Grateful Dead - Crimson, White & Indigo (2010)

Grateful Dead stak in de zomer van 1989 tot de lente van 1990 in een uitstekende vorm. Without a Net was daar al een voorbeeld van, evenals Spring 1990 en met deze concertregistratie bewijzen ze het opnieuw. Uitstekende versies van Hell in a Bucket, Iko Iko, Blow Away en Scarlet > Fire. Ook afsluiter Knockin' on Heaven's Door raakt de gevoelige snaar. Drums > Space zorgt voor de enige punten aftrek hier.

Geen idee of het gewoon toeval is, maar de Grateful Dead hebben best wel op een aantal plaatsen de laatste show ooit gespeeld. Zo sloten ze in 1978 Winterland af en in 1989 was het de beurt aan het John F. Kennedy Stadium. Het verschil met Winterland is wel dat het op deze warme zomerdag in 1989 nog niet geweten was dat dit de laatste show ooit ging worden in het JFK Stadium. Zo’n 6 dagen na het optreden besloot de toenmalige burgemeester namelijk om – na een aantal veiligheidsrapporten – er een streep door te trekken. Het gebouw werd uiteindelijk in 1992 afgebroken.

Het is dan ook een vies beeld om hier zoveel volk te zien terwijl blijkbaar ettelijke uren voor het concert het puin al naar beneden viel.. Onvoorstelbaar dat daar eigenlijk geen ongelukken zijn gebeurd. JFK Stadium was echter een locatie waar de Dead al een paar keer eerder hadden gespeeld en ze hadden er blijkbaar deze keer ook erg veel zin in. Een compleet andere setlist in vergelijking met de vorige show uit de Summer Tour ’89 (de fourth of july show die werd uitgebracht als Truckin’ Up to Buffalo) en de twee shows kunnen niet meer van elkaar verschillen. Deze show in JFK heeft in ieder geval ruimschoots mijn voorkeur en dat is om verschillende redenen zoals een paar persoonlijke favorieten (Loser! Box of Rain! Turn on Your Love Light!) maar hier zit ook gewoon erg veel sfeer in. De band is overduidelijk in topvorm met een heerlijk opzwepende Brent Mydland met Blow Away, het laatste nummer van de eerste set, maar ook Lesh die heerlijk ligt te bassen na Box of Rain. Voeg daar dan ook nog eens een meer dan uitstekende Scarlet Begonias > Fire on the Mountain en het niet zo enorm vaak gespeelde Standing on the Moon.

Het was in ieder geval de eerste keer dat ik het nummer live hoorde, volgens setlist.fm speelde ze het uiteindelijk zo’n 70 keer, maar het is een intrigerende versie en het is natuurlijk het nummer waar de bijhorende CD-release zijn inspiratie gaat halen. Sowieso is Jerry Garcia hier weer uitstekend bij stem en dat toont zich vooral in een doorleefde Loser en Wharf Rat. Er is gewoon iets aan zijn stemgeluid dat o zo mooi is, zeker als je het combineert met dat heerlijke stemgeluid van Mydland. De versie van Knockin’ on Heaven’s Door mag er ook absoluut zijn, al is die van een jaartje later met Branford Marsalis in Nassau Colliseum toch nog altijd net iets beter. Is er dan werkelijk niets op te merken aan dit concert? Neen, dat nu ook weer niet. Rhythm Devils > Space blijft iets dat ik moeilijk kan behappen (zeker als ze dan nog eens de heel experimentele toer opgaan, al vind ik de overgang naar The Other One wel geslaagd) maar ook Let It Grow vind ik één van de zwakste nummers. Iko Iko is zo’n funky nummer dat het altijd wel goed doet maar zit hier een beetje gepropt tussen Hell in a Bucket en een ietwat lauwe Little Red Rooster.

Ik heb me in het verleden nogal eens een tikkeltje laatdunkend uitgedrukt over het late jaren ’80 – begin jaren ’90 werk van de Dead en dat is gewoon niet correct. Keith Godchaux is lange tijd mijn favoriete toetsenist geweest, maar hij is nu toch wel voorbij gestoken door Mydland. Die stem, dat plezier, die combinatie met Garcia, … Zeker op beeld geeft dat net dat beetje extra aan een nummer. Een band in vorm in ieder geval en een setlist om je duimen en vingers van af te likken.