Boston - Boston (1976)

Lang niet gehoord, maar deze week een tweedehands vinyle versie op de kop getikt. Nog steeds is het een geweldig album.

Tegenwoordig kom ik om de haverklap verhalen tegen over Van Halen als dé grote vernieuwer van hardrock in de tweede helft van de jaren ’70. Een incompleet verhaal: men vergeet Boston, de band die debuteerde in augustus ’76.

Januari 1977 werd More than a Feeling een hit in Nederland, piekend in de Top 20. Ik stond op de drempel van de puberteit en mijn oren waren nog niet klaar voor steviger muziekstijlen. Dat veranderde nog datzelfde jaar toen ik in een nieuwe klas kwam, met daarin een grote fan van Status Quo. Via hem rolde ik de hardrock binnen. Met terugwerkende kracht ontdekte ik al spoedig Boston en veel meer namen.
Kerst 1977 kwam het lied nieuw binnen op 75 in Veronica’s Top 100 Aller Tijden met Deep Purples Child in Time op 1. Aan de radio gekluisterd nam ik dit en veel meer op met mijn radiocassettespeler. In ’78 ontbrak die Top 100 (Veronica was slechts een aspirant-omroep op Hilversum 3), in ’79 steeg het naar 33 bij de inmiddels C-omroep.

In de bladen werd hoog opgegeven over de unieke, warme sound en de immense productietechnische kwaliteiten van de plaat. Supermelodieus en toch die muur van geluid. Tom Scholz die dit alles jarenlang in zijn kelder had zitten knutselen; men vond het heel bijzonder. Menig ervaren geluidstechnicus moet verbaasd hebben geluisterd naar deze briljante nieuwkomer, een ruimteschip met warp 7 arriverend.

Ergens in de winter van ’80-’81 was daar het moment dat ik de elpee uit de bieb kon lenen en voor het eerst uit fatsoenlijke boxen hoorde. Een audiofeest. De cover vond ik als fan van sc-fi sowieso mooi, met bovendien de skyline van de stad in de cockpit.
Zwakke nummers kent de plaat niet, zang- en gitaarmelodieën zijn meer dan fraai, de variatie groot. Hier en daar spannend, zoals op Foreplay met enige progressieve rockinvloeden, net als sommige passages in Smokin’. Met Hitch a Ride móet ik altijd meezingen, al veertig jaar, zowel de zang als gitaarpartij. Prachtig blijft het subtiele intro van Something about You, waarover spoedig die prachtige gitaarsound golft. Dat en veel, véél meer, er valt immens veel te genieten.

Jaaaaa, die gitaarmuren van Boston! Bij tijdgenoten Zeppelin (dat jaar: de lp Presence) zijn ze grijs-bluesy, bij Sabbath (dat jaar: Technical Ecstacy) zwart-dreigend, bij Ted Nugent (Free-for-All) testosteron en róck ‘n’ róóóll.
Bij Boston echter zijn ze niet alleen megahoog en -heavy, maar tegelijkertijd gemetseld met warm-rode stenen waarover groene klimop groeit. In de zomer als een knusse stadstuin, waar je comfortabel voor de hitte kunt schuilen. In de winter als een roodgloeiende vuurkorf om je aan op te warmen van de winterkou. Vier seizoenen lang gastvrij, toegankelijk, onbezorgd en optimistisch.

De laatste jaren herwaardeer ik dit soort “gepolijste” hardrock. Pakkende melodieën schrijven, die krachtig zingen, heavy spelen en bovendien zoveel afwisseling in de songs aanbrengen? Dat is niet veel bands gegeven.

Dat gitaargeluid mensen, 1976!!!

Ja man, ongekend!

fantastische A_ kant . de B- kant zelden gedraaid.

Huh? Toch maar eens proberen, is mijn bescheiden advies. Soms landt muziek zovele jaren later anders dan vroeger!

De A-kant is inderdaad beter dan de B-kant, maar dan heb je het ook wel over torenhoge toppen. Op de B-kant staan toch ook wel behoorlijk wat nummers (Smokin', Hitch a ride, Rock and roll band) die ik niet graag zou willen missen. Alleen de afsluiter steekt wat bleekjes af bij de overige nummers.

