Status Quo - Live at the N.E.C. (1984)

Dit is toch eigenlijk min of meer een vervolg op het beroemde dubbelalbum Status quo Live(1977)?

Niet om het een of ander, maar waarom zou de eerste zoveel aandacht en schouderklopjes krijgen en deze niet? Tot op heden is er zelfs helemaal niet op gereageerd, inclusief mijzelf 3 stemmers.

Toch mag Live at the N.E.C. een prima vervolg worden genoemd op die eerste met (voor het eerst) live-versies van Caroline, Whatever you want, Hold you back, Rockin' all over the world en Down down.

Ik kan niet helemaal ontdekken of de 'oude' drummer John Coghlan inmiddels is vervangen (die wisseling speelde juist in 1982) en of toetsenist Andy Bown al zijn intrede heeft gedaan, maar het heeft in sound nauwelijks een noemenswaardig effect.

Het is wel waar, dat rond 1982 er een bepaalde Status quo-moeheid ontstond. Sinds 1978 heeft de muziek van de band geen schokkende veranderingen meer ondergaan en werden de cd's meer en meer gezien als vooral heel veel meer van hetzelfde.

Tel daar bij op dat de bekende hardrock van Status quo ook zo vanaf 1978 langzaam werd gewijzigd in lekkere rock, uitermate geschikt voor feesten en partijen en de band begon aanhang te verliezen.

Maar deze Live at the N.E.C. is daar nog geen registratie van. Voor liefhebbers van Live een aardige aanvulling.

Zo "lekker" was die gewijzigde rock van Status Quo kennelijk niet. Vele fans haakten begin jaren '80 teleurgesteld af. Ikzelf heb Status Quo in het voorjaar 1981 nog zien vlammen in Rotterdam Ahoy. Sindsdien is Status Quo, helaas, een matige middle of the road band geworden.
" Live at the N.E.C. (1982)" is inderdaad een prima live album van Quo waarop Rossi, Parfitt en Lancaster zich nog op hun best laten horen.

En de teleurstelling, waar zit die dan precies in? Ja, Just supposin' (1980) en Never too late (1981) waren geen Blue for you en On the level. Maar live werden ze toch niet zo snel middle of the road?

Beste Musician, wat ik vanmorgen al berichtte: begin jaren '80 zag ik Status Quo optreden in Rotterdam Ahoy. Dat was een dampend, knallend rockconcert. Een paar jaar geleden zag ik Status Quo, met Parfitt en Rossi, in De Oosterpoort Groningen. Dat was een zware teleurstelling. Van een dampend rockconcert was geen sprake. In mijn beleving was, hoe zeer mij het ook spijt, Status Quo gedegradeerd tot een dubieuze middelmatige rockband.
Met weemoed draai ik zo nu en dan "Live at the N.E.C. (1982)". Dat album, en natuurlijk "Status Quo Live!", doet mij aan goede Quo tijden herinneren.

ik heb ze in 2003 nog op het arrow rock festival gehoord, en toen klonken ze als vanouds hoor,

Dit is een zeer geslaagd live-album van Status Quo. Met name Over The Edge klinkt hier superieur in vergelijking met de studio versie.

Ik zou het wel waarderen als dit concert volledig op DVD wordt uitgebracht, want van dit optreden is ook beeldmateriaal.

Zo geslaagd vind ik dit live album anders niet! Het kan in de verste verte niet tippen aan de klassieker 'Live' uit '77. Om te beginnen is de produktie beneden alle peil! De drums klinken alsof het blikken zijn en de bas komt totaal niet naar voren in de mix. De muziek mist de 'body', of het fundament of hoe je het ook noemen wilt.
Ten tweede zijn de nummers op dit album toch al veel meer van het party gehalte waar ze vanaf de jaren 80 steeds meer naartoe gingen. De sfeer van die avond is trouwens wel prachtig vastgelegd! Het publiek gaat helemaal los en dat spat er wel af.
Doe mij dan de opnames van het End of the road concert in Milton Keynes uit 1984 maar! Daar is de produktie wél goed namelijk.

Die drums klinken inderdaad niet echt mooi mooi hier. En ook toetsenist Andy Bown komt de sound van Quo niet altijd ten goede. De bas is niet zo prominent aanwezig als anders. Ondanks deze ongemakken toch wel een bekoorlijk album. De bonustracks zijn in dit geval niet misplaatst. Down Down is altijd wel goed en Dirty Water hoort er gewoon bij, al ben ik er zelf nooit zo'n fan van geweest. Van Rockin'All Over The World zou je bijna vergeten dat er ook een versie van John Fogerty is, die voor de variatie wel zo leuk is om eens te horen. Het hoogtepunt is toch wel Over The Edge.

