Metallica - Metallica (1991)

Door "The Black Album" ben ik in 1995 in aanraking gekomen met Metal en daarom zal het altijd wel een speciaal album voor mij blijven. Echter luister ik er niet meer graag naar tegenwoordig, terwijl ik hun voorgaande albums (voornamelijk vanaf Ride The Lighning) nog regelmatig opzet.

Voor mij het laatste redelijke Metallica album. Hierna werd het voor mij niet meer, en dan vind ik deze al stukke minder als z’n voorganger. En al helemaal niet te vergelijken met master of puppets en ride the lighting. Maar ondanks dat vind ik dit zeker nog en aardig album. Tot en met nothing else matters hoor je mij niet klagen, daarna word het voor mij allemaal wel wat minder. Dus 3.5*.

Zo, dat is wel even geleden dat ik deze plaat in zijn geheel de revue heb laten passeren. Maar het verplaatsen van mijn cd's naar een andere plek in huis heeft ook zo zijn voordelen, dan kom je nog eens wat tegen. Een uurtje pure jeugdsentiment, met eigenlijk best een lekker in het gehoor liggende plaat.

Berichten verplaatst naar Winger

Voordeel van een Metallica concert in aantocht, is dat ik ook dit album weer eens draai. Mijn favoriete Metallica plaat met een plek in mijn album top 10.

Hun beste!

Want je houdt niet zo van thrash / speed metal?

Sinds enkele maanden de 2021 vinyl pressing in huis, sinds die tijd staat het album weer wat vaker op. Blijft een prachtplaat met eigenlijk alleen maar goede nummers. Van mij had het complete album iets korter mogen duren, maar kan ook zo 1-2-3 geen nummer uitkiezen welke ze hadden kunnen schrappen.

Stem verhoogd van 4 naar 4,5.

The Black Album is de laatste van de "5 goede platen" van Metallica, want met dit album nam de afkeer van het metal publiek wel wat toe, zijn dat nu strijkers te horen op een Metallica nummer?! Hierna was het niet meer van dezelfde kwaliteit, hoewel ik dit ook zo ervaar vind ik een aantal latere albums ook vermakelijk en staan er genoeg goede nummers op, maar dat voor nu even ter zijde. Dit is het album dat ik als eerste van ze heb leren kennen, en is gekenmerkt met de hitsingles als Enter Sandman, The Unforgiven, en Nothing Else Matters. Laatstgenoemde is het 1e nummer dat ik van ze hoorde, blijft ook toch nog steeds 1 van hun beste, mainstream of niet.
De productie is bombastisch, en er is ook zo waar een bass te horen, en dat is maar goed ook want ik had de intro van My Friend of Misery niet willen missen. Daarnaast zijn de vocalen van James Hetfield ook uitstekend, na dit album kon hij ze zo niet meer brengen. Tijdens de opnames van dit album zou hij zijn stem al kapot geschreeuwd hebben, waardoor hij zangoefeningen moest doen met een coach. Dit zou zo maar een reden kunnen zijn dat de cleane zang wat zuiverder is dan op de voorgangers. The Unforgiven bevat naar eigen zeggen de beste solo die Kirk Hammett geschreven en opgenomen heeft, ik kan moeilijk zeggen dat ik het niet met hem eens ben, al vind ik 1 beste solo uitkiezen geen doen. Lars Ulrich laat horen dat hij toch wel aardig kan drummen, live ging het in de jaren daarvoor al een stuk beter, nu in de studio ook. Het niveau is wederom niet van ongekende hoogte, maar dit zou ook niet gepast hebben. Alles bij elkaar vind ik dit een fantastisch album op de grens van metal, 1 van mijn favorieten. Ik durf hem zelfs persoonlijk op 1 te zetten voor wat betreft Metallica.

1. Metallica
2. Ride The Lightning
3. Master of Puppets
4. ...And Justice For All
5. Kill 'Em All

Ik zou durven stellen dat James op Load zijn beste prestatie neerzet. Weg zijn de oeh's en ah's, het kenmerk van Hetfield. Gevarieerder en fraaier had James in mijn ogen niet eerder geklonken, maar dat is mijn perceptie.

Ik heb inmiddels in de sale de remastered 2024 LP op clear with black marble (Some Blacker Marbled) vinyl gekocht en ik moet zeggen: die klinkt als een klok. Wat een geweldige sound! Aanrader mocht je 'm nog op vinyl willen hebben.

Hoe vaak is dat ding wel niet geremastered?

The Black Album, daar is die dan hoor. Metallica goes Pop.

Natuurlijk een logische stap na het minder sterke Justice en de zoektocht naar het groeiende publiek. Het was dan ook niet voor niets mijn eerste volledige kennismaking met de band vroeger. Nu staat het album vol met algemeen bekende klassiekers. Maar hoe houd het album zich eigen in verhouding met hun eerdere werk?

Het korte antwoord: Redelijk.

Het iets langere antwoord: The Black album is niet zo sterk als hun eerdere hoogtepunten, maar zeker niet verkeerd. Gelukkig hebben ze geleerd van de belabberde productie van ...And Justice for All, hier klinken ze weer sterk en duidelijk. Ook de lengte is minder lang, of tenminste van de nummers dan. De gehele plaat duurt nog steeds (te) lang. Maar de nummers zijn weer wat meer to the point geworden en met minder onnodig lange muzikale escapades. Soms werkt dat ook in het nadeel trouwens. Zo hadden ze in Nothing Else Matters van mij wel iets langer mogen doorgaan. Sowieso is dat nummer wel heel braafjes in vergelijking met hun eerdere werk. En dat gaat eigenlijk ook wel op voor de rest van het album. Het is allemaal erg braafjes en tussen de lijntjes gemaakt. Het klinkt allemaal erg goed, maar zeker niet zo inspirerend gemusiceerd als de eerste 3 platen. En dat zorgt er dan ook voor dat ik toch meer neig naar Ride the Lightning en Master of Puppets.

