Iron Maiden - The Final Frontier (2010)

Starblind en The talisman toch wel de uitschieters van deze plaat

Schuld bekentenis= ik heb deze steeds laten liggen .
Ik pak niet snel een wat recenter album van Maiden uit de kast. Ik probeer het. Echt. Maar telkens als ik het toch doe, dan kom ik in de maiden sfeer en binnen een paar nummers light somewhere in time of the number al op de speler. Ik kan het niet helpen.
Brave new world vond ik wel een leuk album maar miste voor mij toch wat. De nummers zijn wat, minder scherp? Hoe moet ik dat verwoorden Evenzogoed, wel een leuk album.
Met die andere met die tank erop, ik kom even niet op de naam, heb ik hetzelfde. Zeker kwaliteit nummers , maar ik pak hem niet snel uit de kast.
Deze had ik dus over maar bij voorbaat overgeslagen. Ik probeerde laatst book of souls en alweer dacht ik, nee als ik zin heb in Maiden dan liever Seventh son. Powerslave. Killers.
Deze is tussendoor in het stof gekomen, onaangeraakt onbeluisterd. Lelijke hoes ook, geen aantrekkingskracht.
Onterecht blijkt vandaag want uit pure "muziek verveling" (dat is als je alle platen en cd's uit je kast nu toch al te vaak hebt gehoord en je niet weet wat je op moet zetten maar iets helemaal nieuws daar ben je niet zo voor in de stemming) luister ik hem vandaag en hij is ... goed. Veel beter als life and death (dat was het,a matter of life and death) . Een beetje life and death en brave in de mix is wat kort door de bocht maar in het verlengde misschien (?) maar iets meer memorabele nummers.
Deze gaan mijn oren ongetwijfeld meer horen.

Ik deel mee in die "schuld"Spoelworm, alleen zet ik dan niet één van die eightees albums op maar En Vivo. Die liveregistratie bevat zo'n zes songs van dit album , mooi afgewisseld met wat ander spul en dan heb ik mijn portie Final Frontier wel weer gehad (denk ik dan eigenlijk). Het resultaat is hetzelfde, deze blijft maar in de kast staan. Geeft niks komt wel weer een keer, hoewel ik waarschijnlijk Book of Souls en Dance of Death (over lelijke hoes gesproken) waarschijnlijk de voorrang geef van de post MM albums.

Ik heb geen album geluisterd van de tijd dat Bruce de band "een tijd" verliet ..
Is het wat?

Tja, dat lees je bij die 2 albums (X en XI), ik was er niet weg van.

Zeker de X-factor heb ik altijd een behoorlijk goede plaat gevonden. Hij is wat donkerder, maar zeker niet slecht. on-topic. Van alle platen uit de tweede Bruce era draai ik deze eigenlijk het minst van allemaal. Niet dat hij niet goed is, er staan alleen maar goede nummers op, maar om onduidelijke reden heb ik er weinig mee. Ik pak dan liever Dance of Death of het laatste Book of Souls uit de kast (wat ik na Somewhere... de beste studio plaat van maiden vind maar dat ter zijde). De plaat klinkt mij een beetje alsof het op automatische piloot gedaan is, ik mis een beetje de 'edge' als je het zo mag noemen.

Het lijkt of Bruce het verlies aan kracht met harder roepen wil compenseren. Vermoeiend als hij dan ook nog eens luid in de mix zit. De eerste helft bevat kortere werkjes waarvan er mij nog weinig echt kunnen boeien. Van de epische nummers bevallen enkel Starblind en The Talisman mij zeer goed.

73/100

Een vermakelijk album, waarbij ik het laatste nummer het hoogtepunt van het album vind. Ik ben het ermee eens dat Bruce aan kracht verliest waardoor hij niet altijd even sterk overkomt. Aardig album.

Gekocht destijds omdat het van Maiden was, maar eigenlijk was mijn interesse in nieuw werk op dat moment bijzonder laag. Het zou zomaar kunnen dat ik de eerste drie songs gedraaid heb toen en dat het daarbij gebleven is. Nu ik het album weer hoor, snap ik enerzijds die houding wel, maar toch heeft ook dit album wel het nodige moois te bieden. Bepaalde kritiek vind ik ook wel op z'n plaats, want Maiden wisselt weinig af in zijn muziek. Tempo, dynamiek en dergelijke blijven vaak hetzelfde. Als er al afwisselingen zijn, lijkt het wel alsof het niet op mag vallen. Dat maakt, samen met de lange speelduur, het album soms wel wat saai.

