The Roots - How I Got Over (2010)

Wanneer The Roots met een nieuwe plaat komt, zijn de verwachtingen hoog. En terecht, de groep toont al jaren aan de meest constante Hip-Hop groep te zijn als het om kwaliteit gaat. Kleine kanttekening die hierbij geplaatst moet worden, is dat het voorgaande album Rising Down iewat tegenviel. Aan The Roots dus om de status die ze hebben te verdedigen.

Een vluchtige blik op de tracklist doet zelfs een The Roots fan, wat Kebab toch stiekem is, zijn of haar wenkbrauwen fronsen. Want weer kiest de groep om veel collega's op het album te laten verschijnen. Eigenlijk overbodig, aangezien Black Thought al meer dan tien jaar bewijst het ook zonder af te kunnen. Bovendien was dat op Rising Down één van de valkuilen van het album. How I Got Over is echter totaal niet te vergelijken met haar voorganger, vooral de sfeer is totaal anders. De zware en depressieve synths met rauwe drums hebben plaat gemaakt voor meer toegankelijke beats, gepaard met vele zangrefreinen. Waar dit op vele Hip-Hop albums faliekant misgaat doordat het al snel te zoet of te corny klinkt, weten The Roots als geen ander hun eigen sound te behouden.

Het album begint vooral erg sterk. Een wat opmerkelijke intro "Tu-tu-tuuuuu" bouwt zich mooi op, en sluit zo naadloos aan op Walk Alone. Opvallend is dat er weer een andere rapper het album mag openen (wat Truck North overigens verdienstelijk doet), wat een klein minpuntje is: Black Thought te weinig aan het woord komt. Dear God 2.0 is dan ook gelijk het bewijs is dat hij nog steeds één van de sterkere MC's is die op deze aardbol rondloopt:



De begeleidende instrumentatie en het goed gezongen refrein levert één van de uitschieters van het album op. Wat een extra sterkte van het album is, is dat een stuk diverser is dan haar voorganger. Zo laat Black Thought zich onoverwinnelijk horen op The Fire, waar alweer een sterke beat en een sterk refrein de MC alle ruimte geven:


Wanneer de gastartiesten echter meer op de voorgrond treden als Black Thought, daalt het niveau echter hard. Zo doen Blu, Phonte, Dice Raw en Truck North het goed, maar hebben P.O.R.N. en STS weinig te zoeken op het album. Vooral laatsgenoemde krijgt het voor elkaar om de laatste track, Hustla, met een refrein a lá Lil Wayne te verneuken. Ook Web 20/20 is erg matig, wat door de beat komt, die overigens weer ouderwets erg sterk zijn. De drums, riedeltjes, wisselingen en vooral de "feel" de beats overbrengen zijn weer erg sterk. Nu kan ik wel elke track bij langs gaan en precies gaan uitleggen waarom het zo goed is, maar het is zo voorspelbaar als de manier waarop Robben vandaag heeft gescoord en bovendien is het al laat.

Conclusie: Het het The Roots uiteindelijk weer gelukt om een erg sterke plaat af te leveren, tot nu toe zelfs het sterkste Hip-Hop album naar mijn mening van 2010. Voor nu 4*, de laatste twee tracks zijn dermate matig dat een verhoging er niet in zit. Wat echter alleen maar meer aantoont hoe hoog de kwaliteit is van de overige tracks. Uitschieters vind ik dan ook Dear God 2.0, The Fire en Radio Daze. Overigens moet ik zeggen dat de Dilla interlude heerlijk is, en dat ik het vreemd vind dat er hier nog niets over is vermeld, bij deze.

Een nieuwe Roots plaat is altijd leuk, maar zoals meer mensen hebben gezegd: ik hoor te weinig Black Thought, want dat is natuurlijk een rapper die je niet vaak genoeg kan horen. Een paar gastoptredens zijn prima, maar ik heb niet veel met de gasten hierop. Blu en Phonte vind ik wel aardig en ik zeg nooit nee tegen een refrein van Johh Legend. De instrumentaties zijn weer prima net zoals de vorige albums, de Roots sound zit er weer lekker in. Er zijn maar 3 echte uitschieters voor mij: Dear God 2.0 (uiteraard), The Day en The Fire, die laatsgenoemde is voor mij de tot nu toe de meest beluisterde track van 2010. Ik kan er geen genoeg van krijgen. Alles klopt gewoon en Black Thought laat even horen hoe je inspirerend kan zijn.

3,5*, niet meer en niet minder.

Right on is inderdaad een heerlijk sfeervol nummer. Ik heb in najaar 2010 zowaar een kleine hiphop revival. Weliswaar met twee artiesten die me altijd al bevielen uit het genre, maar toch. Dit album van The Roots luister ik de laatste weken regelmatig. Geldt ook voor de nieuwe van Kanye. Deze plaat heeft een geweldige sfeer. De beats liggen steeds in elkaars verlengde. De melodie is erg loungy wat een soort kalme kern creeert waarop de harde (lees: kritische) raps beter verteerd kunnen worden. De gastoptredens voegen met name in de refreinen veel toe aan de nummers. Radio Daze bijvoorbeeld, maar ook Right On hebben echt hun eigen smoel door de gastoptredens in de refreinen. Andere toppers zijn Dear God en How I Got Over. De rest steekt er wellicht wat minder bovenuit, maar het geheel is meer dan de som der delen. Als plaat is dit meer dan lekker wegluisterend op de vroege avond op de fiets naar huis van het werk.

