moving past the feeling"

In mijn wekelijkse radio-rubriek 'De Keuze van Kas' op AmsterdamFM heb ik vorige week dit album besproken, beluister het hier.

Lang naar uitgekeken. Waarderingen tot nu toe zijn hoog en ik had al gehoord dat de muziek meer ´pop/rock´ was en ´minder dan Funeral´.

Nou dat klopt volgens mij allemaal wel een beetje. En net als de vorige keer (bij Neon Bible) heb ik meteen weer die drang om een stukje te schrijven als dit.

Al zo lang als dat ik ze ken lees ik over Arcade Fire dat het ´een band is als alle andere´ of dat ´onbegrijpelijk is dat iedereen er zo kritiekloos achteraan rent´ of soortgelijke oordelen.

Wel: met die mensen ben ik het nu definitief oneens. Zeker bij dit album. Want ik HOOR dat het een gewone rockplaat is en toch zindert en knettert het in mij als word ik meegenomen op een experimentele trip. Dit is wat goede muziek onderscheidt van de rest. Voor de tegenstanders die niet horen niet wat ik hoor. dat is dan maar zo.

Ik ben de laatste jaren steeds minder in de rock, luister veel jazz, wereld, soul, experimenteel. Ik probeer wel rock, maar het is maar zo zelden dat er iets tussen zit dat je echt diep raakt. Elbow, ooit MuMe plaat van het jaar doet me bijvoorbeeld helemaal niets: gepruttel is het voor me. En dat geldt voor wel meer hooggewaardeerde en bijzondere rockplaten: kwalitatief dik in orde maar het doet me zo weinig.

Ik twijfel dan wel eens; luister ik nog wel goed? Hebben die mensen die zeggen dat jazz je interesse voor rock en pop verslapt dan toch gelijk? Nee dus. Want we hebben de Arcade Fire. Juist omdat de muziekstijl meer naar de mainstream gaat bij dit album, is dat zo duidelijk.

Wat een heerlijke plaat weer!

Misschien heeft de kracht van dit album ook te maken met de fraaie samenhang van teksten, muziek en nummers: het vormt één prachtig geheel. Vergeet daarom vooral niet het boekje met teksten en foto's erbij te pakken als je deze schitterende cd luistert.

Een bloemlezing uit de thema's van de oh zo mooie teksten van The Suburbs:

Some cities make you lose your head, endless suburbs stretched out thin and dead.
First they built the road, then they built the town. That's why we driving around and around and all we see are kids in buses longing to be free.

In the suburbs I learned to drive and you told me we'd never survive. Grab your mother's keys we're leaving. Let's go for a drive and see the town tonight; there's nothing to do but I don't mind when I'm with you. But now the music divides us into tribes. You choose your side, I'll choose my side. I never saw you again .. and I search for you in every passing car. All my old friends, they don't know me now. I feel like I've been living in a city with no children in it. A garden left for ruin .. as I hide inside of my private prison.

It may seem strange how we used to wait for letters to arrive. But what's stranger still is how something so small can keep you alive. Now our lives are changing fast, hope that something pure can last. I know we are the chosen few, but we waste it. In line for a number, but you don't understand.
I used to sleep at night before the flashing light settled deep in my brain. Hey, put the cellphone down for a while. In the night there is something wild. Can you hear it breathing? And hey, put the laptop down for a while. In the night there is something wild. I feel it, it's leaving me.

Took a drive into the sprawl, to find the places we used to play. It was the loneliest day of my life, you're talking at me but I'm still far away. Let's take a drive through the sprawl, through these towns they built to change. Then you said: the emotions are dead, it's no wonder that you feel so strange. And all we are are kids in buses longing to be free.

Zwak ! Had meer verwacht. Ik reageerde nog nooit op commentaar.
Maar als de verzamelde pers dit middelmatig album de hoogte in schrijft ... ruikt dit naar 'merchandising'... denk ik dan ... of niet?

Moet hier toch wel eens iets gaan schrijven, want ben nu al paar weken continu naar dit album aant luisteren, en het blijft niet vervelen. Heb ondertussen ook een prachtig concert van hen gezien, en ben meer dan ooit Arcade Fire-fan!!

Vind dat ik deze plaat kan bespreken aan de hand van het nummer Suburban War.. In dit ene nummer zit namelijk de hele boodschap van de plaat en het hele gevoel dat ik zo vaak voel bij films over de suburbs of boeken of platen, zit hier in één zin verscholen: All My Old Friends, They Don't Know me Now..

Deze zinsnede vat de plaat perfect samen, en om het dan nog in zo'n prachtig nummer te horen, geniaal!!

Voor de rest zijn natuurlijk ook Sprawl II, Half Light I, We Used to Wait, Deep Blue, Ready to Start en Rococo supernummers; Enkel Month of May vind ik duidelijk minder.

Dikke 4.5

Prettig verwarrend plaatje, deze derde van Arcade Fire. Verwarrend vanwege de breed uiteenwaaierende stijlen, maar ook verwarrend omdat users dit kennelijk nogal makkelijk omarmen. Ik sta er eigenlijk van te kijken. Het concept achter de plaat ga ik later wel eens verkennen, maar mijn eerste indruk is dat er nogal wat filler op dit album staat. Aangename filler, maar toch een heel verschil met het nogal claustrofobische debuut Funeral ( de tweede heb ik overgeslagen, die leek me ook al niet zo luchtig ).