Het dubbel-live album uit de 70's van Status Quo is uiteraard toch echt veel beter en is zelfs niet meer door Status Quo zelf te evenaren. Desondanks vind ik Live at the NEC toch een aanrader. Ik hoor toch liever de live uitvoeringen die op dit album staan dan de studio versies van diezelfde nummers.

Ik was 15 toen ik Status Quo zag op de End of The Road tour in de IJsselhal in Zwolle, en het was tevens mijn eerste echte live concert. Live at The NEC kwam volgens mij vlak na dit optreden uit op LP. En ik ervaarde het album toen als een soort herbeleving van dat optreden.

Hoewel het me niet stoort, maar inderdaad de drumsound is wat minder. De snare-drum vind ik niet zo mooi, en had best wat minder prominent in de mix mogen zijn.

Het volledige optreden van Milton Keynes mogen ze van mij ook op DVD uitbrengen.

Op Bospop 2010 heb ik twee keer Rockin' All Over The World gehoord. Op Zaterdag die van John Fogerty, en op zondag die van Status Quo. Beide versies keur ik goed!

Van dit album is nu ook een DVd registratie van.
Het staat op de box Live at the BBC. Een box bestaande uit 7 cd's en een DVD.

Ik heb de complete box (7 CD's + DVD) net enkele dagen in huis, en ik kan deze box iedere Quo fan aanraden.

Deze box bevat het complete (audio) optreden wat als Live at the NEC is uitgebracht. In voorgaande entries werd geklaagd over het drumgeluid. De drumsound klinkt op deze opnames veel beter (lees natuurlijker) dan op Live at the NEC. Ik vermoed dat men destijds voor Live at the NEC de drumsound heeft willen oppeppen (met een drum-trigger of drum-computer) door een jaren tachtig studiosound aan de snare drum te geven.

Een gedeelte van dit optreden is ook op de DVD van deze box te bewonderen. Vreemd genoeg staat Forty-five hundred times er niet op, maar die staat (gelukkig) wel op de DVD "40 years of Status Quo"

Als 2 cd verkrijgbaar met oa een prachtige versie van "4500 times".
kan ik iedereen aanraden, niet zo goed als "Quo live" maar met wat latere steengoede nummers toch zeker een welkome aanvulling op hun live cd lijstje..

4500 Times is op dit album inderdaad beter dan op Live! Sinds dit album als 2cd is (her)uitgebracht heeft het aan kracht gewonnen. Bij mij wel althans. De sound is ook iets prettiger. De blikkerige snare is wat dieper in de mix begraven zo lijkt het.

Afgezien van die drumsound vind ik Pete Kircher lang niet zo swingen als John Coghlan. Andy Bown is me ook wel eens te nadrukkelijk aanwezig met piano of orgel, maar misschien ga ik nog eens overstag voor die 2CD.

Doen!

Ik was erbij in Nijmegen. Waanzinnig concert.

Prima live plaat met alleen maar goede songs met uitzondering van Don't drive my car wat ik nog steeds een vreselijk nummer vindt (Roadhouse ook niet mijn favoriet maar ok).

Heb de 3LP versie. Gitaren klinken geweldig. Bas is redelijk. Alleen dat maffe drumgeluid. Bijzonder dat ze dat toen goedkeurde. Zeker vergeleken met de prima sound van Coghlan op Live klinkt dit triest en onder de maat. Gelukkig niet prominent in de mix. Zal de tijdsgeest zijn geweest.

Ja daar heb ik me ook altijd over verbaasd! Dat ze dit goed keurden is me een raadsel. Zeker als je bedenkt dat de drumsound op beide Eind of the road video's van amper 2 jaar later ('84) juist zo geweldig klinkt. Zelfde drummer, zelfde kit en in ongeveer dezelfde tijd. Op die video's klinkt Quo echt geweldig vind ik. Misschien nog wel beter dan toen Coghlan er nog bij zat. Al zal dat voor velen als vloeken in de kerk zijn. Misschien klinken die video's jusit zo goed qua drumsound omdat ze zich wilden revancheren voor Live at the N.E.C.? Wie zal het zeggen.

Weer op reis door Status Quo's discografie, wilde ik van Back to Back naar In the Army Now springen, maar was Live at the N.E.C. even vergeten. Geen wonder. In 1984 was ik klaar met Quo en naar deze liveplaat wílde ik niet eens luisteren. Zelfs Live! (1977) draaide ik zelden meer, omdat veel zwaardere heavy bands mijn oren domineerden. Ik was vermoedelijk niet de enige die er zo over dacht: in de album top 50 stond de elpee slechts één week genoteerd, mei 1984 #43.
Tot ik bij een jongere neef op bezoek was. Hij was tot mijn verbazing Quofan geworden en draaide deze plaat op zijn kamer. Ja, de drums klonken vervelend schel en de toetsenpartijen die hier en daar aan de oorspronkelijke arrangementen waren toegevoegd, vond ik niks. Maar ik zag hoe enthousiast die neef was en als oudere tiener herkende ik in deze beginnende tiener mijzelf van een paar jaar eerder. En dat was verrassend leuk om te zien.

