Metallica - Metallica (1991)

Hier ging het dus helemaal fout met Metallica. De opener is nog een kraker van jewelste, maar wat daarna komt is wel heel erg standaard hard-rock met een metaltintje. Ze hadden nooit met die hans worst van een Bob Rock in zee moeten gaan. Misschien is het wel beter geproduceerd dan '...And Justice For All' in de zin dat je nu alle instrumenten hoort en een voller geluid hebt. Daar staat tegenover dat het nu vaak 1 grote brij wordt van massieve gitaren. Niet echt helemaal mijn ding.

Ik twijfel tussen 3* en 3,5*, maar ik geef ze het voordeel van de twijfel, want er staat eigenlijk ook geen écht slecht nummer op.

De Metallica puristen zweren natuurlijk veelal bij het lawaai van voor "Black Album". Prima. Ze doen echter dit album pittig tekort door het weg te zetten als een knieval voor commercie, saaie plaat en meer van dat soort analyses. Het is mij bijvoorbeeld onduidelijk waarom een metal plaat met voorbedachte rade commercieel is. Voor zover ik weet, komt het niet bijzonder vaak voor dat een metalnummer, eenvoudig of niet, hoog scoort in de commerciele lijsten. Als er in die tijd een hit gescoord moets worden, werd Stock , Aitken en Waterman of voor mijn part Jolley and Swain wel ingehuurd. Die staan volgens mij niet op de producerslijst.

Ik heb niets met Metallica en ook niet superveel met dit album maar ik vind toch dat het wat te weinig eer krijgt zo hier en daar. Metallica slaagt er namelijk wel in om met dit album de enorme kloof tussen obscure metal en het bereiken van een groot publiek te slechten. En dat doen ze zonder zichzelf compleet voor joker te zetten. Ja dat de sound toegankelijker is dan het oudere werk, hoor ik als niet metalhead ook nog wel. En dat fans van het eerste uur daar niet allemaal blij mee zijn, snap ik ook nog. Ik vond het vroeger zelf ook irritant als een stoer geliefd underground bandje opeens heel erg populair werd. Maar als je dat soort sentimenten even uitschakelt , dan denk ik toch dat vastgesteld kan worden dat Metallica met Black Album een mijlpaal aflevert. Een album met een aantal klassieke songs, saai of niet, die over 20 jaar ook nog wel gedraaid worden en de naam Metallica uit de vergetelheid zullen houden. Dat is, of de stijl je aanstaat of niet, toch een stukje opmerkelijker dan pakweg U2 of Michael Jackson die vanuit een veilige pop/rock hoek met hun bekendste werk zijn gekomen.

De output na dit album, vind ik over het algemeen een stuk minder boeiend. Load en Reload is voortborduren op een vergelijkbare stijl maar dan met mindere songs en met, volgens mijn gitaarleraar, ernstig eenvoudiger gitaarwerk.

Ach, waarom niet? Naar aanleiding van het debat van deze morgen en andere voorbije mooie dagen vloog deze nog eens de cd-speler in, hun vijfde, de grote doorbraak naar het grote publiek, de portefeuillevuller, de erepodiummaker, de - durf ik het zeggen - hitalbum van Metallica.
Ik ben een hardrocker, bijna altijd al geweest met de laatste jaren geregeld een zijsprong in onontgonnen gebieden, lees er maar mijn voetdruk op Musicmeter op na. Ik ben een kranig wordende metalhead, geen Metallica-geleerde maar ik volg ze haast vanaf de eerste dag toen een kameraad van mij Kill'em All op tape zette, op de achterkant stond (en staat want ik heb die cassette nog altijd) Dio - Holy Diver. Leve tapetrading!

In 1991 kwam deze op mensheid af, enorm geanticipeerd door vriend en vijand, want Metallica in mijn ogen ging eens vele onnozelaars en popprutsers op hun plaats zetten. Het was het gevoel van een trouwe supporter die na al die jaren subtop opeens zijn ploeg zich ziet kwalificeren voor de Champions League, bah voetbal, leve rugby. Bijna begon ik al "We Are the Champions" te zingen want Metallica was en is in mijn ogen nog altijd "onze" groep, een metalgroep die het verst van alle metal groepen geschopt heeft, de cijfers om dat te bewijzen zijn er.
En op de eerste dag van verschijnen kocht ik dit album. Tiens, twaalf nummers en een dik uur muziek, een verschil al met hun voorganger And Justice For All: acht nummers in 65 soms voor mij saaie minuten. OK, de hoes is zwart, daar ging ook een groot budget aan op! Pas weken later, lach maar, zag ik eindelijk het groepslogo en die slang op de voorkant. Tja, dringend naar de oogarts om de glazen nog maar eens bij te stellen.
Hé, nieuwe producer, Bob Rock, is dat een echte naam of een pseudoniem? Ha, het is zijn echte naam, weet ik veel wie die vent is. Fleming Rasmussen is ribbedebie, geen groot verlies want als producer eerder provinciaal niveau want het geluid van de vorige albums is maar povertjes. "Produced with Hetfield & Ulrich" staat er op de achterkant, in het Nederlands vertaald, Ego één en Ego twee houden de touwtjes strak in handen.