Bij het eerste nummer vroeg ik me serieus af of Arcade Fire wel gehóórd wilde worden. Erg uh .. low profile ... lekker light zullen we maar zeggen. Ik kan zo'n opening wel waarderen, Prefab Sprout deed dat ook wel eens. Later komt er gelukkig wel wat meer urgentie in de songs, maar dan heb je halverwege een nummer als Month of May ... da's niet veel meer dan een matige Strokes-song maar dan zonder de nodige hooks. Arcade Fire is binnen het album duidelijk niet op zoek naar een spanningsboog of zo.

Echt perplex stond ik bij Sprawl II, nota bene een van de favorieten onder de stemmers.
Hallo mumers ? Wel eens van Frank Farian gehoord ? Sandra anyone ? Eind jaren 80 ging ik nog wel eens met vrienden naar foute Duitse disco's. Getoupeerde kapsels en strakke broeken ( zij, niet wij ), diaprojecties van afwisselend raceauto's en paarden op de muur ... hangen rond maar niet óp de 3x3m dansvloer ... straalbezopen worden van de schnaps ... als ik niet oppas wordt ik nog sentimenteel van Arcade Fire

Grappig, Arcade Fire volg ik nu al zo'n jaar of 5.. deze komt na mijn lauwe respons op Neon Bible. Benieuwd of dit weer het niveau Funeral kan benaderen. Dat lijkt soms goed te komen, maar helaas vaak ook niet. Band die teveel op truukjes blijft steken die aanvankelijk goed werkten.. laten we een dun nummer gewoon opbouwen tot zijn logische climax, dan lijkt het een wereldnummer! Jammer, maar helaas, dan is het dus nog steeds een mager en dun nummer, zoals Empty Room, Rococo of We Used To Wait Verder staat er heus nog wel wat concreets op, zoals Ready To Start of Month Of May (waar je bijna weer in de heropstanding van Bauhaus gaat geloven) en de rare Sprawl nummers.. de band is zeker niet slechter geworden, maar ook amper innovatief of een apart plaatsje waardig tussen de eindeloze reeks cd's die je al hebt opgesteld in de kast. De zang van Butler blijft voor mij een drijvende kracht van de band. Waar dit in 2004 een grensverleggende act was, is het nu een zichzelf-bevestigende act, zoals het met veel "alto" bandjes verloopt anno nu helaas. Maar geen straf om hiernaar te luisteren.

Volgens website www.besteveralbums.com, die de gegevens van bijna 1800 diverse aller-tijden-lijstjes combineert, was The Arcade Fire's debuut Funeral het één-na-beste album van het afgelopen decennium. In dezelfde lijst bevolkt ook opvolger Neon Bible de top 10. Logischerwijs waren de verwachtingen voor de derde worp van de Canadese band hooggespannen.

Op het eerste gehoor klinkt het nieuwe werk onmiskenbaar als The Arcade Fire: donker, puntig en bombastisch. Frontman Win Butler heeft voor een nostalgisch thema gekozen, namelijk zijn terugkeer naar de stad waar hij opgroeide: Houston. Deze stad blijkt compleet niet te stroken met zijn jeugdherinneringen en dat wordt op The Suburbs 63 minuten lang muzikaal uitgewerkt. Mede door het wat 'kleinere' thema, klinkt het album wat luchtiger en minder zwaarmoedig dan zijn voorganger.

Opener The Suburbs klinkt op het eerste gehoor haast kinderlijk, maar wie naar de tekst luistert weet wel beter. Bij nummer twee Ready to Start gaat het tempo omhoog en dat resulteert in een subtiel rockend nummer dat tevens behoorlijke hitpotentie heeft. Het rustige Modern Man is een intens nummer dat als een van de weinige nummers van dit album ook op Neon Bible had kunnen staan. Deze wisselwerking tussen wat lieflijk klinkende nummers, uptempo-nummers en slepende ballads wordt de rest van het album gehandhaafd.

Hoogtepunt op het album is het drieluik Half Light I, Half Light II (No Celebration) en Suburban War. Het eerste nummer van de drie is een soort muzikale bevrijding van de ketens van de buitenwijken, prachtig gezongen door zangeres Régine Chassagne. Aan het einde van het nummer valt Win Butler haar bij en samen zingen ze deel twee op een Springsteeniaanse manier naar een hoogtepunt. Het epische Suburban War is het sleutelnummer in de bespiegelingen over de tweespalt tussen Butler's jeugdherinneringen en hoe het nu is en daarbij misschien wel het mooiste nummer dat ze ooit geschreven hebben. Opmerkelijke momenten verder zijn het punky Months of May en het a-typische Sprawl II (Mountains Beyond Mountains), dat door de prominente rol van de synthesizers doet denken aan Depeche Mode. Het album wordt afgesloten door een reprise van het openingsnummer, zwaar leunend op de begeleiding door viool.