Ik besefte ook dat eerder mijn jongere broer fan was geworden met albums van Quo waarmee ik niet zoveel had. Vervolgens werd Status Quo voor hem een springplank naar andere scheurende gitaren, met name Def Leppard, Dio en Queensrÿche. Misschien zou hetzelfde met die neef gebeuren, realiseerde ik me.
Nog zo'n verhaal: afgelopen zaterdag was een vriend van me op bezoek. Bij hem begon de liefde voor scheurende gitaren met non-albumsingle The Wanderer (#6 in de Nationale Hitparade van december 1984), wat ik indertijd een slap liedje vond. Nog altijd. Tegenwoordig houdt hij van onder meer metal als die van Gojira en vorige week zag hij Pantera op Graspop, om weer enthousiast te zijn. Dat begon dus ooit met Quo. Zo realiseerde ik me dat Quo het 'm weer had geflikt: scheurende gitaren voor beginners, een opstapje naar andere groepen met een serieuzere status dan die "simpele" boogierock.

Vanavond speelde ik Live at the N.E.C. voor het eerst in meer dan tien jaar af en hij viel me alleszins mee. Het begin van het concert is zelfs een soort van spannend met die lange toetsentonen, waarna de gitaren van Francis Rossi en Rick Parfitt het langzaam maar zeker overnemen. Als drummer Pete Kircher en bassist Alan Lancaster bijvallen voel ik tóch weer de opwinding van toen. Zelfs het drumgeluid stoort me niet zo.
Dank gaucho voor je mooie bijdrage bij Back to Back, leuk om wat meer te leren over de carrière van Kircher. Ik had hier geen flauw idee van. Alhoewel ik op Live at the N.E.C. de kenmerkende drumpatronen van zijn voorganger mis, is hij een degelijke opvolger.
Op de binnenhoes zag ik de groep met prince Charles, waarop men kennelijk heel trots was. In 2017 verscheen het album als 3LP met bonussen, waarbij het nummer dat ik op Live! smartelijk miste, te weten Down Down. Best lekker, al zou ik die piano erbij vroeger verfoeid hebben. Desondanks een knallend klassiekertje.

Achteraf gezien had ik wel meer post-Live!-materiaal op deze liveplaat willen horen, materiaal van Rockin' All over the World tot en met Back to Back. Nu ontkom ik niet aan de vergelijking met de illustere voorganger. Desondanks is dit gewoon een heel aardig plaatje en als ik 'm ooit tweedehands tegenkom, zal ik 'm meenemen. Later dit jaar hoop ik de neef te spreken, zal hem eens vragen hoe het hem nadien in het land van de scheurende gitaren is vergaan.

Ik heb een tijd terug die 3lp heruitgave gekocht. Alleen al om 4500 Times zeer de moeite waard. Denk de ultieme versie van dat nummer. Verder meen ik me te herinneren dat dit album destijds niet eens als regulier album is uitgebracht. Het zat oorspronkelijk in de verzamelbox From the makers of... Als lokkertje voor de fans die alles al in huis hadden werden er wat van deze live opnames bij gedaan. Ze zijn dan ook al uit 1982. Toen bleek dat er zoveel vraag naar die live opnames was werd in 1984 alsnog besloten om het als regulier live album uit te brengen. Of het was gewoon een ordinair verdien model uiteraard

Zoiets stond me ook vaag bij, en Wikipedia bevestigt dat verhaal. Aanvankelijk als onderdeel van die 3LP-boxset, en ik zie op Discogs dat de live-versie van Caroline in 1982 al wel op single was uitgebracht. Maar als regulier album dus pas in 1984. Ik heb dit album zelfs nog nooit beluisterd, maar word door jullie positieve reacties alsnog nieuwsgierig.

Omdat de kans vrij groot is dat ik 'm wil aanschaffen, heb ik meteen maar ff rondgekeken: die dubbel-CD editie die in 2017 werd uitgebracht (ook als 3LP-set), omvat kennelijk de gehele show van die avond in het National Exhibition Centre. De uitgebreidere setlist is zeer de moeite waard ten opzichte van het originele album.
Ik zie dat ze achterop de inlay expliciet vermelden dat 'amongst the 11,000 strong audience was H.R.H. Prince Charles, the Prince of Wales'. Dus kennelijk vinden ze dat nog steeds heel bijzonder. Nu deze man éindelijk koning is geworden van alle Britten, lijkt me dit een gepast moment om deze registratie eens goed te gaan beluisteren - en wellicht (lees: waarschijnlijk) in fysieke vorm aan te schaffen.

Dit alles wist ik niet, dank heren voor de aanvullende info!