De opener Enter Sandman heeft voor mij dezelfde status als One, One zijnde de eerste videoclip, Enter Sandman zijnde pas de tweede Metallica videoclip. Waw, crimineel catchy groovend nummer met mooie clip. Een tijdje voordien of later - het is al zo lang geleden - trad Metallica live op met dit nummer op één of ander (MTV?) Awards Show op en ze gingen lekker ouderwets tekeer met een ontketende Jason Newstedt. Eindelijk hoorde je zijn bas ronken.
Tweede nummer Sad But True handelt over huichelaars, leugenaars, valse vrienden en is een laagtempo stamper, verre van liefde op het eerste gezicht en jaren later vind ik dit maar een gewoon nummer. Holier Than Thou heeft een iets hoger tempo en het middenstuk met solo is best aardig maar dan begint het simpele drumwerk van Lars Ulrich op te vallen. Waar zijn die dubbele bassdrums en waar is de tempoversnelling? Leer accepteren, beste Sir Spamalot, dat dit een ander album dan gewoonlijk zal zijn maar dat middenstuk van Holier Than Thou blijft goed.
Dan komt het eerste glorieuze moment, The Unforgiven, geweldig nummer met geweldige begeleidende videoclip, een prachtig ingetogen song, prachtig gezongen door James. Dit is het eerste nummer van Metallica waarop ik James erken als goede zanger, hij kan meer dan zijn teksten blaffen. Ik noem dit een Metallica klassieker. Over nummer vijf en zes, Wherever I May Roam en Don't Tread On Me kan ik kort en krachtig zeggen: niet slecht maar verre van onvergetelijk. Wherever I May Roam ademt wel een machtige sfeer uit door de verschillende gitaarlagen tijdens de verzen maar de chorus vind ik niet zo goed. Don't Tread On Me vind ik een misser, meestal wordt die ten kastele Spamalot geskipt, ik kan het niet meer aanhoren, o schande, zeker die beginriff.

Einde eerste helft, rust, start tweede helft met Through The Never dat begint met een strak tempo maar algauw weer verzandt in een midtempo nummer, weeral zo één, werd het niet tijd voor een sneller nummer? Toch hoor ik hier en daar subtiele tempowisselingen, zelfs een verlegen dubbele bassdrum en een goede solo van Kirk Hammett, misschien mocht hij nu meer vermits hij meeschreef aan dit nummer, maar na de solo verwatert de song, het interessantse is bij mij voorbij. Nothing Else Matters ben ik beu gehoord, meer hoef ik er niet over te zeggen. Of toch, Torhout-Werchter, Metallica als headliner speelt dit nummer en al die aanstekers gaan aan. Metallica en ballads, Metallica en aanstekers bij ballads? Nu kijk ik er niet meer van op. Nieuw klein lichtpunt is Of Wolf and Man over de jachtervaringen van James Hetfield, elk zijn hobby maar een goed nummer, ook al door die meerdere onderlagen qua gitaar maar de solo van Kirk Hammett vind ik maar povertjes, meer van hetzelfde. The God That Failed bevestigt nog maar eens dat James persoonlijkere teksten schrijft, het geloof ligt door persoonlijk omstandigheden bij hem heel gevoelig maar muzikaal vind ik het een saai nummer evenals My Friend of Misery, hoewel die openende basslijn wel goed klinkt. The Struggle Within is eindelijk nog eens een Metallica allesomverblazende beuker van in de goede oude tijd en een kwelling van mijn tere nekspieren en discushernia's. Volume vol naar rechts en wat een geweldenaar!

Enter Sandman, The Unforgiven en The Strugge Within waren, zijn en zullen altijd mijn favoriete nummers op dit album blijven. De andere nummers doen mij zoveel niet meer, want zovele jaren later ben ik al meer gewoon. Grote verdiensten van dit album blijven een ommekeer in hun loopbaan, een veel beter geluid en een nog grotere naambekendheid. De jongens worden mannen. Ik ben een eenenveertigjarige metalhead (binnenkort, sniff), ik ben al het een en het ander vergeten maar bepaalde zaken zal ik nog zo snel niet vergeten. Dit album is er één van, het is hun grote doorbraak naar het absolute wereldpodium, een stukje Metallica is bijgekomen, een stukje Metallica is weggegaan met dit album maar het blijft Metallica.

Het is een behoorlijke tijd geleden dat ik dit geluisterd heb. Nu weet ik waarom: het album kent gewoon veel mankementen. Ten eerste riekt The Black Album naar een overproductie. Met name de drums klinken dermate gelikt en strak dat elke spanning eruit verdwijnt.