Echter, het is niet enkel hosanna voor dit album. De repetitieve zanglijnen in Rococo en vooral in Deep Blue klinken behoorlijk ongeïngespireerd, iets wat een band van dit kaliber zich niet kan permitteren. Aan de andere kant gaan Empty Room en City with No Children juist te ver in hun bombast. De eerste vergalloppeert zich in een soort 21e-eeuwse indievariant van Vivaldi, terwijl de tweede lege stadionrock à la de recente U2 tentoonstelt. Desondanks levert The Arcade Fire hier een goed uitgewerkt popalbum af, met een mooie wisselwerking tussen poppy en donker, meeslepend en rockend. Die paar schoonheidsfoutjes moeten we dan maar voor lief nemen.

Heb dit album nu al meerdere keren een kans gegeven. Maar het blijft wat mij betreft toch allemaal wat aan de oppervlakte hangen.
Het album is op zijn geheel aangenaam om naar te luisteren, maar ik heb geen enkel moment waarbij ik even kan stilstaan en effectief kan zeggen dat dit album mij echt raakte. Iets wat ik bijvoorbeeld bij High Violet van The National wel had.
Dit album is geconstrueerd door mannen die hun vak kennen, daar is geen ontkennen aan, maar dit geconstrueerde herhaalt zich te vaak in vaste stramienen doorheen de nummers.
Na heel wat lovende kritieken te hebben gelezen blijft dit album, ook na heel wat luisterbeurten mij niet boeien, het ontbreken van echte krachtige songs of uitschieters is hier een van de oorzaken van volgens mij.
Hopelijk krijgen we bij een volgend album terug de Arcade Fire te horen van de vorige 2 albums, Neon Bible blijft wat mij betreft hun sterkste tot nog toe. Ik geef deze een definitieve 3*.

Arcade Fire, een groepje waar ik niet zomaar meteen mijn hart aan heb verpand. Af en toe eens toenadering gezocht, quasi nonchalant en met een cool die men bijna niet voor mogelijk houdt. Moet je niet proberen bij de eigenzinnige Canadezen, die op dat moment al met dat koekje bezig zijn. En het mag er gerust eentje van eigen deeg zijn. Tevergeefs. Want hoeveel tijd en energie hun koppige debuut ook heeft gevraagd, zwichten zou ik toch. Die donkere, winterse sfeer, daar voel ik me namelijk wel in thuis. Funeral is geen plaat, het is de soundtrack bij de film waarin de band me onderdompelt. Ik zie mezelf daar altijd kruipen in die "tunnel, from my window to yours".

Hun opvolger Neon Bible voelt minder aan als 1 verhaal, maar vind ik puur qua songs nog sterker. Op knallers als Intervention, (Antichrist Television Blues) en No Cars Go kan je me nog geregeld de vreemdste bewegingen zien doen. Om nog maar te zwijgen van mijn ontwapenend knullige pogingen om mee te janken met de treurige parels Ocean Of Noise, Windowsill, My Body Is A Cage en Neon Bible. Ik heb gewoon van die stembanden die onder geen énkele omstandigheid Win Butler zouden mogen imiteren.

En dan The Suburbs... Liefde op het eerste zicht? Toch een beetje. Want al vrijwel meteen liet ik me inpakken als de eerste de beste sukkel. Door het heerlijke Modern Man bijvoorbeeld, een strakke popsong hors catégorie, waarin Butlers stem warmer klinkt dan ooit. Of door opener The Suburbs, een liedje zo lichtvoetig dat ik bijna zou vergeten hoe goed het ineen zit. In datzelfde niets-aan-de-hand sfeertje baadt Wasted Hours. Klinkt allemaal poepsimpel, maar het is muziek die ik per luisterbeurt toch wat steviger tegen me aandruk.

Is de derde van Arcade Fire ook geschikt om mee weg te glijden in een melancholische roes? Nou en of! Zo volstaat een minuutje van Suburban War om me te verliezen in een nostalgisch gevoel dat uren later nog in de kleren zit. Een bloedmooie slow burner die voor mij behoort tot het beste dat deze band al heeft voortgebracht. Ook het door een piano voortgestuwde refrein van Deep Blue zorgt voor momenten van droevige schoonheid.

Zestien nummers is wel veel, en dus zit er al eens iets tussen dat minder weet te imponeren. Zo ben ik bijvoorbeeld (vooralsnog) niet weggeblazen door de ietwat banale rocker Month Of May. Gelukkig zitten we hier nog altijd naar Arcade Fire te luisteren, en houden ze zelfs de mindere momenten boeiend.

Misschien wel dé release van het jaar en weer zo'n plaat die me de hele speelduur lang in een bepaalde sfeer weet te brengen. Net als Funeral en Neon Bible 4,5*, hoewel ik die laatste nog net iets hoger inschat.

