Laurie Anderson - Homeland (2010)

Dat is het hem juist. Avant garde spreekt me dikwijls aan maar meestal ben ik er niet echt weg van. Het gedeelte synthesizermuziek vind ik wel al wat tegenvallen. We zien wel!

De input van Antony vind ik in ieder geval geweldig. Aparte plaat, maar dat mag je wel verwachten, aangezien bij genreaanduiding 'Avant-garde' staat.

Opener 'Transitory Life' is meteen een geweldig nummer; beklemmend haast, het sfeertje dat opgeroepen wordt, mijn aandachtig was dus meteen gevestigd. Die mysterieuze, bizarre sfeer blijft behouden gedurende de hele plaat, heel eigenwijze muziek ook, maar dat is zeker niet slecht bedoeld. Ik kan de mensen die echt into dit soort muziek zijn wel volgen dat dit een heel erg hoog cijfer verdient, maar het is iets minder m'n ding, desondanks spreekt het me toch aan, dat is een prestatie op zich. 't Baart dan ook geen opzien bij mij, dat Antony Hegarty hierop te horen is, het feit dat dit mij wel aanspreekt, leunt daarbij aan; Antony kan ik immers heel erg goed hebben ('Swanlights' kreeg van mij 4 sterren). 'Only An Expert' vind ik op muzikaal vlak wat minder interessant, maar tekstueel is het wel geniaal natuurlijk. Anderson toont zich van haar meest cynische, bijtende kant, gitzwarte humor wat mij betreft, en daar hou ik wel van. Een voorbeeldje uit de tekst misschien:

"And sometimes, if it's really really really hot
And it's July in January
And there's no more snow and huge waves are wiping out cities
And hurricanes are everywhere
And everyone knows it's a problem
But if some of the experts say it's no problem
And other experts claim it's no problem
Or explain why it's no problem
Then it's simply not a problem
But when an expert says it's a problem
And makes a movie about the problem
And wins an Oscar about the problem
And gets a Nobel Price for the problem
Then all the other experts have to agree that it is most likely a problem"

En dan heb je 'Another Day In America', ook weer zo'n tekstueel geweldig nummer, het is meer een verhaal dan een nummer, maar toch is ook de muzikale ondersteuning van belang (met weer Antony onder andere). Lees voor de rest de recensie van citizen, die is veel beter dan mijn stukje hier

3,5 sterren

'Flow' is trouwens een prachtig sluitstuk!

Meesterwerk, zonder meer, gisteravond pas ontdekt na wat snuffelen op het net.. terwijl.. dit is de stijl waar ik van hou..? Ik denk dat het het, in mijn ogen, eenvoudig artwork is waarmee ze haar werk 'versiert' die mij al die jaren heeft weerhouden er naar te luisteren want hoe vaak ik de cover van verschillende eerdere albums voorbij heb zien komen.. door de vormgeving trok het me niet aan, nu weer.. het is toch te grappig.. wat zou ze met deze foto willen bereiken? .. maar potverdikkie, goed man.. die orkestratie.. timing en diversiteit.. teksten.. super. Nu het meeste van haar werk mij min of meer bekend is na een vlugge luisterzoef moet ik zeggen dat dit album mij het meeste aanspreekt, het lijkt me dat ze zo enorm geleerd heeft van haar fouten wat uiteindelijk geoptimaliseerd in dit magnifieke werk heeft geresulteerd. Het lijkt inderdaad meer ballen te hebben, vandaar misschien deze foto? Waar ik me bij voorgaande albums nog af en toe enigszins aan stoor kan ik dat bij deze plaat niet meer vinden. Jammer genoeg niet op vinyl maar zo'n goede plaat moet ik gewoon hebben.. dan maar op zo'n weinig zeggend glimmend schijfje.

....een alter ego visualiseren

Ja, maar waarom?

Aangename kennismaking met deze 'verhalenvertelster' Laurie Anderson. Apart maar zeker zeer fijn om te beluisteren

Hahahahahah O Superman....was het enige wat ik kende van mevr. Anderson. Nooit echt bij stil gestaan of een heel album van haar mij wel zou liggen en of ze uberhaubt nog actief zou zijn in 2011....gelukkig kom je soms een bericht tegen van een mede MuMer en denk je..heeh verhip die ken ik nog ergens van. Blijkt dat dit Homeland een verdomd mooi plaatje is geworden en eentje die zowel muzikaal als tekstueel/verhalend er eentje is die gewoon klopt. Alleen al voor het nummer Only an Expert...verdient ze al een ruime voldoende, of Another Day in America waar datzelfde land ook al eens een literaire wind van voren krijgt. Prachtig sfeervolle kwastenstreekjes, waarmee ze een heel landschap tevoorschijn tovert met haar muzikale hobbels en haar teksten waar Harry Mulisch tevreden over kan zijn. Dit album kan met gemak de strijd aan met Hounds of Love van Kate Bush of The Hissing of Summer Lawns van Joni Mitchell, ja ik haal er zelfs Leonard Cohen bij, wiens Future link hier ook niet misstaat.
Lang leve MuMe hiep hiep....

