Saybia - The Second You Sleep (2002)

Ik denk 1 uur en dik 3 kwartier. Kan wel kloppen gezien de tracklist.

Ik had toch voor de woensdag moeten gaan dus.

Ach, heb een topavond gehad. En dit blijft één van m'n favoriete albums. Al menig maal grijsgedraaid, maar hij verveelt zelden. Weinig albums die dat hebben.

Ik moet wel zeggen dat veel van de nummers van dit album live weinig toevoegen. The One for You bracht hij wel met veel passie (met z'n handen in z''n zak).

En nog langzamer als op de plaat: ik dacht op een bepaald moment dat ze 'm achterstevoren gingen spelen...

Elke keer weer die tenenkrommende opbouw naar het refrein toe. Snake-Tongued Beast en “hit” The Day After Tomorrow zijn daar perfecte voorbeelden van. Klinken bij een eerste en tweede luisterbeurt goed tot geweldig, maar al snel stort het kaartenhuis van verveling in elkaar. Constant datzelfde refreintje in combinatie met die korte maar onvermijdelijke instrumentale onderbreking voor het laatste refrein wordt ingezet. Bovendien klinken de teksten ook bijzonder ongemeend en ongeïnspireerd. Hoewel de teleurstelling overheerst, kom ik door het titelnummer en het uitstekende Miracle in July toch uit op een voldoende.

De vergelijkingen met o.a. Coldplay zijn bij Saybia al snel gemaakt. Toch vind ik deze ”The Second You Sleep” op zichzelf staan. Dit album is een meeslepende melancholische trip gedragen door mooie indringende vocalen en instrumentatie. Het gitaarwerk is over het algemeen vrij ingetogen, maar zo nu en dan komen er intense solo’s voorbij die tot de nodige kippenvelmomenten zorgen. Dit album kent meerdere hoogtepunten. Het titelnummer is daar zeker eentje van, maar ook de bekende single ”The Day After Tomorrow”. Maar ook de langere nummers ”In Spite”, ”The Miracle in July” en het afsluitende ”The One for You” zijn prachtig. Waar band als Coldplay grote bekendheid genieten, heeft Saybia die exposure nooit echt gehad. Jammer, want ik geniet net zoveel van ”The Second You Sleep” als gelouwerde albums als ”Parachutes” en ”A Rush of Blood to the Head”.

Fraaie plaat .Ik kende het wel maar heb er nooit echt aandachtig naar geluisterd.Mooie ijle stem heeft de zanger.Bij het slotnummer heb ik het idee naar Hogarth van Marillion te luisteren.Er zit een soort deken van rust over de plaat heen.Uiterst verzorgde pop met een klein beetje symfoinvloeden.Ik mag dit wel graag horen. Ik ga voor 3 en halve ster met kans op groei.

Ben verbaasd dat Fool's Corner nog steeds maar op 9 stemmen staat. Wat een magnifiek nummer is dat toch. Tried tried tried trieeeeeeed!

Is me te gladjes. Te pathetisch. Te Snow-patrol'ish. Sorry, niet mijn ding maar kan me goed voorstellen dat veel mensen dit heel mooi vinden.

Deze plaat van Saybia kon me een stuk minder overtuigen dan hun latere album These Are The Days. De enige nummers die me hier echt iets doen zijn The Miracle in July en The Day After Tomorrow.

Ik verhoog naar 4.5

Het album is nu ook op vinyl uit en dat heeft het vuur voor deze plaat weer aangewakkerd. Na het optreden in paradiso heb ik m eigenlijk niet meer meer beluisterd.

De aanschaf van het vinyl doet me beseffen wat een prachtige plaat dit van begin tot eind is. En de afsluiter is het hoogtepunt van de plaat.

Schitterend...............

Afgelopen Koningsdag kocht ik op de twee bekende nummers The Second You Sleep en The Day After Tomorrow na, dit album helemaal blind op een koningsmarkt in Rosmalen. Het bleek een goede keus te zijn geweest.

Dit album is meer dan de twee opgenoemde hit(je)s, want er staan meerdere nummers op, zoals het dromerige en blues-achtige Joy, de mooie dramatisch klinkende ballads In Spite Of (waarin toch wel een beetje Paranoid-Androidachtige melodie in hoorbaar is) en Empty Stairs, en het zwevende Miracle in July, dat een prachtige gitaarsolo's heeft.

Het tweede deel van dit album is naar mijn mening, beduidend beter; Favoriete Tracks:Joy, THE DAY AFTER TOMORROW en Miracle in July. Stem: 4,5*.