De zang is niet echt mijn ding maar staat het album verder niet in de weg. Wel ontdek ik allerlei fillers. Worden mensen echt opgewonden van nummers als Holier Than Thou en Through the Never? Nothing Else Matters heb ik veel te vaak gehoord maar de klassiekerstatus heb ik sowieso nooit begrepen.

Nee, geef mij maar het epische Master of Puppets met zijn karakteristieke baslijnen. Deze gaat er niet in. 3*

Ik zie Metallica, alias The Black Album, als een mengsel van metal en hardrock. De opvolger Load vind ik meer een hardrockplaat met een metalen randje. The Black Album heeft een ongekend hoog niveau in songwriting en het wordt natuurlijk ijzersterk en met veel power uitgevoerd door Metallica. In tegenstelling tot eerdere albums is de productie nu wel goed en komen ook alle instrumenten vol tot hun recht. En gelukkig maar.

De opener Enter Sandman is gelijk een binnenkomer van jewelste. Dit mag toch wel één van de beste openingstracks van welk album dan ook worden genoemd. Een fantastisch nummer, naar mijn mening één van de beste van Metallica. Sad But True volgt gelijk hierna. Nog zo'n geweldige track, ook live veel gespeeld, net als Enter Sandman natuurlijk.
Holier Than Thou gaat lekker door op de ingeslagen weg. Lekker refrein zit in dit nummer. Het wordt gevolgd door één van de mooiste nummers van Metallica: The Unforgiven. Het begin van dit nummer draai ik op de Japanse Remaster op Shm cd alleen maar keihard, zo waanzinnig mooi is het. En het gaat maar door: daarna krijgen we mogelijk Metallica's beste nummer: Wherever I May Roam. Alleen het begin van dit nummer is al fantastisch. En ook het middenstuk en de gitaarsolo en de opbouw en het briljante einde!

Don't Tread on Me is een heel aardig tussendoortje, maar Through The Never is meer dan dat. Wat een gitaarsolo zeg. Over gitaarsolo's gesproken: die van Nothing Else Matters en dan vooral de opbouw ernaar toe is ongekend goed.
Voor het geval het je even te rustig aan ging, volgt dan Of Wolf And Man, een track die bepaald niet had misstaan op hun eerste 4 albums. Errug goed. The God That Failed is een goed nummer, maar My Friend of Misery vind ik alweer een hoogtepunt. Alles klopt aan dit nummer. Het begin van The Struggle Within, met trommels en gitaar is ook alweer zo mooi.

Tot slot komt de bonustrack: So (F***ing) What? Heerlijk rauwe pure rock 'n roll met werkelijk volkomen foute teksten. Zo fout dat het (bijna?) weer humor is.
Tegen iedereen die hoort tot de kliek die de eerste 4 albums met Trash Metal heilig hebben verklaard en daarom dit iets 'rustiger' meesterwerk minder waarderen: So What?! So What?! Who Cares Who Cares About You...You...You...

Dit is een uniek goed hardrock/metal album. Een mijlpaal in de geschiedenis van Metallica, metal en rock muziek in het algemeen. Het behoort tot mijn favoriete albums allertijden. Ik draai het sinds 1991 al vaak en blijf het draaien, ook bijna 20 jaar later. Draai het hard!!

Altijd vermeden.
Langharig tuig met Antrax, Slayer, Megadeth en Metallica shirtjes.
Niks voor mij.
Motorrijders die de duivel aanbaden.
Liep liever een straatje om.
Probeer ruzie te vermijden.

En dan opeens in de jaren 90.
Enter Sandman.
Die gozers van Metallica blijken ook hun gevoelige kant te hebben.
Niet te durven slapen.
Lichtgevend Sesamstraatlichtje in het stopcontact.
Lamp op de overloop dat moet blijven branden.
In bed plassen omdat ze in de nacht de trap niet af durven.
Bang voor de boeman in de kast.
Gebeten te worden door de krokodil onder het bed.
Hardrockers zijn ook maar gewone mensen.

Metallica openbaart zich aan de grootste zielenpoten.
Vroeger nog gepest op school.
Verkeerde bril, buitenboordbeugel.
Opeens wordt je geaccepteerd.
Metallica opent de deuren.
Onder de boze blik zit het onzekere schooljochie.
Angus Young van AC/DC wordt beschouwd als nieuwe held.
God der nerds.
Schooluniformen mogen weer.
Gearmd het rock café binnen lopen.

De wereld is aan het veranderen.
Leggings en hoofddoekjes worden geïntroduceerd door Axl Rose.
Onze eigen mannelijke Peggy Bundy.
Het zwarte album van Metallica.
De zwarte pagina van de Metal.
Vervlakking.