Ik heb het al gezegd, maar dit is de minste van de drie. Debuut 'Funeral' is enorm gegroei in mijn luisterervaring, en staat inmiddels dicht bij een plek in m'n top 10. 'Neon Bible' is minder conceptueel dan 'Funeral', maar kent ook erg sterke songs; het voelt alleen wat minder aan als geheel. Maar het is wel tamelijk donker. 'The Suburbs' is dan weer heel erg conceptueel, misschien wat te conceptueel, in die zin dat de plaat wat aan de lange kant is. Nu zijn er wel meer platen met lange duurtijd ('Illinois' en 'Lift Your Skinny Fists Like Antennas To Heaven', om er maar 2 op te noemen ) die ik geweldig vind, maar hier zie ik het een beetje als minpunt, in die zin dat er wat minder sterke nummers opstaan, zoals (en dat is voor mij persoonlijk dan) 'Modern Man' en het al te simpele 'Month Of May', al moet ik daarbij wel vermelden dat het op de plaat verrassend genoeg wél past, waar ik het als losstaand nummer vrij banaal vond.

Dat geeft aan dat de plaat wel degelijk goed in mekaar zit, en dat kan natuurlijk niet anders, Arcade Fire heeft er de klasse voor ook. Zo brengt 'Rococo' er wat zwierigheid in, en vind ik ook enkele opvallend poppy nummers op de plaat terug (wat me ook reeds overkwam bij de nieuwe van Broken Social Scene). Ik noem maar 'Ready To Start', meezinger 'City With No Children' en het al eerder aangehaalde 'Month Of May'.

Wat nog altijd als een paal boven water staat trouwens: Régine Chassagne weet te charmeren met haar aangename stemgeluid. Een nummer als 'Empty Room', met de heerlijk drukke violen, weet zij naar een hoger niveau te tillen. Win Butler vind ik hier dan weer een stuk minder sterk, minder onvertuigend ook, maar luister naar 'Funeral', en je weet dat het zowiezo moeilijk was om nog beter te doen.

Nog iets nieuws: de term disco gelinkt aan Arcade Fire. In 'Sprawl II (Mountains Beyond Mountains)' gaan ze duidelijk die toer op. Het voelt bevreemdend aan, maar ik vind het stiekem wel leuk. Maar 't is nu niet dat het m'n favoriete nummer van deze plaat is of zo. Die eer valt misschien wel te beurt aan het geniale 'Half Light I' (niet toevallig gezongen door Régine Chassagne?), met zijn overigens geweldige instrumentatie? Ja, ik geloof het wel. Tevens ook voor mij het enige nummer dat enigszins in de buurt komt van hetgeen het debuut in mij opwekte.

Is dit nou een goede plaat? Jazeker is het een goede plaat. We hebben het wel nog altijd over Arcade Fire, mensen, en ja, dit is hun minste tot nu toe, maar nog altijd een erg goede plaat. Ik hoop ooit nog eens een plaat van Arcade Fire te mogen luisteren die me evenveel beweegt als 'Funeral'. Met het talent dat deze groep bezit, is dat goed mogelijk. Maar wat ze nu uitbrengen, daar ben ik in ieder geval meer dan tevreden mee.

3,5 sterren

Nu lijk ik misschien een grote meeloper, Arcade Fire ontdekken juist nadat ze een Grammy hebben gewonnen. Je weet nooit wat mensen gaan denken. Daarom, voor de goede orde, mijn ervaringen met de band tot een paar weken geleden: ik heb een keer of tien geprobeerd Funeral uit te zitten, en van Neon Bible heeft één nummer (Keep The Car Running) een tijdje op mijn mp3-speler rondgezworven. Ik heb sommige van hun nummers wel leren waarderen, maar op een of andere manier pakte hun muziek mij nooit echt bij de lurven. Als je het zou willen rationaliseren, zou je kunnen zeggen dat ik het te wollig en bombastisch vond, en dat ze die pseudo-zwaarmoedige underground cool naar mijn smaak te ver doordreven.

Van stijl zijn ze niet echt veranderd, zover ik kan nagaan, dus waarom dan mijn hoge cijfer voor deze cd? Geen idee, die dingen gebeuren vanzelf, neem ik aan. Een aanleiding voor mijn bekering valt wel aan te wijzen, omdat ik meespeelde met de Song van het Jaar 2010-competitie op deze site, waar een aantal nummers van deze plaat langskwamen. Zo ontdekte ik het titelnummer van The Suburbs, en na een paar keer luisteren begon ik te beseffen dat ik voor het eerst een Arcade Fire-nummer had gevonden dat ik niet alleen 'wel leuk´ vond, maar ronduit fantastisch.

De plaat staat hier inmiddels al een paar weken overuren te maken, en wordt in toenemende mate een van mijn favoriete platen van de laatste tijd. Hoewel dit thematisch waarschijnlijk een soort conceptalbum is, is juist de afwisseling tussen de songs wat ik het meest indrukwekkend vind. Eigenlijk onderscheidt iedere track zich van de rest van het album, ieder liedje is voedzaam, intrigerend, een wereldje op zich.

Referenties die in me opkwamen waren Neil Young en Abba. Van die eerste leent Arcade Fire de tegendraadse passie en de enigmatische, bedachtzame teksten, van Abba het gelikte gevoel voor melodie en productie. Ik dacht dat deze observatie ontzettend goed gevonden was van mezelf, maar toen ik een paar dagen geleden de recensies bij deze plaat doorbladerde bleek Aerodynamic dezelfde namen al te namedroppen in zijn bespreking.

