The Drums - The Drums (2010)

Ik hoor opeens in [Best Friend] een link naar the Jam anno 1980.
Men name Start? van Sound Effects.
De bas, de eigenwijze drum en de puntige song.
Mooie referentie lijkt me.

Hele leuke cd, aangename nummers zowel voor actief luisteren als in de achtergrond! Toch vrees ik dat eens het nieuwe er wat af is, hij vrij saai wordt en een nieuw album in dezelfde stijl niet meer zou aanslaan.

Maar voor nu blijft het wel even genieten.

Getriggerd door het vlotte puntige "Let's go surfing". Meefluit song in geest van La la love you (Pixies) + Young Folks (Peter, Bjorn, John). Nummer is tevens het hoogtepunt van een vrij vlakke en monotone CD. Veel van hetzelfde in een wat sneller en dan weer trager tempo. De EP Summertime bevat ook het singletje "Let's go surfing", maar dan voor de helft van de Album prijs...

Wat ik een ' dun ' plaatje zou willen noemen.
In potentie wel aardige ideeën, maar zowel instrumentaal als vocaal aan de magere kant.

Dit album zal vast uit verschillende vaatjes tappen, gehyped worden, tekstueel ontoereikend zijn enzovoort; maar wat ontzettend aanstekelijk allemaal zeg. Een vrolijke boel waar ik graag 3,5 voor over heb.

Nee hoor niet meer eens, Dit rijtje songs is voor mij veel beter, en maakt dat The Drums nog steeds regelmatig hier klinken en zelfs in mijn top10 van 2010 staan:
1. Best Friend
4. Book of Stories
5. Skippin' Town
9. We Tried

Wat een laag gemiddelde. Dit album staat op 3 in mijn top 10 van 2010. 1 van de 5 albums uit 2010 die ik heb gekocht.
Een album met veel pakkende pop nummers, die mij niet vervelen. Maar ik ken de EP niet, dus misschien dat dat scheelt.

Wat een irritante plaat is dit zeg! Er is geen origineel idee te bekennen bij deze band. Zo lijkt bijvoorbeeld opener Best Friend zowel tekstueel als qua zang een parodie op Morrissey.
Voor de rest hoor ik alleen maar cheesy hooks (handclaps en gefluit), en in combinatie met die klaagzangen van die zanger werkt dat nou niet bepaald aangenaam. Daarnaast bestaat elk nummer uit dezelfde elementen (postpunk-baslijnen, flinterdunne gitaarlijntjes van niet meer dan 3 verschillende noten, lelijke drumcomputers, daar dan die stem die zo op de zenuwen werkt overheen en dan nog een hele laag reverb over het geheel), zonder dat daarin gevarieerd wordt.

Jammer, want ik was eigenlijk wel benieuwd hiernaar en had eigenlijk wel vertrouwen in deze band.

Als je The Drums aardig vindt, mag je dit ook eens beluisteren:

YouTube - French Films - Golden Sea

Golden Sea is best een goed EP'tje. Maar net zoals bij The Drums, zou een volledig album met van die liedjes nogal eentonig worden.

Ik zal mijn vorige recensie nog iets uitgebreider onderbouwen, want het is een beetje een zeikbericht zo.

Goed: matig debuut waarop we een popgroep (in de juiste betekenis van het woord) horen dat een oor heeft voor makkelijke (niks mis mee!) akkoordenschema's en de daarbij horende hooks.
De groep laat zich vooral beinvloeden door de postpunk van begin jaren 80 (Peter Hook-baslijnen, cleane gitaren met flanger en/of echo die nooit echt memorabele dingen laten horen) het cleane surfgeluid van The Beach Boys, en een hoop reverb die het wat dreampop meegeeft.
Tot zover niet bijster origineel, maar wel doeltreffend en het is een prettige sound. Met een beetje geluk kunnen The Drums tot een klassieke popgroep uitgroeien, de sound en het plaatje kloppen alvast (als ze de keyboardspeler ditchen, that is).

Komen dan mijn twee grootste bezwaren (die de mogelijkheid van een klassiek debuut finaal dwarsbomen). Allereerst is er de foutieve productie.
De sound van de band zou kunnen kloppen, maar de gehele productie wordt gekenmerkt door een moderne tint gevoed door de gepolijste pop van de 80s (electronische backbeat eronder, handclaps, overslaande vocals, 80s synths) die de band in de weg staat.
Deze keuzes zorgen er niet voor dat het album beter klinkt, het zorgt ervoor dat het album nu al gedateerd klinkt, en dreigt hiermee weggezet te worden als de zoveelste indieband met klaagzanger (door mij althans, op Pitchfork doet dat type band het altijd prima).