Ik hoorde Nothing Else Matters laatst op een bruiloft.
Openingsdans.
Echtpaar in een gekunstelde Quick-Step.
Ouders met danservaring die al snel volgden.
Geprogrammeerd op een Keyboard.
Beat eronder.
Handjes in de lucht.

Metallica is voor iedereen.
Heerlijk schuifelend achter je rollater.
Om vervolgens de polonaise te starten.
Angel Of Death van Slayer schalmt uit de luidsprekers.

Volgens mij ben ik zonet mijn buren wel even tot last geweest met dit album. Maar goed, ze zijn nog niet wzgen klagen en babybuur houdt mij ook regelmatig uit de slaap met zijn/haar door muren gaande gehuil. Staat het nu weer 1-1.

In ieder geval heb ik bij het beluisteren van dit album het idee dat het uit 3 delen van 4 nummers bestaat. Alle 3 delen eindigen met een nummer dat tussen de andere nummers uitspringt, in positieve dan wel negatieve zin.
Een redelijk openingsdeel, uitmondend in The Unforgiven, wat mij betreft een van de mooiste nummers van dit album. Ingetogen, mooie tekst. Holier than Thou doet me niet veel: veel geschreeuw, weinig wol. Sad But True kan ik wel waarderen, maar Enter Sandman heb ik iets te vaak gehoord inmiddels. Toen ik het nummer voor het eerst luisterde, was ik onder de indruk van het rustige middenstuk, maar de verrassing is er intussen wel af. Hoewel de eerste minuut nog steeds een mooie opening van het album is.
Het tweede deel is zwakker, met als dieptepunt Nothing Else Matters. Het nummer is me net een beetje te glas en glibberig. Through the Never weet me ook niet te boeien overigens, het komt op mij altijd een beetje over alsof het te snel is gespeeld, en Hetfield daardoor over de woorden struikelt.
Het derde deel, tenslotte, is voor mij het sterkste stuk van het album. Eigenlijk vind ik deze laatste 4 nummers allemaal goed, maar met name The God that Failed en The Struggle Within springen eruit. Op dat laatste nummer laat de band horen dat ze hun thrashwortels niet helemaal vergeten zijn.

Nu ik The Black Album voor het eerst in lange tijd weer eens gedraaid heb, vrees ik dat ik hem de komende tijd ook niet weer heel snel af zal gaan spelen. Geen zwak album, maar ik heb gewoon betere dingen in de kast staan.

Kortom, mijn 3.5* blijft gewoon staan.

Al jaren zit ik op deze site, maar ben er eigenlijk nog nooit echt aan toegekomen om een goed stuk bij een album te schrijven. Daar nu toch maar eens even verandering in brengen en aangezien ik de laatste tijd in een Metallica bui ben, begin ik maar met het album waar het bij mij allemaal mee begon is. Ik had eerst op de een of andere manier een negatief beeld van Metallica, ik weet niet wat was. Een jaar of 2 geleden toch maar eens gaan verdiepen in Metallica en dit was het oudste album van ze die ik bij de bibliotheek kon lenen.

Wat mij meteen opviel was de productie, deze is erg lekker naar mijn smaak. Dikke muur van gitaren maar toch voldoende ruimte voor bas. Ook de drums staan prominent in de mix. Veel mensen zijn nogal negatief over Bob Rock, maar ik vind dat hij Metallica's albums wel het beste geproduceerd heeft.

Het album opent met Enter Sandman, een sterke song met een mooi intro. Ik moet wel zeggen dat ik hem iets te vaak gehoord heb waardoor hij mij nu een beetje verveelt. Desalniettemin is het een goeie opener en steekt de song goed in elkaar. Dan volgt het redelijk doomy Sad But True, lekker traag en log. Dit nummer blijft mij na vele luisterbeurten wel boeien. James Hetfield zingt hier sterk, mooie tekst ook. Vervolgens gaat het tempo omhoog bij Holier Than Thou, voor mij toch een van de mindere nummers van de plaat. Het nummer borduurt iets te lang voort op dezelfde riff. Ondanks dat het een van de vlottere nummers is op het album is, komt het qua kwaliteit in de buurt van de nummers van de 4 vorige albums.

Bij The Unforgiven wordt er gas teruggenomen. Ongetwijfeld 1 van de hoogtepunten van het album! Wat een sterke opbouw, prachtig intro en ook origineel om de refreinen rustiger te maken dan de coupletten. James Hetfield laat horen dat hij ook gevoelig kan zingen, hij legt echt zijn emotie in het nummer. Prachtige solo ook van Kirk Hammett! Meteen gaan we door naar een ander geweldig nummer, namelijk Wherever I May Roam. Het begint al mooi met de riff op een sitar gespeeld en bouwt hiermee al meteen de spanning op. Ondanks zijn lange speelduur weet het nummer goed te boeien, mede door de gitaarsolo.