Tsja, je hebt altijd mensen die er eerder bij zijn. Zelf ben ik voor dit moment tevreden met mijn late ontdekking van een band die vele anderen alweer hebben uitgekotst. Van mij had The Suburbs tien minuten korter mogen duren (geen enkele track is filler, maar sommige zijn wel aan de lange kant), en Win Butler zal bij mij nooit een lijstje halen van favoriete zangers, maar verder: weergaloze plaat.

Eens kijken of mijn waardering zo hoog blijft, en dan binnenkort op mijn gemak de rest van hun oeuvre eens doornemen, kijken of ik iets heb gemist.

Hoewel ik The Suburbs steeds beter ga vinden, groeit het album nooit uit tot een echte favoriet. Dit heeft verschillende redenen. Ten eerste ontbreekt het aan een echt geweldig nummer. Zelfs mijn persoonlijke favoriet op het album (City with No Children) haalt bij lange na niet het niveau van nummers als No Cars Go en Neighborhood #1 en #3. En hoewel het album een krachtig geheel vormt, heb ik toch wat moeite met een aantal nummers. Wasted Hours, Half Light I en ook het harde Month of May zijn niet bepaald favorieten van mij. Desondanks is de stem van Butler nog steeds fantastisch en heb ik mij ondertussen al vele uren vermaakt met dit derde album van Arcade Fire.

Sluit ik mij volledig bij aan.

Dit is zo'n album wat eigenlijk net wat te lang duurt en daardoor lijken er wat mindere nummers op te staan. Het rijtje wat jij noemt kan ik dan ook volledig inkomen. Als je die nummers schrapt hou je een prachtige playlist over. Naar het einde toe lijkt de weg naar het fantastische We Used To Wait ook langer te duren, omdat de nummers vanaf City With No Children toch wat meer op en neer gaan in kwaliteit. Het contrast is dan toch wel groot.

Daarnaast vind in The Suburbs ook een stuk gladder geproduceerd dan de vorige twee platen; het ruwe randje van Funeral en de melancholische toon van Neon Bible spreken mij persoonlijk meer aan.

Ik hoop dat Arcade Fire even de tijd gaat nemen om een nieuwe plaat uit te gaan brengen en dat die plaat er dan weer eentje is die net zoveel indruk maakt als hun eerste twee. Eerste natuurlijk nog maar eens naar HMH om ze live te bewonderen

4.0*

Ik heb deze plaat nog maar eens gedraaid, ik moet toch een halve ster zakken.

Ik moet ook pijnlijk vaststellen dat ze alleen maar achteruit gaan van niveau. Van deze plaat zijn er maar een paar van het niveau van Funeral: Suburban War, Sprawl I & II

Dan nog een paar van het niveau van Neon Bible: The Suburbs, Ready to Start, Modern Man, Rococo, Half Light I & II, We Used to Wait

De rest vind ik allemaal wat minder, maar het blijft een prachtig album.

Mijn oudste dochter vroeg laatst aan mij waar papa en mama vroeger woonden.
Haar een korte rondleiding in onze gemeente gegeven.
We reden langs een onbewoonbaar verklaarde verplegerflat, en vervolgens langs een nieuwbouwwijk, waar nog een paar jaar geleden een drie hoog appartementencomplex stond.
Inclusief scheuren in de muren; exclusief mengkranen op de badkamer.
Ook de door mijn vrouw geplante Paastakken die uitgroeiden tot mooie ranke boompjes zijn verdwenen.
In 15 jaar tijd zijn die tastbare herinneringen geheel weg gevaagd.
Ik zag de teleurgestelde blik in haar ogen.
Stilletjes op de achterbank van onze Toyota.
Kom, we gaan weer naar huis.
The Suburbs van Arcade Fire klonk door de luidsprekers.

Was The Funeral nog het verwerken van het verlies van geliefden.
Hier gaat het bij mij meer om materiële waardes.
Gras van platgespeelde voetbalveldjes, met hier en daar een verlaten hondendrol.
Geïmproviseerde barbecue op een gemeenschappelijke parkeerplaats.
Visuele beeldvorming roept het gevoel weer terug.
Nu ervaar ik het als een blinde in een vreemde straat.
De geuren hebben plaats gemaakt voor kunstmatige luchtjes.
The Suburbs ontbreekt aan het hoopvolle van het debuut.
Daar werd juist door het spelen energie opgeroepen.
Ontwikkeling tot een krachtige groep genaamd Arcade Fire.
Ontstaan door het delen van elkaars ellende.
Vreemd genoeg vind ik The Suburbs sterker.
Al voel je hier juist minder de chemie van de artiesten onder elkaar.
Voor mij sluit het gewoon meer aan bij mijn eigen leven.

De Arthur-Recensies deel 22: de nostalgische mijmeringen van Arthur en Wim Butler

Arcade Fire, dat is die band die hun albums altijd tot de nok toe vullen met geweldige liedjes, telkens gebaseerd rond een bepaald thema. Debuut – en in mijn ogen magnum opus – Funeral had afscheid en verdergaan na het afscheid als thema, terwijl het bij Neon Bible dan weer godsdienst en geloof was. Op dit derde album, waarmee de band wereldwijd ook doorbrak tot de mainstream, lijken nostalgie en melancholie sleutelwoorden te zijn.