De nummers klinken verder goed en liggen lekker in het gehoor. Ze klinken regelmatig lekker log, wat met de meer punchie productie wel erg fijn is. Helaas blijken de nummers wat minder boeiend te zijn om veelvoudig te beluisteren. Dat komt onder andere door het lagere tempo, de simpelere insteek en dat het eigenlijk voornamelijk ballads zijn die ze hier afleveren. Het is allemaal wat publieksvriendelijker gemaakt. En dat is wat mij betreft wel een beetje jammer. Toch laten ze af en toe nog wel even goed van zich horen. En knallen ze soms nog wel lekker uit de speakers. Enter Sandman is een fijne opener en Sad but True is heerlijk log. Bij Wherever I May Roam veer ik altijd eventjes op, hier klinken ze weer heerlijk energiek en meeslepend. Ook Through the Never is weer fijn met een wat hoger tempo erin. Favoriet van het album is denk ik toch wel The God That Failed. Ook The Unforgiven doet het nog altijd goed. Heerlijke Ballad blijft dat.


Hoe deze zich dan verhoud met hun eerdere werk? Tja dan is deze toch wel wat minder sterk. Het klinkt wel wat verfijnder dan Justice, maar die vond ik op muzikaal vlak toch interessanter. Wel is deze beter en makkelijker te beluisteren. Er staan een aantal erg sterke nummers op, maar het merendeel is toch wat minder sterk. En de ballad benadering doet mij toch minder merk ik. Zo sterk als hun 2 meesterwerken is dit dan ook niet.

1. Ride the Lightning
2. Master of Puppets
3. The Black Album
4. ...And Justice for All
5. Kill 'em All

De productie van The Black Album is mijn beleving fenomenaal, helaas vind ik het songmateriaal minder spannend dan op de voorgaande platen het geval is.
Toch blijft dit plaatje mij lief, ondanks de knieval voor het grote publiek en staan op de tweede helft van de schijf enkele gevarieerde tracks die mij nog steeds kunnen bekoren.

Op het eerste gezicht is The Black Album Metallica's duidelijke breuk met hun thrashroots—een gestroomlijnd, mid-tempo monster van een album, gemaakt voor de arena. Met Bob Rock's productiie is het ook geen wonder dat nummers als "Enter Sandman" en "Sad But True" grote hits werden. Maar ondanks al dat gepolijste, voelt het album voor mij aan als onevenwichtig en simplistisch —tot aan de laatste akte.

En dit is mijn liefdesbrief aan de laatste drie nummers—“My Friend of Misery,” “The Struggle Within,” en het geweldige “The God That Failed”—waar het album uiteindelijk begint te schitteren met echte diepte.
Deze nummers trekken het gordijn weg voor iets donkerders, meer introspectiefs. Muzikaal zit er in deze nummers meer textuur en ruimte. Minder van de logge, mid-tempo groove die de eerste helft van het album domineert. Het voelt alsof de band zichzelf weer toestaat om te experimenteren, in plaats van alleen de riffs te vereenvoudigen.

Tekstueel gezien is "My Friend of Misery" wellicht het meest introspectieve nummer op het album. Voortboordurend op een instrumentaal stuk door Jason Newsted, behoudt het een spookachtige, broeierige sfeer. De bitterheid in de tekst is een stuk minder macho dan veel van de rest van het album.

“The Struggle Within” is een zeldzame terugkeer naar interne chaos, gedreven door snelheid en gegrom, bijna '...And Justice'.

"The God That Failed" is een van Hetfields meest persoonlijke nummers, pure woede over de dood van zijn moeder als gevolg van Christian Science-overtuigingen. Het is niet subtiel, maar die directheid werkt—het komt harder binnen dan het meer karikaturale kwaad van "Sad But True."


Deze laatste momenten, deze laatste 3 nummers, hinten naar het album dat The Black Album had kunnen zijn—een album minder gericht op de mainstream, en meer geïnvesteerd in emotionele complexiteit. In plaats van alleen hun sound te stroomlijnen, leek Metallica, even, hun kern open te breken en iets rauws door te laten sijpelen.

Gezien de statistieken hier en de Favoriete tracks, lijkt het toch dat voor velen The Black Album met een knal begint. Dat de kracht in het begin zit. Maar voor mij is het het laatste derde deel dat het redt—van middelmatigheid, van voorspelbaarheid, en misschien zelfs van zichzelf.

The Black Album heb ik ooit als puber helemaal grijs gedraaid. Destijds waren het songs als Sad But True, The Unforgiven en Wherever I May Roam waar ik stuk op ging.
Met terugwerkende kracht heb ik platen als Ride the Lightning en Master of Puppets ontdekt en laat deze schijven nu net een stuk spannender, diverser en ruiger van aard zijn.
Het zwarte plaatje kwam vervolgens bijna nooit meer uit zijn hoes hoewel ik het wel volledig eens ben met het hierboven beschrevene: de drie laatste 3 songs zijn superieur t.o.v. de rest van het songmateriaal in stemmigheid, creativiteit en het creëren van een goede sfeer.