Janelle Monáe - The ArchAndroid (2010)

Janelle Monáe.

Janelle wie? Toch volgde ik deze tip van harte op (dank u archangel9).
Theatraal, sommige nummers met compleet orkest, dynamisch was de omschrijving die erbij volgde.
Een vluchtige blik geworpen op YouTube en de aandacht was geboren. Dus The ArchAndroid mocht in z'n geheel z'n werk gaan doen.

Allereerst werd ik aangenaam verrast door de stem van Janelle die ik helemaal niet 'zwart' vond klinken, en juist dat geluid in combinatie met een flinke portie muzikale mengelmoes maakt dit album voor mij een verslavende rit die me uiterst goed bevallen is waardoor dit absoluut in de herhaling gaat. En nog eens. En nog eens.
Daarnaast weten deze nummers een heel grote glimlach op mijn gezicht te vertonen en geeft het me energie voor twee. Het klinkt allemaal zo dynamisch, zo swingend!

Wat is het toch fijn als je nog even gewezen wordt op de krenten in de grote muzikale pap.
Ik had The ArchAndroid zeker weten niet willen missen.

Mooie klassieke intro en de vele verhalen over bombastiek klinken mij terecht in de oren. Om daarna lekker over te vloeien in het eerste echte nummer. Klinkt best lekker dit, want mijn hoofd knikt rustig mee. Goede R&B-pop song. Janelle zingt op een ietwat rappende manier.
Mooi ook weer dat het zonder stop doorstoomt naar 'Faster'. Muzikaal zit dit allemaal dik in orde. Nochtans heeft het album een mooie volle sound. Dit 'Faster' is wel bij uitstek geschikt om als single uit te komen.
Blijf het mooi vinden hoe ook dit nummer weer overvloeit in het volgende. 'Locked Inside' is wel een aardige song. Maar minder als de eerste twee.
Tijd voor een overgang met stilte, naar 'Sir Greendown'. Een nummer dat ik heel erg apart vind. Mooie sfeer, mooie instrumentatie. Echt totaal anders als de voorgaande uptempo songs.
'Cold War' doet mij erg denken aan B.O.B. van Outkast, qua beat, qua tempo. Goede opzwepende song. Over Outkast gesproken. Rapper Big Boi doet een rhyme op het nummer 'Tightrope'. Wederom een nummer met een erg frisse sound, ook erg soepel gezongen door Janelle. Een zangeres die sowieso erg opvalt door haar soepele stem.
'Neon Gumbo' is een soort korte intermezzo. Het benadrukt in ieder geval de eigenzinnige stijl van Janelle.
'Oh, Maker' gaat daar ook gewoon in verder. Leuk om zo af en toe de opzwepende, springerige producties afgewisseld te krijgen met wat meer laidback nummers. De producties blijven ongewijzigd vol en boeiend.
Over opzwepend en swingend gesproken. Dan moet je eens naar 'Come Alive (War of the Roses)' luisteren. Janelle klinkt nu bijna als een volleerde rock-zangeres. Wat een energie-boost zeg!
'Mushrooms & Roses' brengt de Roses uit het vorige nummer weer terug. Maar qua vibe is het totaal anders. Het tempo gaat een stuk omlaag, maar de muziek is wel weer erg organisch. Lome drum, goede strijkers, tamboerijn, snerpende gitaarriffs en experimenteel aandoende zang van Janelle. Volgens mij zingt zie hier door een zo'n plastic buis die je ook weleens bij concerten van Stevie Wonder ziet. (weet niet precies hoe dat heet).
Na wederom een muzikaal intermezzo gaat de plaat verder met 'Neon Valley Street'. Een nummer dat niet had misstaan op een album van bijvoorbeeld Sade. Janelle zingt het hier namelijk ook erg warm. 'Make the Bus' zie ik weer meer in de stijl van Jamie Lidell. Feature-artiest Of Montreal ken ik niet, maar voegt zeker wat toe. De energie spat er weer van af.
'Wondaland' klinkt als geïnspireerd door Mary Poppins. Sprookjesachtig mooi nummer. '57821' is niet alleen qua titel een opvallend nummer. Dit is misschien wel het minimalistische nummer van het album. Ze hebben een prachtige sfeer te pakken en weten die in het nummer prachtig uit te bouwen.
Met 'Say You'll Go' wordt dat kleinere in het nummer doorgebouwd. Zal best eens goed kunnen werken op een feestje als je de sfeer qua energie wat aan het afbouwen bent.
'BaBopBye Ya' is ook weer zoiets. Wie verzint er nu zo'n titel? James Bond zou dit best als soundtrack kunnen gebruiken, toch? Tsjongejonge, wat kan Janelle met haar stem goed de sfeer in een nummer neer zetten.