Dan gaan we 2 'simpelere rockers'. Don't Tread on Me begint hoopvol, maar zakt toch wat in. Dit komt mede door het nét iets te cathy refreintje. Een van de mindere nummers op het album wat mij betreft. Through the Never daarentegen bevalt mij veel beter. Bondig maar sterk nummer met gave riffs en solo. Nothing Else Matters is de 2e ballad op het album. Ondanks dat deze zeer sfeervol is, vind ik deze toch wat minder dan The Unforgiven. Misschien heb ik hem ook iets te vaak gehoord. De solo, die in dit geval door James Hetfield wordt gespeeld, past perfect bij het nummer en komt wat minder geforceerd over dan de solo's van Kirk Hammett. Ook wel eens leuk voor de afwisseling.

Met Of Wolf and Man wordt je meteen weer wakker geschud. Een erg lekker nummer met een geslaagd refrein. The God That Failed begint met een leuk bas intro en lijkt in eerste instantie een 'simpele rocker'. De teksten zijn erg persoonlijk worden gemeend gezongen. In eerste instantie vond ik het een ietwat saai nummer, maar naar meerdere luisterbeurten bevalt hij mij steeds beter. Ook My Friend of Misery begint met een mooie baslijn van Jason Newsted. Het nummer heeft een bijzondere duistere sfeer. Het refrein klinkt anders dan je in eerste instantie zou verwachten maar is zeer geslaagd. Een van de hoogtepunten van dit album. Het album wordt afgesloten met rocker The Struggle Within. Het intro klinkt erg gaaf, maar helaas heeft dit nummer hetzelfde 'probleem' als Don't Tread on Me, het refrein klinkt iets te 'gemaakt'. Toch een van de mindere nummers van het album voor mij.

Al met was ik zeer positief verrast door dit album en heb me daarom in de gehele discografie van Metallica verdiept. Hier heb ik geen moment spijt van gehad. Ik kan mij goed voorstellen dat de fans van het eerste uur teleurgesteld zijn geweest toen deze uitkwam, maar voor mij is het wel de sleutel tot de rest van de band.

Mijn 3 sterren gaan naar: The Unforgiven, Wherever I May Roam en My Friend of Misery.
Minste nummers: Holier Than Thou, Don't Tread on Me en The Struggle Within

Ik geef hem 4*

Volgende recensie komt denk ik bij het ondergewaardeerde Load.

"Metallica", aka "The Black Album" wordt door vele fans gezien als de knieval aan de commercie, maar voor mij is dit het instapalbum voor Metallica. Op "Metallica" kiest Metallica onder aanvoering van producer Bob Rock voor een toegankelijker geluid, waarbij de snelle speedmetal is ingeruild voor een langzamer maar zwaarder geluid. Ook lijkt het erop dat James Hetfield zangles heeft genomen, of hij heeft geleerd hoe hij zijn stem beter moet gebruiken. Het totaalgeluid vind ik in ieder geval een stuk prettiger dan de vroegere Metallica sound. Er zijn zelfs balladachtige nummers te horen op "Metallica", waaronder "Nothing Else Matters" het meest bekend is. Het blijft een mooi nummer, maar ook "The Unforgiven" mag niet onvermeld blijven. Een mooi nummer, dat rustig begint en mooi wordt opgebouwd naar een krachtige climax. Andere hoogtepunten vind ik "Enter Sandman", "Sad But True" en "Wherever I May Roam". Ik vind "Metallica" een van hun betere albums, vergelijkbaar met "Master of Puppets" als het gaat om het melodieuze karakter. Daarnaast is "Metallica" extra speciaal, aangezien het zogezegd mijn eerste kennismaking is met deze mastodont van de metal/hardrock.

Ik moet bekennen dat ik deze plaat vooral nog beluister vanwege de sound: ik heb het idee dat dat vette maar ook nergens "schurende" geluid de toon heeft gezet voor een groot deel van de metal die hier op is gevolgd. De nummers zelf zijn degelijk maar soms na verloop van tijd een beetje saai en compositorisch ook niet allemaal even hoogstaand (Don't tread of me, Of wolf and man...), en die constant verbeten stem van James Hetfield gaat me al gauw tegenstaan, maar er komt toch regelmatig weer een geweldig nummer langs om me wakker te houden (zoals de twee afsluiters). 16 miljoen verkochte exemplaren in de USA (en nog eens 4 tot 10 miljoen daarbuiten), dat is misschien wat veel van het goede, maar omdat deze plaat gedurende z'n hele speelduur de energie en de overtuiging vasthoudt en tegelijk niemand echt tegen de haren instrijkt toch ook wel begrijpelijk, dus ach, wat zeur ik verder ook. Had ik al gezegd dat Wherever I may roam magistraal is?