Ook hier één die enkel O Superman kende van mevrouw Lou Reed.
Toch heeft dit album mijn aandacht getrokken twee jaar geleden: het zal wel door pitchfork of metacritic geweest zijn. De hoes trok me vreemd genoeg ook aan...

Na 2 jaar is dit voor mij dé plaat uit het beresterke muziekjaar 2010 geworden.
Het album begint met 4 heel erg contemplatieve nummers die bijna bezwerend zijn.
Only an Expert doorbreekt de rust met housebeats en een bijtende maatschappijkritische tekst: de financiële crisis ontleed in 7 minuten: zo wordt woede kunst.
Falling dient dan om even op adem te komen waarna ze voor het kernstuk van het album 'Another Day in America' in de huid van Fenway Bergamot, haar mannelijk alter ego, kruipt (die van de hoes). Het is een complex filosofisch betoog: 'Ah America, we saw it, we tipped it over, and then we sold it' dat moeilijk te doorgronden is, maar toch weer uit prachtige oneliners bestaat. Antony (ja van die van the Johnsons) zorgt hier voor subtiele achtergrondzang.

Het slotstuk bestaat terug uit songs waarin de tijd lijkt stil te staan. 'The Beginning of Memory' is een prachtig sprookje, met elektronica en saxofoon die allerlei vogelgeluiden suggereren. Alleen al voor dit nummer zou ik 5* geven.
Het laatste nummer bestaat uit niet meer dan enkele klanken uit haar zelfuitgevonden 'tape-bow' viool: pure schoonheid, zoals in elk nummer.

De DVD die bij de CD zit beschrijft het creatieproces van Homeland: blijkbaar is dit album een collage van duizenden geluidsfragmentjes waar jaren aan gewerkt is.
Fenomenaal dat je het toch zo'n eenheid vormt.
Meer dan een meesterwerk, een kunstwerk dat een plaats in mijn top 10 krijgt!

Dat doet ze natuurlijk niet zonder reden. Het is een ironische reactie op (personen in) de media, die voortdurend bepaalde sleutelwoorden blijven herhalen totdat deze woorden de publieke sfeer gaan beheersen. Zoals pop-art (en bijv. reclame) ook speelt met de kracht van herhaling en zoals hier nu bijvoorbeeld 'participatiestaat' tot in den treure herhaald wordt. En waarschijnlijk vindt Anderson het ook typerend voor Amerika dat er in termen van problemen wordt gedacht in plaats van oplossingen.

Verderop zingt/zegt ze bijvoorbeeld ook 'has everybody here forgotten how to think?' om daarna aan te geven dat de huidige gang van zaken 'gewoon' doorgezet wordt. Dat getuigt niet van veel vertrouwen in de algehele cultuur om haar heen.

Vooral tekstueel en thematisch is Homeland dus erg interessant. De composities an sich vind ik echter niet bijzonder sterk of interessant. Het album heeft meer waarde als culturele reflectie/spiegel. Avant-garde vind ik overigens een beetje een vreemde genreaanduiding. Homeland is wel experimenteel, maar ik vind de nummers toch vrij toegankelijk klinken. Het 'artistiek voorop lopen', breken met de tradities en de echte vernieuwing hoor ik hier niet.

Het is echter wel jammer dat Anderson geen antwoorden heeft. Alles is 'out of control' en dat maakt dit album wel erg pessimistisch.

Blijft toch wel overeind dit album. Draai het toch wel met enige regelmaat. The Beginning of Memory is zelfs klassiek Anderson. Een tekst die zeker vaker zal gaan gebruiken.

Kende nog niets van Laurie Anderson en moet zeggen dat ik na het beluisteren van dit album toch wel benieuwd ben naar meer werk van deze dame. Muzikaal en tekstueel uitdagend, ze houdt m'n aandacht vast tot op het einde. Alleen het middenstuk Another Day In America sprak me minder aan, ondanks de toch wel boeiende tekst is het geen nummer dat bij mij nog veel luisterbeurten gaat krijgen. Iets ook in die vervormde stem wat me op den duur tegen begon te steken. De rest van de songs zullen daarentegen nog wel vele malen met plezier herbeluisterd worden…

Dit is geen avantgarde in de ware betekenis, haar stijl is deels schatplichtig aan het werk van 'minimalist' Philip Glass, toegankelijk, popmuziek in een voor haar kenmerkende speelsheid, met een vleugje herkenning en mysterie, ik heb begrepen dat Lou Reed haar aangespoord heeft dit werk af te maken en uit te brengen. Toch mooi. Op Spotify staat nog een nieuwer album, (heart of a dog 2015) dat meer weg heeft van een audio verhaal, de muziek verder op de achtergrond.