Fijn RonaldJK EN gaucho, dat jullie een van mijn favoriete hardrockbands uit de seventies weer in de spotlights zetten!

Hun verpletterende debuut in 1976 vind ik nog steeds super! Maar ook het 'moeilijke' tweede album Don't Look Back vond ik gelijk goed.

Hun bijzondere gitaarsound, inderdaad een gitaarmuur, stuwend en melodieus, daarnaast beschikten ze natuurlijk ook over een geweldige zanger, Tom Scholz, die een prachtige stem heeft waar hij stevig mee kan uithalen maar die ook zijn weg weet in de meer dan goede ballads van de band (A Man I'll Never Be en Amanda op latere albums).

Ik ga ze weer eens opvissen de albums van Boston, die ik in de afgelopen jaren heel regelmatig heb gedraaid.

Ik keek net boven in het overzicht, enkel de laatste twee albums zijn mij voorbij gegaan, maar aan de score te zien zijn die ook niet zo goed als het "oude" werk.

Persoonlijk heeft deze band mij direct gegrepen terwijl bands als Status Quo en Van Halen mij volstrekt onverschillig lieten. Waarschijnlijk toch de hoge mate van originele eigenheid van de band.

...Brad Delp...

Een waanzinnig goed debuut, waarbij naast de singel More than a feeling, ook nog Peace of mind als singel werd uitgebracht. Alleen kwam Peace of mind in Nederland niet verder dan de tipparade. Achteraf hadden ze beter Foreplay/long time als singel kunnen uitbrengen. Maar ja dan is het risico dat er weer wordt geknipt in dit prachtige nummer vanwege de speelduur. Wat overigens ook gebeurt is met Child in Time van Deep purple dat WEL op singel is verschenen begin jaren zeventig. Ik kan mij wel behoorlijk kwaad maken over dat geknip in albumuitvoeringen vanwege de speelduur, 9 van de 10 keer is de albumuitvoering beter dan de singel uitvoering. Down down van Status Quo is 1 van de weinige uitzonderingen. En zo sla ik gelijk een bruggetje. Roxy6 zegt in zijn reactie dat bands als Status Quo en Vanhalen hem volstrekt onverschillig lieten. Maar Status Quo en Vanhalen kan je onderling al niet met elkaar vergelijken. Laat staan dat je die 2 bands met Boston kan vergelijken. Boston onderscheidt zich met de opvallende en prachtige gitaarsound en gitaar muur van Tom Scholz het eveneens opvallende prachtige en af en toe hoge stem geluid van de helaas legendarische Brad Delp maakt het helemaal compleet. Over het nummer Foreplay/long time, toen ik het voor het eerst hoorde deed mij het intro erg sterk denken aan onze eigen legendarische Rick van de Linden van Ekseption. De band die klassieke muziek van Bach met een symfonische rock sausje overgoot wat waanzinnig was en is, maar helaas helaas hoor je Ekseption niet meer op de radio wat erg jammer is, maar dit terzijde. Foreplay/Long time had het denk ik goed gedaan als het werd uitgebracht als singel heel misschien wel beter dan More than a feeling WHO KNOWS!!!!!!. Op You-tube is er ook nog een prachtige uitvoering van dit waanzinnige nummer gemaakt door een gelegenheidsband. Waarvan tussen de oudste (Mike Portnoy) en de jongste (Dino Jelusick) maar liefst 25 jaar leeftijdsverschil zit. 2 leden zijn geboren in de jaren zeventig en 2 leden zijn geboren in de jaren tachtig.
Maar die gelegenheidsband is echt een eenheid alsof de leeftijden heel dicht bij elkaar zitten maar dat is dus toch niet zo. En die Dino Jelusick heeft echt het stemgeluid van David Coverdale en die uitvoering is FE-NO-ME-NAAL!!!!! waanzinnig, krankzinnig, machtig en prachtig. Degenen die nog niet deze uitvoering hebben gezien en gehoord : het is erg verslavend. Voor de volledigheid de line up : Lachy Doley- Toetsen, Dino Jelusick- vocals, Mike Portnoy- Drums, Henrik Linder- Bass, Joel Hoekstra- Guitar en Justin Johnson- Slide guitar, dit terzijde. Dit prachtige waanzinnige debuut van Boston krijgt van mij de volle score.

Van mij ook!