Zeker niet mijn favoriete Metallica album,al staan er vooral in de eerste helft met onder meer Enter sandman,Holier Than Thou en Wherever I May Roam een aantal erg sterke nummers op.
Daarna begin ik me af en toe te vervelen,wat saai,logge nummers in een vaak dreinend tempo.
Ook zijn de riffs en melodieën dan niet meer al te opzienbarend.
Desondanks wel een plaat die minimaal het predicaat goed verdiend,mede door prima productie,iets waarmee de band op andere albums weleens de mist mee inging

Dit is toch wel écht het album waarmee Metallica mijn metalstraatje binnen gewandeld is. De band, met onder meer de fantastisch goeie zanger James Hetfield is helaas te commercieel om daar echt, in de ruime 2000's nog een aardig woordje over te zeggen valt. De band word veel opgenomen in de media en in tv-talkshows als de Amerikaanse 'Jimmy Fallon' waardoor de hele wereld opeens weet van Metallica. Dat maakt in mijn ogen de band een stuk minder, alles wat ze uitbrachten werden door een paar mensen als goed bevonden maar ook hun hebben veel slechte album's. Dit album met hun naam als titel mag er dan gelukkig nog echt wel wezen en met genoeg toppers en klassiekers in het album maakt hem ijzer sterk en ik kan hier gelukkig nog met veel plezier naar luisteren.

Afgelopen weken volop Metallica beluisterd, van album naar album. Alles wat voor het Black album is uitgekomen is natuurlijk aan te raden. Pas na dit album zakt helemaal behoorlijk naar beneden, weten we allemaal nu wel.

Toch vind ik dit hét beste album van Metallica, tuurlijk de andere oude Metallica kom er vlak achteraan. Maar niets overtreft deze.

- heel diverse nummers
- de super geslaagde productie
- van commerciëel tot lekkere album nummers

Op Metallica na, luister ik eigenlijk vrij weinig trash metal, misschien dat daarom wel zoveel van deze hou.

Softer dan hun vorige albums en beter dan de troep wat hierna kwam.. de laatste echte Metallica plaat voor mij..

Samen met Master of Puppets mijn favoriete Metallica. Master of Puppets is consistenter, maar de hoogtepunten op the black album zijn wat mij betreft iets hoger. Enter Sandman, Sad But True, Nothing Else Matters, My Friend of Misery, deze nummers behoren tot de beste rock-/metalnummers ooit geschreven. Mijn probleem met deze plaat is dat het dikke uur dat hij duurt ook deels wordt gevuld door een stuk minder spannende nummers. Of Wolf and Man, Holier than Thou, en zo nog een paar, ze weten mij echt niet te boeien. Twee of drie nummers minder en deze plaat was voor mij in score ver omhoog geschoten.

Toch wel een flinke verbetering weer ten opzichte van de vorige voor mij. Ook een album dat ik vroeger veelvuldig heb beluisterd, maar een bepaald moment gewoon niet meer heb aangeraakt. Het is allemaal ook bij vlagen wat te traag en had sneller gemogen, maar de composities kloppen ten minste wel gewoon. Bevat natuurlijk ook een handvol (terechte) hits en zette Metallica wereldwijd helemaal op de kaart voor het grote publiek. Wat dat betreft ook gewoon een terechte hit.

Ik ben Nothing Else Matters in de tussentijd als lied wel echt zat. Iedere beginnend gitarist kent de openingspingel, het is ongelooflijk gezapig en heeft ook nog eens het Hetfield-zang-karikatuur geschapen ('oooh', 'yeaaaaaah', 'uhuh'). Geef mij dan toch maar de echte balladesque kraker van dit album: The Unforgiven. Dit is een hitsingle die ik niet vaak genoeg kan horen met zijn ijzersterke teksten en oprechte zangpartijen.

Het album had wel iets korter gemogen om de flow beter te houden. Het sluit gelukkig wel prima af met The Struggle Within, die nog net een klein beetje extra pit meegeeft wat het album anders zou missen. Verder wel prima productie t.o.v. de voorganger (bas is te horen, meer galm op de instrumentatie voor een vollere sound) en een aantal krakers. Een goed instapalbum voor mensen die metal willen leren kennen, maar zeker niet het beste dat de band heeft uitgebracht.

Tussenstand:
1. Master Of Puppets
2. Ride The Lightning
3. Kill 'Em All
4. Metallica
5. ...And Justice For All

De titelloze plaat, oftewel the black album, laat precies horen waar Metallica staat in zijn ontwikkeling. Ten opzichte van de eerste drie is dit werk een stuk duisterder. Daar hoort al wat meer een doomsound bij en dat heeft als gevolg dat de echte thrash inmiddels wel weg is. De agressie is niet weg. Sterker nog, op Sad But True en Holier Than Thou is de band agressiever dan ooit. De melancholische kant hoor je mooi op The Unforgiven en Nothing Else Matters. De bekende single die ik echt al jaren niet meer gehoord heb.