Daarnaast is er nog een probleem: de songwriting kwaliteiten van The Drums.
Songs als Skippin' Town en We Tried zijn volledig inwisselbaar, en hetzelfde liedje wordt op het album nog zo'n 8 keer gespeeld, stuk voor stuk flauwe replicaties die van weinig originaliteit getuigen.
Het roept het idee op dat de band al hun b-sides en demo's doodleuk op het album hebben gegooid nadat ze geconcentreerd 3 of 4 geslaagde liedjes geschreven te hebben.
Daarnaast is een song als Forever and Ever Amen gewoonweg belachelijk en pijnlijk.
''Here I go agaaaaain'', indeed.

Ik hoop dan ook dat er voor het tweede album meer aan het eigen geluid wordt gedacht en een de band iets meer dan 4 goede liedjes schrijft. Dan zou dit zomaar mijn favoriete band kunnen worden.

Oké album van een groep die zeker in de toekomst nog zal uitblinken!
Favorieten: Let's Go Surfing en Book of Stories

EDIT: zie nu dat het volgende album nóg minder is... Laten we het uitblinken maar op lange termijn beschouwen!

Het debuut van The Drums vind ik fris en aanstekelijk klinken. De vergelijkingen met Joy Division begrijp ik niet, dit doet mij stilistisch en melodisch veel meer denken aan de surfpop begin jaren '60 (Beach Boys, Dick Dale) al is de productie dan meer begin jaren '80. Eigenlijk een band die de link legt tussen de jaren '80-new wave en de zonnige 60's pop. Dit levert een reeks vlotte en aanstekelijke popsongs waaronder Let's Go Surfing, niet erg vernieuwend maar zijn dat veel bands anno 2010?

De Joy Division-vergelijking is ook wat misplaatst . De enige directe invloed zit hem misschien in de Peter Hook-achtige baslijnen en de spaarzame gitaarpartijen eroverheen, maar daar houdt het mee op.
Ik denk dat het vooral te maken heeft met het feit dat voor een jongere generatie Joy Division als een soort signaal is voor alles wat hun aan de alternatieve jaren 80 doen denken, zelfs al klinken sommige moderne bands veel meer als andere specifieke bands uit de jaren 80 dan Joy Division.
Zo worden bands als Siouxie & The Banshees, Public Image Ltd of Gang of Four vaak volledig buiten beschouwing gelaten.

Ik snap eigenlijk ook niet waarom men Joy Division vergelijkt met deze band. Dat is een verheerlijking die absoluut misplaatst is. Al ben ik daar ook soms schuldig aan, uiteraard in mindere mate.

Ok, ik geef toe. Deze plaat heeft zijn gebreken.

1) De teksten behoren nu niet direct tot de wereldliteratuur. Sterker nog, de doorsnee Eurovisiesongfestivalkandidaat kan betere teksten uit zijn stembanden duwen (Oh Jullissi is niet doorsnee). Enkele voorbeelden

We Tried, oh yeah we tried
And then we died, oh yeah we died

of

And I need fun in my life
And I need life in my fun

2) Let's go surfing en Down by the water behoren wat mij betreft tot de categorie zeiknummers. Eerstgenoemde vond ik in het begin nog wel leuk. Tijdens 'Down Down baby, down by the rollercoaster' kreeg ik wel zin om op de dichtsbijzijnde tafel te springen en een eindje met armen en heupen te staan zwaaien. Na een tijdje ebt dat gevoel weg en wordt het een beu nummer. Nog een tijdje later mag zanger Jonathan Pierce blij zijn dat hij niet in mijn buurt is want anders had ik een surfplank door zijn strot geramd als hij nog eens kwam aanzetten.

Down by the water heeft wel een meeslepend refrein maar wat Pierce tussen de refreinen kweelt vind ik toch maar een marteling voor het oor.

3) Het lijkt allemaal wat op elkaar.

Maar die gebreken worden allemaal teniet gedaan door de verdere collectie fijne gitaarpop die op het album staan. Best Friend zorgt voor een leuke opener, Me and the moon is van een nog hoger niveau. Book of Stories en Skippin Town zijn een tof tweetal met een zeer leuk refrein en strofes die er dit keer niet voor onderdoen. Forever and ever amen is mijn favoriet en I'll never drop my sword heeft zonder twijfel de beste intro. Ook The future mag er als afsluiter wezen.

Kortom: The Drums is zeker niet perfect (dat is geen enkele plaat eigenlijk) maar brengt zeer fijne gitaarpop die gewoon oerdegelijk en goed is. Daarom
4*

Prettige cd, die me ook erg doet denken aan de nederlandse Rats on Raft.
Cd die je zeker vaker kunt draaien en waar ik vrolijk van wordt.

Live mogen zien in Vera, helaas gebruikten ze tapes voor de achtergrondkoortjes en was de zanger niet goed bij stem. Muzikaal prima, maar vooral op plaat blonk het destijds voor mij uit. Nu luister ik de nieuwe plaat, ga deze band nog eens de kans geven. Los van dit alles blijft dit album heerlijk op het strand en neigt het naar the Beachboys on speed.........

30 september Paradiso Noord. Nieuwe live kansen.

Over de gehele linie veel minder dan Portamento maar Forever And Ever Amen en Down By The Water zijn erg lekker!