5 jaar geleden had ik dit waarschijnlijk een geweldig plaatje gevonden. Heel radiovriendelijk, iets te zelfs.
Het zijn echt van die nummers die NET niet kloppen en hier en daar een melodie en zanglijn missen.
Hadden de nummers dit wel, was het een parel geworden.
The second you sleep is ook zo'n voorbeeld. Totaal geen slecht nummer. Het mist alleen net iets.

Snake Tongued beast springt er bovenuit!

Dan houden we dus precies van het tegenovergestelde in de muziek van Saybia. Voor mij klopt elke noot op dit album, met als minste van de nummers Snake Tongued Beast, dat mist de subtiliteit die de andere nummers wel hebben.
Prachtplaat.

Vandaag 20 jaar oud. Het blijft een tijdloos album dat tot mijn allergrootste favorieten behoort.

Ik ben weer in nostalgische buien de laatste tijd, waarbij ik de muziek weer opzet uit mijn tienerjaren.
Zo ook deze Saybia nu, wat heb ik dit veel geluisterd, en wat kon ik me lekker zielig en puberaal voelen op een aantal nummers. Toevallig een aantal jaar geleden ook mogen aanschouwen in het Patronaat, dat was ook erg fijn.

Benieuwd of ze weer eens wat gaan uitbrengen.

Mijn gewoonte (zeg maar gerust tic) om een plaat onder te verdelen in goede en slechte nummers wordt hier wel héél sterk gekieteld, want ik ken toch maar weinig platen met zo'n groot kwalitatief verschil tussen de hoogtepunten en de dieptepunten. De eerste zijn nipt in overtal, want buiten vier nummers die niet echt slecht zijn maar me verder weinig doen en die ene huilerige draak (helaas het slotnummer) staan er hier ook zes prachtige nummers op die de kwaliteiten van deze band maximaal uitbuiten: kwetsbare zang, smaakvol gitaarwerk en vooral een aantal ijzersterke melodieën. Echo's van het timbre van A'ha's Morten Harket, de ijlheid van Thom Yorke, de onschuld van de vroege Coldplay en zelfs de fraaie broosheid van Heaven still cries en Subtle movements van het Nederlandse 16 Down hoor ik hier terug. Maar nu lijkt het alsof Saybia leentjebuur heeft gespeeld bij al die beroemde (en minder beroemde) namen, terwijl ze in feite gewoon klassieke pop met een melancholische inslag maken, en op hun beste momenten doen ze dat meer dan voortreffelijk. Als de hele plaat het niveau van die zes briljante nummers had gehaald had dit album wat mij betreft net zoveel succes verdiend als het debuut van Keane. Om te koesteren.
        Ben ik overigens de enige die bij de eerste regels van The day after tomorrow ("Please tell me why do birds sing when you're near me / Sing when you're close to me") altijd moet denken aan "Why do birds suddenly appear / Every time you are near?" uit (They long to be) Close to you van de Carpenters? (Excuses aan wie mij deze associatie niet in dank afneemt.)

Nee, je bent niet de enige. Het viel me destijds bij de allereerste beluistering al op. Klinkt inderdaad wel als tekstueel leentjebuur spelen. Met je overige conclusies ben ik het ook eens: je hoort invloeden van allerlei grote namen, maar uiteindelijk is Saybia toch een band met een eigen geluid en een eigen gezicht. Popmuziek met een 'klassieke' structuur en een melancholieke ondertoon. Ik vind 'm overigens wel redelijk evenwichtig en signaleer niet zozeer de pieken en dalen die jij erin hoort. Ik vind zelfs de afsluiter een van de beste nummers...

De Denen van Saybia genoten rond de release van deze plaat redelijke bekendheid in Europa. The Second You Sleep was dan ook zwelgen in dromenland met de toegankelijke pop/rock liedjes van de band.
Zanger Huss had de bekende snik in zijn stem en buitte dat gegeven op elke song wel uit.
Destijds veel gedraaid, nu is het niet meer aan mij besteed.
Emo pop/rock in een dramatiek jasje maar toegankelijk genoeg om een groot publiek aan te spreken.
Slecht is de plaat niet, maar een dergelijke invalshoek waarbij de scherpe randjes vakkundig zijn weggesneden maakt simpelweg geen indruk meer op mij.
De opvolgers van The Second You Sleep klinken trouwens zakelijker, nuchterder zo u wilt, en dat smaakt wat beter.
The Second You Sleep is voor mij een product van zijn tijd maar het is zeker niet gaan rijpen met de jaren.