Ah, die vroege puberteit. Op het moment zelf wil je natuurlijk zo snel mogelijk volwassen worden of voor altijd kind blijven, maar in die periode worden ook de kiemen van je latere levensloop gezaaid. Ervaringen en belevenissen waarvan je pas later de betekenis en impact gaat inzien, vinden met vrij grote regelmaat plaats en vormen je langzaam maar zeker om tot de volwassene die je uiteindelijk gaat worden. En het is pas als je uiteindelijk die volwassene bent geworden, dat je de schoonheid van die periode pas echt leert inzien. En dan is het natuurlijk al veel te laat om nog van die periode te genieten. Ik ben ervan overtuigd dat zanger, bandleider en tekstschrijver Wim Butler met dat gevoel in zijn maag de liedjes op The Suburbs heeft geschreven.

We Used To Wait,
dat is je eerste liedjesteksten in een ongebruikt schoolschriftje neerpennen, omdat je thuis nog geen computer hebt. En samen met je high school sweetheart wachten op het juiste moment omdat de eerste keer echt heel speciaal hoort te zijn.

Empty Room,
dat is alleen in je kamer zitten, halfgek wordend omdat de persoon van je dromen op dat moment misschien niét alleen is. Empty Room, dat is alleen in je kamer zitten, je stiekem bezighouden met dingen waar iedereen je te oud voor vindt.

Suburban War,
dat is afspreken met je schoolkameraden om in het park veldslagje te spelen met de jongens van een school uit de buurt. Dat is tussen de bomen een dikke tak zoeken om je tegen hen te verdedigen.

Ready To Start,
dat is meedoen met de groep omdat je niet bekend wil staan als de outsider. Je rookt je eerste sigaret niet op omdat hij zo lekker smaakt.

Sprawl II,
dat is je niet begrepen voelen. Dat is je in het donker op je bed afvragen welke weg je nu moet nemen: de weg die juist maar saai aanvoelt, of de weg die spannend en verkeerd lijkt.

Arcade Fire, dat is die band die hun albums altijd tot de nok toe vullen met geweldige liedjes, telkens gebaseerd rond een bepaald thema. Hun derde is hierop geen uitzondering, hoewel de tracklist hun grootste tot nu toe is. Ik had deze op 4.5* staan, maar eigenlijk was dat vooral omdat ik duidelijk wilde aantonen dat ik Funeral zelfs nog beter vind. Als ik echt heel eerlijk ben, dan hoort deze ook op een 5* te staan. Bij deze. Arcade Fire, dat is wegdromen in je eigen hoofd, nu voorzien van een passende soundtrack.

Arcade Fire maakt een nieuw album, zo heb ik gehoord, en dat, tezamen met het feit dat de zon weer begint te schijnen en The Suburbs een geweldige bijkomstigheid bij dit weertje is (daarover later nog meer), heeft me weer geprikkeld om het album weer eens in zijn geheel op te zetten. En nog een keer. En nog wat keren, totdat ik de vertrouwde drang kreeg om mijn mening lekker te ventileren - en het feit dat dit al 24 keer gedaan is maakt dan helemaal niets uit, toch?

Het is wel ongeveer een universeel verschijnsel dat Funeral- en Neon Bible-liefhebbers bij eerste luisterbeurt van The Suburbs minstens twee wenkbrauwen optrekken door de luchtige piano's, ingehouden nummers en niet zo heel erg aanwezige violen op dit album. En zo ook ik: voor mensen die kwijlend naar de groter dan grootse bombast en de gepassioneerde uithalen van Butler hebben geluisterd, is schrikken nog een understatement als we plotseling synthesizers (?!!) horen in Sprawl II en is teleurgesteld nog zwak uitgedrukt als we horen hoe Wasted Hours eigenlijk maar een tevreden ratelend nummertje lijkt.

Ik ga nu niet zeggen dat The Suburbs me op dezelfde manier grijpt als zijn voorgangers, want dan zou ik mezelf niet begrijpen. Dit (nu nog) nieuwste product van Butler en zijn vriendjes en vriendinnetjes heeft simpelweg gewoon niet de snijdende emotie (nee, echt) die Funeral in overvloed en Neon Bible in iets minder overvloed heeft. Het titelnummer en opener bijvoorbeeld is namelijk echt heel erg goed en fijn als je met een willekeurig drankje loom in de zon ligt en geniet van hoe alles om je heen in de lente en zomer allemaal veel meer kleur heeft. En zo ook een groot deel van de andere liedjes die we hier te horen krijgen.

Wel ga ik zeggen dat The Suburbs qua emotie misschien nog wel knapper in elkaar zit dan Funeral en Neon Bible. The Suburbs is een album waarbij je bij iedere luisterbeurt helemaal zelf mag bepalen of het een trieste luisterbeurt of een vrolijke luisterbeurt wordt. Onder al die vrolijkheid zit namelijk een grenzeloos melancholische nostalgie verborgen, die vooral opduikt als men naar de tekst luistert. In ieder nummer komen wel een of meerdere passages voorbij hetzelfde thema beschrijven (And my old friends, I can remember when/You cut your hair/We never saw you again/Now the cities we live in/could be distant stars. Mooi.) Het leven is kleurloos en als je kijkt hoe je oude omgeving nu is, vraag je je af of dat niet altijd zo is geweest. Dat werk.