Misschien heeft het ermee te maken dat ik dit album vroeger echt heel veel gedraaid heb en dat daardoor elk nummer klopt voor mij. Het draait voor mij alsnog om de krakers, waarbij ik Enter Sandman en Through The Never ook altijd graag aandraag. De overige songs zijn prima opvulling. Deze donkere sound van Metallica kan ik heel goed hebben, maar belangrijker is dat ze zich na Justice goed herpakt hebben.

Tussenstand:
1. Master Of Puppets
2. S/T
3. Ride The Lightning
4. Kill 'Em All
5. ...And Justice For All

Naar aanleiding van de 30e verjaardag van The Black Album hebben ze besloten op digitale radiozender Willy om vandaag vanaf 12u de plaat integraal te draaien. Aangevuld met kundige commentaar van vaste presentatoren Annelies Orye en Andries Beckers (die ook gitarist is bij Diablo Blvd trouwens) is het wel fijn om het album nog eens te herbeluisteren. Ik ken de nummers van voor naar achter en andersom maar dat bijvoorbeeld Enter Sandman initieel een meer donkere tekst had maar dat drummer Lars Ulrich en producer Bob Rock het toch liever anders zagen was me dan weer niet bekend. Wat valt er verder nog over The Black Album te zeggen? Een album dat de fans na al die jaren nog altijd verdeeld blijkbaar (er zijn blijkbaar tijdens de uitzending wel wat berichten verzonden dat het de slechtste plaat ooit is van Metallica) en dat ook voor een heus kantelpunt zorgde in de carrière van de groep. Genoeg nummers die vandaag de dag als classics in het oeuvre beschouwd kunnen worden maar toch vind ik niet altijd alles even goed. Zo'n Wolf and Man bijvoorbeeld. Ik blijf het toch één van de zwakste nummers op de plaat vinden en stiekem prefereer ik de S&M versie. Wanneer ik echt wil beuken kies ik toch net iets vaker voor één van de eerste vier albums. Langs de andere kant heb je wel het fenomenale Unforgiven (dat gitaartje aan het begin!) en heuse klappers als Don't Tread on Me waarmee dit album toch ongetwijfeld zijn klassiekerstatus waard is.

The Black Album is de laatste van de "5 goede platen" van Metallica, want met dit album nam de afkeer van het metal publiek wel wat toe, zijn dat nu strijkers te horen op een Metallica nummer?! Hierna was het niet meer van dezelfde kwaliteit, hoewel ik dit ook zo ervaar vind ik een aantal latere albums ook vermakelijk en staan er genoeg goede nummers op, maar dat voor nu even ter zijde. Dit is het album dat ik als eerste van ze heb leren kennen, en is gekenmerkt met de hitsingles als Enter Sandman, The Unforgiven, en Nothing Else Matters. Laatstgenoemde is het 1e nummer dat ik van ze hoorde, blijft ook toch nog steeds 1 van hun beste, mainstream of niet.
De productie is bombastisch, en er is ook zo waar een bass te horen, en dat is maar goed ook want ik had de intro van My Friend of Misery niet willen missen. Daarnaast zijn de vocalen van James Hetfield ook uitstekend, na dit album kon hij ze zo niet meer brengen. Tijdens de opnames van dit album zou hij zijn stem al kapot geschreeuwd hebben, waardoor hij zangoefeningen moest doen met een coach. Dit zou zo maar een reden kunnen zijn dat de cleane zang wat zuiverder is dan op de voorgangers. The Unforgiven bevat naar eigen zeggen de beste solo die Kirk Hammett geschreven en opgenomen heeft, ik kan moeilijk zeggen dat ik het niet met hem eens ben, al vind ik 1 beste solo uitkiezen geen doen. Lars Ulrich laat horen dat hij toch wel aardig kan drummen, live ging het in de jaren daarvoor al een stuk beter, nu in de studio ook. Het niveau is wederom niet van ongekende hoogte, maar dit zou ook niet gepast hebben. Alles bij elkaar vind ik dit een fantastisch album op de grens van metal, 1 van mijn favorieten. Ik durf hem zelfs persoonlijk op 1 te zetten voor wat betreft Metallica.

1. Metallica
2. Ride The Lightning
3. Master of Puppets
4. ...And Justice For All
5. Kill 'Em All

The Black Album, daar is die dan hoor. Metallica goes Pop.

Natuurlijk een logische stap na het minder sterke Justice en de zoektocht naar het groeiende publiek. Het was dan ook niet voor niets mijn eerste volledige kennismaking met de band vroeger. Nu staat het album vol met algemeen bekende klassiekers. Maar hoe houd het album zich eigen in verhouding met hun eerdere werk?

Het korte antwoord: Redelijk.