The Roots is een band die ik erg hoog heb zitten en ik heb begrepen dat ook de pers en het publiek terecht een speciaal plekje in hun hart hebben voor dit gezeldschap. Ik dacht te menen dat ik ergens las dat "Atonement" (van "Game Theory") een goed eerbetoon was aan "mede-experimentelen Radiohead" en dat lijkt me een prima beschrijving hoe het er voor staat met The Roots (ondanks dat ik Radiohead behoorlijk overschat vind).

Mijn enige referentiepunten zijn de relaxte, jazzhiphop van "Things Fall Apart" en de eclectische genialiteit van "Phrenology" en dan is "How I Got Over" weer heel andere koek. Op meerdere punten doet het me inderdaad aan "Phrenology" denken, maar dan eentje waarbij de experimenteerdrang ingeblikt is in dienst van het liedje. Alleen het redelijke "Web 20/20" met zijn excentrieke beat vliegt net wat uit de bocht qua gekheid. Maar laten we wel zijn, o.a. Joanna Newsom en de dames van Dirty Projectors op de gastenlijst, zie ik niet veel artiesten doen.

Laat ik heb maar even niet over John L. hebben (nee, niet de Bietel), die zingt alsof ie een blanke is die denkt dat hij een soulneger is. "Doin' It Again" komt nergens echt fijn op gang maar is op zich in orde, terwijl het zo overduidelijk inspirerend bedoelde "The Fire" een bijzonder zwak refrein heeft met zijn veel te gemakkelijke rijmelarij. Beide nummers zijn op zich voldoende, maar Sjon had dus echt niet gehoeven.

Dice Raw echter, die weet hoe het moet. Door zijn zang, die soul-, gospel-, jazzy en bluesy elementen in zich verenigt, een soort pre-soul die nooit echt soul wordt (en dat is zeker geen probleem), weet een aantal nummers toch grote hoogten te stuwen. "Radio Daze" is heerlijk relaxed met zijn funky koortjes en pianopartijen, maar ook de kruising tussen hiphop en jaren 30-jazz in "Walk Alone" mag er absoluut zijn. In "Now Or Never" vangt Dice erg fijn de tijdsgeest vol optimisme, maar vooral in het titelnummer schittert hij. De versnelling gaat net iets hoger, er komt net wat meer percussie onder en wat een refrein!

Het probleem is eigenlijk een beetje dat het beste nummer van deze plaat, en wat mij betreft van heel 2010, zo fantastisch is dat de rest dat er na komt gewoon verbleekt. "Right On" heeft gewoon een perfecte beat, met erg fijn harpspel en vooral een besmettelijk refrein van folkdame Joanna Newsom. Soms kan een nummer gewoon perfect zijn.

"Hustla" is zo slecht nog niet eigenlijk en ik kan er eigenlijk wel de humor van in zien. Ik neem daarbij overigens wel aan dat het om een parodie op gangsta rap gaat. Over de nummers met John en zijn ironische achternaam heb ik het al gehad, evenals "Web 20/20". De instrumental "Tunnel Vision" doet iets verfrissends met een enigzins liftmuziekachtig geluid, jammer dat ie niet uitgebouwd is tot een volledig nummer. Nee, vanaf het openingsnummer tot en met "Right On" is deze plaat meesterlijk en alles, daarna gewoon in orde. Desondanks een welverdiende *4,5 en mijn nominatie voor "Plaat van het Jaar".

Wat een album , nadat ik het geweldige Undun had gehoord moest ik meer recent werk van The Roots luisteren en luisteren of het het zelfde niveau haalde. Het stelt me niet teleur! Ik houd van The Roots omdat de beats altijd lekker vol klinken (veel instrumenten) dit komt omdat het een band is! Ook houd ik van veel verschillende rappers in een track en dat is bij the Roots altijd het geval! De

Beste tracks zijn duidelijk: Walk Alone, Dear God 2.0, Now Or Never, How I Got Over, The Day, Right On, The Fire.

Nu ik toch bijna alle tracks heb gehad zeg ik ook maar meteen dat Web20/20 en Hustla de slechtste tracks van het album zijn (fijn dat ze aan het einde zitten ).

Dope album! Zelfde niveau als Undun. 4,5*

Ik wou nog even zeggen wat een geweldige track Now Or Never is.

Everything is changing arround me, and I wanna change too...

Ok, dit album van the Roots is wat zoetiger, vooral de refreintjes. Ok, in de zomer klinkt 'ie extra fijn: er zitten vlaagjes commerciële 'zomerpop' in. Maar dan nog blijft het een goede plaat, want er staan eenvoudigweg teveel goede en/of lekkere nummers op. Sterker nog: Walk Alone, Dear God 2.0, Radio Daze, How I Got Over, Right On & toch ook een beetje the Fire (pianootje!) zijn erg fijn.

Aan de andere kant: hierna kwamen ze met het sublieme conceptalbum 'undun'. Dan heb je het echter over een compleet ander soort plaat en ook nog eens gevuld met heel andere hip hop. Als je die twee met elkaar gaat vergelijken, is dat toch een beetje appels en peren vergelijken. Dit How I Got Over moet je volgens mij gewoon zien als een verzameling met (hele) lekkere zomerse hip hop. En daar is - zeker in augustus de ochtend na hun concert in Paradiso - toch niets mis mee.