Natuurlijk zijn sommige liedjes qua sfeer wat minder dubbelop: zo is Deep Blue met zijn verwrongen groove op het einde Arcade Fire op zijn snijdendst, We Used to Wait een soort uitbarsting van alle nostalgie verzameld op het hele album en ook Suburban War een stukje onverhulde grootse melancholie zoals we van deze band kennen. Maar juist vanwege die afwisseling aan geluiden krijgt men aan het einde van deze ruim een uur durende plaat niet genoeg van de geluiden die Arcade Fire maakt. En dat is knap.

Maar ik zou de kritische zeikschuit die ik ben niet zijn als ik niet ook in dit album weer wat mindere punten kon vinden. City With No Children zou een iets lager stadiumniveau mogen hebben. Meneer Butler zingt iets te klagerig in Sprawl (Flatland). Tekstueel is het qua zinsopbouw soms wel heel erg eenvoudig (You say: can we still be friends? Liever niet). Maar goed, dit zijn natuurlijk wel weer details waar ik zelf niet eens altijd last van heb, vooral niet als het geluisterd wordt in vrolijke zomermodus. Helemaal perfect kan ik dit album dus zeker niet noemen, maar als ik aan mezelf merk hoe erg ik op kan gaan in de uithalen van oude vertrouwde Chassagne in Sprawl II (ja synthesizers, ik heb jullie geaccepteerd), zou ik graag anders geloven.

The Suburbs. Ooit de ultieme weerspiegeling van de post-Tweede-Wereldoorlog American Dream. Toen het Amerikaanse kapitalisme ons nog welvaart en geluk schonk. De hoopvolle fifties en sixties. Fraaie huizen, tuinaanleg piekfijn en de ravottende kinderen voor het donker thuis. Arcade Fire neemt ons mee naar deze Suburbs. Dezelfde plaats, twintig/dertig jaar later. Op verkenning doorheen de straten die we konden zien in de videoclip van Arcade Fire's eerste single Rebellion.

Onze wijk is niet meer dezelfde als voorheen. De maatschappij heeft zijn olie- en andere economische crisissen gehad. Wij inmiddels onze eerste identiteitscrisis. De tijden zijn veranderd, het leven heeft ons gehard. Laat ik vlug een dochter krijgen. Alvorens de maatschappij helemaal dol draait. Alvorens mijn geest gecorrumpeerd is. Laat ik mijn mooie herinneringen en al het goeds dat ik nog in me heb doorgeven aan wat mij het meest dierbaar is in dit leven. Mijn kind. Hopend op een evenzeer zorgeloze jeugd.

Niet zoals de moderne man. Steeds intelligenter, altijd maar meer techniek; doch langer in de wachtrij tussen lotgenoten. Overdag druk in de weer, 's nachts een glas whisky en de grote en kleine levensvragen. Carrière. Een respectabel man. Net wit pak. Het vertrouwde recept is oud. De patiënt vaker ziek. De rattenmolen draait voort. Elke nacht het verlangen om de misleidende spiegel te breken. Tot de ochtend komt. Hetzelfde ritueel. Dag na dag. Jaar na jaar. Het kind in jezelf reeds lang onderdrukt. Een moderne man. In een stad zonder kinderen. Zonder toekomst. Geen naïviteit, amper verwondering. Voldoende witte maatpakken. Grote grijze sedans. Enkel te onderscheiden aan de hand van hun nummerplaat.

Ergens halverwege geboorte en dood. Half Night.. Jeugdige onschuld en overmoed verloren. Hopend dat ook de laatste vonk niet helemaal uitdooft. Terug naar mijn oude Neighbourhood.
Remember our parent's bedrooms. Purify my mind. Laat me de wereld doorheen de ogen van een kind zien. Niet doorheen de ogen van een dode man.

Tijdens de eerste dagen van Mei. Vergezel me bij deze rit, vriend van weleer. Ook al betekent het voor jou niet half zoveel als voor mij. Laat me deze gevoelens met jou delen. Laten we nog eens naar ons pleintje gaan. Een bal trappen. Onze gekke maskers dragen. Praten over vrienden waarvan de namen reeds even vaag klinken als de herinneringen aan hun schalkse gezicht. Mijmer met mij over de verspilde uren. Youth is wasted on the young.

Morgen ga ik een brief schrijven naar mijn ware liefde. De brief naar de vrouw van mijn leven, ergens onderweg in de ratrace verloren. Of is mijn schrijven aan mezelf gericht? Naar mijn ware ik? Zal mijn zuivere hart morgen ontwaken? Of zal ik opnieuw wachten, tot er niets meer is om op te wachten? Later dan? Of nooit meer later? Sleeping is giving in. Hoe suïcidaal The Sprawl ook klinkt. Ergens moet er meer zijn dan dit. A place, where no cars go.