Het iets langere antwoord: The Black album is niet zo sterk als hun eerdere hoogtepunten, maar zeker niet verkeerd. Gelukkig hebben ze geleerd van de belabberde productie van ...And Justice for All, hier klinken ze weer sterk en duidelijk. Ook de lengte is minder lang, of tenminste van de nummers dan. De gehele plaat duurt nog steeds (te) lang. Maar de nummers zijn weer wat meer to the point geworden en met minder onnodig lange muzikale escapades. Soms werkt dat ook in het nadeel trouwens. Zo hadden ze in Nothing Else Matters van mij wel iets langer mogen doorgaan. Sowieso is dat nummer wel heel braafjes in vergelijking met hun eerdere werk. En dat gaat eigenlijk ook wel op voor de rest van het album. Het is allemaal erg braafjes en tussen de lijntjes gemaakt. Het klinkt allemaal erg goed, maar zeker niet zo inspirerend gemusiceerd als de eerste 3 platen. En dat zorgt er dan ook voor dat ik toch meer neig naar Ride the Lightning en Master of Puppets.

De nummers klinken verder goed en liggen lekker in het gehoor. Ze klinken regelmatig lekker log, wat met de meer punchie productie wel erg fijn is. Helaas blijken de nummers wat minder boeiend te zijn om veelvoudig te beluisteren. Dat komt onder andere door het lagere tempo, de simpelere insteek en dat het eigenlijk voornamelijk ballads zijn die ze hier afleveren. Het is allemaal wat publieksvriendelijker gemaakt. En dat is wat mij betreft wel een beetje jammer. Toch laten ze af en toe nog wel even goed van zich horen. En knallen ze soms nog wel lekker uit de speakers. Enter Sandman is een fijne opener en Sad but True is heerlijk log. Bij Wherever I May Roam veer ik altijd eventjes op, hier klinken ze weer heerlijk energiek en meeslepend. Ook Through the Never is weer fijn met een wat hoger tempo erin. Favoriet van het album is denk ik toch wel The God That Failed. Ook The Unforgiven doet het nog altijd goed. Heerlijke Ballad blijft dat.


Hoe deze zich dan verhoud met hun eerdere werk? Tja dan is deze toch wel wat minder sterk. Het klinkt wel wat verfijnder dan Justice, maar die vond ik op muzikaal vlak toch interessanter. Wel is deze beter en makkelijker te beluisteren. Er staan een aantal erg sterke nummers op, maar het merendeel is toch wat minder sterk. En de ballad benadering doet mij toch minder merk ik. Zo sterk als hun 2 meesterwerken is dit dan ook niet.

1. Ride the Lightning
2. Master of Puppets
3. The Black Album
4. ...And Justice for All
5. Kill 'em All

Op het eerste gezicht is The Black Album Metallica's duidelijke breuk met hun thrashroots—een gestroomlijnd, mid-tempo monster van een album, gemaakt voor de arena. Met Bob Rock's productiie is het ook geen wonder dat nummers als "Enter Sandman" en "Sad But True" grote hits werden. Maar ondanks al dat gepolijste, voelt het album voor mij aan als onevenwichtig en simplistisch —tot aan de laatste akte.

En dit is mijn liefdesbrief aan de laatste drie nummers—“My Friend of Misery,” “The Struggle Within,” en het geweldige “The God That Failed”—waar het album uiteindelijk begint te schitteren met echte diepte.
Deze nummers trekken het gordijn weg voor iets donkerders, meer introspectiefs. Muzikaal zit er in deze nummers meer textuur en ruimte. Minder van de logge, mid-tempo groove die de eerste helft van het album domineert. Het voelt alsof de band zichzelf weer toestaat om te experimenteren, in plaats van alleen de riffs te vereenvoudigen.

Tekstueel gezien is "My Friend of Misery" wellicht het meest introspectieve nummer op het album. Voortboordurend op een instrumentaal stuk door Jason Newsted, behoudt het een spookachtige, broeierige sfeer. De bitterheid in de tekst is een stuk minder macho dan veel van de rest van het album.

“The Struggle Within” is een zeldzame terugkeer naar interne chaos, gedreven door snelheid en gegrom, bijna '...And Justice'.

"The God That Failed" is een van Hetfields meest persoonlijke nummers, pure woede over de dood van zijn moeder als gevolg van Christian Science-overtuigingen. Het is niet subtiel, maar die directheid werkt—het komt harder binnen dan het meer karikaturale kwaad van "Sad But True."


Deze laatste momenten, deze laatste 3 nummers, hinten naar het album dat The Black Album had kunnen zijn—een album minder gericht op de mainstream, en meer geïnvesteerd in emotionele complexiteit. In plaats van alleen hun sound te stroomlijnen, leek Metallica, even, hun kern open te breken en iets rauws door te laten sijpelen.

Gezien de statistieken hier en de Favoriete tracks, lijkt het toch dat voor velen The Black Album met een knal begint. Dat de kracht in het begin zit. Maar voor mij is het het laatste derde deel dat het redt—van middelmatigheid, van voorspelbaarheid, en misschien zelfs van zichzelf.