Een apart album heeft Janelle Monáe hier neergezet. De sound kan je best als commercieel kwalificeren. Maar om dat echt te zijn is het album veel te lang en zijn de meeste instrumentaties veel te vol en origineel. Want aan het originaliteit ontbreekt het bij deze dame niet. Voeg daar haar prachtige, warme stem aan toe en je zit goed. Een ontdekking van jewelste.

Janelle Monáe geheel in balans

Er wordt anno 2010 heel veel R&B over ons heen gestort en meestal laat ik dat geheel aan mij voorbij gaan. Het debuutalbum van Janelle Monáe (1985) is echter een grote uitzondering. The ArchAndroid is een ‘meesterwerkje’ geworden.

ArchAndroid is the second and third suites of Metropolis combined into a full-length release, in which Monáe's alter-ego, Cindi Mayweather—also the protagonist of Metropolis: The Chase Suite— becomes a messiah-esque figure to the android community of Metropolis (bron: en.wikipedia.org)

Outkast wist mij sinds het geweldige The Love Below / Speakerboxx niet meer te boeien, maar ik blijf Big Boi en Andre 3000 wel in de gaten houden. Vooruitlopend op wat in 2010 te wachten staat van dit tweetal is Big Boi, die zich ook graag Leftfoot laat noemen, te horen op de waanzinnige lekkere single Tightrope van Janelle Monáe. En dat smaakt naar meer dus staat haar album nu in z’n geheel op m’n iPod.

Alle recensenten zijn het er over eens dat dit het een geweldig album is geworden. Metacritic verzamelt alle recencies en geeft dit album dan ook de status van Universal Acclaim. Daarvoor is een gemiddelde score van 8.1 voor nodig. Met 9.1 is het Janelle ruimschoots gelukt. Zelf geef ik haar nog niet de superstatus, maar dat komt misschien nog. De single Tightrope (let op de toeters) die wordt ondersteund door een geweldige clip is in ieder geval een prachtig begin.

The ArchAndriod is een mooi gevarieerd album geworden. Je hoort Michael Jackson’s disco, James Brown’s funk, maar ook bijvoorbeeld Kylie Minoque’s popsound. En dat alles, zoals ze zelf zingt, prachtig in balans. Het totaal is een suite, of liever gezegd twee, die worden ingeleid door overtures zoals we in de klassieke muziek gewend zijn.

Tekst overgenomen van mijn cd-recensies.nieuwslog.nl

Binnen het R&B genre is dit album behoorlijk origineel en vooruitstrevend, de nummers zijn zeker niet van die alledaagse riedeltjes. Er is duidelijk variatie op instrumentatie te bespeuren maar het wordt het wel erg gladgestreken allemaal – dat neemt natuurlijk niet weg dat de nummers minder dynamisch of bombastisch worden. Wat ik zo goed vind aan dit R&B album is de diversiteit die erop te vinden is. De tracklist en speelduur lijken misschien iets teveel van het goede maar vanwege de verschillende stijlen die Janelle aanneemt blijft het album interessant.

Daarnaast merk ik dat ik dit album steeds meer weet te waarderen. In het begin vond ik het een wat magertjes album maar ondertussen na een aantal luisterbeurten bevalt het me heel goed eigenlijk. Ik vind het in ieder geval stukken fijner om naar dit album te luisteren als bijvoorbeeld naar Beyoncé of Rihanna. Het album is duidelijk tot in de puntjes verzorgd en er is veel aandacht besteed aan de arrangementen en dat vind ik een groot pluspunt. De algehele sfeer die op dit album heerst is dik in orde.

In ieder geval wel een groeier, dit album. Deels is dat misschien te wijten aan de futuristische sound die deze plaat met zich meebrengt.

Ik word momenteel behoorlijk overrompeld door dit prachtige, elegante, stijlvolle, geweldig geproduceerde album van mevrouw Monáe! En dan heb ik het nog niet eens over haar stem gehad. Op de valreep nog één van mijn aangenaamste verrassingen van 2010!

Die clips zijn trouwens