Toch heeft The Final Frontier ook wel echt wat te bieden. De productie is weer erg helder. Het album heeft een fijne sfeer. Het spel van de heren is om te smullen. De teksten zijn weer dik in orde. Het vertaald zich alleen niet vaak genoeg in ook echt goede songs en zoals het wel vaker bij Maiden het geval is, zit het beste aan het eind van het album. When The Wild Wind Blows is een heel goede afsluiter, maar de hoofdprijs vind je wat mij betreft in The Man Who Would Be King. Op dit soort momenten hoor en besef je dat Maiden nog altijd een force majeur is.

Tussenstand:
1. Powerslave
2. Killers
3. Seventh Son Of A Seventh Son
4. The Number Of The Beast
5. Somewhere In Time
6. Iron Maiden
7. Fear Of The Dark
8. Dance Of Death
9. Piece Of Mind
10. A Matter Of Life And Death
11. Brave New World
12. The Final Frontier
13. No Prayer For The Dying
14. The X Factor
15. Virtual XI

Ik vind de gemiddelde waardering voor dit album behoorlijk tegenvallen, aangezien het zelf een van mijn favoriete albums van de post-reunie-periode is. Het bouwt in dat opzicht ook perfect met de snellere, catchy stukjes om vanaf Isle Of Avalon non-stop heavy prog-metal te zijn. De eerste helft heeft met The Final Frontier een heerlijk rockend introlied te pakken, om op een Mother Of Mercy wat meer dramatiek te laten horen en met The Alchemist een heerlijk klassieke Maiden-track neer te zetten, maar hierna gaat het pas echt los. Vooral Starblind met zijn fantastische teksten of The Talisman met dat machtige refrein (WEEEEEEEEESTWAAAAAAARD THEEEEE TIIIIIIIIIDEEEE!) maken altijd dingen bij me los. En Harris heeft met When The Wild Wind Blows een heerlijke afsluiter neergepend waarbij het aandachtig luisteren van de tekst (doomsday preppers die zichzelf verschansen en de zelfmoordpil nemen als ze denken dat de apocalypse losbarsten, terwijl het een simpele aardschok betreft) weer eens prioriteit heeft. Het album ademt heerlijk en Dickinson klinkt voor mij nog steeds in topdoen. Slechts Coming Home had van mij niet gehoeven, maar als geheel is The Final Frontier toen en nu nog steeds een topalbum voor me.

Tussenstand
1. Seventh Son Of A Seventh Son
1. Somewhere In Time
1. Powerslave
4. Killers
5. Brave New World
6. The Number Of The Beast
7. The Final Frontier
8. Iron Maiden
9. Dance Of Death
10. No Prayer For The Dying
11. A Matter Of Life And Death
12. Piece Of Mind
13. Fear Of The Dark
14. The X Factor
15. Virtual XI

Wat een vervelende, irritante en langdradige intro heeft deze plaat, dat maakt het voor mij gelijk al dat ik er niet lekker in kom. Qua stem vind ik Bruce wat tussen zijn jaren 80 en hun nieuwste (Nenjitsu) geluid inzitten, net of hij het nog steeds probeert om zijn jaren 80 niveau te halen, maar steeds verder wegzakt naar zijn nu meer doorleefde stemgeluid van nu. Dan heb ik liever of zijn krachtige jaren 80 stem, of zijn doorleefde geluid van de laatste 2 platen. Starblind en Talisman zijn nog lekkere nummers, maar van de come back albums vanaf brave New World bevalt deze mij het minst goed.

Wat mij betreft het het meest geraffineerde album sinds 1988. Vooral Starblind en When The Wild Wind Blows kan ik altijd wel horen.

Het eerste album waar de stem van Bruce me echt tegenviel. Misschien daardoor ook de eerste keer dat ik erop lette, z'n stem was bij mij vóór dit album altijd zo'n evidentie.
Er zijn dan ook nog eens enorm veel tempo wisselingen in dit album, zowel qua zang als muzikaal. Op zich is daar niks mis mee, maar hier komt dat de vlotheid niet ten goede. Het verliest zich wat in de ideeën. Hetzelfde gevoel wat ik bij het nieuwe album heb, veel delen zijn best goed, maar als geheel klinkt het gewoon niet soepel.

Ik snap echt niet hoe dit niet soepel is. Alles loopt juist als een tierelier. En het is afwisseling troef. Ook op het sfeervlak is het genieten geblazen Of het nu de pilotenliefhebberij is of het verhaal van een graphic novel is, de band neemt je helemaal als vanouds mee in hun boekenkasten en belevingswetelden. Die ervaring vind ik bij de twee opvolgels in iets mindere mate terug.