Is ook gebeurd, zowel het ene als het andere. Maar het hielp niet...

Ik vind trouwens niets mis met de keuze van Peace of mind als tweede single. Is na More than a feeling toch wel het meest melodieuze en herkenbare nummer van het album. Overigens waren More than a feeling en Peace of mind ook al ingekort op 45 toeren.

Dat was alleen in Nederland, omdat Child in time jarenlang de Top 100 aller tijden van Veronica aanvoerde. De rest van de wereld zag er kennelijk niets in om Child in time op 45 toeren uit te brengen. De single uit 1972 bevatte overigens wel het volledige nummer, maar dan uitgesplitst over kant A en kant B. Mijn single (een heruitgave uit begin jaren tachtig) heeft overigens wel de volledige tien minuten-uitvoering op een single-kantje. Maar voor een betere geluidskwaliteit kon je altijd nog de maxi-single kopen.


Ik ben dat deels met je eens, maar aan de andere is het gewoon 'the nature of the beast'. Singles werden gemaakt voor de radio, en daar draaiden ze in die tijd geen nummers van zes minuten of meer. Het maakt voor mij juist het verzamelen van singles interessant, omdat je er vaak unieke versies of mixen op tegenkomt. Maar ieder zijn ding.

In de zeventiger jaren was het aantal instrumentale of bijna instrumentale nummers zeer beperkt. Het is een wonder dat Focus nog de hitparade heeft bereikt met hun bijna prachtige instrumentale nummers. Maar het is -toen ook al- meten met 2 maten, enerzijds : Music van John Miles wordt wel helemaal gedraaid speelduur bijna 6 minuten. Anderzijds Black betty van Ram Jam wordt alleen de singel uitvoering gedraaid speelduur slechts 2:29 minuten en niet de album uitvoering die nog niet eens 4 minuten duurt die veel beter is. Blijkbaar moet in een singel de zang overheersen en niet te veel solo's en details en het moet niet te lang duren. Let's go crazy van Prince is ook zo'n voorbeeld, de album uitvoering is veel beter. Child in time van Deep purple zelf ken ik er 3: de singel uitvoering, de album uitvoering en de live uitvoering (Made in Japan album) De laatste geniet mijn voorkeur. Wat je aangaf voerde het (volledig terecht) de lijst aan van de top 100 aller tijden. In de top 2000 is het helaas helaas anders en zakt het nummer steeds verder weg en staat nog in de top 20. Ook met het overlijden van Jon Lord stond het niet op nummer 1. Als het aan mij ligt staat Child in Time elk jaar op 1 in de top 2000. Met meedogenloze en meeslepende muziek en schreeuwend het oude jaar uit. Een betere afsluiter is er niet. Ben al jaren en jaren klaar met Bohemian Rhapsody!!!!!!

Vanaf de vroege jaren 70 begon mijn echte muzikale ontdekkingstocht, als een grote natuurspons ontdekte ik tal van muzikale stromingen waarvan een deel mij direct aasprak en ook een deel waarvan ik wist dat het nooit mijn grote belangstelling zou opwekken (R&B - veel Blues - en Funk) uitzonderingen als Motown en E,W&F daargelaten.

MM collega's die mijn recensies lezen zien dat het ook vaak materiaal bestrijkt van links tot rechts over het hele muzikale spectrum....

Terug naar de -heerlijke- jaren 70 (blijft denk ik toch mijn favoriete decennium door al de GROTE ontdekkingen). Net als inmiddels de zestiger jaren zag je ook in de jaren zeventig duidelijke groepen zich vormen, gekoppeld aan die diverse muziekgenres (van Hardrockers - tot - Soulkickers die iedere week high naar Ferry Maat luisterden) een programma dat ik nooit heb gehoord.
Ik was met enkele vrienden wel een groep die naar veel muziek luisterde en daar dan gevoel voor kreeg of niet.

Al vroeg was ik (na eerst Alice Cooper) een Bowie follower en stond aan de wieg van Roxy Music (dat ik nog steeds een van de allergrootste, inspirerende en belangrijkste acts ever vind).
Maar ook Sparks, Jethro Tull, ELO, Supertramp, Queen, Blondie, Eagles o.a. om maar een brede lijn aan te geven leerde ik goed kennen en waarderen. Pas later maakte ik een inhaalslag naar de jaren 60 en omarmde ik Procol Harum, Pink Floyd, Byrds etc.

