Faithless - The Dance (2010)

Faihtless: altijd balancerend tussen opzwepende festivalstampers en gezapige relax-nummertjes.
Wat fijn is het dan als deze dans geopend wordt met een stamper genaamd Not Going Home. Nee, op deze manier gaan we zeker nog lange niet naar huis. Dit smaakt naar meer. Dit smaakt naar party. Party volgens beproefd Faithless-recept!
Als ook Feel Me een hoger tempo blijkt te hebben begin ik het gevoel te krijgen dat dit misschien wel eens wat minder gezapig zou kunnen klinken als de voorganger. Feel Me heeft iets 'geks' waar ik Faithless doorgaans zo beheerst vind klinken, zo vol controle. Alsof ze zich een klein beetje durven laten gaan. Misschien komt het door Blancmange, dat bandje uit 'mijn' jaren '80.
Maar Faithless zou Faithless niet zijn als het niet meerdere gezichten laat zien: zo komt er reggae voorbij (Crazy Bal'heads), horen we wederom droompop (Flyin Hi, North Star) en proberen ze nogmaals de festivalweide op en neer te laten deinen samen met good old Dido op Feelin Good en ook op Tweak Your Nipple.
Het is zeker geen slecht album te noemen; mijn gevoel zegt me zelfs dat ik dit één van de leukere vind maar dat is natuurlijk een gevaarlijke stelling die nu nog niet genomen kan worden.
Misschien iets minder extreem knallende uitschieters als Insomnia, Salva Mea of God is a DJ, maar nu toch ook wat minder 'geneuzel' dan op de albums waar dit soort nummers op stonden. Het lijkt er op of ze zichzelf een lichte schop onder de kont hebben gegeven om de titel van het album eer aan te doen. Ze zijn er redelijk in geslaagd, niet grandioos (het is immers Faithless), maar ik ben er eigenlijk wel content mee.

Aangeschaft in de rode "The Dance Never Ends" 2cd-versie want jawel, daar is ie weer na afwezigheid bij het vorige album: de ik-trek-mijn-fans-een-poot-uit-remix-cd. Sinds de release van Irreverence wacht ik met het kopen van Faithless-albums tot de extra schijf uit is, wat een van de redenen is waarom alleen To All New Arrivals nog niet in de kast staat.

The Dance ligt me een stuk beter dan de voorganger en No Roots. Met Not Going Home wordt meteen de beuk er in gegooid in de herkenbare Faithless stijl. Vernieuwend? Neuh. Lekker? JA! Daarna wordt met Feel Me en Crazy Bal'heads wat mij betreft al vroeg het dieptepunt van de plaat bereikt, met name de laatste vliegt als reggae-filler volledig uit de bocht. Vervolgens wordt echter het gas weer afwisselend ingetrapt en ingehouden (Flyin Hi!) tot de laatste noot. Sun To Me had van mij ook de handjes-in-de-lucht afsluiter mogen zijn zonder de bonustrack. Want wat zit die goed in elkaar! Okee, het volgt het bekende recept maar met een heerlijk geslaagde climax.

Jammer van de vroege dip na een sterk begin, dit haalt de vaart uit de plaat en doet de titel geen eer aan. Daarna worden hier en daar alle registers opengetrokken die op No Roots dicht bleven, en is zuslief Dido herkenbaar als altijd op twee prima nummers uiteraard ook weer van de partij.

De Eric Prydz Remix van Not Going Home maakt in z'n eentje trouwens de aanschaf van de remix-cd al waard, wat een vloervuller! Verder biedt de extra schijf met wisselend succes aanvullende stampversies van de albumtracks, waarbij ik meer had verwacht van Armin en Tiësto die zich er zonder veel inspiratie van af lijken te hebben gemaakt.

Voor een Faithless album vind ik het geheel niet echt sterk, vooral met een titel als "the Dance". Er zitten enkele nummers in die hier echt niet in passen zoals het reggaenummer "crazy balheads" en het oersaaie "flyin hi". Wat ik wilde horen was meer muziek in de trant van "Feeling Good" en "Tweak your Nipple."

Zwak.

Wisselvallig maar uiteindelijk best oké album van Faithless, met de gebruikelijke afwisseling van stampende en ingetogen dance-tracks. Het album komt moeizaam op gang maar wordt gaandeweg wel beter, al zijn bepaalde tracks (vooral halverwege) gewoonweg niet boeiend genoeg. Tevens mis ik het zo typerende geluid van de eerste paar albums.