Crystal Castles - Crystal Castles (2010)

Zou je vader ook 3.5 geven aan dit album :-p.

Tot mijn groete verbazing zag ik de CD van dit album afgelopen zaterdag voor slechts € 2,50 - verpakt dus geen 2e hands! - liggen op de internationale CD/platenbeurs in Arnhem. Jullie mogen raden wat ik toen gedaan heb.

ik denk een stuk of 20 gekocht en verkocht voor een tientje per stuk , bonus

Je mag niet meer raden vandaag

Een duo dat ontzettend hun best doet om anders te zijn. Ik krijg die indruk nadat ik diverse foto's van de band heb gezien op het web waarop vooral zij nogal hoerig gekleed gaat + lijkbleek en vel over been. In zekere zin zijn ze gefaald 'anders' te zijn, want we hebben volgens mij te maken met een stel drugsverslaafden. Iets wat niet ongewoon is bij grote artiesten. Maar, ik kan ernaast zitten.

Vaak is het gebruik van drugs een hulpmiddel voor het schrijven van goede teksten en muziek. Hier zullen we het maar niet over de teksten hebben, die doen er weinig toe. Haar kreten hebben meestal slechts een functie als sample. In bijv. Calestica en Not In Love komt het niet verder dan wat hoog, galmend gefluister. Ik versta de Engelse teksten in elk geval niet.

Ik vind het allemaal wat goedkoop klinken. Voor geniale melodieën hoef je het album niet te proberen. De muziek hier wordt bij vlagen toch erg interessant. De meeste songs hebben een fijne vibe, en soms worden er wat gevoelens opgewekt. Daarnaast is er voldoende variatie te bespeuren op het album. Geen enkel liedje is hetzelfde. Nouja, behalve dan het Suffocation, wat gewoon een mindere variant van Calestica is in mijn oren.

Doe Deer overdondert me nogal. Het is een leuk experiment, maar hier word je toch gewoon agressief van. Hetzelfde geldt eigenlijk ook voor de opener, maar dat begrijp ik dan wel, dat je een bepaald statement wil maken met een openingsnummer: “luister, wij durven dit.”

Gelukkig is de rest wat rustiger. Ben zelf fan geworden van Empathy. Dit lied klinkt in het begin louter als een irritant loopje, maar dan komt de galmende stem van de dame er doorheen, met wat gefluister en is het ineens een fijn dromerig synthpop lied. Het dromerige sausje is de kracht van het album.

Conclusie: bij vlagen fijne dromerige synthpop. Aan te raden voor liefhebbers voor alles wat met de term “indie” wordt geassocieerd. Luister je graag de Pet Shop Boys, verwacht er dan maar niet te veel van, het is toch anders.

Aanvankelijk dacht ik dat dit zoiets als de hipsterversie van Atari Teenage Riot was (waarvan de invloeden zeker op nummers 1 en 3 overduidelijk zijn), maar op dit album vind je daarnaast ook dreampop-invloeden en - het belangrijkste - veel eigen inbreng. Goede muziek dus!

Ligt het aan mij, of zijn de laatste drie nummers écht de hoogtepunten van dit album?
Erg tof album, maar ik vind eigenlijk wel jammer dat de hysterische chip-tune invloeden van het debuut wat afwezig zijn dit keer.

Dit album is waarschijnlijk één van mijn meest beluisterde albums, met ongeveer 1640 keer beluisterd te hebben, en dat op een kleine twee en een halve jaar tijd (december 2018), afgaande op de last.fm statistieken die ik nog maar 5 jaar bijhoud. Toch heb ik het gevoel dat ik dit al 10 tot 15 jaar ken en neen, de nummers worden nooit saai en klinken nog steeds als "nieuw" in zekere zin, alhoewel de herkenbaarheid er wel inzit natuurlijk. Dit zal typisch zo een album zijn waar ik binnen een tiental jaren (en later) met een nostalgisch gevoel naar ga terugkijken. En ik moet me soms forceren om andere muziek op te leggen of te ontdekken, want anders zou ik dit 5000, 10.000, 20.000 en gemakkelijk zelfs over 30.000 keer beluisteren gedurende mijn leven. Ik vrees alleen dat wat ik met dit album heb, ik niet met de andere albums heb (of ga hebben) van Crystal Castles, zie beoordeling van I. En III en Amnesty I, het album zonder Alice Glass moet ik nog beluisteren (idem voor Glass haar solowerk) wat ik ook ga doen, maar op elk album ken ik wel al wat nummers.

Dat gezegd zijnde, er zijn nog steeds tracks die ik minder goed ken. Maar er zijn zoveel verslavende tracks op dit album dat - ja - dat wel de reden ervoor is. De liefde begon met Baptism wat echt een geweldige harde track blijft, kort gevolgd door Pap Smear. Suffocation en Vietnam zijn ook wereldklasse. Year of Silence, Empathy, Violent Dreams, Not in Love (met Robert Smith van The Cure, of zonder) en Intimate zijn ook erg goed. De andere leg ik minder op, maar nu bij het herbeluisteren vind ik Fainting Spells, Birds en I am Made of Chalk ook goed (van Birds verrast het me dat ik het niet meer heb opgelegd). Het enige nummer dat ik absoluut niet goed vind is Doe Deer. Dit album ligt me wel duidelijk veel meer dan het eerste album. Ik laat de 5.0* dus staan (ondanks Doe Deer dus), daarvoor heb ik dit echt veel te veel obsessief opgelegd. Samen met Halfaxa van Grimes, Me van Empress Of en Serotonin II van yeule volgens mij de albums die ik het best ken.

Ik heb hem trouwens op CD nu, want een maand of vier geleden zag ik hem in de winkel per toeval voor een euro of 2 (of 3) liggen voor nieuw. Ja, natuurlijk twijfel je dan niet.

Niemand die het over Jonsi heeft bij Year Of Silence. Wat is dat tenenkrommend zeg!