Maar nu terug naar de jaren 70, vanaf vroege voorjaar 1977 was ik volledig in de ban van Boston, veroorzaakt door hun megalomaan goede debuut single en album.
Mooier dan RonaldjK kan ik hun gitaarsound niet omschrijven, maar wel 100% onderschrijven.

Wat ik altijd fijn vond -en vind- aan Boston is dat de groep inderdaad een uiterst geraffineerd en misschien ook wel gepolijst soort rock muziek heeft geproduceerd, met grote aandacht voor alle details, solo's zowel instrumentaal als aan de zang en de koorwerkjes,, alles past naadloos en perfect in elkaar. Daarin vind ik deze groep waarschijnlijk de grootste die ik ken. (natuurlijk wil ik dit talent bij Queen ook onderschrijven, maar hier ervaar ik toch echt de Amerikaanse en de Engelse versie qua bands).

De single (titeltrack) heb ik ontelbaar keer gedraaid op een volume dat mijn ouders naar de kalmeringstabletten deed grijpen en mijn vader zich naar de ouderwetse stoppenkast deed spoeden.
Wat ik ook -op alle albums- geweldig vind is de naturelle manier waarop de hardrock nummers afgewisseld worden met de meest prachtige en grandioos gecomponeerde ballads.
Piece of Mind en Foreplay / Long Time zijn naast More Then a Feeling mijn favorieten. Maar het albums als geheel is niet te versmaden.

Hierboven wordt inderdaad vaak de vergelijking getrokken met andere rockbands zoals Van Halen, maar wat ik destijds al dacht en nog steeds vind is dat Boston het echt niet moest hebben van een aanstellerige frontman als David lee Roth. De band beschikte over top kwaliteit met de grandioze zanger Brad Delp (*dank Ronald), en een wereldgitarist / componist Tom Scholz.

De muziek en de zelf gekozen presentatie stijl (met de prachtige hoezen (vergelijkbaar met de vliegende schotel stijl van ELO, maar dan met de gitaar in de hoofdrol) waren voldoende. dat gold toen en ook nog tot aan de dag van vandaag.

Het was gelukkig niet heel lang wachten op het onvolprezen volgende album Don't Look Back.
Ook weergaloos mooi....

Waar jij later je smaak uitbreidde van de jaren '70 naar '60, ben ik echt een kind van de jaren '70 en '80, al heb ik sindsdien altijd de wereld van popmuziek redelijk bijgehouden. Sommigen vinden mij fanatiek, maar ik ken ergere gevallen...
We delen de nodige namen als favorietjes, weet ik inmiddels, maar als verse puber luisterde ik aanvankelijk ook naar de TROS Soulshow en een David Lee Roth vond ik juist prachtig, afgezien van de poster bij Women and Children First dan.

Met het overlijden van Eddie Van Halen in 2020 werd er echter in sommige tijdschriften teveel nadruk op hem en zijn band gelegd als de grote vernieuwers vanaf 1978. De muziek van Boston én de productietechnische perfectie zorgden er immers een dik jaar eerder voor dat de lat fors hoger werd gelegd.
Wat dat betreft ben ik benieuwd of ik bij mijn huidige muziekreis door Styx' discografie gevolgen daarvan ga horen, een groep die min of meer in hetzelfde muzikale vaarwater zat. Ben inmiddels bij 1979, als bovendien de invloed van new wave (qua productie en synthesizergebruik) ook in de Verenigde Staten snel om zich heen grijpt.

Op een goede stereo-installatie of met een goede koptelefoon op blijft de audiokwaliteit van Bostons debuut duizelingwekkend. Omdat er bovendien sterke liedjes klinken, is dit een enorme klassieker, voor de (hard)rockwereld net zo invloedrijk als Van Halens debuut.

Maar in 1979 was t al weer klaar, zo jammer.
Voor de liefhebbers staat er nog een live release uit 1976 op spotify.

Dank voor de streamingtip! Leuk om de muziek eens te horen zonder alle studioperfectie, blijft fier overeind!

Smokin': wát een nummer!!

Voor mij is dit toch wel 1 van de beste albums ooit gemaakt. Prachtige verhalen hier waarvoor dank!