Afwisseling genoeg inderdaad, maar mij voelt het alsof tijdens een nummer weer een heel ander nummer start. Zoals ik al schreef, het loopt niet mooi in elkaar over. Er zijn meer "brugjes" nodig, eventueel iemand in de productie die dat ook eens durft. Losse ideeën die beter uitgewerkt moeten worden. Een nummer zoals the Talisman vind ik een typisch voorbeeld, dat lijken wel 4 nummers in 1.
En ik ben zeker in muziek wel wat tempowisselingen gewend, ik luister best veel prog- en krautrock.
Er mag chaos zijn, maar dit is voor mij niet de juiste vorm van chaos.
Dit in combinatie met de tegenvallende zangstem vind ik een reden om er geen behoefte aan te hebben.
Maar meningsverschillen zijn oké, anders zouden we maar lekker saai hetzelfde graag beluisteren.

Chaos? Iron Maiden? Dat is wel een hele nieuwe invalshoek. Juist op The Final Frontier vloeien de nummers als fris stromend water je zenuwbaan binnen. Ouderwetse verhalenvertellerij en natuurlijk de overbekende elementen die naar het idee van sommigen juist te vaak herhaald worden

The Talisman is toch niet zo ingewikkeld qua structuur? Das gewoon een flinke intro en 7 minuten vol gas (bonuspunten ook voor het einde, niks herhaling van de intro!). Verder staan hier met Starblind en Isle Of Avalon een paar erg leuke prognummers op. The Man Who Would Be King vind ik dan wel weer net te ver doorslaan naar een knip/plak-bouwwerkje met veel aan elkaar gelijmde ideeën.

Het gaat niet over ingewikkeld zijn. Het zijn bepaalde stukjes die niet op de, voor mij, juiste manier in elkaar overgaan. Niet enkel The Talisman trouwens, maar ik heb ook geen zin om de hele plaat opnieuw te analyseren. Chaos was eerder met betrekking tot die toon-en tempowisselingen. Progrock, de juiste momenten vinden en dergelijke. Wat dit album en het nieuwe ook weer nodig had/heeft is iemand die toch wat beter de puzzelstukjes in elkaar legt en knipt waar het nodig is.
Maar ze hebben blijkbaar nog steeds veel succes, dus wie ben ik...

Sinds de zomervakantie weer helemaal into Maiden. En dan vooral mijzelf kennis laten maken met het tweede tijdperk Bruce Dickinson. Brave New World was mij natuurlijk wel bekend, maar daarna de nand niet meer gevolgd. Maar ja, al je overbuurman op de camping een groot liefhebber is en recentere albums op vinyl aan ging schaffen, dan ga je zelf ook om. From Fear To Eternity bleek een mooie verzamelaar te zijn om een dwarsdoorsnede van hun recentere oeuvre.

Hun albumhoezen werken anders, en ik weet nogsteeds niet wat ik dus van de hoes van dit album moet vinden. Maar de muziek beviel mij juist wel meteen. De stem van Bruce is al wel aan het aftakelen maar bevat voor mij nog genoeg diepgang en variatie. Ik denk dat dit zo'n beetje het beste album is van het tweede tijdperk BD bij de band en zich zelfs kan meten met de allerbeste albums van de band.

Geen top 40 hits meer voor de band, maar nogsteeds klasse tracks op klasse albums. Vooral op dit album is het lastig om maar twee favoriete tracks aan te vinken. Ik heb de twee langste tracks gekozen, maar ook een Coming Home verdient zijn credits, of het openingsnummer bijv.

Heel lang gewacht voordat ik een recent album ben gaan luisteren. Ik had de nieuwe Iron Maiden met die lange nummers tijdens concerten al gezien en daar werd ik niet warm van. Ik ben niet zo van de lange nummers. Liever compact en goed.
MAAR is was helemaal verbaasd toen ik deze CD ging luisteren. De nummers zijn inderdaad lang, maar in de auto is dat helemaal geen probleem. Het klinkt allemaal lekker en vertrouwd.
Ik heb gelijk alle andere recente albums maar aangeschaft. Helemaal omdat ik zag dat deze een nog hoger cijfer hebben dan dit album. Ben benieuwd.

Op de eerste 6 albums na hun beste, vind ik.
Inventieve gitaarpartijen en de lange songs zitten qua opbouw het beste in elkaar als je je afzet
tegen hun andere (post-1986) albums.

Een hoes die mij doet denken aan de Alienfilms. Spannende films (althans 1 en 2), lelijke hoes.
Het openingsnummer vind ik heel geslaagd. Vooral de lange, nerveuze intro bevalt me en is eens wat anders dan openen met een korter en heviger nummer.
Het slotnummer is ook heel goed. Maiden mag meer zulke rustpunten inlassen.

When The Wild Wind Blows speelt ook een voorname rol in een Walking Dead aflevering. Heel toepasselijk. En een fantastische track inderdaad. Ik ben nog altijd erg gek op de plaat. Misschien wel de beste uit de reeks van na 2000.