De rode dansschoentjes staan eindelijk weer eens te glimmen in de kast!

Hoewel dit niet het enige album van Arcade Fire is, is The Suburbs voorlopig wél het eerste album dat ik echt prettig vind om naar te luisteren. Deze plaat bevat namelijk een heerlijke verzameling sterke liedjes en het swingt zo af en toe ook nog eens heel lekker!

Nu Neon Bible nog... en wie weet krijgt bikkel2 nog wel gelijk ook!

Mijn liefde voor Arcade Fire is nogal een fluctuerende zaak geweest.

Rond 2007-2008 was ik gefascineerd door Funeral, welke ik lang als mijn favoriete AF heb gezien. Muzikaal raakte het de goede snaar, maar ook de thema's pasten goed in mijn referentiekader. Ik zat aan het einde van mijn middelbare school, en begon daarna met studeren. Journalistiek, daarna filosofie.
Funeral besprak de dood, volwassen worden, hoop. Vervolgens kwam Neon Bible, over religie en maatschappelijk onrecht. Ik snapte het bij lange na niet allemaal, maar het sprak me op meerdere niveaus aan. Beide platen samen maakten me een groot fan van deze band, hoewel ik het toen niet zo zag.

The Suburbs viel me aanvankelijk erg tegen, zoals ook te zien in bovenstaand bericht. Daterend uit 2013, dus ik heb het nog best een paar keer geprobeerd ook, nadat Reflektor uitkwam, welke ik niet fantastisch vond, maar wel beter. Het herbeluisteren hielp allemaal niet en ik weet niet waarom, maar tot twee jaar geleden stond The Suburbs op drie sterren.

Reflektor heeft me als album nooit echt geraakt. De verdraaide disco-elementen waardeerde ik heel erg, en de plaat matchte perfect met mijn muzikale ontdekkingstocht van de geschiedenis van de disco, funk en de revival ervan in nu disco. Maar thematisch kon ik er weinig mee. Ik ben er nooit diep ingedoken, maar in veel tracks hoorde ik een reflectie op liefde/seksualiteit in de tegenwoordige tijd. Het is mijn minst "ontdekte" plaat van Arcade Fire, hoewel ik hem vaak heb geluisterd. Het is simpelweg nooit tot een dieper niveau doorgedrongen.
Het is dan ook van hieruit de verklaren dat Arcade Fire voor mij jaren op de achtergrond is gebleven. Ook Funeral en Neon Bible luisterde ik amper meer.

Toen kwam in 2017 Everything Now. Zeker niet de beste Arcade Fire, maar het bracht de band voor mij weer terug onder de radar. Het thema was op deze plaat misschien weer iets te duidelijk: de instant gratification-cultuur, de vloed van informatie en media die over ons heenkomt. Het voelde voor mij een beetje als een makkelijk doelwit, maar de plaat was goed, en ik kon er objectief gezien weinig op aanmerken.
Door Everything Now ben ik echter weer meer naar de oudere albums gaan luisteren, met name The Suburbs.

En na nog een hele zooi luisterbeurten drong in 2019 eindelijk de genialiteit van The Suburbs tot mij door. Muzikaal klikte eindelijk ieder nummer. Maar meer belangrijk, de thema's begonnen eindelijk tot me te spreken. Het had dan ook veel nodig gehad. Meerdere verhuizingen, van Lelystad (zeg maar de polder-suburbs), naar de grote stad, het studentenleven achter de rug, het buitenland, en toen weer terug. "Volwassen geworden," toch kinds gebleven. Tsja, hoe beschrijf je het. Ik weet het niet, maar Arcade Fire wel, en het is het fijne aan muziek dat je een tekst kunt beluisteren en dan zeggen of slechts denken; "ja, ik snap het", of "zo voel ik dat ook". Zelf zou ik het nooit zo over kunnen brengen.
Zo veel thema's die spelen in de levens van zo vele mensen, Arcade Fire pakt ze, speelt ermee, zet ze met een absolute authenticiteit neer, keert ze weer om, laat zien dat ze soms hol zijn van binnen, maar erkent toch de menselijke emoties die eraan ten grondslag liggen. Nostalgie, de kinderwens, de leegheid van het bestaan, dromen en ambities, ga zo maar door.
The Suburbs voelt nu voor mij het meest thematisch gefocust, maar ook muzikaal het sterkst van alle Arcade Fire-albums, en het staat voor mij inmiddels bovenaan de lijst. Dat was dan weer mijn dagboek, ik heb dit meer voor mijzelf opgeschreven, maar misschien vindt iemand het nog interessant.

Heb deze plaat altijd een pak minder gevonden dan Funeral en Neon Bible. Door de hoge rating hier had ik de verwachting dat ik met de tijd milder zou worden, maar naarmate ik de plaat langer heb en vaker beluister, valt ie me eigenlijk alleen maar meer tegen. Een enkele uitzondering (misschien zelfs alleen de titeltrack) daargelaten zijn het allemaal vrij standaard popdeuntjes. Nergens iets wat zich echt onderscheidt. Ik hoor het in ieder geval niet. Drie sterren is zat voor dit plaatje.